🍄🌱🌿 THE GLOVES 2020 ถุงมือเรื่องสั้น # 17 สัปดาห์ที่ 7 : 10-14 กรกฎาคม "แม่มดขาว" โดย ถุงมือ "สมุนไพรไทย" 🌾🌱🍄

ถุงมือเรื่องสั้น เรื่องที่ 2 ประจำสัปดาห์ที่ 7 ครับ ^^

เรื่องนี้ ก็เกี่ยวกับ COVID-19 แต่แนวเรื่องไปทาง FANTASY ครับ

ในสภาวการณ์แห่งโรคระบาด เด็กหญิงคนหนึ่ง ไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะถูกสั่งปิด มียายซึ่งป่วยหนัก อาการของโรคก็ชัดเลยว่าเจอโควิดเล่นงานแน่ๆ จนอาการไม่ค่อยดีแล้ว ยายบอกให้เธอไปหาหญิงชราคนหนึ่งซึ่งเป็น "แม่มด" เพื่อขอยารักษาโรค และบอกที่อยู่ของยายแม่มดนั้นให้

มันเป็นความหวังเดียวที่จะรักษาคุณยายได้ เด็กหญิงจึงไปตามที่คุณยายบอก

เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป ?? หญิงชราคนนั้นเป็นแม่มดจริงหรือ ?? เด็กหญิงจะได้ยามารักษาคุณยายหรือไม่ ???

ตามมาดูกันครับ ^^

ณ ชนบทที่ค่อนข้างห่างไกลจากตัวเมือง มีเด็กหญิงกำพร้าคนหนึ่ง อาศัยอยู่กับหญิงชรา ในบ้านไม้หลังเล็ก โดยมีแมวสีขาวนวลขี้อ้อนเป็นสัตว์เลี้ยงแสนรัก

    “เหมียว” เจ้าแมวน้อย ‘ดาหลา’ ร้องทัก ‘ชัญญา’ เด็กหญิงวัย 14 ปี ลืมตาตื่นขึ้นเองเพราะนาฬิกาชีวิตบอกเธอว่า...ตื่นได้แล้ว

    ชัญญา พับเก็บที่นอนอย่างเรียบร้อย แล้วเดินอุ้มเจ้าเหมียวออกไปหน้าบ้าน เห็นคุณยายกำลังเก็บดอกอัญชันอยู่

    “เดี๋ยวหนูต้มน้ำให้นะจ๊ะยาย” ชัญญากับคุณยายมีอาชีพขายน้ำสมุนไพร ทั้งสองปลูกพืชผักสมุนไพรเอง และนำผลผลิตเหล่านั้นมาต้มทำเป็นน้ำสมุนไพรไปขายที่ตลาด เช่น น้ำอัญชัน น้ำกระเจี๊ยบ น้ำใบบัวบก น้ำตะไคร้ ฯลฯ

    หลังจากช่วยยายทำน้ำสมุนไพรบางส่วนแล้ว ชัญญาต้องรีบเดินเท้าไปโรงเรียนประจำหมู่บ้าน ซึ่งอยู่ค่อนข้างไกลจากบ้านของเธอ ส่วนยายก็จะนำน้ำสมุนไพรที่ต้มแล้ว กรอกใส่ขวด นำไปขายที่ตลาด โดยที่เด็กหญิงจะไปช่วยยายของเธอขาย หลังเลิกเรียน

    เมื่อชัญญาไปถึงโรงเรียน ก็ต้องประหลาดใจ เพราะมีเด็กไม่กี่คนเท่านั้น และบางคนกำลังเดินออกจากโรงเรียน

    “ชัญญา กลับบ้านเร็ว ครูบอกว่าให้หยุดเรียนอย่างไม่มีกำหนด” ‘อาชา’ เพื่อนห้องเดียวกับเธอเดินมาบอกข่าวร้าย ซึ่งการไม่ต้องไปโรงเรียนสำหรับเด็ก ๆ แล้วน่าจะเป็นข่าวดี แต่ชัญญาผู้ชอบมาโรงเรียนรู้สึกใจหายเมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนร่วมห้องกล่าว

    “ตอนนี้กำลังมีโรคระบาดที่ยังไม่มียารักษา คนที่ติดเชื้อจะมีอาการไข้สูง ไอ และตายในที่สุด ให้ทุกคนอยู่แต่ที่บ้าน” จบประโยคนี้ ชัญญานึกถึงคุณยายทันที เธอขอบคุณอาชาที่มาบอก และรีบเดินไปหาคุณยายที่ตลาดซึ่งอยู่ใกล้บ้านของเธอ แต่ไกลจากที่นี่มาก

