ลองเป็นฉันสักวัน

ฉันตื่นแต่เช้ามืดเพื่อออกเดินทางจากบ้าน
ขึ้นรถตู้ไปลงอนุสาวรีย์ชัย แล้วต่อรถไฟฟ้า
และลงมานั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างอีกที เพื่อไปถึงที่ทำงานแถวท่าพระ

ตลอดทางที่ฉันเดิน มีคนรำคาญ
หงุดหงิดใส่ เพราะฉันเดินเกะกะขวางทาง หรือเดินไปชนเค้าบ้าง บางคนสบถด่าฉันด้วยถ้อยคำแรงๆ
ฉันขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ...

ฉันแค่ตาบอด...ตาบอดตั้งแต่เกิดเลย

ฉันต้องเรียน ต้องฝึก และใช้ความพยายามในการใช้ชีวิต มากกว่าคนธรรมดามากมายนัก
ฟ้า...ดอกไม้...ที่เค้าว่าสวยว่างาม ฉันอยากมองเห็น...เหลือเกิน

แต่ฉันก็ไม่เคยยอมแพ้ มีคนใจดีให้โอกาสให้งานทำ
ทุกเช้าฉันเลยได้ใช้ชีวิตปกติเหมือนคนทั่วไป
ช่วงเวลาที่ทุกคนต่างรีบเร่ง และคิดแต่เรื่องของตัวเองนั้น
ฉันเลยดูเกะกะขวางทางเค้า

วันนี้ฉันเดินไปชนแขนคนๆนึง เค้าด่าฉัน อี เ..หี้..ย!!
ฉันหยุด...และตะโกนว่า...หนูมองไม่เห็น เค้าเงียบไป....
ฉันตะโกนให้กับอากาศรอบตัว เพราะฉันก็ไม่รู้เค้าอยู่ตรงไหน

พ่อบอกฉันว่า...ทุกคนมีขยะในใจ เมื่อออกมาจากบ้านก็พร้อมจะเอาขยะเขวี้ยงใส่คนที่ไม่รู้จัก
อย่าไปเอามาเป็นอารมณ์ อย่าไปน้อยใจ
นั่นมันขยะของเค้า เราไม่รับมันก็เลอะใจเราไม่ได้

และที่สำคัญ เค้าอาจไม่ได้ตั้งใจ เค้าอาจไม่ทันเห็นเลยพลั้งปากออกมา เราแค่ระวังปากเราอย่าไปทำร้ายใจใครก็พอ
คนที่ผ่านเราไปก็แค่คนผ่านทางแค่นั้นเอง

*เรื่องเล่า...จากเช้าวันนึง ที่เดินจูงน้องผู้หญิงตาบอดบนสะพานลอย