อีกสองเดือนผมจะตาย Ep.1
https://pantip.com/topic/39412391
อีกสองเดือนผมจะตาย Ep.2
https://pantip.com/topic/39414394
อีกสองเดือนผมจะตาย Ep.3
https://pantip.com/topic/39419157
-----------------------------------------------------------------------------------------
ไม่มีองค์กรลับอะไรทั้งนั้น ไม่มีฝ่ายตรงข้ามที่จะเอาชีวิตผม ไม่มีอันตราย ผมยังมีชีวิตอยู่ปกติดี
เรื่องราวมันต่างจากที่คิดไปบ้าง แต่รวมๆแล้วโอเค ผมช่วยลูกสาวกลับมาได้อย่างปลอดภัย ง่ายกว่าที่คิดเยอะ ไม่ต้องใช้แผนซับซ้อนอะไร
หลังจากรู้ความจริงว่าน้องนรินเป็นลูกสาวผม ผมก็คิดว่าจะทำยังไงก็ได้ ขอให้ได้ลูกสาวคืน ถ้าไม่ต้องคิดซับซ้อน มันอยากได้เงิน ผมให้เงิน เอาลูกสาวมา ..แค่นั้น เงินผมก็มี เลยจัดการโอนไปให้ตามที่ขอ แถมให้มากกว่าที่ขอด้วย ถ้าพาน้องมาคืนปลอดภัย ผมจะให้เพิ่มอีกต่างหาก ใครๆก็อยากได้เงิน วันที่พาน้องนรินมาส่ง ผมนัดที่ร้านอาหารกลางเมือง กลางวันแสกๆ พอวางใจแล้วคิดว่าไม่มีอันตรายเรื่องก็ง่าย พอได้ตัวลูกสาว ผมก็ลบความจำ กะว่าจะให้เอาเงินโอนคืนมาให้ผมทีหลัง เสียดายไอ้คนที่มานี่ไม่ได้เป็นคนจัดการเรื่องเงิน ก็เลยไม่ได้คืน แต่ผมไม่แคร์ ลูกสาวสำคัญกว่า ผมก็ไม่อยากตามสืบเรื่องพวกมันต่อเลยปล่อยไป
มีเรื่องสำคัญกว่าพวกโจรอีกเรื่อง เรื่องที่นายกตู้เล่าให้ฟังในจดหมาย มีเรื่องจริงอยู่เรื่องเดียวคือน้องนรินคือลูกสาวผม
ที่เหลือโกหกทั้งเพ...
โถ่ไอ้ตู้ ...ผมโดนหลอกใช้มานานหลายปี สร้างเงิน สร้างผลประโยชน์มหาศาลให้ กำจัดฝ่ายตรงข้ามให้ แถมเอาตัวลูกสาวผมไว้เป็นตัวประกัน ให้ทำงานตามที่มันต้องการ เงินที่มันโอนให้ผม มันก็มีรหัสจะถอน จะอายัดเมื่อไหร่ก็ได้ ที่มันหาได้จากความสามารถผมมากกว่าที่มันโอนมาให้หลายสิบเท่า
เรื่องจริงคือ ผมได้ความสามารถนี้มายังไงก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าอยากให้ใครลืมเรื่องอะไร ก็จะลืมจริงๆ ลองให้คนรู้จักลืมผม ก็จำผมไม่ได้จริงๆ ผมทดลองหลายๆครั้งจนเชื่อว่าทำเรื่องพวกนี้ได้จริง ก็เริ่มสนุก อยากลองเล่นหาผลประโยชน์ดูบ้าง ลองลบความจำคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอ แล้วโอนเงินเข้าบัญชีผม ก็ทำได้ ลองจากเงินน้อยๆ ผมคิดว่าเงินแค่นี้จากคนรวยๆ เค้าไม่เดือดร้อนหรอก พอลองหลายๆครั้งผมทำเงินได้เยอะ ก็เริ่มย่ามใจ คิดการใหญ่ ทำตัวเป็นแบทแมนมันซะเลยดีมั้ย รวบไอ้พวกผู้มีอิทธิพลให้หมด ผมจะเป็นฮีโร่ในเงามืด จัดการคนชั่ว แล้วยังรวยอีกต่างหาก ขอสารภาพว่าความคิดแบบนี้ ผมก็ไม่ได้เลวน้อยกว่าพวกนั้นหรอก
