เย่ เย่ ...
โควิด ทำเราเกือบจะกินแกป หมดอารมณ์แร็ป ไปนานแสนนาน
เดินข้ามแม่น้ำบางปะกง สมองงุนงง อยากโดดสะพาน
หลีสาวรายไหนรายนั้น ส่ายหน้าเหมือนกัน ติเราเหนียงยาน
ยา , เครื่องสำอางค์แพงอื้อ เราก็ทนซื้อ มาทั้งทาทั้งทาน
บัดนี้ชินชาปลงตก กับภาพคางคก ทดท้อคอบาน
ดิ้นรนไปได้ชื่อว่าเซ่อ หยุดหลงหยุดเพ้อ เก็บตัวกบดาน
เย๋ เย่ ...
เลียแผลนานเป็นปีปี ร้องสวัสดี เกิดกำลังใจ
เกิดมโนประหลาด เกิดพิศวาส อยากออกกำลังกาย
สวมชุดทะมัดทะแมง กระโดดแหยงแหยง ด้วยรองเท้าผ้าใบ
เสียเหงื่อวันละหลายหยด ตั้งใจจะอด งดสุราเมรัย
ลดน้ำหนักตัวสิบกิโล ไม่ให้พุงโต ยากนะไม่ง่าย
พยายามทำมาครึ่งเดือน ออกอาการเตือน จากระบบหายใจ
เย่ เย่ ...
ทางเลือกสุดท้ายเข้ายิม เหลือบไปเห็นจิ๋ม อวบอูมอวบอั๋น
ยกเวทขึ้นลงถี่ถี่ จินตนามันคลี่ ท่าทีเอวลั่น
ซิกอัพอย่างตั้งอกตั้งใจ เฮ้ย ทำไม ? หัวใจเราสั่น
เห็นภาพสาวยสวยวิดพิ้น อาการหอบหื่น กระตุกลุกชัน
คงเป็นสัญชาตญาณครรชิต ผูกติดวาบหวาม กระสันต์
ทั้งเล่าทั้งปวงทะลวงจิต ครรชิตขอแร็ป หายแสบหายคัน
เย่ เย่ ....
**** ครรชิตติดแร็ป ****