ท้อครับ 😔

ผมขอเล่าปัญหาที่เกิดกับตัวผมนะครับ แต่จะไม่ยาวมาก ผมแค่ต้องการกำลังใจกับขอระบายครับ ปกติ ผมเป็นคนขี้น้อยใจครับ ถ้าโกรธใครถึงขั้นโกรธมาก ผมเคยโกรธแล้วระงับอารมณ์ตัวเองไม่ได้หลายครั้ง ผมเผลอทำเพื่อนเจ็บตัวโดยไม่รู้ตัว เวลาผมเครียด มีน้อยคนมากที่จะเข้ามาคุยกับผม แต่เวลาเพื่อนหรือคนรู้จักมีปัญหา ผมก็จะชอบเข้าไปให้กำลังใจหรือหาทางออกให้เพื่อนเสมอ แต่ผมกลับไม่ค่อยมีคนสนใจเลย ลึกๆผมจิตใจอ่อนไหวมาก โดยเฉพาะคำพูด หรือการกระทำ ผมมีปมโดนBully ตั้งแต่อยู่ป.2-3 แล้วความทรงจำอันเร็วร้ายนั้นมันก็ติดอยู่ในหัวผมตลอด จนทำให้ผมวิตกกังวลเสมอๆ ผมพยายามไม่เครียด พยายามให้กำลังใจตัวเอง แต่มันก็เปล่าประโยชน์ ผมเป็นคนชอบทำบุญครับ ทำความดีด้วยใจจริง แต่ผมไปอ่านมา ปีนี้เป็นปีชงผมด้วย มิหนำซ้ำผมเป็นคนทำบุญไม่ขึ้นครับ ทำบุญไปก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็จะลำบากตลอด ผมเหนื่อยครับ ผมไม่อยากอยู่แล้ว ผมเสียพ่อตั้งแต่เปิดเทอมม.1วันแรก เสียแม่ตั้งแต่ 2ขวบ ครอบครัวไม่เคยอบอุ่นครับ ย่าผมอยากให้เป็นหมอ แต่กดดันผมตลอด พยายามอยากให้ผมเก่งคณิต ผมก็พยายามทำโจทย์ ฝึกทุกอย่าง เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็0หมดแหละครับ เมื่อวันจันทร์ผมสอบมิดเทอมไป คณิตเพิ่มผมทำไม่ทันเลยครับ บางทีผมก็ท้อ ได้แต่คิดคำถามกับตัวเองว่าเราก็พยายามทุกทาง ทำไมเราไม่ได้เท่าคนอื่นๆ 😔 ผมเดาไป10กว่าข้อ ข้อที่ทำได้ก็ไม่รู้จะถูกหรือเปล่า ผมเศร้าครับ เพื่อนบางคนก็มีความมั่นใจมากครับ อย่างที่บอกผมอ่อนไหวต่อคำพูดคนครับ ได้ยินอะไรนิดหน่อยก็จะเก็บมาคิด เห้อ ผมท้อครับ ส่วนตัวผมถนัดภาษาที่3นอกจากอังกฤษครับ นอกจากพูดอังกฤษได้นิดหน่อย ผมก็พอได้จีน เกาหลี ญี่ปุ่นครับ ส่วนภาษาเกาหลีที่ผมเรียน และได้สอบกลางภาคไปเมื่อวันจันทร์ ผมก็มั่นใจว่าทำได้ทุกข้อครับ แต่ผมก็โดนกดดันเหมือนเดิม ผมอยากให้ย่าผมสบายครับ ผมไม่อยากขอเงินย่าใช้ พ่อแม่ก็ไม่มี เกิดมาก็อาภัพอีก โชคชะตาเล่นตลกผมหรอ

กระทู้นี้ผมก็ให้คนอื่นรับรู้ว่าผมมีปัญหาที่หาทางแก้ยาก ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ ถ้าผมหมดหนทาง ผมคงจะเป็นนกที่บินไปไหนก็ได้ อย่างน้อยขอให้คนที่เข้าใจผม มาเป็นที่ปรึกษาให้บ้าง ผมก็อยากมีโมเมนต์แบบนั้นครับ ขอบคุณครับ