เคยเข้ามาตั้งกระทู้เรื่องแผลกดทับพ่อ แล้วมาเมื่อสี่วันที่ผ่านมาพ่อนอนหลับไม่ตื่นอีกเลย เราเพิ่งเสียแม่ไปปีที่แล้วเอง เราดูแลแม่จนส่งท่านกลับสวรรค์แล้วก็ดูแลพ่อติดเตียงต่อเนื่องมาปีกว่าเข้าปีที่สอง ดูแลอย่างดีที่สุดเท่าที่เราจะสามารถทำได้ แต่สุดท้ายพ่อก้จากไป วันที่พ่อหลับสนิทเรายังกอดพ่อไว้กับอก เราไม่เชื่อว่าพ่อจากไปแล้ว เราคิดว่าพ่อหลับลึกเท่านั้นเอง สุดท้าย พ่อลืมตามองหน้าเราขยับปากเหมือนจะบอกอะไรแต่ไม่มีเสียงออกมา แล้วพ่อก้ถอนหายใจเฮือก เบาๆจากนั้นพ่อก้หลับตาลง แล้วลมหายใจก้แผ่วลงๆ พ่อหลับไปเรายังไม่รู้เลยว่าพ่อที่นอนอยู่บนเตียงนั้นได้กลายเป็นร่างที่ไร้วิญญาณไปแล้ว
เราโทรหาศูนย์ 1669 แล้วบอกอาการพ่อ 15 นาทีต่อมา ชุดกู้ชีพพร้อมหมอชัณสูตรก้มาถึง ทุกคนใส่ชุดป้องก้นโควิดสีขาวเหมือนนักบินอวกาศเปิดรถหวอมาตลอดทาง แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร พ่อก้ไม่ตื่น หมอหันมาบอกกับเราว่า คุณตาเสียแล้ว เสียมาหลาย ชม. แล้ว เรางงมากเลย อ้าวพ่อเสียนานแล้วหรือคะ? ใช่ครับน่าจะเสียตั้งแต่ตอน 09.45 น. แต่ตอนหมอมามัน 15.45 น. และตัวพ่ออ่อนนุ่มอยู่เลยแล้วที่แปลกกว่านั้นคือ ผิวพรรณของพ่อจากซีดๆค่อยๆกลายเป็นผิวผุดผ่องนวลเนียนไปทั้งตัว ไม่น่ากลัวเลย ไม่มีจ้ำช้ำๆอะไรเลย โทรหาหลวงพ่อท่านก้ว่า นั่นแหละเป็นเพราะท่านได้ฟังธรรมะติดต่อกันนานนับสองเดือนได้มั้ง ไม่ได้ฉีดฟอมอร์ลีนด้วยนะ ก่อนเข้าเตาเผา เขาเปิดหน้าให้ดู เราจับมือพ่อแล้วบอกให้พ่อไปหาแม่ และไปอยู่สวรรค์ทั้งสองคน เราคิดว่าท่านรับรู้แน่นอน ตอนที่ดูแลพ่อเราทำเองหมดทุกอย่าง สามวันยังไม่อึ๊เราจะสวน และล้วงจนหมด ตัดเล็บให้ เล็มผมให้ ทำทุกอย่าง ห้องที่พ่ออยู่จะต้องไร้มลภาวะ เราจัดให้เป็นห้องสำหรับพ่อโดยเฉพาะ บางครั้งเราเครียดมากๆจนสมองไม่สั่งงาน เพราะเราต้องตื่นตีสาม มาเตรียมปรุงอาหารเหลวที่ต้องให้พ่อทางสายยาง เอาเครื่องมือทำแผลออกมาล้างให้สะอาดแล้วแช่แอลกอฮอล์ แล้วเอาไปต้มน้ำให้เดือดอีก 10 นาที ของทุกอย่างต้องสะอาดที่สุด เราไม่รู้ว่าเราพลาดตรงไหน จึงทำให้พ่อจากไปเร็วกว่าที่คิด ตอนนี้เคว้งคว้างมาก ใจมันหวิวๆ แม้ว่าจะมีคนอยู่ที่บ้านเราไม่ได้อยู่คนเดียว แต่มันก้เหมือนยังเจ็บปวดและโหยหาทั้งสองคนเสมอ เรารู้สึกเหมือนไม่มีแรงจะทำอะไร หัวมันหมุน ใจสั่น มือไม้สั่นระรัว ปากแห้งน้ำตาจะคอยคลอเบ้าตลอด พยายามที่จะตั้งสติและคิดเชิงบวก ว่าพ่อไปดีแล้วไม่ทรมานแล้ว แต่มันก้รู้ว่าใครก้ชอบพูดแบบนี้แหละ แต่มันทำยากรู้มั้ย? คนไม่มีพ่อแม่ที่เสียแล้วไม่รู้หรอกว่า การที่เราต้องเสียคนที่เรารักมากที่สุดไปทีละคนในเวลาไล่เรี่ยกันนั้น มันเจ็บจนหาคำบรรยายไม่ถูก เราไปวัดทำบุญให้ท่านเรื่อย คิดเสมอว่าสักวันเราจะได้ไปเกิดร่วมกันอีก เรากลัวว่าหากเราเศร้ามากๆ แล้วคุมตัวเองไม่ได้ เราอาจจะจบชีวิตลง โดยที่เราไม่ได้ต้องการแบบนั้น แต่เวลาอาการมันดิ่งดาวน์ เราจะคุมอารมณ์ไม่อยู่ เราควรทำอย่างไร ที่จะรับมือกับเจ้าโรค Bipolar นี้ดีน้อ อยากมีจิตแพทย์มาตอบจังเลยค่ะ ตอนนี้กินยาตลอดก้ยังเอาไม่ค่อยอยู่เลย ทุกข์จริงๆค่ะใจมันแตกสลายไปหมดแล้ว
เป็น Bipolar มานานมากแล้วมาสูญเสียพ่อแม่ปีละคน จะต้องทำใจยังไงถึงจะไม่ดิ่งจนสติหลุดคะ?
