สวัสดีค่ะขอมาระบายหน่อยนะคะตั้งแต่เด็กหนูโดนคนในบ้านลวนลามมาตลอด
หนูถามแม่ว่าทำไมถึงให้หนูไปอยู่บ้านหลังนั้นแม่บอกว่าอยากให้หนูโตมามีครอบครัวที่อบอุ่นแต่หารู้ไม่ว่าเท่าที่หนูจำความได้หนูโดนปู่ลวนลามโดนลุงลวนลามคอยดูเวลาอาบน้ำหนูต้องอยู่แบบหวาดระแวงภัยมันใกล้เข้ามาถึงตัวหนูทุกทีทุกเวลาลุงเอาขนมล่อหนูตอนเด็กๆแล้วเขาก็พยายามขืนใจแต่หนูรอดมาได้เวลาหนูเจอหน้าเขาหนูเลือกที่จะหลบเข้าไปในห้องแล้วหนูอยู่คนเดียวหนูรู้สึกว่าโลกมันน่ากลัวกว่าที่คิดลูกพ่อเลี้ยงก็ลวนลามหนูไปไหนก็เจอแต่คนลวนลาม
แล้วทีนี้พอหนูไปโรงเรียนช่วงม. 6 ใกล้เข้ามหาวิทยาลัยหนูมีแฟนคนแรกหนูไปรับการรักษาโรคซึมเศร้าไบโพล่าแฟนคนแรกเป็นลูกของเลขานายกแถวบ้านหนูเขาเสนอให้หนูย้ายมาอยู่ห้องเช่าหนูเลยตัดสินใจบอกแม่ทุกเรื่องที่หนูโดนกระทำมาพอย้ายออกมาหนูก็ไปอยู่สมุทรปราการไปทำงานกับแฟนแต่ด้วยการที่เราบริหารเงินผิดทำให้โดนโกงมา 70,000 กว่าบาทแฟนก็เลยบอกเลิกหนูเคยจะเอามีดไปฟันแฟนเพราะว่าเขาชอบเวลาทะเลาะกันต่อยตีบีบคอเวลาหนูอารมณ์เสียหรือเสียความรู้สึกหนูก็จะเครียดจนตอนนี้หนูตัดสินใจกับชีวิตตัวเองด้วยการโดดสะพานลอยที่บางนาตราด 39 โคตรทรมานคนที่ว่าเป็นแฟนเรากลับไม่มาเซ็นยินยอมให้เราได้ย้ายโรงพยาบาลเพื่อทำการผ่าตัดหนูต้องนอนรอความตายอยู่เกือบ 8 ชั่วโมงเลือดก็ไหลไม่หยุดแม่ก็เป็นห่วงหนูแม่มาจากสระบุรีแต่ด้วยความที่ว่าเลื่อนหนูไหลออกเยอะมากหมอมองว่ามันอันตรายเกินไปเขาเลยขออนุญาตผอ. โรงพยาบาลปริ้นสุวรรณภูมิส่งตัวหนูก่อนแล้วให้แม่มาเซ็นเอกสารส่วนกันแล้วหนูต้องไปรอแม่ที่โรงพยาบาลแก่งคอยเพื่อส่งใบส่งตัวไปที่โรงพยาบาลสระบุรีเข้าเครื่องเอกซเรย์มากกว่า 10 ครั้งผลออกมาว่าเท้าหนูหักหลังหนูหักก้นกบเชื่อเรื่องปาฏิหาริย์ไหมคะทางโรงพยาบาลได้ติดต่อโรงพยาบาลไปสี่โรงพยาบาลหนูนอนรอผ่าตัด 2 อาทิตย์จนหมอสระบุรีบอกว่าไม่ได้อะไรแล้วมันอันตรายอาจจะต้องตัดขาหมอเขาขอตัดสินใจผ่าตัดให้เองแต่ว่าพอไปถึงหน้าห้องผ่าตัดหมอวิ่งออกมาบอกแม่ว่าโรงพยาบาลศิริราชติดต่อมาบอกว่ามีคนสละเตียงให้แม่เลยให้พาไปหาหมอเฉพาะทางที่โรงพยาบาลศิริราชก็ส่ง refer ตัวหนูไปจนหนูได้รับการรักษาหนูอยู่กับโรงพยาบาลเป็นเวลาเกือบ 2 เดือนกลับมาอยู่บ้านอีก 1 เดือนแต่ภาพตลอด 1 เดือนสามารถเดินได้เต้นได้แต่หนูอยากหางานช่วยแม่หนูก็เลยไปสมัคร PR เขาเป็นไฟท์บังคับให้ออกกับแขกเพราะหนูจนเพราะหนูพิการจนหนูหันมารับงานรับได้ประมาณ 2 ปีก็หยุดป้องกันนะคะทุกช่องทางจนมันถึงจุดที่หางานไม่ได้หนูพยายามหาทุกที่ไปที่ไหนก็ไม่รับเครียดวิตกกังวลจนกระทั่งแม่ร้องไห้แม่ขอร้องหนูบอกว่าไม่ต้องไปหางานแล้วได้ไหมเห็นหนูเครียดแม่เครียดตามช่วงชีวิตนี้อยู่กับแม่ถ้าแม่เป็นไรไปไม่ยังพอมีทุนให้หนูได้ทำมาค้าขายแต่หนูไม่รู้จุดจบของความสุขของหนูมันอยู่ที่ตรงไหนข้าจะนำไปเขียนต่อช่วยมองหาจุดจบให้หนูทีที่ไม่ใช่การกระโดดสะพานลอยอีกแล้ว