    ไม่ทันการณ์แล้ว เมื่อเด็กหญิงไปถึงตลาดซึ่งมีผู้คนบางตากว่าที่เคย ก็เห็นยายของเธอกำลังนั่งไออยู่ เธอรีบเก็บน้ำสมุนไพรใส่รถเข็น และพยุงยายกลับบ้าน

    คุณยายมีอาการตัวร้อนมาก และไอตลอดเวลา ได้พยายามพูดกับเด็กหญิงด้วยเสียงอันแผ่วเบา “หนูจงไปทางทิศตะวันออกด้วยการเดินประมาณหนึ่งชั่วโมงนะ แล้วจะเจอแม่มดตนนึง มันอยู่ในบ้านที่สร้างด้วยอิฐสีโคลน จงขอยารักษาสารพัดโรคจากมัน”

    เด็กหญิงจึงรีบทำตามคำสั่งของยาย เดินไปทางทิศตะวันออก พอเดินไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ก็ได้พบบ้านที่สร้างด้วยอิฐสีโคลนจริง ๆ

    เธอรีบไปเคาะประตู “ก็อก ๆ ๆ”

    ประตูเปิดพร้อมกับหญิงชราผมยุ่งรุงรังยาวถึงกลางหลัง ปลายจมูกแหลมและมีไฝเม็ดใหญ่อยู่ตรงกลาง

    “มาหาใครจ๊ะหนู...” เสียงแหลมสูงของหญิงชราตรงหน้า ทำให้ชัญญารู้สึกเสียวสันหลัง

    “มะ..มาหาแม่มดค่ะ ยายหนูบอกว่าคุณมียารักษาสารพัดโรค” เด็กหญิงพูดด้วยเสียงค่อนข้างสั่น

    หญิงชราทำจมูกฟุดฟิด แล้วทำตาโต พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “ทายาทแม่มดขาว...ใช่...เธอคือ...แม่มดขาว”

    ชัญญาตกใจกับคำพูดของแม่มดชราตรงหน้า เมื่อตั้งสติได้จึงตอบกลับไปว่า “เป็นไปได้ยังไงคะ หนูไม่มีเวทมนต์อะไรสักหน่อย”

    “กลิ่นของหนู มันคือกลิ่นของแม่มดขาว และรอยแผลเป็นรูปกลีบดอกไม้ตรงกลางหน้าผากของหนู ฉันจำได้...ฉันรอหนูมานานแล้ว ฉันจะให้ไม้คฑากายสิทธิ์ หนังสือเวทมนตร์ และไม้กวาดวิเศษแก่หนู มันเป็นของที่พ่อกับแม่ของหนูฝากไว้ให้...จงนำมันไป และปรุงยารักษาสารพัดโรคด้วยตัวหนูเอง”

    แม่มดดำผู้ซึ่งปกติจะมีจิตใจชั่วร้ายและชอบกินเด็ก แต่เพราะเธอได้รับความช่วยเหลือจากครอบครัวแม่มดขาวจากการถูกตามล่าจากนักล่าแม่มด จนทำให้พ่อและแม่ของชัญญาซึ่งก็คือพ่อมดและแม่มดขาวต้องตายไป แม่มดดำตนนี้จึงกลับใจ และรับปากกับพ่อและแม่ของชัญญาซึ่งตอนนั้นอายุยังไม่ถึงขวบ ก่อนตายว่าจะดูแลลูกให้ แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัดหรืออาจจะเป็นโชคดี เด็กน้อยถูกลักพาตัวหายไปช่วงที่แม่มดดำกำลังรักษาอาการบาดเจ็บจากอาวุธของนักล่าแม่มดอยู่

    คนที่ลักพาตัวไป ก็คือแม่บ้านของแม่มดดำนั่นเอง เธอพาเด็กน้อยไปที่ ๆ ไกลแสนไกล และเลี้ยงเด็กน้อยคนนี้จนโตแล้วจึงเพิ่งย้ายกลับมาอยู่แถว ๆ ที่เดิมเมื่อไม่กี่ปีนี้เอง

        ชัญญารีบเดินกลับบ้านพร้อมของสามอย่าง ขณะเดินอยู่ ไม้กวาดวิเศษที่ถืออยู่ก็กระดุกกระดิก เธอจึงมองมัน แล้วก็นึกได้ว่า เธอขี่มันได้นี่ เธอเคยเห็นแม่มดในหนังขี่ไม้กวาดลอยไปในอากาศ เธอจึงลองขี่มันแล้วพูดว่า "ไปเลย"