( ไม่แปลกที่ผมต้องเลี้ยงลูกคนเดียว เมื่อก่อนผมคงนิสัยแย่จริงๆ เมียถึงได้หนีไป ) แต่ตอนนั้นความโลภบังตา ผมเลือกวางแผนจัดการตัวเป้งๆ เอาเงินหลายล้านมาเป็นของตัวเอง ผมเคยติดตามเจ้านายไปยุ่งเกี่ยวพวกผู้มีอิทธิพลพวกนี้ เลยรู้จักหลายๆกลุ่มเป็นอย่างดี เลือกเป้าหมายที่คิดว่าเลวสุดก่อนดีกว่า แผนสำเร็จด้วยดี ผมกำลังจะมีเงินโอนเข้ามา แต่ดันพลาดเอง ผมลืมไปว่าอาจจะมีคนจำผมได้จากเมื่อตอนที่เคยตามเจ้านายเก่าไปเมื่อก่อน มันอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับเจ้านายเก่าผมที่โดนเก็บไปแล้ว และคิดว่าผมมีส่วนด้วย ผมเลยโดนขับตามมาแล้วยิงถล่มใส่รถผมตอนขับกลับถึงบ้าน ผมรอดเพราะลงรถเข้าบ้านไปก่อน
ถ้าไม่โง่มาก ก็น่าจะเป็นการยิงขู่
ผมนึกถึงนายกตู้ ที่เคยสนิทสมัยติดตามเจ้านายเก่า ผมไปขอลี้ภัยที่บ้านนายกตู้ และเลือกที่จะเล่าความจริงให้ฟังทั้งหมด ผมกะจะเล่าแค่เรื่องที่ไปมีปัญหากับกลุ่มฝ่ายตรงข้าม แต่พอแกซักเรื่องวิธีการหนักๆเข้า ผมก็จำใจลองเล่าเรื่องจริงให้ฟัง ไม่คิดว่าแกจะเชื่อเรื่องพวกนี้หรอก แต่หลังจากที่ทดลองลบความจำลูกน้องแกให้ดู แกก็เชื่อผมจนได้ แกถามว่าความสามารถนี้ถ่ายทอดให้กันได้มั้ย ถ้าได้ ลองให้ผมแบ่งความสามารถให้แก แล้วมันจะมีทางหาผลประโยชน์ได้มหาศาล ผมไม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีหรอกนะ และก็ไม่เชื่อว่ามันถ่ายทอดกันได้ด้วย แต่ไม่มีทางเลือก ผมก็แค่ลองๆดู ก่อนอื่น ผมบอกว่าขอเขียนจดหมายทิ้งไว้ฉบับนึงก่อน เผื่อมีอะไรผิดพลาด ผมจะได้ไม่ลืม เขียนเสร็จผมขอใช้เซฟและเข้ารหัสไว้เอง นายกตู้ตกลง
ผมไม่คิดว่ามันจะได้ผลจริงแค่ผมลองฝังความเชื่อว่าแกก็มีความสามารถลบความจำใครก็ได้ ตอนนี้แกมีความสามารถนั้นแล้ว แต่คิดว่าลบความจำได้แค่อย่างเดียว ฝังความคิดเหมือนผมไม่ได้ แต่แค่นั้นก็เกินพอให้แกใช้ผมเป็นเครื่องมือได้แล้ว
หลังจากนั้นแกลบความจำผม เก็บตัวน้องนรินไว้ แล้วส่งผมกลับ เรื่องต่อจากนั้นก็เป็นไปตามที่ผมเล่า ผมตกเป็นเครื่องมือสร้างผลประโยชน์ให้แกมหาศาล ส่งคำสั่งให้ผมไปทำงาน งานเสร็จ ลบความจำผม แค่นี้ผมก็กลายเป็นทาสแกอย่างสมบูรณ์
ผมรู้เรื่องจริงทั้งหมดนี้ได้ยังไงน่ะเหรอ ตอนที่ผมอ่านจดหมายนายกตู้จบ ผมก็กลับไปที่ห้อง เตรียมตัววางแผนช่วยลูกสาว ผมเปิดคอมพ์ เช็คเมล เช็คไฟล์ เริ่มนึกเอะใจ ผมจำได้ว่าใน Inbox มีเมลเก่าอันนึงที่ผมเคยสงสัยว่าหมายถึงอะไร ส่งจากเมลตัวเอง เข้ามาหาตัวเอง ในนั้นมีแต่ชื่อเมล ไม่ได้มีเนื้อหาอะไร ตอนนั้นผมเลยไม่ได้สนใจอะไรมาก เพราะเคยลองเข้าไปดูก็ไม่รู้รหัส ลองนึกดู อาจจะมีอะไรอยู่ในเมลนั้นก็ได้ ผมลองเข้าเมลนั้นดูอีกที ไม่ใช่รหัสเดียวกับเมลที่ผมใช้อยู่
ผมรู้ความจริงเรื่องน้องนรินเป็นลูกสาวแล้ว ถ้าตัวอักษร T I P A R A N มีความเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ก็อาจจะเป็นรหัสเข้าเมลนี้ก็ได้.....หยิบกระดาษออกมาดูอีกที……………………………ดูอีกที...... ไม่รู้ว่าได้ความจำคืนมา รึผมเพิ่งหายโง่
มันไม่ใช่ T I P A R A N นี่หว่า.....
