สวัสดีค่ะ จขกท.ขอให้พื้นที่ตรงนี้ระบายความในใจผ่านตัวอักษร
เรื่องของเรื่องคือ เราโดนโกกงค่ะ สาเหตุมาจากการซื้อขาย ของ ซื้อในราคาที่ต่ำขายได้ราคาสูงกำไรคือเยอะมาก เนื่องจากไว้ในและเชื่อใจ กับพี่ที่ทำงานที่อยู่ด้วยกันมานาน ของที่ซื้อคือทองคำไม่ขอเล่ากระบวนการ การซื้อขายนะ มันยาวมาก (จะว่าโลภ หรือโง่ก็ได้นะ) เราซื้อขายประมาณเดือนนึง ซึ่งได้กำไรเยอะมากและทุกอย่างมันดูน่าเชื่อถือไปหมดเพราะที่เห็นทั้งหน้าร้าน ทั้งเคดิตร ตำแหน่ง ทุกอย่างมันลงตัวมาก เราไม่ได้บอกใคร ซื้อขายเองไม่อยากบอกเพื่อนหรือบอกใครเพราะก็กลัวว่ามีปัญหานะ กลัวจะรับผิดชอบไม่ไหว พอเราได้กำไรเยอะๆเราก็ส่งเงินซื้อของให้พ่อแม่ ซื่งช่วงนั้นพี่สาวก็มีปัญหาเรื่องเงิน เราก็ให้พี่สาวพี่ก็ถามว่าเอาเงินมาจากไหนเราก็บอกพี่สาวอยากซื้อแต่ไม่มีเงินลงทุนเราเลยซื้อให้และให้กำไรพี่สาว มาสัก3ถึง4ครั้งนี่แหละ
พี่สาวก็เลยไปแนะนำน้า ตอนแรกเราก็ไม่เห็นด้วย กลัวจะมีปัญหาเเหมือนที่พูดนั่นละ แต่น้าก็มาซื้อกับเราด้วยนะ ซื้อประมาณเดือนนึงก็ได้กำไรเยอะน้าก็เริ่มลงเยอะๆ แต่ขณะที่เราก็ซื้อเท่าเดิม ทุนที่เราซื้อหลายๆครั้งรวมกันอยู่ที่ สองแสนเจ็ดหมื่น และของน้าอยู่ที่ สองแสนห้า ในขณะที่ คนอื่นในที่ทำงานทุนเยอะกว่าเรา3เท่า ของเราน้อยสุด
และแล้วเรื่องที่กลัวก็เกิดขึ้น คนที่รับเงินไปซื้อของ เขาไม่เอาเงินไปซื้อทองจริงๆเหมือนเอาเงินไปที่อื่นแล้วไม่มี เงินมาให้ ปัญหาก็เกิดถามสาเหตุ ก็ปัด หลายอย่าง แต่ใช่ว่าจะนิ่งนอนใจ ทางเราก็จ้างทนายเพื่อสู้เรื่องนี้ ตอนนี้อยู่ในขั้นดำเนินการ เรื่องไปถึงกองปราบแล้ว ณ.ตอนนี้
แต่ปัญหาก็คือ เราต้องมารับผิดชอบเงินของน้า เราก็บอกทุกอย่างที่อัพเดตให้กับน้าฟังตลอด น้าก็ไม่ยอมจะเอาเงินคืนอย่างเดียว จะให้ชดใช้ ถ้าเรามีก็ก็ชดใช้ เพราะ เพียงลำพังตอนนี้เงินทุนของเราก็มาจากบัตรเคดิตรที่เราจำใจจ่ายขั้นต่ำ ต่อเดือน แต่มาของน้า ก็อธิบายให้น้าหังให้พี่สาวฟังเหมือนจะเข้าใจนะ เพราะรู้ว่าเราไม่ใช่เอาเงินเขาไปใช้ แต่ก็โดนโกงมาเหมือนกัน เรายื่นเรื่องกู้แบงค์จะเอาเงินมาให้น้า สองแสนห้า และยอมสู้คดีดำเนินการเอง เพียงแค่ไม่อยากให้ที่บ้านกดดันพ่อกับแม่กับครอบครัว แต่สุดท้ายเรากู้ไม่ได้เพราะภาระหนี้สินเราเยอะมาก เราเครียด บางทีอยากจบปัญหาแต่ก็นึกถึงพ่อแม่ตลอด
เรายื่นกู้มา 3แบงค์ โดยใช้หลักทรพย์ค้ำประกันแต่ก็ไม่ได้ เพราะมีแค่โฉนดที่ดินเปล่าเพียงแค่ 2ไร่ที่เป็นชื่อเรา