ชีวิตที่น่าสมเพช
หนูถามแม่ว่าทำไมถึงให้หนูไปอยู่บ้านหลังนั้นแม่บอกว่าอยากให้หนูโตมามีครอบครัวที่อบอุ่นแต่หารู้ไม่ว่าเท่าที่หนูจำความได้หนูโดนปู่ลวนลามโดนลุงลวนลามคอยดูเวลาอาบน้ำหนูต้องอยู่แบบหวาดระแวงภัยมันใกล้เข้ามาถึงตัวหนูทุกทีทุกเวลาลุงเอาขนมล่อหนูตอนเด็กๆแล้วเขาก็พยายามขืนใจแต่หนูรอดมาได้เวลาหนูเจอหน้าเขาหนูเลือกที่จะหลบเข้าไปในห้องแล้วหนูอยู่คนเดียวหนูรู้สึกว่าโลกมันน่ากลัวกว่าที่คิดลูกพ่อเลี้ยงก็ลวนลามหนูไปไหนก็เจอแต่คนลวนลาม
แล้วทีนี้พอหนูไปโรงเรียนช่วงม. 6 ใกล้เข้ามหาวิทยาลัยหนูมีแฟนคนแรกหนูไปรับการรักษาโรคซึมเศร้าไบโพล่าแฟนคนแรกเป็นลูกของเลขานายกแถวบ้านหนูเขาเสนอให้หนูย้ายมาอยู่ห้องเช่าหนูเลยตัดสินใจบอกแม่ทุกเรื่องที่หนูโดนกระทำมาพอย้ายออกมาหนูก็ไปอยู่สมุทรปราการไปทำงานกับแฟนแต่ด้วยการที่เราบริหารเงินผิดทำให้โดนโกงมา 70,000 กว่าบาทแฟนก็เลยบอกเลิกหนูเคยจะเอามีดไปฟันแฟนเพราะว่าเขาชอบเวลาทะเลาะกันต่อยตีบีบคอเวลาหนูอารมณ์เสียหรือเสียความรู้สึกหนูก็จะเครียดจนตอนนี้หนูตัดสินใจกับชีวิตตัวเองด้วยการโดดสะพานลอยที่บางนาตราด 39 โคตรทรมานคนที่ว่าเป็นแฟนเรากลับไม่มาเซ็นยินยอมให้เราได้ย้ายโรงพยาบาลเพื่อทำการผ่าตัดหนูต้องนอนรอความตายอยู่เกือบ 8 ชั่วโมงเลือดก็ไหลไม่หยุดแม่ก็เป็นห่วงหนูแม่มาจากสระบุรีแต่ด้วยความที่ว่าเลื่อนหนูไหลออกเยอะมากหมอมองว่ามันอันตรายเกินไปเขาเลยขออนุญาตผอ. โรงพยาบาลปริ้นสุวรรณภูมิส่งตัวหนูก่อนแล้วให้แม่มาเซ็นเอกสารส่วนกันแล้วหนูต้องไปรอแม่ที่โรงพยาบาลแก่งคอยเพื่อส่งใบส่งตัวไปที่โรงพยาบาลสระบุรีเข้าเครื่องเอกซเรย์มากกว่า 10 ครั้งผลออกมาว่าเท้าหนูหักหลังหนูหักก้นกบเชื่อเรื่องปาฏิหาริย์ไหมคะทางโรงพยาบาลได้ติดต่อโรงพยาบาลไปสี่โรงพยาบาลหนูนอนรอผ่าตัด 2 อาทิตย์จนหมอสระบุรีบอกว่าไม่ได้อะไรแล้วมันอันตรายอาจจะต้องตัดขาหมอเขาขอตัดสินใจผ่าตัดให้เองแต่ว่าพอไปถึงหน้าห้องผ่าตัดหมอวิ่งออกมาบอกแม่ว่าโรงพยาบาลศิริราชติดต่อมาบอกว่ามีคนสละเตียงให้แม่เลยให้พาไปหาหมอเฉพาะทางที่โรงพยาบาลศิริราชก็ส่ง refer ตัวหนูไปจนหนูได้รับการรักษาหนูอยู่กับโรงพยาบาลเป็นเวลาเกือบ 2 เดือนกลับมาอยู่บ้านอีก 1 เดือนแต่ภาพตลอด 1 เดือนสามารถเดินได้เต้นได้แต่หนูอยากหางานช่วยแม่หนูก็เลยไปสมัคร PR เขาเป็นไฟท์บังคับให้ออกกับแขกเพราะหนูจนเพราะหนูพิการจนหนูหันมารับงานรับได้ประมาณ 2 ปีก็หยุดป้องกันนะคะทุกช่องทางจนมันถึงจุดที่หางานไม่ได้หนูพยายามหาทุกที่ไปที่ไหนก็ไม่รับเครียดวิตกกังวลจนกระทั่งแม่ร้องไห้แม่ขอร้องหนูบอกว่าไม่ต้องไปหางานแล้วได้ไหมเห็นหนูเครียดแม่เครียดตามช่วงชีวิตนี้อยู่กับแม่ถ้าแม่เป็นไรไปไม่ยังพอมีทุนให้หนูได้ทำมาค้าขายแต่หนูไม่รู้จุดจบของความสุขของหนูมันอยู่ที่ตรงไหนข้าจะนำไปเขียนต่อช่วยมองหาจุดจบให้หนูทีที่ไม่ใช่การกระโดดสะพานลอยอีกแล้ว