เราโทรหาศูนย์ 1669 แล้วบอกอาการพ่อ 15 นาทีต่อมา ชุดกู้ชีพพร้อมหมอชัณสูตรก้มาถึง ทุกคนใส่ชุดป้องก้นโควิดสีขาวเหมือนนักบินอวกาศเปิดรถหวอมาตลอดทาง แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร พ่อก้ไม่ตื่น หมอหันมาบอกกับเราว่า คุณตาเสียแล้ว เสียมาหลาย ชม. แล้ว เรางงมากเลย อ้าวพ่อเสียนานแล้วหรือคะ? ใช่ครับน่าจะเสียตั้งแต่ตอน 09.45 น. แต่ตอนหมอมามัน 15.45 น. และตัวพ่ออ่อนนุ่มอยู่เลยแล้วที่แปลกกว่านั้นคือ ผิวพรรณของพ่อจากซีดๆค่อยๆกลายเป็นผิวผุดผ่องนวลเนียนไปทั้งตัว ไม่น่ากลัวเลย ไม่มีจ้ำช้ำๆอะไรเลย โทรหาหลวงพ่อท่านก้ว่า นั่นแหละเป็นเพราะท่านได้ฟังธรรมะติดต่อกันนานนับสองเดือนได้มั้ง ไม่ได้ฉีดฟอมอร์ลีนด้วยนะ ก่อนเข้าเตาเผา เขาเปิดหน้าให้ดู เราจับมือพ่อแล้วบอกให้พ่อไปหาแม่ และไปอยู่สวรรค์ทั้งสองคน เราคิดว่าท่านรับรู้แน่นอน ตอนที่ดูแลพ่อเราทำเองหมดทุกอย่าง สามวันยังไม่อึ๊เราจะสวน และล้วงจนหมด ตัดเล็บให้ เล็มผมให้ ทำทุกอย่าง ห้องที่พ่ออยู่จะต้องไร้มลภาวะ เราจัดให้เป็นห้องสำหรับพ่อโดยเฉพาะ บางครั้งเราเครียดมากๆจนสมองไม่สั่งงาน เพราะเราต้องตื่นตีสาม มาเตรียมปรุงอาหารเหลวที่ต้องให้พ่อทางสายยาง เอาเครื่องมือทำแผลออกมาล้างให้สะอาดแล้วแช่แอลกอฮอล์ แล้วเอาไปต้มน้ำให้เดือดอีก 10 นาที ของทุกอย่างต้องสะอาดที่สุด เราไม่รู้ว่าเราพลาดตรงไหน จึงทำให้พ่อจากไปเร็วกว่าที่คิด ตอนนี้เคว้งคว้างมาก ใจมันหวิวๆ แม้ว่าจะมีคนอยู่ที่บ้านเราไม่ได้อยู่คนเดียว แต่มันก้เหมือนยังเจ็บปวดและโหยหาทั้งสองคนเสมอ เรารู้สึกเหมือนไม่มีแรงจะทำอะไร หัวมันหมุน ใจสั่น มือไม้สั่นระรัว ปากแห้งน้ำตาจะคอยคลอเบ้าตลอด พยายามที่จะตั้งสติและคิดเชิงบวก ว่าพ่อไปดีแล้วไม่ทรมานแล้ว แต่มันก้รู้ว่าใครก้ชอบพูดแบบนี้แหละ แต่มันทำยากรู้มั้ย? คนไม่มีพ่อแม่ที่เสียแล้วไม่รู้หรอกว่า การที่เราต้องเสียคนที่เรารักมากที่สุดไปทีละคนในเวลาไล่เรี่ยกันนั้น มันเจ็บจนหาคำบรรยายไม่ถูก เราไปวัดทำบุญให้ท่านเรื่อย คิดเสมอว่าสักวันเราจะได้ไปเกิดร่วมกันอีก เรากลัวว่าหากเราเศร้ามากๆ แล้วคุมตัวเองไม่ได้ เราอาจจะจบชีวิตลง โดยที่เราไม่ได้ต้องการแบบนั้น แต่เวลาอาการมันดิ่งดาวน์ เราจะคุมอารมณ์ไม่อยู่ เราควรทำอย่างไร ที่จะรับมือกับเจ้าโรค Bipolar นี้ดีน้อ อยากมีจิตแพทย์มาตอบจังเลยค่ะ ตอนนี้กินยาตลอดก้ยังเอาไม่ค่อยอยู่เลย ทุกข์จริงๆค่ะใจมันแตกสลายไปหมดแล้ว