เราเป็นคนนึงที่คิดว่าบ้านไม่ใช่ที่เซฟโซนสำหรับเราเพราะคนที่บ้านมันทำร้ายเราโดยการใช้คำพูดค่ะเช่นการไล่ออกจากบ้านการขู่โดยการไล่ออกจากบ้านจะขึ้นอยุ่กับอารมณ์เขาค่ะ เรามีพี่น้องไม่เเท้อยุ่2คนค่ะ พี่ของเราเคยโดนไล่ออกจากบ้านเเต่ไม่มีที่จะไม่จึงต้องจำเป็นที่จะอยุ่ เราเป็นคนที่อารมณ์ร้อนค่ะเเต่ไม่เคยที่จะใส่อารมณ์กับคนในบ้านเลยถึงจะมีทะเลาะบ้างเราโดนขู่มาตลอดว่าเออเดี๋ยวจะไล่ออกจากบ้านนะ เราเคยโดนอยุาครั้งนึงค่ะเป็นป้าเราเขาไล่เราออกจากบ้านโยนเสื้อผ้าเราตอนนั้นเราอายุ 12ขวบ ค่ะปัจจุบันเราอายุ16 ปี เราย้ายมาอยุ่กับอาเราก็โดนเเบบเดิมมาตลอดค่ะคือการไล่ออกจากบ้านคือคนในบ้านเราจะต้องเกรงใจลุงค่ะเหมือนเขาจะใหญ่ที่สุดคือเขาเป็นคนตัดสินทุกอย่างในบ้าน ทุกครั้งที่เราโดนกดดันหลายๆอย่างเราเลือกที่จะไม่พูดค่ะเราเป็นคนที่เวลาโมโหชอบร้องไห้ค่ะเพราะเราไม่สามารถทำอะไรได้เลยในบ้านเราเป็นพวกที่ทำตัวเหมือนเข้าใจเราค่ะ เเต่สุดท้ายเขาก็ไม่เขาใจเราจริงๆเราโดนทำร้ายโดยการพูดมาตลอดตั้งเเต่เด็เราเคยคิดว่าจะ''ฆ่าตัวตาย''เพราะไม่อยากเป็นภาระของเขาคิดหลายรอบมากค่ะ พี่เราเป็นผู้ชายที่เรียนไม่จบค่ะมีลูกคือทำตัวไม่ค่อยดีค่ะเขาเป็นคนที่ขก.มากๆพี่เราเรียนไม่จบเเต่ทางบ้านก็บังคับเขาเรียนเสียตังไปเป็นเเสนๆค่ะ ตอนนี้เรากำลังขึ้นม.4ตอนม.3เราโดนกดดันทางเรื่องเงินตลอดเลยค่ะคือปากเขาบอกว่าให้เราเป็นคนเลือกเเต่คำพูดเขาขัดกันสุดๆ เขาพยายามๆพูดไม่ให้เราเรียนต่อม.4 ค่ะ เราก็คิดมาตลอดม.3 สุดท้ายเราได้โคต้าเรียนม.4 เขาจึงปล่อยให้เราเรียนเเต่เขาก็พยายามพูดมาตลอดว่าใครจะส่งเรียนหลายๆอย่าเราจึงคิดว่าถ้าจบม.6 เราจะดรอปหางานทำเเล้วค่อยส่งตัวเองเรียน คิดจนเกิดความน้อยใจว่าทำไมพี่เราถึงได้นะทั้งๆที่เขาไม่ได้อยากเรียนเเต่เราที่อยากเรียนทำไมเขาถึงพูดเเบบนี้ เราจึงทำได้เเค่ทนให้จบเเล้วหางานทำค่ะ