บุปผาร่างโรยฝากถ้อยคำที่อ่อนโยน
ให้สายลมพัดถามโพธิสู่กำเนิด
ร่องรอยเล็ก ๆ ที่หยักขึ้นตรงมุมปาก
เป็นความน่าสนใจแบบใหม่ที่ปรากฏอยู่บนใบหน้า
ลิขิตแห่งโชคชะตาถูกเขียนด้วยพู่กัน
ที่เปียกชุ่มไปด้วยความโหยหา
ยิ้มล่มเมืองของผู้ใดเล่า ดุจพิรุณชโลมโลกีย์
 
*คืนวันฝังลึกลงไปในต้นไม้แห่งความโหยหา
มันแห้งเหี่ยวโรยราไปกับความโหยหาที่อยู่ในนั้น
ความโหยหาเป็นภัย จึงมิควรโหยหา
แต่ความโหยหานี้มันยาวกี่บทกันเล่า
 
**บันทึกแห่งวาสนาไร้อักษร
จะรู้สึกถึงกลิ่นหมึก ต้องอ่านอย่างลึกซึ้ง
เขียนวิมานในฝัน กี่คราก็เจ็บบึกถึงกระดูก
กลัวเหลือเกิน ว่าจะรู้ซึ้งอยู่พียงผู้เดียว
.........
 
ทุกข์ของการจากลาสะท้านเป็นเงาจาง ๆ 
พินิจคล้ายดอกพุทธกังสดาล
ภาพท้องฟ้านั้นจะงดงามที่สุดในยามเฉิน  (เช้า)
แต่ลิขิตโชคชะตาดี ๆ ยากที่จะแสวงหา
 
ฤดุแห่งการบานสะพรั่งแสนสั้น
แต่ความโหยหานั้นไม่มีวันสิ้นสุด
โลกของผู้ใดกันเล่าแหลกสลายอยู่กลางสายฝน
 
 (ซ้ำ *,**)
 
 
เรื่องทางโลกว่างเปล่าบนถนนของความโหยหา
แต่ความโหยหาเดินวนไปอย่างช้า ๆ ไม่รู้กี่รอบ
มัวเมากับความโหยหา จึงโหยหาไม่รู้สิ้น
หากฟ้าไม่มลาย ก็จะไม่ยอมแพ้
 
บันทึกแห่งวาสนาไร้อักษร
แต่จะขอเขียนมันขึ้นมาร่วมกับท่าน
วาดรูปด้วยความเศร้าและร่ายรำพร้อมความโศก
แท้จริง  ขื่นขมกับการพรากจากคนที่รัก