อันนี้มาตั้งกระทู้เล่าเรื่องบวกกับหาทางช่วยเหลือผมนะครับ555 อยากให้พี่ๆช่วยรับฟังหน่อย แป้นพิมพ์อาจจะผิดถูกตามสไตล์แป้นพิมพ์สมัยนี้ที่ชอบเปลี่ยนให้เอง
ขอเกริ่นแต่แรกก่อนคือผมไปเข้าค่ายธรรมมะค่ายนึง เป็นค่ายสโคปช่วงมหาวิทยาลัย เห็นน่าสนใจดีก็ไป สมัครไป คือมันดีมากๆ ประทับใจมากๆเป็นการไปค่ายคนเดียวครั้งแรกแล้วได้เจอคนมากมาย ภูมิใจตรง สถานที่ดี อาหารห้องน้ำดี ที่นอนดี เรื่องพระพุทธเจ้าพระพุทธศาสนาหลังจากยุคนี้ที่มีข่าวมากมายออกมาโครมๆ แต่พอไปค่ายนี้ทำให้ใจเรายังรู้ว่าพระดีๆมีเยอะมากมายเช่นกัน หลังจากไปค่ายนี้อาจจะไม่ได้รู้เยอะอะไรมากแต่เวลาทำอะไรจะคิดก่อนจะทำว่าทำอะไรก็ได้เแต่ให้เป็นสิ่งที่ดีไม่เบียดเบียนใครก็พอ โอเคดี
แต่ถ้ามันไม่มีผลกระทบกับผมผมจะมาตั้งกระทู้ทำไมอะน้อ 555 มันมีครับผม ปัญหาที่เจออยู่ที่บุคคลในค่าย หรือเรียกกันว่าผู้ดูเเล\สต๊าฟ นั่นหละครับ ปัญหาอยู่ตรงที่พอจบค่ายแล้วนึกว่าอะไรมันจะจบเหมือนการไปค่ายธรรมดา แต่สิ่งที่เกิดคือ ผ่านค่ายมานานแล้วแต่พวกสต๊าฟเค้ายังตามมาแบบ มายุ่งกับเราอยู่ ด้วยความที่มีข้อมูลตอนสมัคร แล้วสโคปมันอยู่ที่มหาวิทยาลัย มันก็หาง่ายๆเลย เออเค้าก็ใช้เบอร์โทรติดต่อมาใช้ข้อมูลเราชวนเราคุยว่าเราเป็นไงอะไรยังไง อึดอัดนะครับ ผมคุยกับคนอื่นไม่เก่งเท่าไหร่ แบบเห้ยมันได้หรอวะ เราจบไปแล้วมันควรจะจบ แต่นี่แบบมาทุกช่องทางเลยอีกทั้สหาข้อมูลส่วนตัวของเรามาชวนเราคุยอีกตางหากอพอดีคุยสักพักเค้าก็จะเริ่มชวนเราไปนู่นไปนี่ที่เกี่ยวกับธรรมะครับ ช่วงแรกๆผมก็เกรงใจบวกกับยังอารมณ์ค้างจากการเข้าค่ายยังสงบใจอยู่ผมเลยไป เจอกับเพื่อนหน้าเดิมๆในค่ายเยอะเลยครับน่าจะโดนตามมาเหมือนกัน แต่พักหลังๆเริ่มหนักมาเรื่อยๆ จนผมเริ่มคิดว่ามันไม่ใช่ธรรมะละ เค้าทำตัวเหมือนพวกลัทธิเลย อันนี้ผมไหว้เลยนะ ผมรักพระอาจารย์มากที่ไปค่าย คนละส่วนกับพวกๆสต๊าฟที่ตามตื้อผมนะครับ
