สงสัยพระคำในพระไตรปิฎกครับที่ว่า... "ความอิ่มด้วยกามทั้งหลาย ไม่มีในโลก" ทำไมจึงเป็นเช่นนั้นครับ ?

ผมไม่แน่ใจว่า ความสุขถือว่าใช่กามด้วยหรือไม่นะครับ...

แต่ถ้า... ความสุข = กาม/กาม = ความสุข (คือสิ่งเดียวกัน)

ก็คงจะเป็นไปได้สำหรับ พระธรรมข้อนี้...

เพราะผมว่าเราท่านเกิดมาในชีวิตนี้แล้ว... ต่างก็ต้องการความสุข เวลามีความทุกข์ก็หาทางผลักไสมันออกไป... เพื่อให้ได้มาซึ่งความสุขอีกครั้ง...

เป็นวัฏจักรเช่นนี้ไปจนกว่าลมหายใจสุดท้าย...

ฉะนั้น อิ่มด้วยกาม (อิ่มในความสุข) คงจะไม่มีในโลกจึงเป็นเช่นนี้... (ขนาดแก่แล้วก็ยังมีความพึงพอใจในสุข แม้อาจจะไม่ต้องมากเท่าเดิมแต่ไม่อยากที่จะประสพทุกข์หรอก... ขนาดจะตายยังขอตายแบบสบาย ๆ ไม่ต้องทนทุกขเวทนามาก... ความสุขจึงเป็นสิ่งที่ผู้คนแสวงหาตลอดเส้นทางของชีวิต)

...

ทั้งหมดทั้งมวลนี้... ก็เป็นความคิดของผมที่คิดว่ามันก็น่าจะเป็นอย่างนั้น...

ส่วนจะตรงกับความหมายของพระธรรมข้อนี้หรือไม่ก็อยากฟังความเห็นจากสมาชิกท่านอื่น ๆ ด้วยครับ

ขอบคุณครับ