ล่าสุดน้าบอกให้เราไปขายบ้านเอาเงินให้เขา เราเสียใจนะ เราคิดว่าตอนที่ได้กำไรจากการซื้อเยอะมากในแต่ละรอบ เขาไม่คิดบ้างเหรอ ว่าเราก็สูญเสีย สุดท้ายก็พ่อกับแม่ที่ให้กำลังใจ ท่านบอกว่าขายบ้านก็ได้นะ เเล้วเอาเงินที่ขายมาปลูกใหม่ในที่ดินของเรา เอาเงินที่ขายบ้านส่วนนึงให้คืนน้าไป เราร้องให้ คือต้องขนาดนี้เลยเหรอ จุดเริ่มต้นสาเหตุมันคือเราเองที่เริ่มต้นกับเรื่องนี้
และล่าสุดน้าก็พูดไม่ดีหลายๆอย่างแหละ เพราะเขาต้องการเงินเขาคืน เขาพูดว่าถ้าเป็นแบบนี้ก็หาผัวใช้หนี้มั้ยเดี่ยวจะช่วยหาคนรวยๆให้ แต่งงงานกันซะ เอาเงินมาเคลียร์หนี้ เหมือนดูถูกเรามาก แต่คนที่บ้านต่างจังหวัดก็รู้หมดแล้วพูดไปต่างๆนาๆในทางที่แย่ เราแค้น เจ็บเสียความรู้สึก เราพูดกับตัวเองว่า ต่อไปนี้เราจะไม่กลับไปที่บ้าน ตอนนี้เลิกงานมาเราก็ทำงานเพิ่ม ตลอด เหนื่อยนะ แค้นด้วย เจ็บด้วยทั้งงาน ทั้งคดี ที่ต้องไปกองปราบทุกวัน เรื่องนี้มีผู้เสียหายที่ทำงานเยอะรวมๆกันหลายล้านเลย
กลับมานั่งคิด พอเจอปัญหานี้ ทุกคนรอบข้างไม่มีไม่ว่างไม่ตอบยิ่งที่บ้านมีแต่ซ้ำเติมมีก็เพียงแค่พ่อกับแม่ที่ถามเสมอ กลัวว่าเราจะคิดสั้น
พิมไปใจสั่นน้ำตาไหลไป
มองว่าโง่ ความโลภ ก็ยอมรับนะ ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ สู้แต่ไม่รู้จะสู้ไปได้อีกเท่ารัย
T____T
เมื่อล้มใครบ้างอยู่ข้างๆ
เรื่องของเรื่องคือ เราโดนโกกงค่ะ สาเหตุมาจากการซื้อขาย ของ ซื้อในราคาที่ต่ำขายได้ราคาสูงกำไรคือเยอะมาก เนื่องจากไว้ในและเชื่อใจ กับพี่ที่ทำงานที่อยู่ด้วยกันมานาน ของที่ซื้อคือทองคำไม่ขอเล่ากระบวนการ การซื้อขายนะ มันยาวมาก (จะว่าโลภ หรือโง่ก็ได้นะ) เราซื้อขายประมาณเดือนนึง ซึ่งได้กำไรเยอะมากและทุกอย่างมันดูน่าเชื่อถือไปหมดเพราะที่เห็นทั้งหน้าร้าน ทั้งเคดิตร ตำแหน่ง ทุกอย่างมันลงตัวมาก เราไม่ได้บอกใคร ซื้อขายเองไม่อยากบอกเพื่อนหรือบอกใครเพราะก็กลัวว่ามีปัญหานะ กลัวจะรับผิดชอบไม่ไหว พอเราได้กำไรเยอะๆเราก็ส่งเงินซื้อของให้พ่อแม่ ซื่งช่วงนั้นพี่สาวก็มีปัญหาเรื่องเงิน เราก็ให้พี่สาวพี่ก็ถามว่าเอาเงินมาจากไหนเราก็บอกพี่สาวอยากซื้อแต่ไม่มีเงินลงทุนเราเลยซื้อให้และให้กำไรพี่สาว มาสัก3ถึง4ครั้งนี่แหละ
พี่สาวก็เลยไปแนะนำน้า ตอนแรกเราก็ไม่เห็นด้วย กลัวจะมีปัญหาเเหมือนที่พูดนั่นละ แต่น้าก็มาซื้อกับเราด้วยนะ ซื้อประมาณเดือนนึงก็ได้กำไรเยอะน้าก็เริ่มลงเยอะๆ แต่ขณะที่เราก็ซื้อเท่าเดิม ทุนที่เราซื้อหลายๆครั้งรวมกันอยู่ที่ สองแสนเจ็ดหมื่น และของน้าอยู่ที่ สองแสนห้า ในขณะที่ คนอื่นในที่ทำงานทุนเยอะกว่าเรา3เท่า ของเราน้อยสุด
