สวัสดีค่ะทุกคน… เรื่องนี้เราอยากเล่ามาก ๆ เพราะมันทำให้หัวใจเราสับสนแบบสุด ๆ
เราเป็นผู้หญิงธรรมดา ๆ ทำงานที่ออฟฟิศเล็ก ๆ กลางเมือง งานก็ไม่ได้ยุ่งมาก แต่หัวใจกลับยุ่งตลอด
ทุกอย่างเริ่มจากวันแรกที่เราเจอเขา…
เขาไม่ได้หล่อเหมือนพระเอก แต่มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เราหยุดมอง เวลาเขายิ้ม หรือพูดคุยแบบสุภาพแต่แฝงความอบอุ่น เรารู้สึก… เหมือนโลกมันหมุนช้าลง
เราเริ่มสนิทกันจากเรื่องงานเล็ก ๆ น้อย ๆ
วันหนึ่งเขาช่วยเราแก้ปัญหา Excel ที่เรางงมาก ๆ
วันอื่น ๆ เราเดินออกไปเอาเอกสาร เขามักจะยืนรอพร้อมรอยยิ้ม
หรือบางครั้งเราก็แอบมองเขาทำงาน… แบบไม่รู้ตัว
ใจเราก็เต้นแรงทุกครั้ง แต่เรากลัว… กลัวว่าถ้าแสดงออกไป เขาจะหนี
แล้ววันหนึ่ง… ฝนตกหนักขนาดที่เราไม่อยากออกไปไหน แต่เขายืนอยู่คนเดียวตรงทางเข้าคาเฟ่
“ตกลงมาทำไมไม่เอาร่มมา?” เราถาม
เขามองเราด้วยสายตาเศร้า ๆ แบบเจือรอยยิ้ม “ก็…อยากมีใครสักคนมาสนใจไง”
เราอึ้งไปสองวินาที แต่ก็รีบเอาร่มมาให้
และนั่น… คือครั้งแรกที่เราเริ่มรู้สึกว่า เขาอาจสนใจเราเหมือนกัน
หลังจากนั้น… เราส่งข้อความคุยกันก่อนนอนบ่อยขึ้น
บางคืนเห็นเขาออนไลน์ เราก็ใจเต้นแรง
บางข้อความตอบช้า เราก็เริ่มกลัวว่าเขาจะเลิกสนใจ
แล้วอยู่ดี ๆ เขาก็หายไป…
ไม่มีข้อความ โทรไปก็ไม่รับ
เรานั่งจ้องโทรศัพท์ทั้งคืน น้ำตาไหลทั้งที่ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงเจ็บปวดขนาดนี้
สองอาทิตย์ต่อมา… เขาส่งข้อความมา
“ขอโทษนะ ฉันต้องจัดการเรื่องส่วนตัว ตอนนี้ฉันพร้อมคุยแล้ว”
หัวใจเราพองโต… แต่ก็ระแวงว่ามันจะเกิดซ้ำอีกไหม
เรานัดเจอเขาที่คาเฟ่เล็ก ๆ ใจกลางเมือง
เขายิ้มเหมือนเดิม แต่อีกครั้งก็แฝงความเศร้า
“ฉันไม่อยากให้เธอเสียใจ แต่ฉันก็ไม่อยากปิดหัวใจตัวเองเหมือนกัน”
เรานั่งคุยกันเป็นชั่วโมง…
เขาเล่าถึงปัญหาที่ทำให้หายไป
เราเล่าเรื่องความรู้สึกที่เก็บไว้
บางช่วงเราก็มองตากัน แล้วหัวใจเต้นแรงแบบควบคุมไม่ได้
หลังจากวันนั้น เราเริ่มรู้สึกว่า… ความรักมันไม่ใช่แค่ความสุข
มันมีทั้งความหวาน ความเจ็บ และความไม่แน่นอน
แต่เราก็เรียนรู้ว่า การรักใครสักคน… ไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบ
บางครั้งแค่มีใครสักคนอยู่ข้าง ๆ แม้ไม่ทั้งหมด แต่ก็เพียงพอให้หัวใจอบอุ่น
ตอนนี้เรายังไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะจบแบบไหน
แต่เราตัดสินใจแล้วว่า… จะไม่ปิดหัวใจตัวเองอีกต่อไป
บางที… ความรักก็เหมือนฝนที่ตกไม่พร้อมกัน
