ที่กล่าวอยู่มิได้ยึดถือ คำนี้คือ?

พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงธรรมเพื่อให้ภิกษุทั้งหลายพิจารณากายนี้ตามความเป็นจริง มิให้หลงยึดถือว่าเป็นตัวตน เป็นของงาม หรือเป็นสิ่งควรยึดมั่น ทรงสอนให้ตั้งสติพิจารณากายโดยแยกออกเป็นส่วน ๆ ตามที่กายนี้มี

จิตรู้นิพพาน ใช้ปัญญาไม่ได้ใช้วิญญาณวิญญาณไม่ใช่ปัญญาวิญญาณไม่มีปัญญาวิญญาณทำหน้าที่รับรู้แบบธรรมดารู้แล้วก็ส่งไปที่มโนทวารให้จิตคิด เป็นสังขาร เกิดโยนิโสมนสิการเกิดปัญญาเข้าถึงนิพพาน

จิตเป็นสมาธิย่อมรู้เห็นตามจริง เมื่อรู้เห็นตามจริงย่อมเบื่อหน่ายและหลุดพ้น ทำไมโยคี(ฤาษี)โบราณที่ได้ฌานถึงไม่หลุดพ้นครับ

1.จิตเป็นอนัตตาไม่มีตัวตน แต่ละขณะ จิตมีอยู่จริง และเกิดดับอยู่ แต่เราไม่เห็นถึงความเป็นอนัตตาของมัน ด้วยการเห็นจิตของเรา ถูกปิดบัง ซ่อนเร้น ด้วย“อวิชชา” 2.ดังนั้น อวิชาชา จึงทำให้ความเ

ใครจะมามั่วอีกมั๊ย ว่า จิตกับเวทนาหรือ วิญญานขันธ์นั้นเป็นอันเดียวกัน

1.การพิจารณา สติปัฐฐานนั้น ต้องเห็นอารมณ์ตามความเป็นจริง จึงจะเรียกว่า พิจารณาถูก เช่น เมื่อเรามีสติรู้ทันความโกรธ จะเป็นว่ามีผู้ถูกรู้คือ สังขาร อันเป็นความโกรธ และมีจิตที่ไม่เป็นไปตามความโกรธ เป็

เอาเป็นว่า แค่กายคตาสติ อย่างเดียว ก็งงกันไปทั้งโลกแล้ว สติปัฐฐานอื่น จะไม่งงกันไปทั้งจักรวาลหรา สั้นๆ

ดับสังขาร ก็จะเป็นสภาวะนิโรธ ฌาน1-8 เป็นเจตสิก เป็นสังขารตัวที่ประกอบกับจิต สติปัฐฐาน ในปรมัตถธรรม จึงต้องเห็นการดำเนินไปของฌาน 1-8 อันเป็นการดำเนินไปของเจตสิก จึงจะรู้ชัดในเจตสิก เมื่อรู้ชัดในเจตส

วิญญาณขันธ์พิจารณารูปขันธ์,เวทนาขันธ์,สัญญาขันธ์,สังขารขันธ์เป็นอนิจจัง,ทุกขัง,อนัตตาได้ แล้วอะไรพิจารณาวิญญาณขันธ์ถ้าไม่ใช่จิต