มีปมในชีวิตเรื่องการเรียนครับ ส่วนตัวตั้งแต่เด็กเป็นคนเรียนดี มีเป้าหมายตั้งแต่เด็ก ได้มีโอกาสไปเรียนต่อคณะที่ตัวเองต้องการในประเทศหนึ่ง แต่ ปัญหาเศรษฐกิจ กับปัญหาครอบครัว (ครอบครัวโดนคดีบางอย่างทำให้ต้องแยกกัน) คุณพ่อซึ่งเป็นคนบริหารกิจการคนเดียวไม่สามารถดูแลได้ เลยทำให้กิจการมีปัญหาครับผมเลยต้องกลับมาบ้าน และต้องขึ้นศาลด้วย หลังจากนั้นผมขังตัวเองอยู่ในห้องอย่างเดียวโดยไม่ได้ทำอะไรเป็นเวลากว่าสองปี พยายามฆ่าตัวตายมา2ครั้ง นอน รพ 2รอบ รอบละประมาณ2 อาทิตย์ หลังจากที่ดีขึ้นได้ระยะนึง เราสอบทุนของประเทศนึงได้ แต่เป็นคณะที่ตัวเองไม่ชอบ ที่ไปเพราะต้องการที่จะหนีสภาพแวดล้อมที่เป็นอยู่ซึ่งยอมรับว่าตัดสินใจไวมากครับไม่คิดอะไรเลย รู้สึกชีวิตที่มีอยู่ไม่มีความหมายเลยครับ เมื่อประมาณปีที่แล้วคุณแม่กลับมาบริหารกิจการ ทำให้กิจการดีขึ้นมาบ้างแต่ก็ยังไม่เหมือนเดิม ตอนนี้กลับมาเพราะcovid แต่ก็มีเรียนออนไลน์ครับ ยอมรับว่าเป็นคนที่มองคนอื่น และเปรียบเทียบคนอื่นกับตนเอง ผมรู้สึกแย่ครับที่ชีวิตมีแต่อุปสรรค ไม่เข้าใจว่ามนุษย์เราเกิดมาเพื่ออะไรครับ รู้สึกชีวิตตัวเองทรมาน ใช้ชีวิตอยู่ทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลยครับ บางทีรู้สึกว่าการที่เราไม่เกิดมาหรือไม่อยู่ในโลกนี้ มันดีกว่าใช้ชีวิตอยู่แต่ต้องอยู่กับความทรมานแบบนี้ ชีวิตของผมมันไม่ได้ราบเรียบเหมือนชีวิตคนอื่น มีหลายคนบอกว่าไม่ให้มองคนรอบข้าง แต่เราทำไม่ได้ เพื่อนสนิทก็กำลังเรียน ปริญญาเอก คนรอบตัวก็มีแต่ประสบความสำเร็จ กับตัวเองที่ไม่มีอะไรเลย ต้องมาเรียน ปริญญาตรีอยู่ปี3 ในอายุ26ปี รู้สึกแย่ครับ และเป็นปมมาก ผมไม่มีหน้าไปเจอใครเลยครับ ตอนนี้ในหัวคิดแต่เรื่องอยากตาย วนมาในหัวตลอดเลยครับ ไม่เข้าใจจริงๆครับว่าทำไมเราถึงไม่สามารถหยุดคิดเรื่องพวกนี้ที่วนกันในหัวได้ ปัจจุบันต้องทานยานอนหลับก่อนนอนเพราะถ้าไม่ทานก็จะมีเรื่องคิดในหัวตลอด จนคิดว่าตัวเองติดยานอนหลับไปแล้วครับ ที่พิมมาทั้งหมดตามตรงคือต้องการระบาย เพราะวันนี้ไม่ไหวจริงๆครับ เลยคิดว่าการได้คุยกับคนที่ไม่รู้จักน่าจะทำให้เรารู้สึกปลอดภัยที่จะคุยมากกว่า เพราะเราไม่รู้จักกันครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับสำหรับการใช้ภาษาในการพิมพ์ถ้ามันแย่มาก
เป็นซึมเศร้ามา5ปี แต่ยังไม่สามารถที่จะmove on กับปมในชีวิตได้ อยากให้มาช่วยแสดงความเห็นครับ