หลังจากนั้นผมก็เหนื่อยเพราะอยู่ในโลกความจริงที่ต้องมีการเรียนหนัก ส่งวิจัย แต่พวกพี่ที่ตามตื้อผมเค้าดูว่างมาก อันนี้ผมไม่รู้เค้าทำอาชีพอะไรรึเปล่านะครับ แต่เค้าเหมือนไม่ได้ทำงานเลย เหมือนเค้ามาสายธรรมะ 100%ไม่ทำงานซึ่งต่างกับผมที่กำลังยุ่งๆ หนักสุดที่เจอตอนนี้คือเค้าตามมาที่มหาวิทยาลัย แล้วเวลาเค้าชักชวนมันมาเวย์การบังคับเลยครับ คือต้องมานะ เค้าดักรอ เราเรียนอยู่ไหน เค้านั่งรอที่ตึก เออผมก็หลอนนิดๆ ผมมาปรี้ดเเตกไม่ไหวช่วงเทศกาลวันพระ ที่ผ่านมาก็มีหลายเทศกาลเกิดขึ้น เค้าก็ชวนผมไปทำบุญ นั่งสมาธิ คือเทศกาลผมมีภาระหน้าที่ที่ต้องไปจัดเตรียมงานหรือไม่ก็ไปเดินเที่ยวหาอะไรกินบ้างงานวัดดึกๆ ผมไม่ได้อยากไปนั่งสวดมนต์ [ ผมพูดมาถึงตรงนี้ดูบาปเลยมั้ยครับเนี่ย55 แต่สำหรับผมผมคีพลุคธรรมมะเท่าที่จะทำได้ คิดดีทำดี ทำบุญผู้ยากไร้ นั่งสมาธิเมื่อใจอยากทำไม่ใช่ใครมาบังคับ อย่าดราม่าผมนะไหว้เลย] นั่นแหละผมก็ปฏิเสธสุดใจ เค้าก็ตื้อชวนอีก ผมก็ว่าแบบเกือบจะดีละเข้าค่ายธรรมะ มาเสียเพราะตัวบุคคลเนี่ย พอผมปฏิเสธอีกคน ก็จะมีอีกคนมาทักมาหาผมเรื่อยๆ ผมก็คิดว่าเค้าทำตัวเหมือนลัทธิเลยครับ สุดแสนจะเบียดเบียนคนอื่น บางทีเค้าอาจลืมคิดว่าไม่ใช่ทุกคนที่ใช้ชีวิตแบบเดียวกับเค้า แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมหมดศัทราในเรื่องพระพุทธศาสนานะครับ เคารพเสมอมา และขอบคุณทุกคนที่เค้ามาอ่านจนถึงตอนนี้ด้วยนะดีครับขอให้เป็นวันที่ดีครับบผม
การเข้าค่ายธรรมะ ไหงสู่การเบียดเบียนชีวิต
ขอเกริ่นแต่แรกก่อนคือผมไปเข้าค่ายธรรมมะค่ายนึง เป็นค่ายสโคปช่วงมหาวิทยาลัย เห็นน่าสนใจดีก็ไป สมัครไป คือมันดีมากๆ ประทับใจมากๆเป็นการไปค่ายคนเดียวครั้งแรกแล้วได้เจอคนมากมาย ภูมิใจตรง สถานที่ดี อาหารห้องน้ำดี ที่นอนดี เรื่องพระพุทธเจ้าพระพุทธศาสนาหลังจากยุคนี้ที่มีข่าวมากมายออกมาโครมๆ แต่พอไปค่ายนี้ทำให้ใจเรายังรู้ว่าพระดีๆมีเยอะมากมายเช่นกัน หลังจากไปค่ายนี้อาจจะไม่ได้รู้เยอะอะไรมากแต่เวลาทำอะไรจะคิดก่อนจะทำว่าทำอะไรก็ได้เแต่ให้เป็นสิ่งที่ดีไม่เบียดเบียนใครก็พอ โอเคดี
แต่ถ้ามันไม่มีผลกระทบกับผมผมจะมาตั้งกระทู้ทำไมอะน้อ 555 มันมีครับผม ปัญหาที่เจออยู่ที่บุคคลในค่าย หรือเรียกกันว่าผู้ดูเเล\สต๊าฟ นั่นหละครับ ปัญหาอยู่ตรงที่พอจบค่ายแล้วนึกว่าอะไรมันจะจบเหมือนการไปค่ายธรรมดา แต่สิ่งที่เกิดคือ ผ่านค่ายมานานแล้วแต่พวกสต๊าฟเค้ายังตามมาแบบ มายุ่งกับเราอยู่ ด้วยความที่มีข้อมูลตอนสมัคร แล้วสโคปมันอยู่ที่มหาวิทยาลัย