สวัสดีค่ะ ชื่อบีนะคะ เราเป็นคนไม่ชอบปรึกษาใคร ไม่พูด ไม่ว่าปัญหาอะไรหนักเเค่ใหนเราก็จะผ่านมันด้วยตัวเอง จนเราขึ้นม.4 เรามาอยู่กับพี่ เเต่เขาอายุห่างกับเราเยอะ เราเลยเหมือนต่างคนต่างอยู่ เราใช้ชีวิตเเบบพึ่งพาตัวเอง เเต่พอสอบเสร็จ หรือเราทำอะไรผิดพลาด เราก็จะโดนเรียกมาด่า เราโดนกดอยู่อยู่ต่ำเสมอ เราจะไปใหนเขาไม่ห้ามเลย เเต่ห้ามกลับดึก พอเราขึ้น ม.5 เเม่มาอยู่ด้วย เเต่เราชอบใช้ชีวิตคนเดียว เเต่พอเเม่มาอยู่ด้วยกฎเริ่มมากขึ้น เราเริ่มกดดันตัวเอง วันนี้เราขอเเม่ไปเที่ยวทะเลคนเดียว เพราะเราอยากไปให้ไกล ไปอยู่คนเดียว เเต่เขาไม่ให้ไป เราเลยรู้สึกว่าทุกคนมาวุ่นวายกับชีวิตเรา เราเลยอยากหนีไปจากทุกคน ถ้าถามว่าเราสามารถดูเเลตัวเองได้ไหม บอกเลยว่าได้ เพราะเราเริ่มทำงานตั้งเเต่ม.4เเต่เราโดนพ่อเเม่บังคับให้ออก เพราะเขาอยากให้เราไปเรียน เราสามารถเรียนไปทำงานไปได้ เเต่ถ้าเราออกไปเขาคงไม่ยอม คงตามเรากลับมา นี้คือสิ่งที่เราคิดมาตลอด เรารักการเรียนเเต่ตอนนี้อยากหนีไปไกลๆ
อยากหนีไปอยู่คนเดียว ตอนอายุ17