ผมอ่านผิดด้าน มันคือ nArA317 ต่างหาก ......
ไอ้โง่เอ๊ย!! ตั้ง password ยังอุตส่าห์ใช้ตัวพิมพ์เล็กสลับกับตัวพิมพ์ใหญ่อีกกกก
แล้วทำไมไม่เคยพลิกดูอีกด้านนนน
Nara คือชื่อผม น้องนรินเกิดวันที่ 31 กรกฎา
ในนั้นมีรูปถ่ายจดหมายที่ผมเขียนเล่าเรื่องจริงทั้งหมดไว้ ผมไม่ได้เอาไปใส่ในตู้เซฟของนายกตู้ แต่ถ่ายรูปส่งเข้าเมลสำรองอีกเมล แล้วส่งชื่อเมลเข้าไปที่เมลตัวเอง ผมเปลี่ยนรหัสเมลสำรอง แต่กลัวจะลืม ก็เลยเขียนใส่กระดาษใส่ไว้ในกระเป๋าตังค์...
เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้แหละครับ ผมกำลังขับรถพาลูกสาวไปเยี่ยมพ่อ กับพี่สาวที่ระยอง ผมเขียนไว้ว่าผมยังมีพ่อกับพี่สาวอยู่ ผมไม่ได้กลับบ้านสิบกว่าปีแล้ว เคยทำผิดไว้กับพ่อ หวังว่านายกตู้คงไม่รู้ และตามไปลบความจำพ่อกับพี่สาวผม ไม่ว่าเมื่อก่อนผมจะเคยทำผิดพลาดอะไร ชีวิตที่เหลือจากนี้ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้มีแต่ความทรงจำดีๆในทุกๆวัน
ผมได้ชีวิตกลับมาเหมือนเดิม และจะไม่ยุ่งกับการลบความจำใครอีกแล้ว การมีชีวิตอยู่กับคนที่เรารัก และมีความทรงจำดีๆ แค่นี้ก็มีความสุขมากกว่าอะไรทั้งหมดแล้วนะครับ ถ้ายังมีคนที่จำคุณได้ รักษาความทรงจำดีๆต่อกันไว้นานๆครับ
"...เราจะคิดถึง คนที่สำคัญ เมื่อต้องจากกันไป
เราจะคิดถึง วันที่สวยงาม เมื่อเวลาผ่านไป..."
เพลงนี้ดังขึ้นมาในรถ น้องนริน ลูกสาว นางฟ้าตัวน้อยของผมนั่งอยู่ข้างๆ หันมายิ้มกว้างให้ผม ผมยิ้มตอบพร้อมปาดน้ำตา...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หมายเหตุ : เรื่องนี้ส่วนใหญ่เป็นเรื่องแต่ง บางส่วนอิงจากเรื่องจริง และมีเรื่องจริงอยู่ 4 เรื่อง แต่เรื่องไหนบ้างที่เป็นเรื่องจริง ลองเดาเล่นๆได้ แต่ไม่มีเฉลย ไม่มีรางวัลให้ บอกไม่ได้จริงๆครับ
ขอแสดงความนับถือ และคารวะต่อนักเขียนทุกท่าน กว่าจะคิดพล็อต กว่าจะเขียนได้แต่ละตอน ไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ เขียนกันเป็นสิบๆบทกันได้ยังไง แต่ก็ทำให้รู้ว่าการแต่งเรื่องสั้นนี่ก็สนุกดี ถ้าเป็นไปได้ ว่าจะลองเขียนเรื่องต่อไปดู แต่คงอีกนานกว่าจะเขียนเสร็จ และจะพยายามทำให้ดีกว่านี้ครับ ขอบคุณทุกท่านที่หลงเข้ามาอ่านถึง 4 ตอนนะครับ
ChiLd
อีกสองเดือนผมจะตาย Ep.4 The End
อีกสองเดือนผมจะตาย Ep.2 https://pantip.com/topic/39414394
อีกสองเดือนผมจะตาย Ep.3 https://pantip.com/topic/39419157
-----------------------------------------------------------------------------------------
