คนทั่วไป

วันนี้ก็เป็นแค่วันธรรมดาๆ อีกวันหนึ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเหมือนเดิม ฉันยังคงทำสิ่งเดิมๆ เหมือนดังเช่นที่เคยทำมาทุกวัน ตื่นแต่เช้า ไปเรียน กินข้าวเที่ยง เรียนช่วงบ่าย แต่กิจวัตรที่ฉันต้องทำอยู่เป็นประจำทุกวันหลังเลิกเรียน นั่นก็คือ การไปกินข้าวเย็นกับเพื่อนคนสนิทของฉันที่รู้จักกันมานานเกือบ 8 ปี เราจะไปกินข้าวด้วยกันตอนเย็น กินข้าวร้านประจำเสร็จก็ไปหาซื้อขนมกินที่เซเว่น  แต่วันนี้เราทั้งสองไปกินข้าวที่โต้รุ่งแห่งหนึ่ง...เพราะอยากเปลี่ยนบรรยากาศ เปลี่ยนรสชาติของอาหารที่กินอยู่จนเบื่อหน่ายเสียแล้ว ทุกอย่างดูปรกติธรรมดาเหมือนเดิม ถ่ายรูป กินข้าว พูดคุย และจบด้วยของหวาน แต่ของหวานในวันนี้ไม่ใช่ขนมกรุบกรอบในเซเว่นเช่นทุกวัน เราทั้งสองมีร้านของหวาน ซึ่งเป็นร้านประจำของพวกเราที่มาโต้รุ่งทีไรก็ต้องมากินร้านนี้ทุกครั้ง เพื่อนฉันสั่งปังเย็นเหมือนเช่นเคย ส่วนฉันสั่งชาไทยนมสดปั่น กินไปคุยไป พวกเรามีเรื่องให้พูดคุยกันทุกวัน ทุกเวลาที่เจอกัน ใช่...ทุกอย่างปรกติเหมือนเช่นเคย วันนี้คงเป็นวันธรรมดาๆ วันหนึ่ง ถ้าเราไม่ได้ไปเจอะเจอกับผู้ชายคนหนึ่งเข้าขณะที่กำลังเดินไปทิ้งแก้วน้ำที่ร้านขายของชำ ชายคนนี้ร่างกายผอมสูงผิวสีดำคล้ำ และดูท่าว่าขาของเขาจะไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่ ชายคนนี้หน้าตาดูมีอายุแต่ร่างกายและสีผมไม่ได้ดูแก่ ฉันรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่ที่เดินตรงไปยังถังขยะแล้ว รู้สึกเหมือนว่าชายคนนั้นกำลังมองมาที่ฉัน มีช่วงหนึ่งที่ฉันไปสบตาชายผู้นั้นเข้า แต่ก็เป็นเพียงการมองผ่านๆ ฉันเองก็ไม่ได้ใส่ใจไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรเพราะที่นี่เป็นในตัวเมืองมีคนเยอะแยะมากมาย แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าฉันอาจจะดูสวยจนเขาต้องมองก็เป็นได้ น้ำในแก้วนั้นยังไม่หมด ฉันพยายามดูดแต่ดูดไม่ขึ้นแล้ว ก็เลยทิ้งไป ถังขยะใบนั้นเต็ม และแน่นไปด้วยขยะจนพูน ฉันพยายามวางขยะของฉันในถังขยะใบนั้นให้ได้ โดยการวางไว้บนสุด ซึ่งไม่รู้ว่าถ้าฉันเดินจากไปแก้วใบนั้นมันอาจจะร่วงลงมาก็ได้ จากนั้นก็เดินมาที่มอเตอร์ไซต์ของฉันที่จอดอยู่หน้าร้านขายของชำนั่นเอง ขณะที่กำลังสตาร์ทมอเตอร์ไซต์อยู่นั้น ฉันก็มองกลับไปที่ถังขณะใบนั้นเพื่อดูให้แน่ใจว่าขยะของฉันจะไม่หล่นลงมา แต่สิ่งที่ฉันได้เห็นและเป็นสิ่งที่ฉันไม่คิดเลยว่าฉันจะไดเห็น นั่นคือผุ้ชายคนนั้นลุกจากที่นั่งของตัวเองมานั่งลงข้างๆ กับถังขยะใบนั้น จากนั้นก็หยิบแก้วน้ำที่ฉันทิ้งไปเมื่อสักครู่มากิน ตอนนั้นฉันทำไรไม่ถูก ได้แต่นั่งนิ่งตะลึงงันอยู่อย่างนั้น ฉันเพิ่งเข้าใจว่าเขาไม่มองฉันอย่างที่ฉันคิด เขาเพียงแต่มองมายังแก้วของฉันที่กำลังจะทิ้งเท่านั้นเอง ฉันได้เพียงแต่มองแล้วขี่มอเตอร์ไซต์จากไป จากไป จากไป โดยไม่หันกลับไปมอง หรือแม้แต่จะช่วยเหลือชายผู้นั้นเลย ฉันเป็นคนเลวรึเปล่านะ...ทำไมฉันถึงไม่เลือกที่จะช่วยเหลืออะไรเขาสักอย่าง ไม่ยอมช่วยเหลือเขาเหมือนกับผู้ใหญ่หลายๆ คนที่เดินขวักไขว่ไปมาอย่างนั้นหรือ...นี่ฉันก็เป็นได้แค่คนทั่วไปอย่างนั้นหรือ...ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในหัวขณะที่เห็นชายผู้นั้นกำลังกินน้ำในแก้วที่ฉันเพิ่งทิ้งไป ฉันได้แต่คิดในใจว่าจะเอาเงินไปให้เขาดีหรือเปล่า แต่ว่าเขาไม่ได้ขอทาน ถ้าฉันเอาเหรียญที่เหลืออยู่ในกระเป๋าของฉันไปให้...จะดูเสียมารยาทเกินไปหรือเปล่า ฉันได้แต่คิด คิด คิด แล้วก็คิด แล้วก็ได้แต่คิดอยู่อย่างนั้นโดยไม่ทำอะไรเลย ไม่ทำอะไรเลย ฉันไม่ทำอะไรเลยเหมือนกับทุกคนที่พลุกพล่านอยู่ ณ ที่แห่งนี้      
                                                                                                                                                                 
                                                                                                                                                                                            Bipolar

เรื่องสั้นมากๆ  เรื่องแรกในชีวิตเลยนะ ^^ อยากอ่านคอมเมนต์จัง ติเตียนได้เต็มที่นะ อยากรู้ๆ จริงๆ