ถ้าสักวันหนึ่ง ความหน้าตาทางสังคม แต่กลับถูกลืมเลือนไป ควรจะต้องใช้หลักธรรมใดบ้างครับที่จะมาคอยเยียวยารักษาใจ

     
เมื่อวัยสูงขึ้น บทบาททางสังคมก็ลดลงไป บางคนที่มีลูกหลานก็หายไปกับครอบครัว วงศาคณาญาติ  แล้วหากเป็นคนไม่มีญาติ คนเหล่านี้ควรจะใช้หลักธรรม  ธรรมะอะไร มาช่วยชะโลมใจได้บ้างครับนอกจากโลกธรรม ๘ นี้ครับ และกิจกรรมใดที่น่าจะเสริมสร้างกำลังใจด้วยครับ ขอบคุณครับ 
ปล. บางท่านห่างวัดไปนาน จนไม่อยากกลับเข้าวัดแล้ว