สวัสดีค่ะ นี่เป็นอีกกระทู้ของเราที่ตั้งต่อจากกระทู้เรื่องไข้เลือดออก
https://pantip.com/topic/39479827
ตอนที่มาตั้งกระทู้ ตอนนั้นคิดว่าแฟนหายแล้วแน่ๆค่ะ แต่โชคไม่ได้ดีแบบนั้นเพราะอีก 2 อาทิตย์หลังจากออกจากโรงพยาบาล เขาก็กลับเข้าไปอีกรอบ และเจาก็จากเราไปในวันที่ 31 ธค. ปีที่แล้ว
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวมากค่ะ เขามีภาวะแทรกซ้อนคือ ปอดติดเชื้อรุนแรง ตอนแรกหมอสงสัยเรื่องวัณโรค แต่ตรวจก็ไม่เจอค่ะ โรคที่เขาเป็นเหมือนกับเคสคุณปอ ทฤษฎีค่ะ คือมีภาวะแทรกซ้อนเยอะจนระบบภายในทั้งหมดล้มเหลว
เราอยู่กับเขาตั้งแต่วันแรก ดูแลทุกอย่าง ภาพคอนที่หมอใส่ท่อช่วยหายใจแล้วเขาเจ็บจนร้องไห้
ภาพที่ต้องนั่งมองเครื่องวัดความดันที่เริ่มต่ำลงๆจนหลายเป็นเส้นตรง
ภาพที่คุณหมอปิดสวิตช์เครื่องช่วยหายใจ
ภาพตอนไปรับศพ ทุกอย่างมันติดอยู่ในใจหมดเลยค่ะ
เราเองรู้สึกว่าเราโชคดีที่มีโอกาสได้ลากัน เพราะวันที่คุณหมอบอกว่าเขาไม่รู้สึกและไม่ตอบสนองแล้ว วันนั้นเขาลืมตามาดูเรา กำมือเราตอนที่จับมือ น้ำตาไหลตอนที่เราหอมเขา เหมือนเค้าพยายามจะเข้มแข็งเพื่อมาลาเรา
ชีวิตเรามีกันแค่ 2 คนค่ะ
ตอนจัดงานก็ทำให้ทุกอย่าง อยู่เคียงข้างจนส่งเขาไปสวรรค์
แต่ชีวิตต่อจากนั้นเราแย่มากค่ะ ด้วยความที่มีกันอยู่แค่สองคน ทำงานที่เดียวกัน ไม่เคยแยกจากกันเลยเขาเป็นคนดีมากๆค่ะ เรารักกันมาก จนคุยกันว่าหลังปีใหม่จะแต่งงานกันแบบเล็กแค่จดทะเบียนสมรสก็พอ
ตอนนี้ผ่านไป 3 เดือนกว่าแล้วค่ะ แต่ทุกอย่างมันยังเหมือนเดิมเลย เรารู้สึกว่าเหมือนมันเพิ่งผ่านไป ทุกครั้งที่พยายามยอมรับความจริงเราร้องไห้ ก่อนนอนทุกคืนร้องไห้ตลอดเลย มันทรมานมาก
รู้สึกโลกไม่ได้น่าอยู่เลยค่ะ เร่ไม่มีความหวัง ไม่รู้จะสู้ไปทำไม การมีชีวิตอยู่มันยากมากค่ะ ทรมานมากๆ
เราไม่รู้ว่าเราจะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปยังไงดี
เหนื่อยมาก ท้อมาก คิดถึงมาก ทุกอย่างพังแล้วก็หายไปหมดเลยค่ะ
จากคนร่าเริงก็กลายเป็นคนเก็บตัว
เข้าวัดทำสมาธิก็สติแตก เพราะมันลบภาพอะไรออกไปไม่ได้เลย
เคยฆ่าตัวตายมาแล้วหนนึงค่ะ ด้วยการกินยานอนหลับและพารา อยู่โรงพยาบาลครึ่งเดือน ออกมาก็กลับมาอยู่คนเดียวเหมือนเดิม เราพยายามสู้นะคะแค่เราเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่เด็กๆ
ตอนนี้เคว้งคว้างมากๆค่ะ เหนื่อยเหลือเกินทำใจไม่ได้เลยสักที ยิ่งนานยิ่งคิดถึง ร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆมากขึ้นทุกวันเลยค่ะ
