๐๐๐ นางงามต่างผกา กุมอยู่ เยี่ยงไร ๐๐๐

@ ดุจดาวประดับหล้า นคราประภางาม                             

0 อุษากาลทาบถิ่น .. ยามสิ้นฝน เวียนรอบดับมืดหม่นให้ป่นหาย บทเพ-ลาลมล่อง .. วันผ่องพราย เริ่มพร้อมปลายปีกวิหคที่โบกบิน 0 ทานตะวันช้อยช่อ .. ขึ้นรอแดด ที่จะแวดล้อมสู่ .. ไม่รู้สิ้น หอมเกสรเพรียกผชุมปีกภ

โคลง "รักปทุมกถา"แปลงจากความเรียง “รักปทุมกถา” โดยจิวตุงฮี นักปราชญ์สมัยราชวงศ์ซ้อง ๏ บุปผานาเนกล้วน ลาวัณย์บนบกน้ำอารัญ ร่วมร้อยเอียนเหม็งรักเ

“แม่แห่งแผ่นดินนิรันดร์” สรวงสวรรค์ส่องหล้าอำไพผ่อง ดั่งแสงทองรองเรืองกลางเวหา แม้เสด็จคืนฟ้าไกลสุดตา แต่พระเมตตายังคงอยู่คู่แผ่นดิน ทรงเหนื่อยล้าเพื่อปวงชนทั่วทุกถิ่น ทรงยลยินทุกข์สุขปร

0 ปลายวรรษา .. ลมล่องเมฆฟ่องฟ้า เมื่อแววตาอ่อนน้อย .. เจ้าคล้อยเผย นฤมิตวับวามเพรียกจำเลย เข้าก่ายเกยปฏิพัทธ์เต็มอัตรา 0 ลมเอย .. ฝากพรมผ่าน .. เอาหวานหอม เข้าเห่กล่อมฤดีเดียว .. ให้เหลียวหา อาจเอื้อม

0 คล้ายคล้ายหอมลดามาลย์แห่งกาลก่อน อวลกลิ่นต่างช่วงตอนกลับย้อนหา ซึมแทรกผ่านนฤมิตกลางนิทรา แนบรูปรอยปริศนาขัดคาไว้ 0 งามสร้อยสีกุสุมาในป่าแดด โอบเข้าแวดล้อมกระชั้นกับฝันใฝ่ ริ้วลมผ่านพรมพร่าง, ที่กลาง

พวงมาลัย ใส่คล้อง อ้อมทรวงแขน ร้อยเรียงแทน ความนัย หทัยหล้า ดอกพุดซ้อน ซ่อนกลีบ ปีปผกา น้องนางข้า เฝ้าพับกลีบ จีบใส่แกน กรรณิการ์ กลั่นร้อย ค่อยๆพับ ประดิษฐ์รับ โคนจังหวะ สละแสน หมุนพล้อย ละมุ

O ดูเลือดฝาดปาดแต้ม .. ทั้งแก้มหน้า เหมือนรอให้สายตาลองฝ่า .. หัก ดูเถิด .. แววตาพร้อมละม่อมพักตร์ เหมือนล้อมกักให้ละห้อย .. แต่คอยรอ O ปั่นป่วนด้วยลมตื่น .. โลมพื้นผิว- น้ำ, เมื่อริ้วเลือดซ่านด้วยหวา