บางครั้งชุ่มฉ่ำ บางครั้งเย็นชา แต่ก็ทำให้เราเติบโต
รักที่ไม่รู้จะเรียกว่ากำลังใจหรือความเจ็บปวด
เราเป็นผู้หญิงธรรมดา ๆ ทำงานที่ออฟฟิศเล็ก ๆ กลางเมือง งานก็ไม่ได้ยุ่งมาก แต่หัวใจกลับยุ่งตลอด
ทุกอย่างเริ่มจากวันแรกที่เราเจอเขา…
เขาไม่ได้หล่อเหมือนพระเอก แต่มีอะไรบางอย่างที่ทำให้เราหยุดมอง เวลาเขายิ้ม หรือพูดคุยแบบสุภาพแต่แฝงความอบอุ่น เรารู้สึก… เหมือนโลกมันหมุนช้าลง
เราเริ่มสนิทกันจากเรื่องงานเล็ก ๆ น้อย ๆ
วันหนึ่งเขาช่วยเราแก้ปัญหา Excel ที่เรางงมาก ๆ
วันอื่น ๆ เราเดินออกไปเอาเอกสาร เขามักจะยืนรอพร้อมรอยยิ้ม
หรือบางครั้งเราก็แอบมองเขาทำงาน… แบบไม่รู้ตัว
ใจเราก็เต้นแรงทุกครั้ง แต่เรากลัว… กลัวว่าถ้าแสดงออกไป เขาจะหนี
แล้ววันหนึ่ง… ฝนตกหนักขนาดที่เราไม่อยากออกไปไหน แต่เขายืนอยู่คนเดียวตรงทางเข้าคาเฟ่
“ตกลงมาทำไมไม่เอาร่มมา?” เราถาม
เขามองเราด้วยสายตาเศร้า ๆ แบบเจือรอยยิ้ม “ก็…อยากมีใครสักคนมาสนใจไง”
เราอึ้งไปสองวินาที แต่ก็รีบเอาร่มมาให้
และนั่น… คือครั้งแรกที่เราเริ่มรู้สึกว่า เขาอาจสนใจเราเหมือนกัน
หลังจากนั้น… เราส่งข้อความคุยกันก่อนนอนบ่อยขึ้น
บางคืนเห็นเขาออนไลน์ เราก็ใจเต้นแรง
บางข้อความตอบช้า เราก็เริ่มกลัวว่าเขาจะเลิกสนใจ
แล้วอยู่ดี ๆ เขาก็หายไป…
ไม่มีข้อความ โทรไปก็ไม่รับ
เรานั่งจ้องโทรศัพท์ทั้งคืน น้ำตาไหลทั้งที่ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงเจ็บปวดขนาดนี้
สองอาทิตย์ต่อมา… เขาส่งข้อความมา
“ขอโทษนะ ฉันต้องจัดการเรื่องส่วนตัว ตอนนี้ฉันพร้อมคุยแล้ว”
หัวใจเราพองโต… แต่ก็ระแวงว่ามันจะเกิดซ้ำอีกไหม
เรานัดเจอเขาที่คาเฟ่เล็ก ๆ ใจกลางเมือง
เขายิ้มเหมือนเดิม แต่อีกครั้งก็แฝงความเศร้า
“ฉันไม่อยากให้เธอเสียใจ แต่ฉันก็ไม่อยากปิดหัวใจตัวเองเหมือนกัน”
เรานั่งคุยกันเป็นชั่วโมง…
เขาเล่าถึงปัญหาที่ทำให้หายไป
เราเล่าเรื่องความรู้สึกที่เก็บไว้
บางช่วงเราก็มองตากัน แล้วหัวใจเต้นแรงแบบควบคุมไม่ได้
หลังจากวันนั้น เราเริ่มรู้สึกว่า… ความรักมันไม่ใช่แค่ความสุข
มันมีทั้งความหวาน ความเจ็บ และความไม่แน่นอน
แต่เราก็เรียนรู้ว่า การรักใครสักคน… ไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบ
บางครั้งแค่มีใครสักคนอยู่ข้าง ๆ แม้ไม่ทั้งหมด แต่ก็เพียงพอให้หัวใจอบอุ่น
ตอนนี้เรายังไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะจบแบบไหน
แต่เราตัดสินใจแล้วว่า… จะไม่ปิดหัวใจตัวเองอีกต่อไป
บางที… ความรักก็เหมือนฝนที่ตกไม่พร้อมกัน
บางครั้งชุ่มฉ่ำ บางครั้งเย็นชา แต่ก็ทำให้เราเติบโต