ครั้งแรกในชีวิต...ที่ร่างกายไม่ไหวจริงๆ 🧡

หนูไม่เคยคิดเลยค่ะ ว่าวันหนึ่งร่างกายจะทรุดลงไปตรงนั้นจริงๆ ทั้งที่ยังรู้สึกตัวดี ยังพยายามประคองตัวเอง ยังเดินได้ ยังฝืนไหว

วันนั้นตอนเย็นหนูเพิ่งไปทำงานบ้านให้เจ้านายเสร็จค่ะ เป็นงานที่ต้องใช้แรง และหนูก็ทำเต็มที่ จากนั้นช่วงค่ำหนูก็มาร้องเพลงเปิดหมวก เพราะเป็นรายได้อีกทางที่หนูตั้งใจทำทุกคืน ถ้ามีแรง

ชีวิตหนูตอนนี้คือ “กลางวันทำความสะอาด กลางคืนร้องเพลง”
มีเวลาพักผ่อนเยอะแต่ หลับไม่สนิท เครียดสะสม และใช้แรงค่อนข้างเยอะค่ะ

ตอนเริ่มร้องเพลง หนูรู้สึกว่าอะไรบางอย่างมันไม่ปกติ...
เดินเซ ตาจะปิด หายใจไม่อิ่ม ใจสั่น รู้สึกไม่มีแรง
หนูพยายามบอกตัวเองว่าอย่าคิดไปเอง อย่ายอมแพ้ ยังยืนอยู่ได้ ยังมีสติ หนูฝืนร้องต่อ แต่ยิ่งร้องก็ยิ่งรู้สึกว่า “ร่างกายกำลังจะหยุดตอบสนอง”

หนูเดินออกจากร้าน มาหยุดที่ข้างทาง แล้ว...ทรุดลงไปกับพื้นเลยค่ะ
ไม่ได้หมดสติ แต่หมดแรงจริงๆ ร่างกายไม่ไหวแล้วจริงๆ
แล้วแบบไม่มีแรงที่จะทำอะไรจนมีคนมาช่วย
วันนั้นก็ไปที่ ERค่ะ
วันนั้นหมอให้เกลือแร่กลับบ้านมาก่อน แต่วันต่อมา หนูก็ยังเซ เดินเหมือนจะล้มในห้อง กินข้าวได้น้อยลง น้ำหนักพลังงานในตัวมันตกลงไปหมดเลยค่ะ จนต้องกลับมาหาหมออีกครั้ง คุณหมอเลยให้น้ำเกลือและเจาะเลือดดู

หลังจากนั้นหนูค่อยๆ ดีขึ้น รู้สึกสดชื่นขึ้น ใจไม่สั่น และเริ่มทานอาหารได้บ้าง
...มันเหมือนกับได้พลังงานคืนกลับมาอีกครั้งค่ะ

หนูอยากให้โพสต์นี้เตือนใจใครหลายคนที่ฝืนตัวเองแบบหนูนะคะ
ฟังเสียงร่างกายบ้าง เพราะบางครั้ง "ใจเราสู้" แต่ร่างกายมัน "หมดแรงจริงๆ" 💔

ขอบคุณทุกคนที่อยู่ตรงนั้น
ขอบคุณหมอ พยาบาล และความเมตตาในวันนั้นค่ะ

#หมดแรงแต่ไม่หมดสติ
#ชีวิตกลางวันทำงานบ้านกลางคืนร้องเพลง
#ฟังร่างกายก่อนที่มันจะล้ม
#ขอบคุณความเมตตาในโลกใบนี้