ไม่มีองค์กรลับอะไรทั้งนั้น ไม่มีฝ่ายตรงข้ามที่จะเอาชีวิตผม ไม่มีอันตราย ผมยังมีชีวิตอยู่ปกติดี
เรื่องราวมันต่างจากที่คิดไปบ้าง แต่รวมๆแล้วโอเค ผมช่วยลูกสาวกลับมาได้อย่างปลอดภัย ง่ายกว่าที่คิดเยอะ ไม่ต้องใช้แผนซับซ้อนอะไร
หลังจากรู้ความจริงว่าน้องนรินเป็นลูกสาวผม ผมก็คิดว่าจะทำยังไงก็ได้ ขอให้ได้ลูกสาวคืน ถ้าไม่ต้องคิดซับซ้อน มันอยากได้เงิน ผมให้เงิน เอาลูกสาวมา ..แค่นั้น เงินผมก็มี เลยจัดการโอนไปให้ตามที่ขอ แถมให้มากกว่าที่ขอด้วย ถ้าพาน้องมาคืนปลอดภัย ผมจะให้เพิ่มอีกต่างหาก ใครๆก็อยากได้เงิน วันที่พาน้องนรินมาส่ง ผมนัดที่ร้านอาหารกลางเมือง กลางวันแสกๆ พอวางใจแล้วคิดว่าไม่มีอันตรายเรื่องก็ง่าย พอได้ตัวลูกสาว ผมก็ลบความจำ กะว่าจะให้เอาเงินโอนคืนมาให้ผมทีหลัง เสียดายไอ้คนที่มานี่ไม่ได้เป็นคนจัดการเรื่องเงิน ก็เลยไม่ได้คืน แต่ผมไม่แคร์ ลูกสาวสำคัญกว่า ผมก็ไม่อยากตามสืบเรื่องพวกมันต่อเลยปล่อยไป
มีเรื่องสำคัญกว่าพวกโจรอีกเรื่อง เรื่องที่นายกตู้เล่าให้ฟังในจดหมาย มีเรื่องจริงอยู่เรื่องเดียวคือน้องนรินคือลูกสาวผม ที่เหลือโกหกทั้งเพ...
โถ่ไอ้ตู้ ...ผมโดนหลอกใช้มานานหลายปี สร้างเงิน สร้างผลประโยชน์มหาศาลให้ กำจัดฝ่ายตรงข้ามให้ แถมเอาตัวลูกสาวผมไว้เป็นตัวประกัน ให้ทำงานตามที่มันต้องการ เงินที่มันโอนให้ผม มันก็มีรหัสจะถอน จะอายัดเมื่อไหร่ก็ได้ ที่มันหาได้จากความสามารถผมมากกว่าที่มันโอนมาให้หลายสิบเท่า
เรื่องจริงคือ ผมได้ความสามารถนี้มายังไงก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าอยากให้ใครลืมเรื่องอะไร ก็จะลืมจริงๆ ลองให้คนรู้จักลืมผม ก็จำผมไม่ได้จริงๆ ผมทดลองหลายๆครั้งจนเชื่อว่าทำเรื่องพวกนี้ได้จริง ก็เริ่มสนุก อยากลองเล่นหาผลประโยชน์ดูบ้าง ลองลบความจำคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอ แล้วโอนเงินเข้าบัญชีผม ก็ทำได้ ลองจากเงินน้อยๆ ผมคิดว่าเงินแค่นี้จากคนรวยๆ เค้าไม่เดือดร้อนหรอก พอลองหลายๆครั้งผมทำเงินได้เยอะ ก็เริ่มย่ามใจ คิดการใหญ่ ทำตัวเป็นแบทแมนมันซะเลยดีมั้ย รวบไอ้พวกผู้มีอิทธิพลให้หมด ผมจะเป็นฮีโร่ในเงามืด จัดการคนชั่ว แล้วยังรวยอีกต่างหาก ขอสารภาพว่าความคิดแบบนี้ ผมก็ไม่ได้เลวน้อยกว่าพวกนั้นหรอก ( ไม่แปลกที่ผมต้องเลี้ยงลูกคนเดียว เมื่อก่อนผมคงนิสัยแย่จริงๆ เมียถึงได้หนีไป ) แต่ตอนนั้นความโลภบังตา ผมเลือกวางแผนจัดการตัวเป้งๆ เอาเงินหลายล้านมาเป็นของตัวเอง ผมเคยติดตามเจ้านายไปยุ่งเกี่ยวพวกผู้มีอิทธิพลพวกนี้ เลยรู้จักหลายๆกลุ่มเป็นอย่างดี เลือกเป้าหมายที่คิดว่าเลวสุดก่อนดีกว่า แผนสำเร็จด้วยดี ผมกำลังจะมีเงินโอนเข้ามา แต่ดันพลาดเอง ผมลืมไปว่าอาจจะมีคนจำผมได้จากเมื่อตอนที่เคยตามเจ้านายเก่าไปเมื่อก่อน มันอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับเจ้านายเก่าผมที่โดนเก็บไปแล้ว และคิดว่าผมมีส่วนด้วย ผมเลยโดนขับตามมาแล้วยิงถล่มใส่รถผมตอนขับกลับถึงบ้าน ผมรอดเพราะลงรถเข้าบ้านไปก่อน ถ้าไม่โง่มาก ก็น่าจะเป็นการยิงขู่
ผมนึกถึงนายกตู้ ที่เคยสนิทสมัยติดตามเจ้านายเก่า ผมไปขอลี้ภัยที่บ้านนายกตู้ และเลือกที่จะเล่าความจริงให้ฟังทั้งหมด ผมกะจะเล่าแค่เรื่องที่ไปมีปัญหากับกลุ่มฝ่ายตรงข้าม แต่พอแกซักเรื่องวิธีการหนักๆเข้า ผมก็จำใจลองเล่าเรื่องจริงให้ฟัง ไม่คิดว่าแกจะเชื่อเรื่องพวกนี้หรอก แต่หลังจากที่ทดลองลบความจำลูกน้องแกให้ดู แกก็เชื่อผมจนได้ แกถามว่าความสามารถนี้ถ่ายทอดให้กันได้มั้ย ถ้าได้ ลองให้ผมแบ่งความสามารถให้แก แล้วมันจะมีทางหาผลประโยชน์ได้มหาศาล ผมไม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีหรอกนะ และก็ไม่เชื่อว่ามันถ่ายทอดกันได้ด้วย แต่ไม่มีทางเลือก ผมก็แค่ลองๆดู ก่อนอื่น ผมบอกว่าขอเขียนจดหมายทิ้งไว้ฉบับนึงก่อน เผื่อมีอะไรผิดพลาด ผมจะได้ไม่ลืม เขียนเสร็จผมขอใช้เซฟและเข้ารหัสไว้เอง นายกตู้ตกลง
ผมไม่คิดว่ามันจะได้ผลจริงแค่ผมลองฝังความเชื่อว่าแกก็มีความสามารถลบความจำใครก็ได้ ตอนนี้แกมีความสามารถนั้นแล้ว แต่คิดว่าลบความจำได้แค่อย่างเดียว ฝังความคิดเหมือนผมไม่ได้ แต่แค่นั้นก็เกินพอให้แกใช้ผมเป็นเครื่องมือได้แล้ว
หลังจากนั้นแกลบความจำผม เก็บตัวน้องนรินไว้ แล้วส่งผมกลับ เรื่องต่อจากนั้นก็เป็นไปตามที่ผมเล่า ผมตกเป็นเครื่องมือสร้างผลประโยชน์ให้แกมหาศาล ส่งคำสั่งให้ผมไปทำงาน งานเสร็จ ลบความจำผม แค่นี้ผมก็กลายเป็นทาสแกอย่างสมบูรณ์
ผมรู้เรื่องจริงทั้งหมดนี้ได้ยังไงน่ะเหรอ ตอนที่ผมอ่านจดหมายนายกตู้จบ ผมก็กลับไปที่ห้อง เตรียมตัววางแผนช่วยลูกสาว ผมเปิดคอมพ์ เช็คเมล เช็คไฟล์ เริ่มนึกเอะใจ ผมจำได้ว่าใน Inbox มีเมลเก่าอันนึงที่ผมเคยสงสัยว่าหมายถึงอะไร ส่งจากเมลตัวเอง เข้ามาหาตัวเอง ในนั้นมีแต่ชื่อเมล ไม่ได้มีเนื้อหาอะไร ตอนนั้นผมเลยไม่ได้สนใจอะไรมาก เพราะเคยลองเข้าไปดูก็ไม่รู้รหัส ลองนึกดู อาจจะมีอะไรอยู่ในเมลนั้นก็ได้ ผมลองเข้าเมลนั้นดูอีกที ไม่ใช่รหัสเดียวกับเมลที่ผมใช้อยู่