        ทันใดนั้น ไม้กวาดก็ค่อย ๆ ลอยขึ้น ชัญญาจึงพยายามทรงตัวไม่ให้เอียงตก ซึ่งเธอก็สามารถทำได้ดี ไม้กวาดพุ่งตัวไปด้านหน้า เด็กหญิงจึงพยายามบังคับมันให้ไปในทิศทางที่เธอต้องการ ทำให้เธอไปถึงบ้านได้เร็วในขากลับนี้

        เมื่อไปถึงบ้านเด็กหญิงรีบไปดูยาย เห็นยายยังคงหายใจรวยริน และไอเป็นบางครั้ง จึงรีบเปิดหนังสือเวทมนต์ออกดู แต่เธอไม่เห็นตัวอักษรอะไรเลย เธอจึงลองใช้คฑากายสิทธิ์ชี้ไปที่หนังสือแล้วพูดว่า "จงปรากฏ" ทันใดนั้นตัวหนังสือก็ได้ปรากฏขี้นให้เธอได้เห็น

        เธอค่อย ๆ ไล่อ่านข้อมูลเหล่านั้น และได้เจอสูตรยาตัวหนึ่ง เขียนว่า 'ยาโควิด' สรรพคุณ แก้ไข้ แก้ไอ เธอจึงอ่านส่วนประกอบของยาตัวนี้ ซึ่งมีแค่สองตัวเท่านั้นคือ ต้นฟ้าทะลายโจรกับน้ำอมฤตที่ได้จากฉี่ของค้างคาวกินกล้วย

        บ้านของเด็กหญิงมีต้นฟ้าทะลายโจรปลูกอยู่มากมาย แต่น้ำอมฤตนี่สิเธอไม่รู้ว่าจะได้มาจากที่ไหน ทันใดนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น "ก็อก ๆ ๆ"

        ชัญญารีบไปเปิดประตูเพื่อดูว่าเป็นใคร...คืออาชานั่นเอง อาชามาหาชัญญาที่บ้านเพราะเป็นห่วง เนื่องจากเขาแอบชอบเธออยู่ เด็กหญิงรีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เด็กชายฟังทั้งหมด

อาชาไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ฟังเลย แต่เขาก็รีบบอกชัญญาเกี่ยวกับสิ่งที่เขารู้ "มีค้างคาวกินกล้วยอาศัยอยู่ในถ้ำน้ำทิพย์ ชายป่าทางโน้น ฉันจะพาไป"

        ทั้งสองคนจึงรีบเดินทางไปถ้ำนั้น โดยชัญญาขี่ไม่กวาดแล้วให้อาชาซ้อนท้าย

        เมื่อไปถึงหน้าถ้ำทั้งสองคนก็เข้าไปข้างใน และได้เห็นฝูงค้างคาวกินกล้วยมากมายตีลังกาเกาะอยู่บนผนังถ้ำ พวกค้างคาวดูเชื่องและไม่ตื่นกลัวเด็กทั้งสองที่เข้าไปแล้วใช้ไฟฉายส่องมองเลย

        สักพักมีค้างคาวตัวหนึ่งทำท่าจะฉี่ ซึ่งอาชาเห็นแล้วรีบบอกให้ชัญญาเอากระติกที่เตรียมมาไปรอง

        เมื่อได้ฉี่ของค้างคาวกินกล้วยมาในปริมาณพอสมควรแล้ว ทั้งสองคนจึงรีบกลับบ้านแล้วรีบปรุงยาตามวิธีในหนังสือเวทมนตร์

        หลังจากปรุงยาอยู่ประมาณเกือบชั่วโมง จึงได้เป็นยาน้ำมา 1 หม้อ ชัญญารีบนำไปให้ยายที่นอนซมอยู่ดื่ม

        และแล้วสิ่งมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้นภายในเวลาอันรวดเร็ว ยายของเธอตัวไม่ร้อนแล้ว และอาการไอก็หายสนิทเป็นปลิดทิ้ง

        เด็กชายและเด็กหญิงรู้สึกดีใจมากที่ทำสำเร็จ จึงรีบนำยาวิเศษนี้ไปให้ผู้ใหญ่บ้านเพื่อจะได้ใช้รักษาชาวบ้านคนอื่นต่อไป

        อาชาบอกกับชัญญาเมื่อกลับมาถึงบ้านว่า “ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอก็เป็นแม่มดขาวเหมือนกับเรา” พ่อมดขาวน้อยเอ่ย