เราจะทำยังไงดี เราห่างกับแฟนไม่ได้เลย ขาดเขาไม่ได้เลย

เราคบกับพี่เค้าได้3ปีแล้ว พี่เค้าอายุมากกว่าเรา 9 ปี เค้า31 เรา 22 เข้าเป็นคนที่ตามใจเราเกือบทุกเรื่อง เวลาเรางอแงเค้าจะคอยปลอบตลอด เค้าดูแลเราดีมากระดับนึง ทำให้ทุกอย่างที่ขอ เรารู้สึกดีและอบอุ่นมากเวลาได้อยู่กับเค้า มีช่วงนึงที่เรสองคนตัดสินใจมาเช่าหออยู่ด้วยกันและเค้าออกจากงานเพื่อมาอยู่กับเราในเมืองมาหางานใหม่ ช่วงที่เราและเค้ายังไม่มีงานเลยต้องประหยัดเงิน เราสองคนกินข้าวผัดไข่เกือบทุกวัน บางวันสลับกินไข่เจียวกับน้ำพริก เป็นแบบนี่มาเกือบเดือน และเราก็ได้งานก่อนพี่เค้า ก็เริ่มกินดีขึ้น แต่ก็ยังประหยัดอยู่ เราเช่าหออยู่กันแบบง่ายๆประหยัดสุดๆ เป็นห้อวน้ำรวม เราประทับใจเค้ามากที่เค้าไม่เคยบ่นเลย ว่าอยากอยู่ห้องที่ดีกว่านี่อยากกินอะไรที่ดีกว่านี่ กลับเป็นเค้าที่คอยให้กำลังใจเรา และผ่านมาได้สักเดือนนึงเค้าก็ได้งาน ช่วงนั้นต่างคนต่างทำงาน งานของเค้าก็ต้องทำเป็นกะงานของเราก็ต้องทำเป็นกะ ช่วงนั้นเวลาของเราไม่ค่อนตรงกันเลย ใจเราเริ่มหวิวๆแล้ว (ตอนนั้นคบกันยังไม่ถึงปี)  แต่ไม่หนักเท่าตอนนี่ ตอนนั้นฝืนทำงานไปก่อนเพราะยังไม่ค่อยมีเงินจนเวลาผ่านมาเราทำงานได้7เดือน จนลาออกและย้ายไปอยู่ห้องพักใหม่ที่ดีขึ้นมานิดนึงคือ ห้องน้ำส่วนตัวแต่ยังคงความประหยัดอยู่คือ ค่าน้ำค่าไฟรวมใสค่าห้องเลย 2500 พอย้ายมาอยู่ห้องใหม่เราว่างงาน แต่แฟนเรายังทำงานอยู่ ช่วงนั้นเราติดแฟนเราหนักมากแล้ว ต้องโทรตลอดอยากคุยด้วยตลอด ที่เราทำแบบนี่ไม่ใข่ว่ากลัวเค้าจะมีคนอื่นหรืออะไร แต่เราร็สึกคิดถึงเค้าตลอดเวลาอยากคุยอยากเห็นหน้าตลอดเวลา เค้าไม่เคยว่าเราเลย เค้ามีแต่เข้าใจเรา เนื่องจากเค้ารู้ด้วยแหละเราเคยเล่าให้เค้าฟังว่าเราขาดความอบอุ่นตั้งแต่เด็กๆไม่เคยได้รับจากพ่อแม่เบย พอมาเจอเค้าเราเลลยรู้สึกดีมากอบอุ่นมากที่ได้อยู่กับเค้า เราป่วยบ่อยมาก และทุกครั้งเค้าจะเป็นคนพาไปหาหมอ ไปนอนเฝ้าเค้าแสดงอาการออกชัดเจนมากว่าเป็นห่วงเราเวลาเราเจ็บจนร้องไห้สีหน้าเค้าจะไม่ได้เราจะคอยอยู่ข้างๆเราจับมือเราตลอด เราแอดมิดบ่อยมากบางครั้งเค้าเฝ้าเราจนไม่เป็นอันหลับอันนอน เราสงสารเค้ามาก เราอยากบอกให้เค้ารู้จริงๆว่าเรารักเค้ามากไม่เคยเจอใครเหมือนเค้าร็สึกโชคดีแค่ไหนที่ได้เจอเค้า และเราว่างงานมาตลอดเลยจนถึงตอนนี้ปัจจุบัน แต่เราไม่ได้ทำตัวไร้ประโยชน์นะ เราซักผ้าจัดห้องทำกับข้าวกินกันเองไม่ค่อยซื้อกินเลย เนื่องจากเราประหยัด อาทิตย์นึง2-3วันจะออกไปหาไรกินด้านนอก เค้าเคยบอกให้เราไปทำงานนะ แต่เราบอกเค้าว่า เราทำใจไม่ได้ถ้าไปทำงานเราจะโทรคุยหาเค้าไม่ได้ตลอดแบบนี่ไม่ได้ อยากเจอไปหาหที่ทำงานไม่ได้ เราสนิทกับคนที่ทำงานของแฟนเราทุกคน ไปหาตอนไหนก็ได้เนื่องจากที่ทำงานแฟนแบบฟรีสไตล์ ขอไม่บอกนะว่างานอะไร แฟนเราก็เข้าใจเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรเค้าคงรัว่าเราติดเค้าจริงๆขนาดที่เราไม่ค่อยกลับไปนอนบ้านเลยเพราะห่างกับเค้าไม่ได้ เป็นแบบนี่วนมาเราอยู่กับเค้าจนเวลาล่วงเลยมา3ปี ตอนนี่เราได้แต่งงานเค้ามาอยู่บ้านเราแล้ว และนี้คือจุดที่เราคิดว่าเราหนักที่สุด พอกลับมาอยู่บ้านเราให้แฟนลาออกจากงานเพื่อมาทำงานกลางทะเล (เรือน้ำมัน) ที่บ้านแนะนำว่าเงินเดือนดี โอเคเค้าก็ได้งานนนี่เราก็ยังไม่อะไรนะแค่หวิวๆ พอถึงวันที่ต้องกักตัวก่อนลงทำงาน14วันกักที่โรงแรม ซึ่งใช่แล้ว เราเริ่มร้องไห้งอแงแล้ว แต่ถอยไม่ได้แล้ว เราเลยยอมให้เค้าไป ระหว่างที่เค้ากักตัวเราคุยกับเราเปิดกล้องกับเค้าเกือบ24ชั่วโมงตบอด14วัน เราก็รู้สึกดีขึ้นนะ แต่พอถึงวันลงเรือทำงาน เค้าต้องนั่งเรือจากจ.ที่อยู่ เพื่อไปที่ทำงานที่อยู่กลางทะเล เกือบ10 ชั่วโมง ตอนนั้นที่เราไม่ได้คุยกับเค้าใจเราไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วร้องไห้ฟูมฟาย พอเค้าถึงที่ทำงานกลางทะเลมีไวไฟแต่สัญญานไม่ค่อยดีมันช้าเนื่องจากคนใช้เยอะ เค้าทักมาบางครั้วบางคราว จะเปิดกล้องเห็นหน้าก็ไม่ค่อยได้เลยเนื่องจากเน็ตช้ามาก วันแรกเราเอาเลย เราร้องไห้หนักมาก นอนไม่หลับร้องไห้จนเหมือนจะช็อคเราไปเรียกแม่เราตอนดึกเพราะเราเหมือนคนไม่มีสติแล้วตอนนั้น เราบอกแม่เราว่าเราไม่อยากให้เค้าไปแล้วไม่อยากให้ทำแล้ว แม่เราก็ว่านะ จะเอาเงินที่ไหนจ่ายถ้าไม่ให้เค้าทำ แต่ตอนนั้นราไม่สนใจอะไรแล้ว แค่ต้องการเค้าอย่างเดียว เรารู้สึกเวลาไม่มีเค้าเราเหมือนไร้เกาะป้องกัน เนื่องจากเราเหมือนคนเป็นโรคแพนิค โรคซึมเศร้า เวลาเคลียดหรือไรมา เค้าจะคอยปลอบเราคอยกอดเราจนเราดีขึ้น ตอนนี่พอเค้าไม่อยู่เรากังวลหมดเลยว่าถ้าไม่มีเค้าเราจะอยู่ยังไง จนเราไปบอกให้แฟนไปบอกหัวหน้าว่าเค้าจะขอกลับบ้านไม่ทำแล้ว ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะที่ทำงานของเค้าไกลมากจากไทยเกือบไปเข้าเขตประเทศอื่น หรือเข้าแล้วอันนี่เราไม่แน่ใจ ถ้าจะกลับต้องรอมีเรือมาส่งคนงานหรือรับคนงานกลับ แฟนเราตอนแรกบอกว่าให้เราอดทนนะ แต่เราทำไมได้จริงๆ พอเค้าเห็นเราร้องไห้ เราเคลียดเค้าเลยไม่สบายใจเลยอยากกลับเร็วๆเค้าเป็นห่วงเราซึ่งตัวเค้ารู้อยู่แล้วว่าเราเป็นยังไง เวลาเราเคลียดกระวนกระวานเราจะเป็นยังไง เค้าเลยไปบอกหัวหน้าว่าขอกลับด่วนให้เร็วที่สุด ในใจเรา เรารู้สึกผิดจังที่เราไปเป็นตัวถ่วงเค้า แต่เค้าบอกไม่เป็นไรนะ เค้าจะกลับมาหาเรา (เสียเงินไปหลานหมื่นกว่าจะได้งานนนี้เนื่อวจากต้องมีการอบรมค่าอบรมเเพงมาก) เราก็ไม่เสียดายนะ เพราะเราคิดว่าเงินแค่นั้นถ้าแลกกับความสุขและความบายใจมันคุ้มกว่า และพอที่บ้านเรารู้ว่าแฟนเราทำงานได้2วันจะกลับมาแล้ว มาลุมด่าเราใหญ่เรา ว่าทำไรไม่คิด จะเอาเงินที่ไหนจ่าย จะรักกันนานแค่ไหนถ้าไม่มีเงิน เราก็บอกเค้าว่างานอื่นก็มีทำไมต้องอยากให้ทำแต่งานนนี่เราเข้าใจว่าทุกคนเป็นห่วงเรากลัวเราจะลำบาก แต่เราไม่มีความสุขแฟนเราก็ไม่มีความสุขให้ทำไงได้ เราจะทำไงดีทุกคน แฟนเรากลับมาเรากับแฟนต้องโดนหนักแน่ๆ เราเคลียดมากตอนนี่กินไรไม่ได้จนน้ำหนักลดเลย