และแล้วเรื่องที่กลัวก็เกิดขึ้น คนที่รับเงินไปซื้อของ เขาไม่เอาเงินไปซื้อทองจริงๆเหมือนเอาเงินไปที่อื่นแล้วไม่มี เงินมาให้ ปัญหาก็เกิดถามสาเหตุ ก็ปัด หลายอย่าง แต่ใช่ว่าจะนิ่งนอนใจ ทางเราก็จ้างทนายเพื่อสู้เรื่องนี้ ตอนนี้อยู่ในขั้นดำเนินการ เรื่องไปถึงกองปราบแล้ว ณ.ตอนนี้
แต่ปัญหาก็คือ เราต้องมารับผิดชอบเงินของน้า เราก็บอกทุกอย่างที่อัพเดตให้กับน้าฟังตลอด น้าก็ไม่ยอมจะเอาเงินคืนอย่างเดียว จะให้ชดใช้ ถ้าเรามีก็ก็ชดใช้ เพราะ เพียงลำพังตอนนี้เงินทุนของเราก็มาจากบัตรเคดิตรที่เราจำใจจ่ายขั้นต่ำ ต่อเดือน แต่มาของน้า ก็อธิบายให้น้าหังให้พี่สาวฟังเหมือนจะเข้าใจนะ เพราะรู้ว่าเราไม่ใช่เอาเงินเขาไปใช้ แต่ก็โดนโกงมาเหมือนกัน เรายื่นเรื่องกู้แบงค์จะเอาเงินมาให้น้า สองแสนห้า และยอมสู้คดีดำเนินการเอง เพียงแค่ไม่อยากให้ที่บ้านกดดันพ่อกับแม่กับครอบครัว แต่สุดท้ายเรากู้ไม่ได้เพราะภาระหนี้สินเราเยอะมาก เราเครียด บางทีอยากจบปัญหาแต่ก็นึกถึงพ่อแม่ตลอด
เรายื่นกู้มา 3แบงค์ โดยใช้หลักทรพย์ค้ำประกันแต่ก็ไม่ได้ เพราะมีแค่โฉนดที่ดินเปล่าเพียงแค่ 2ไร่ที่เป็นชื่อเรา
ล่าสุดน้าบอกให้เราไปขายบ้านเอาเงินให้เขา เราเสียใจนะ เราคิดว่าตอนที่ได้กำไรจากการซื้อเยอะมากในแต่ละรอบ เขาไม่คิดบ้างเหรอ ว่าเราก็สูญเสีย สุดท้ายก็พ่อกับแม่ที่ให้กำลังใจ ท่านบอกว่าขายบ้านก็ได้นะ เเล้วเอาเงินที่ขายมาปลูกใหม่ในที่ดินของเรา เอาเงินที่ขายบ้านส่วนนึงให้คืนน้าไป เราร้องให้ คือต้องขนาดนี้เลยเหรอ จุดเริ่มต้นสาเหตุมันคือเราเองที่เริ่มต้นกับเรื่องนี้
และล่าสุดน้าก็พูดไม่ดีหลายๆอย่างแหละ เพราะเขาต้องการเงินเขาคืน เขาพูดว่าถ้าเป็นแบบนี้ก็หาผัวใช้หนี้มั้ยเดี่ยวจะช่วยหาคนรวยๆให้ แต่งงงานกันซะ เอาเงินมาเคลียร์หนี้ เหมือนดูถูกเรามาก แต่คนที่บ้านต่างจังหวัดก็รู้หมดแล้วพูดไปต่างๆนาๆในทางที่แย่ เราแค้น เจ็บเสียความรู้สึก เราพูดกับตัวเองว่า ต่อไปนี้เราจะไม่กลับไปที่บ้าน ตอนนี้เลิกงานมาเราก็ทำงานเพิ่ม ตลอด เหนื่อยนะ แค้นด้วย เจ็บด้วยทั้งงาน ทั้งคดี ที่ต้องไปกองปราบทุกวัน เรื่องนี้มีผู้เสียหายที่ทำงานเยอะรวมๆกันหลายล้านเลย
กลับมานั่งคิด พอเจอปัญหานี้ ทุกคนรอบข้างไม่มีไม่ว่างไม่ตอบยิ่งที่บ้านมีแต่ซ้ำเติมมีก็เพียงแค่พ่อกับแม่ที่ถามเสมอ กลัวว่าเราจะคิดสั้น
พิมไปใจสั่นน้ำตาไหลไป
มองว่าโง่ ความโลภ ก็ยอมรับนะ ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ สู้แต่ไม่รู้จะสู้ไปได้อีกเท่ารัย
T____T