ผมรู้ความจริงเรื่องน้องนรินเป็นลูกสาวแล้ว ถ้าตัวอักษร T I P A R A N มีความเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ก็อาจจะเป็นรหัสเข้าเมลนี้ก็ได้.....หยิบกระดาษออกมาดูอีกที……………………………ดูอีกที...... ไม่รู้ว่าได้ความจำคืนมา รึผมเพิ่งหายโง่ มันไม่ใช่ T I P A R A N นี่หว่า.....ผมอ่านผิดด้าน มันคือ nArA317 ต่างหาก ......ไอ้โง่เอ๊ย!! ตั้ง password ยังอุตส่าห์ใช้ตัวพิมพ์เล็กสลับกับตัวพิมพ์ใหญ่อีกกกก แล้วทำไมไม่เคยพลิกดูอีกด้านนนน
Nara คือชื่อผม น้องนรินเกิดวันที่ 31 กรกฎา
ในนั้นมีรูปถ่ายจดหมายที่ผมเขียนเล่าเรื่องจริงทั้งหมดไว้ ผมไม่ได้เอาไปใส่ในตู้เซฟของนายกตู้ แต่ถ่ายรูปส่งเข้าเมลสำรองอีกเมล แล้วส่งชื่อเมลเข้าไปที่เมลตัวเอง ผมเปลี่ยนรหัสเมลสำรอง แต่กลัวจะลืม ก็เลยเขียนใส่กระดาษใส่ไว้ในกระเป๋าตังค์...
เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้แหละครับ ผมกำลังขับรถพาลูกสาวไปเยี่ยมพ่อ กับพี่สาวที่ระยอง ผมเขียนไว้ว่าผมยังมีพ่อกับพี่สาวอยู่ ผมไม่ได้กลับบ้านสิบกว่าปีแล้ว เคยทำผิดไว้กับพ่อ หวังว่านายกตู้คงไม่รู้ และตามไปลบความจำพ่อกับพี่สาวผม ไม่ว่าเมื่อก่อนผมจะเคยทำผิดพลาดอะไร ชีวิตที่เหลือจากนี้ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้มีแต่ความทรงจำดีๆในทุกๆวัน
ผมได้ชีวิตกลับมาเหมือนเดิม และจะไม่ยุ่งกับการลบความจำใครอีกแล้ว การมีชีวิตอยู่กับคนที่เรารัก และมีความทรงจำดีๆ แค่นี้ก็มีความสุขมากกว่าอะไรทั้งหมดแล้วนะครับ ถ้ายังมีคนที่จำคุณได้ รักษาความทรงจำดีๆต่อกันไว้นานๆครับ
"...เราจะคิดถึง คนที่สำคัญ เมื่อต้องจากกันไป
เราจะคิดถึง วันที่สวยงาม เมื่อเวลาผ่านไป..."
เพลงนี้ดังขึ้นมาในรถ น้องนริน ลูกสาว นางฟ้าตัวน้อยของผมนั่งอยู่ข้างๆ หันมายิ้มกว้างให้ผม ผมยิ้มตอบพร้อมปาดน้ำตา...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หมายเหตุ : เรื่องนี้ส่วนใหญ่เป็นเรื่องแต่ง บางส่วนอิงจากเรื่องจริง และมีเรื่องจริงอยู่ 4 เรื่อง แต่เรื่องไหนบ้างที่เป็นเรื่องจริง ลองเดาเล่นๆได้ แต่ไม่มีเฉลย ไม่มีรางวัลให้ บอกไม่ได้จริงๆครับ
ขอแสดงความนับถือ และคารวะต่อนักเขียนทุกท่าน กว่าจะคิดพล็อต กว่าจะเขียนได้แต่ละตอน ไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ เขียนกันเป็นสิบๆบทกันได้ยังไง แต่ก็ทำให้รู้ว่าการแต่งเรื่องสั้นนี่ก็สนุกดี ถ้าเป็นไปได้ ว่าจะลองเขียนเรื่องต่อไปดู แต่คงอีกนานกว่าจะเขียนเสร็จ และจะพยายามทำให้ดีกว่านี้ครับ ขอบคุณทุกท่านที่หลงเข้ามาอ่านถึง 4 ตอนนะครับ
ChiLd