คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 12
เป็นกำลังใจให้ป้าบ้านนอกครับ ผมเป็นโรคซึมเศร้า อยากให้ถึง กลางคืนไวๆ กินยา จะได้หลับๆ ไป ไม่ต้องคิด หลับแบบไม่ตื่นยิ่งดี
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 9
ถ้าคุณเพิ่งเริ่มป่วย เราคงมุ่งประเด็นไปที่ผู้รักษาว่าอาจให้ความรู้คุณไม่ดีพอ แต่นี่คุณเป็นโรคซึมเศร้ามากว่ายี่สิบปี แต่กลับมีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับโรคนี้น้อยมาก แถมมีการดูแลตัวเองที่ไม่ถูกต้องอีกด้วย
เราเชื่อว่า คุณได้รับรู้ข้อมูลความรู้ในเรื่องนี้มาอย่างดีจากแพทย์+นักจิตวิทยา อีกทั้งทุกวันนี้ ข้อมูล/ความรู้เกี่ยวกับโรคซึมเศร้า (และโรคทางจิตเวชอื่นๆ) มีเผยแพร่อยู่มากมายและหาอ่านได้ทั่วไป ดังนั้น...คุณไม่ขาดแคลนข้อมูลแน่ๆ
แล้วทำไม....คุณจึงดูเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับโรคที่ตัวเองเป็นเลย ?? ทำไมยังถามเหมือนคนเริ่มป่วยใหม่ๆว่า ..เราจะทานยาไปอีกกี่ปี? สมองเราติดยาไปแล้วใช่ไหม? ใช่เพราะเราขาดยาแล้วมีอาการลงแดงหรือเปล่า? ฯลฯ
ทั้งหมดนี้เราคิดว่า.... เป็นเพราะความสามารถในการจำ-การคิด-การวิเคราะห์ (cognitive function) ของคุณเสื่อมถอยลง ค่ะ
โรคทางจิตเวชส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้ ถ้าคุณไม่ตั้งใจรักษาให้ดี มีอาการเบื่อๆอยากๆ หยุดยาเอง เดี๋ยวกินเดี๋ยวหยุด ผลที่ตามมาคือ อาการคุณจะกลับมาอีก (relapse) และยิ่ง relapse บ่อยครั้งเท่าไหร่ cognitive function ของคุณก็เสื่อมถอยเร็วขึ้น ตรงนี้เราไม่ได้อ้างอิงจากตำราอย่างเดียว แต่อ้างอิงจากประสบการณ์ของเราที่ดูแลผู้ป่วยจิตเวชมานาน
สิ่งที่เราเห็นตลอด 25 ปีที่ผ่านมาคือ ผู้ป่วยจิตเวชเรื้อรัง ที่กำเริบซ้ำบ่อยๆ มักมีความสามารถทางสมองเสื่อมลงเรื่อยๆ และผู้ที่ป่วยยาวนานกว่าที่ควรจะเป็นนั้น 99% เกิดจากปัญหา non-compliance คือ ไม่ร่วมมือในการรักษาอย่างต่อเนื่อง จึงจะเห็นว่า ทีมผู้รักษาเน้นย้ำนักหนาว่า "อย่าหยุดยาเอง"
การที่คุณป่วยแล้วต้องทานยาอย่างต่อเนื่อง ไม่ใช่เพราะสมองคุณติดยา แต่ด้วยธรรมชาติของโรคมันไม่หายขาด คุณจึงต้องทานยาควบคุมอาการไว้ ถึงคุณไม่ทานยา..โรคมันก็ยังอยู่กับคุณ มันแค่รอโอกาสกำเริบเมื่อมีสิ่งกระตุ้นที่พอเหมาะ ..ก็แค่นั้น
โรคซึมเศร้ามันก็ไม่ได้ต่างจากโรคเรื้อรังหลายๆโรค อย่างโรคเบาหวาน ความดัน หัวใจ ลมชัก ฯลฯ คนไข้พวกนี้เขาก็ต้องทานยาตลอดชีวิตไม่ต่างจากคุณ นอกจากนั้นยังต้องดูแลตัวเองต่างจากแบบแผนการใช้ชีวิตเดิมๆ ไม่งั้นโรคก็กำเริบอีก อย่างคนไข้เบาหวาน เขาเคยชอบทานหวานเมื่อเจ็บป่วย...ก็ต้องลดน้ำตาลลง เขาต้องกินในสิ่งที่ตนเองไม่ชอบ ไหนจะต้องฝืนตัวเองไปออกกำลังกาย ต้องไม่เครียด และอื่นๆอีกมากมาย
