หลังเลิกงาน…แต่ใจยังไม่เลิก

วันนี้ก็เหมือนทุกวัน ทำงานจนถึงบ่ายแก่ ๆ แล้วมีเสียงนาฬิกาในหัวเตือนว่า “อีกไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องกลับบ้านแล้ว” แต่พอถึงเวลาปิดคอม…กลับไม่รู้สึกโล่งเหมือนที่คิดไว้
เดินออกจากออฟฟิศ ลมเย็นพัดมาที่หน้า ผมก้าวช้า ๆ เพราะร่างกายยังหนักอึ้งเหมือนแบกงานมาทั้งวัน ความเหนื่อยไม่ได้หมดไปแม้จะออกมานอกออฟฟิศ
แวะซื้อกาแฟแก้วโปรดเหมือนทุกวัน แต่วันนี้มันไม่ใช่ความสุขเล็ก ๆ แบบเคย กาแฟร้อน ๆ ในมือเหมือนปลอบใจตัวเอง “เอาเถอะ…อย่างน้อยก็ยังมีแก้วนี้” ผมพึมพำกับตัวเอง
เดินไปตลาดข้างทาง คนรอบตัวเต็มไปหมด แต่ความวุ่นวายไม่ได้ทำให้ผมยิ้มได้ มีแต่เสียงกระซิบของความเหนื่อย “ยังต้องรีบกลับบ้านอีกเหรอ? งานยังรออยู่…”
สุดท้าย ผมสั่งข้าวกลับบ้าน แกะกล่องแล้วนั่งทานคนเดียว เสียงทีวีจากบ้านข้าง ๆ กับแสงไฟถนนทำให้รู้สึกถึงความโดดเดี่ยวเล็ก ๆ แต่ก็อบอุ่นนิด ๆ เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่ผมได้อยู่กับตัวเอง
บางครั้งการเลิกงาน…ไม่ได้หมายความว่าหมดหน้าที่ ความคิดเรื่องงานยังตามเราไปตลอด แต่ก็มีช่วงเวลาเล็ก ๆ ให้ได้หายใจ ได้คิดถึงตัวเอง…นี่แหละชีวิตหลังเลิกงานของพนักงานอย่างเรา