สวัสดีค่ะ หนูอายุ18 ปี ค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของหนู ตั้งใจมาปรึกษาพี่ๆเรื่องปัญหาระหว่างหนูกับแม่ค่ะ
ถ้าพิมผิดหรือแท็กผิดห้องขออภัยด้วยนะคะ
เรื่องมีอยู่ว่า แม่เป็นคนชอบพูดคำหยาบค่ะ หยาบถึงหยาบมาก ใช้คำหยาบกับหนูมาตลอดตั้งแต่ยังเล็กๆ
มีแค่พ่อที่ไม่เคยพูดหยาบกับหนูเลยและเป็นที่พึ่งทางใจให้กับหนู
หนูไม่ได้เกลียดแม่นะคะ เรายังรักกัน เพียงแค่แม่เป็นคนปากร้าย
จนกระทั่ง เมื่อปีที่แล้วพ่อหนูเสีย... คืนนั้นหนูอ่านหนังสือหนักมากเพื่อสอบเข้าคณะในฝัน อ่านหนังสืออยู่หลังบ้าน จนไม่ได้สนใจเลยว่าพ่อตัวเอง
กำลังหัวใจวายบนโซฟาที่อยู่ห่างจากโต๊ะอ่านหนังสือหนูไม่กี่ก้าว มันเจ็บปวดมากๆ
ช่วงเวลา3 เดือน ก่อนสอบแอดมิชชัน หนูรู้สึกเจ็บปวด เศร้า นอนหลับยากบางวันก็ไม่หลับเลย เมื่อหนูทำผิดเล็กๆน้อยๆ หนูจะได้ยินคำด่าจากแม่ เช่น ชาตชั่ว ไอhere พ่อมึ..ตายเพราะมึ.. หนูรู้สึกว่าจิตใจหนูดำดิ่งลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสอบเสร็จ หนูทรมานจากการนอนไม่หลับ และอาการอยากร้องไห้แทบตลอดเวลา อาการย้ำคิด นาที่ที่มีความสุขที่สุดในตอนนั้นคือเวลาหลับ
หนูตัดสินใจไปหาจิตแพทย์ด้วยตนเองที่ สถาบันจิตเวชศาสตร์สมเด็จเจ้าพระยา แถวลาดหญ้า หนูได้รับยาทำให้หลับง่าย และยาต้านเศร้า
เมื่อแม่รู้ แม่บอกว่าหนูประสาทไปเอง
ปัจจุบันนี้ก็ยังได้รับยาอยู่ หนูรู้สึกดีขึ้น แต่ คำพูดจากแม่ตัวเองในทุกๆวันมันยังบั่นทอนหนูอยู่
หนูเคยคุยกับแม่ด้วยเหตุผลแล้วว่า จิตใจหนูตอนนี้ยังเปราะบาง หนูยังอ่อนไหวมาก หนูยังไม่แข็งแรงพอ ถ้าหนูทำอะไรผิดเล็กๆน้อย พูดกับหนูด้วยถ้อยคำสุภาพนิดนึงได้ไหม ซึ่งแม่บอกว่านั่นเป็นนิสัยGu มึ.. อย่าฟังสิ
แต่หนูไม่เคยทำใจยอมรับคำพูดพวกนั้นได้เลย หนูแค่อยากอ่านหนังสือเงียบๆ ไม่อยากได้ยินคำก่นด่า หรือบ่นด้วยถ้อยคำชั้นต่ำ
มีวิธีอื่นๆไหมคะ ที่จะทำให้แม่เลิกหยาบคายใส่หนูเสียที
รบกวนด้วยค่ะ ขอบคุณพี่ๆจากใจ...
ปัญหาที่ไม่รู้จะแก้ไขอย่างไรกับคนที่เป็นแม่ตัวเอง
ถ้าพิมผิดหรือแท็กผิดห้องขออภัยด้วยนะคะ
เรื่องมีอยู่ว่า แม่เป็นคนชอบพูดคำหยาบค่ะ หยาบถึงหยาบมาก ใช้คำหยาบกับหนูมาตลอดตั้งแต่ยังเล็กๆ
มีแค่พ่อที่ไม่เคยพูดหยาบกับหนูเลยและเป็นที่พึ่งทางใจให้กับหนู
หนูไม่ได้เกลียดแม่นะคะ เรายังรักกัน เพียงแค่แม่เป็นคนปากร้าย
จนกระทั่ง เมื่อปีที่แล้วพ่อหนูเสีย... คืนนั้นหนูอ่านหนังสือหนักมากเพื่อสอบเข้าคณะในฝัน อ่านหนังสืออยู่หลังบ้าน จนไม่ได้สนใจเลยว่าพ่อตัวเอง
กำลังหัวใจวายบนโซฟาที่อยู่ห่างจากโต๊ะอ่านหนังสือหนูไม่กี่ก้าว มันเจ็บปวดมากๆ
ช่วงเวลา3 เดือน ก่อนสอบแอดมิชชัน หนูรู้สึกเจ็บปวด เศร้า นอนหลับยากบางวันก็ไม่หลับเลย เมื่อหนูทำผิดเล็กๆน้อยๆ หนูจะได้ยินคำด่าจากแม่ เช่น ชาตชั่ว ไอhere พ่อมึ..ตายเพราะมึ.. หนูรู้สึกว่าจิตใจหนูดำดิ่งลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสอบเสร็จ หนูทรมานจากการนอนไม่หลับ และอาการอยากร้องไห้แทบตลอดเวลา อาการย้ำคิด นาที่ที่มีความสุขที่สุดในตอนนั้นคือเวลาหลับ
หนูตัดสินใจไปหาจิตแพทย์ด้วยตนเองที่ สถาบันจิตเวชศาสตร์สมเด็จเจ้าพระยา แถวลาดหญ้า หนูได้รับยาทำให้หลับง่าย และยาต้านเศร้า
เมื่อแม่รู้ แม่บอกว่าหนูประสาทไปเอง
ปัจจุบันนี้ก็ยังได้รับยาอยู่ หนูรู้สึกดีขึ้น แต่ คำพูดจากแม่ตัวเองในทุกๆวันมันยังบั่นทอนหนูอยู่
หนูเคยคุยกับแม่ด้วยเหตุผลแล้วว่า จิตใจหนูตอนนี้ยังเปราะบาง หนูยังอ่อนไหวมาก หนูยังไม่แข็งแรงพอ ถ้าหนูทำอะไรผิดเล็กๆน้อย พูดกับหนูด้วยถ้อยคำสุภาพนิดนึงได้ไหม ซึ่งแม่บอกว่านั่นเป็นนิสัยGu มึ.. อย่าฟังสิ
แต่หนูไม่เคยทำใจยอมรับคำพูดพวกนั้นได้เลย หนูแค่อยากอ่านหนังสือเงียบๆ ไม่อยากได้ยินคำก่นด่า หรือบ่นด้วยถ้อยคำชั้นต่ำ
มีวิธีอื่นๆไหมคะ ที่จะทำให้แม่เลิกหยาบคายใส่หนูเสียที
รบกวนด้วยค่ะ ขอบคุณพี่ๆจากใจ...