เมื่อเจ็บป่วย...คนเราก็ต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมสุขภาพทั้งนั้น เพื่อให้อยู่กับโรคได้ แต่นี่คุณยังไม่อยากปรับเปลี่ยนพฤติกรรมเลย คุณยังอยากออกไปข้างนอกตอนกลางคืน?? คุณจะไปไหน..งง คุณไม่รู้หรือว่า คุณภาพการนอนหลับมีความสำคัญกับโรคซึมเศร้ามากแค่ไหน? คุณอยากจะใช้ชีวิตปกติ อยากทำงานทำการได้ คุณก็ต้องปรับเปลียนพฤติกรรม ตั้งใจรักษา อย่าปล่อยให้กำเริบซ้ำๆ แค่นี้สมองก็ไปเยอะแล้ว อย่าให้มันไปมากกว่านี้เลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
เราเชื่อว่า คุณได้รับรู้ข้อมูลความรู้ในเรื่องนี้มาอย่างดีจากแพทย์+นักจิตวิทยา อีกทั้งทุกวันนี้ ข้อมูล/ความรู้เกี่ยวกับโรคซึมเศร้า (และโรคทางจิตเวชอื่นๆ) มีเผยแพร่อยู่มากมายและหาอ่านได้ทั่วไป ดังนั้น...คุณไม่ขาดแคลนข้อมูลแน่ๆ
แล้วทำไม....คุณจึงดูเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับโรคที่ตัวเองเป็นเลย ?? ทำไมยังถามเหมือนคนเริ่มป่วยใหม่ๆว่า ..เราจะทานยาไปอีกกี่ปี? สมองเราติดยาไปแล้วใช่ไหม? ใช่เพราะเราขาดยาแล้วมีอาการลงแดงหรือเปล่า? ฯลฯ
ทั้งหมดนี้เราคิดว่า.... เป็นเพราะความสามารถในการจำ-การคิด-การวิเคราะห์ (cognitive function) ของคุณเสื่อมถอยลง ค่ะ
โรคทางจิตเวชส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้ ถ้าคุณไม่ตั้งใจรักษาให้ดี มีอาการเบื่อๆอยากๆ หยุดยาเอง เดี๋ยวกินเดี๋ยวหยุด ผลที่ตามมาคือ อาการคุณจะกลับมาอีก (relapse) และยิ่ง relapse บ่อยครั้งเท่าไหร่ cognitive function ของคุณก็เสื่อมถอยเร็วขึ้น ตรงนี้เราไม่ได้อ้างอิงจากตำราอย่างเดียว แต่อ้างอิงจากประสบการณ์ของเราที่ดูแลผู้ป่วยจิตเวชมานาน
สิ่งที่เราเห็นตลอด 25 ปีที่ผ่านมาคือ ผู้ป่วยจิตเวชเรื้อรัง ที่กำเริบซ้ำบ่อยๆ มักมีความสามารถทางสมองเสื่อมลงเรื่อยๆ และผู้ที่ป่วยยาวนานกว่าที่ควรจะเป็นนั้น 99% เกิดจากปัญหา non-compliance คือ ไม่ร่วมมือในการรักษาอย่างต่อเนื่อง จึงจะเห็นว่า ทีมผู้รักษาเน้นย้ำนักหนาว่า "อย่าหยุดยาเอง"
การที่คุณป่วยแล้วต้องทานยาอย่างต่อเนื่อง ไม่ใช่เพราะสมองคุณติดยา แต่ด้วยธรรมชาติของโรคมันไม่หายขาด คุณจึงต้องทานยาควบคุมอาการไว้ ถึงคุณไม่ทานยา..โรคมันก็ยังอยู่กับคุณ มันแค่รอโอกาสกำเริบเมื่อมีสิ่งกระตุ้นที่พอเหมาะ ..ก็แค่นั้น
