สวัสดีครับ คือผมก็เป็นคนธรรมดาคนที่ต้องดิ้นรนทำมาหากิน เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า ผมมีงานประจำอยู่แล้ว แล้วก็มีปัญหาปกติของการทำงาน ผมก็อดทน แต่ด้วยที่บ้านผมมีธุรกิจส่วนตัว ทางบ้านจึงบอกให้ออกจากงานมาช่วยงานที่บ้านแทน ผมจึงไม่ลังเลไปลาออกครับ เนื่องด้วนเหตุผลคับที่อยู่ง่าย คับใจอยู่ยาก อีกอย่าง ผมต้องการแบ่งเบาภาระในสิ่งที่ที่บ้านทำกันไม่เป็น พอออกมาช่วยงานที่บ้าน ผมก็ตื่นสาย ประมาณเที่ยง เพราะด้วยตัวลักษณะงาน ตอนช่วงเช้ามันไม่ค่อยมีงานอะไรให้ทำ บวกกับลูกจ้างที่จ้างมาก็ทำหมด งานของผมจะเป็นในเรื่องตรวจสอบงานที่ลูกจ้างทำอีกที และออกพบลูกค้าในช่วงเย็น ซึ่งบางวันพบลูกค้าเสร็จ ประมาณ2ทุ่มถึง5ทุ่ม แล้วแต่วัน ผมก็กลับมาเช็คงานลูกน้อง พอตกดึก ผมก็หาข้อมูลต่างๆเพื่อช่วยธุรกิจที่บ้าน ไม่ว่าจะเป็นศึกษาในเรื่องของการเขียนโปรแกรม ศึกษางานบัญชี ตัดต่อวีดีโอ หลายๆสิ่งที่จะช่วยให้งานมีคุณภาพมากขึ้น บางวันผมก็ศึกษาถึงตี2-3 แล้วมันก็ทำให้ผมติดนอนดึกมาจนถึงปัจจุบัน ส่งผลให้ตื่นสาย ส่วนตัวเป็นคนชอบอ่านหนังสือตอนดึกมาตั้งแต่ประถมแล้ว สมัยเรียนช่วงสอบมหาลัย ผมก็อ่านหลัง6โมงเย็นไปจนถึง6โมงเช้าอีกวัน ทีนี้ทางบ้านก็ต่อว่าผิดมนุษย์ ไม่มีใครเค้าทำกัน ผมก็พยายามปรับมาศึกษาช่วงกลางวันแทน แต่ผมไม่มีสมาธิ ทางบ้านก็ต่อว่าบอกว่าหากินคนเดียว ไม่รู้จักช่วนกันทำมาหากิน ทีหลังก็ไม่ต้องตื่นเที่ยง นอนให้ครบเดือนค่อยตื่น ผมเสียใจมากครับ ทั้งๆที่ผ่านมาผมพยายามอย่างเต็มที่ ทุ่มเทกับงาน แม้จะเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบ ไม่ถนัด ผมก็ต้องทำให้ได้ ตอนนี้ผมรู้สึกไร้ค่ามากครับ
ขอบคุณครับ
รู้สึกอยากฆ่าตัวตาย