เราต้องทำยังไงถึงจะไปต่อได้คะ
เมื่อฉันต้องสูญเสียคนรักไปแบบไม่มีวันกลับมา
ตอนที่มาตั้งกระทู้ ตอนนั้นคิดว่าแฟนหายแล้วแน่ๆค่ะ แต่โชคไม่ได้ดีแบบนั้นเพราะอีก 2 อาทิตย์หลังจากออกจากโรงพยาบาล เขาก็กลับเข้าไปอีกรอบ และเจาก็จากเราไปในวันที่ 31 ธค. ปีที่แล้ว
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวมากค่ะ เขามีภาวะแทรกซ้อนคือ ปอดติดเชื้อรุนแรง ตอนแรกหมอสงสัยเรื่องวัณโรค แต่ตรวจก็ไม่เจอค่ะ โรคที่เขาเป็นเหมือนกับเคสคุณปอ ทฤษฎีค่ะ คือมีภาวะแทรกซ้อนเยอะจนระบบภายในทั้งหมดล้มเหลว
เราอยู่กับเขาตั้งแต่วันแรก ดูแลทุกอย่าง ภาพคอนที่หมอใส่ท่อช่วยหายใจแล้วเขาเจ็บจนร้องไห้
ภาพที่ต้องนั่งมองเครื่องวัดความดันที่เริ่มต่ำลงๆจนหลายเป็นเส้นตรง
ภาพที่คุณหมอปิดสวิตช์เครื่องช่วยหายใจ
ภาพตอนไปรับศพ ทุกอย่างมันติดอยู่ในใจหมดเลยค่ะ
เราเองรู้สึกว่าเราโชคดีที่มีโอกาสได้ลากัน เพราะวันที่คุณหมอบอกว่าเขาไม่รู้สึกและไม่ตอบสนองแล้ว วันนั้นเขาลืมตามาดูเรา กำมือเราตอนที่จับมือ น้ำตาไหลตอนที่เราหอมเขา เหมือนเค้าพยายามจะเข้มแข็งเพื่อมาลาเรา
ชีวิตเรามีกันแค่ 2 คนค่ะ
ตอนจัดงานก็ทำให้ทุกอย่าง อยู่เคียงข้างจนส่งเขาไปสวรรค์
แต่ชีวิตต่อจากนั้นเราแย่มากค่ะ ด้วยความที่มีกันอยู่แค่สองคน ทำงานที่เดียวกัน ไม่เคยแยกจากกันเลยเขาเป็นคนดีมากๆค่ะ เรารักกันมาก จนคุยกันว่าหลังปีใหม่จะแต่งงานกันแบบเล็กแค่จดทะเบียนสมรสก็พอ
ตอนนี้ผ่านไป 3 เดือนกว่าแล้วค่ะ แต่ทุกอย่างมันยังเหมือนเดิมเลย เรารู้สึกว่าเหมือนมันเพิ่งผ่านไป ทุกครั้งที่พยายามยอมรับความจริงเราร้องไห้ ก่อนนอนทุกคืนร้องไห้ตลอดเลย มันทรมานมาก
รู้สึกโลกไม่ได้น่าอยู่เลยค่ะ เร่ไม่มีความหวัง ไม่รู้จะสู้ไปทำไม การมีชีวิตอยู่มันยากมากค่ะ ทรมานมากๆ
เราไม่รู้ว่าเราจะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปยังไงดี
เหนื่อยมาก ท้อมาก คิดถึงมาก ทุกอย่างพังแล้วก็หายไปหมดเลยค่ะ
จากคนร่าเริงก็กลายเป็นคนเก็บตัว
เข้าวัดทำสมาธิก็สติแตก เพราะมันลบภาพอะไรออกไปไม่ได้เลย
เคยฆ่าตัวตายมาแล้วหนนึงค่ะ ด้วยการกินยานอนหลับและพารา อยู่โรงพยาบาลครึ่งเดือน ออกมาก็กลับมาอยู่คนเดียวเหมือนเดิม เราพยายามสู้นะคะแค่เราเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่เด็กๆ
ตอนนี้เคว้งคว้างมากๆค่ะ เหนื่อยเหลือเกินทำใจไม่ได้เลยสักที ยิ่งนานยิ่งคิดถึง ร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆมากขึ้นทุกวันเลยค่ะ
เราต้องทำยังไงถึงจะไปต่อได้คะ