โรคซึมเศร้ามันก็ไม่ได้ต่างจากโรคเรื้อรังหลายๆโรค อย่างโรคเบาหวาน ความดัน หัวใจ ลมชัก ฯลฯ คนไข้พวกนี้เขาก็ต้องทานยาตลอดชีวิตไม่ต่างจากคุณ นอกจากนั้นยังต้องดูแลตัวเองต่างจากแบบแผนการใช้ชีวิตเดิมๆ ไม่งั้นโรคก็กำเริบอีก อย่างคนไข้เบาหวาน เขาเคยชอบทานหวานเมื่อเจ็บป่วย...ก็ต้องลดน้ำตาลลง เขาต้องกินในสิ่งที่ตนเองไม่ชอบ ไหนจะต้องฝืนตัวเองไปออกกำลังกาย ต้องไม่เครียด และอื่นๆอีกมากมาย
เมื่อเจ็บป่วย...คนเราก็ต้องปรับเปลี่ยนพฤติกรรมสุขภาพทั้งนั้น เพื่อให้อยู่กับโรคได้ แต่นี่คุณยังไม่อยากปรับเปลี่ยนพฤติกรรมเลย คุณยังอยากออกไปข้างนอกตอนกลางคืน?? คุณจะไปไหน..งง คุณไม่รู้หรือว่า คุณภาพการนอนหลับมีความสำคัญกับโรคซึมเศร้ามากแค่ไหน? คุณอยากจะใช้ชีวิตปกติ อยากทำงานทำการได้ คุณก็ต้องปรับเปลียนพฤติกรรม ตั้งใจรักษา อย่าปล่อยให้กำเริบซ้ำๆ แค่นี้สมองก็ไปเยอะแล้ว อย่าให้มันไปมากกว่านี้เลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
สมาชิกหมายเลข 5709870 ถูกใจ, tokara ถูกใจ, พาโกะจัง ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2795489 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1242068 ถูกใจ, Badfingerfanforever ถูกใจ, MysticRiver ถูกใจ, ipiup ถูกใจ, เด็กอยากสวย ถูกใจ
แสดงความคิดเห็น
คนที่เป็นโรค Bipolar Disoder นั้นจะต้องกินยาไปนานเท่าไหร่คะ ตอนนี้ผ่านมา 5 ปีแล้ว
เคยทดสอบตัวเองโดยการเลิกกินยาที่บอกมานั้นเอง.... วันแรกอยู่ยังได้ วันที่สองเริ่มเครียดๆละ พอวันที่สามเริ่มคุ้มคลั่ง เหมือนคนพาลไปหมด อยากหาเรื่องคนไปทั่ว และจิตใจวู่วาม ขับรถเหยียบมิดเลย โมโหง่าย แต่หายยาก ใจสั่นๆ และเข้าคิวรออะไรไม่ได้เลย เครียด จึงต้องกลับมากินอีก พอไปบอกหมอ หมอก็ต่อว่าเราว่าหยุดกินยาเองแบบนี้ไม่ได้นะ เพราะมันจะทำให้สารเคมีในสมองไม่บาล้านซ์เหมือนเดิม เดี๋ยวต้องมาเริ่มใหม่นะ ....คือเราอยากทราบว่า เพราะอะไร ? เพราะร่างกาย สมองเราติดยาไปแล้วใช่ไหม ? หรือเพราะสารเคมีในสมองเราแปรปรวนเมื่อร่างกายขาดยาเลยออกอาการแบบ ลงแดง แล้วอย่างนี้ เราจะต้องกินยา และพบแพทย์ กับนักจิตวิทยาไปอีกกี่ปี ?
เราเบื่อมากๆ เราเหนื่อย....เราไม่อยากกินยาแล้ว เพราะไปไหนก็ลำบาก กลางคืนนี่หมดสิทธิ์ออกไปไหนกับเค้าเลย ทุกวันนี้ชีวิตมีแต่ กินยา พบหมอ พบนักจิตวิทยา และทำงานบ้านเล็กน้อย ไม่สามารถออกไปทำงานได้เหมือนเดิม เข้าสังคมไม่ได้ อยากทราบว่า โรคนี้ทำยังไงจึงจะกลับมาใช้ชีวิตได้ปรกติเหมือนคนอื่นคะ ? อย่าบอกว่าต้องทำใจ และนั่งวิปัสนานะคะ เพราะเราทำมาหมดทุกอย่างแล้ว ตอนนี้ไม่เอาเรื่องจิตละ เอาเรื่องร่างกายละ เพราะปัญหามันอยู่ที่เราหลับเองไม่ได้ นี่แหละค่ะมันทรมานมาก