มันก็หาง่ายๆเลย เออเค้าก็ใช้เบอร์โทรติดต่อมาใช้ข้อมูลเราชวนเราคุยว่าเราเป็นไงอะไรยังไง อึดอัดนะครับ ผมคุยกับคนอื่นไม่เก่งเท่าไหร่ แบบเห้ยมันได้หรอวะ เราจบไปแล้วมันควรจะจบ แต่นี่แบบมาทุกช่องทางเลยอีกทั้สหาข้อมูลส่วนตัวของเรามาชวนเราคุยอีกตางหากอพอดีคุยสักพักเค้าก็จะเริ่มชวนเราไปนู่นไปนี่ที่เกี่ยวกับธรรมะครับ ช่วงแรกๆผมก็เกรงใจบวกกับยังอารมณ์ค้างจากการเข้าค่ายยังสงบใจอยู่ผมเลยไป เจอกับเพื่อนหน้าเดิมๆในค่ายเยอะเลยครับน่าจะโดนตามมาเหมือนกัน แต่พักหลังๆเริ่มหนักมาเรื่อยๆ จนผมเริ่มคิดว่ามันไม่ใช่ธรรมะละ เค้าทำตัวเหมือนพวกลัทธิเลย อันนี้ผมไหว้เลยนะ ผมรักพระอาจารย์มากที่ไปค่าย คนละส่วนกับพวกๆสต๊าฟที่ตามตื้อผมนะครับ
หลังจากนั้นผมก็เหนื่อยเพราะอยู่ในโลกความจริงที่ต้องมีการเรียนหนัก ส่งวิจัย แต่พวกพี่ที่ตามตื้อผมเค้าดูว่างมาก อันนี้ผมไม่รู้เค้าทำอาชีพอะไรรึเปล่านะครับ แต่เค้าเหมือนไม่ได้ทำงานเลย เหมือนเค้ามาสายธรรมะ 100%ไม่ทำงานซึ่งต่างกับผมที่กำลังยุ่งๆ หนักสุดที่เจอตอนนี้คือเค้าตามมาที่มหาวิทยาลัย แล้วเวลาเค้าชักชวนมันมาเวย์การบังคับเลยครับ คือต้องมานะ เค้าดักรอ เราเรียนอยู่ไหน เค้านั่งรอที่ตึก เออผมก็หลอนนิดๆ ผมมาปรี้ดเเตกไม่ไหวช่วงเทศกาลวันพระ ที่ผ่านมาก็มีหลายเทศกาลเกิดขึ้น เค้าก็ชวนผมไปทำบุญ นั่งสมาธิ คือเทศกาลผมมีภาระหน้าที่ที่ต้องไปจัดเตรียมงานหรือไม่ก็ไปเดินเที่ยวหาอะไรกินบ้างงานวัดดึกๆ ผมไม่ได้อยากไปนั่งสวดมนต์ [ ผมพูดมาถึงตรงนี้ดูบาปเลยมั้ยครับเนี่ย55 แต่สำหรับผมผมคีพลุคธรรมมะเท่าที่จะทำได้ คิดดีทำดี ทำบุญผู้ยากไร้ นั่งสมาธิเมื่อใจอยากทำไม่ใช่ใครมาบังคับ อย่าดราม่าผมนะไหว้เลย] นั่นแหละผมก็ปฏิเสธสุดใจ เค้าก็ตื้อชวนอีก ผมก็ว่าแบบเกือบจะดีละเข้าค่ายธรรมะ มาเสียเพราะตัวบุคคลเนี่ย พอผมปฏิเสธอีกคน ก็จะมีอีกคนมาทักมาหาผมเรื่อยๆ ผมก็คิดว่าเค้าทำตัวเหมือนลัทธิเลยครับ สุดแสนจะเบียดเบียนคนอื่น บางทีเค้าอาจลืมคิดว่าไม่ใช่ทุกคนที่ใช้ชีวิตแบบเดียวกับเค้า แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมหมดศัทราในเรื่องพระพุทธศาสนานะครับ เคารพเสมอมา และขอบคุณทุกคนที่เค้ามาอ่านจนถึงตอนนี้ด้วยนะดีครับขอให้เป็นวันที่ดีครับบผม