https://pantip.com/topic/39031615 ต่อจากกระทู้นี้ค่ะ
ทำไมพรจะไม่รู้ว่าเอกรักพร แต่พรไม่ได้คิดกับเอกแบบคนรักไง พรคิดกับเอกแค่เพื่อนคนนึง พรรักเอกแบบเพื่อนสนิท เพื่อนที่รู้ใจ ไปไหนไปกัน พรไม่ได้มีเจตนาทำให้เอกรักพร แต่เอกรักพรไปแล้ว เอกจะรู้มั้ยว่าพรก็เสียใจที่ทำให้เอกเจ็บปวด ที่ทำร้ายความรู้สึกเอก แต่พรไม่ได้รักเอกจะให้พรทำไง พรฝืนความรู้สึกตัวเองไม่ได้หรอกนะ
ตั้งแต่เด็กๆ ตั้งแต่จำความได้เลยก็ว่าได้เอกเป็นเพื่อนกับพร เล่นด้วยกันมาตลอด ไปไหนไปกัน ผู้ใหญ่ก็วางใจ โตมาด้วยกัน สองครอบครัวไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติ เอกก็เหมือนพี่ชายพรคนนึง ถึงจะเกิดปีเดียวกันก็เถอะ เอกปกป้องช่วยพรเสมอ เอกคอยรับฟังปัญหาเวลาที่พรรู้สึกไม่สบายใจ พาไปที่นั้นที่นี่ พาไปเที่ยว เป็นไม้กันหมาให้พร แม้กระทั้งเป็นพ่อสื่อให้พรกับแฟนบางคนก็เป็นมาแล้ว หรือนี่สินะที่ทำให้เอกคิดกับพรเกินกว่าเพื่อนกัน ถึงเอกจะเป็นพ่อสื่อให้แต่พรก็ไม่เคยสมหวังเลย เดียวคนนั้นไม่ดี คนนี้เจ้าชู้บ้าง พรก็ไม่คบ เชื่อเอกเสมอมา ผู้ชายเขารู้นิสัยผู้ชายด้วยกัน แต่ลึกๆแล้วพรก็รู้อยู่เต็มอกว่าเอกชอบพร และเอกก็กันผู้ชายที่พรรักทุกคนออกจากพรไป
ดังนั้นแล้วกับแฟนคนนี้พรจึงแอบคบหากันแบบลับๆ ไม่ให้เอกรู้ พรรักปลื้มจริงนะ และไม่ต้องให้เอกสะแกนพรก็รู้ว่าปลื้มเป็นคนดี นิสัยดีไม่เจ้าชู้ แต่อนาคตจะเป็นยังไงไม่มีใครรู้ แค่ปัจจุบันมันดีก็พอ จนมาถึงวันที่ความลับแตก เมื่อปลื้มอยากจะเปิดเผยตัวตนเต็มทีแล้ว ปลื้มรู้สึกว่าเขาไม่มีตัวตนเลย ทั้งที่เขาเป็นแฟนพร สามีก็ได้ เพราะแอบมีอะไรกันมาบ้างแล้ว บ้านพรก็ไม่เคยได้ไป เที่ยวก็นานๆทีถึงจะมีโอกาส พรบอกว่ากลัวพ่อแม่รู้บ้าง พ่อแม่โหดบ้าง ถ้ารู้จะไม่ได้เรียนต่อ ปลื้มเชื่อพรนะ แต่ปีนี้เหลือวิจัยตัวสุดท้ายก็จะจบแล้ว เปิดเผยตัวตนเลยจะเป็นไรไป ปลื้มรู้นะว่าพรมีเอกอยู่ แต่พรบอกว่าไม่เคยคิดไรเกินเลยกับเอกมากเกินกว่าเพื่อนกัน ปลื้มเชื่อใจได้ แต่พอได้สัมผัสตัวตนพรจริงๆแล้ว มันเป็นความจริงที่พรไม่เคยคิดไรเกินเลยกับเอกจริงๆ และคนอื่นๆ และบังเอิญวันนี้เอกทักมาหาพร คนแรกที่ปลื้มจะเปิดเผยตัวเองคือเอก พรไม่ว่างอยู่กับแฟน!! เป็นคำที่เอกพิมพ์ตอบกลับไป ไม่ใช่พรเป็นคนตอบ
เอาเป็นว่าทุกคนรู้แล้วว่าพรมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ทางบ้านพรรู้ เอกรู้! พรสงสารเอกนะ ทำไงได้ละเอกพรรักปลื้ม พรขอโทษเอกด้วยนะ เป็นข้อความสั้นๆที่พรส่งไป หลังจากนั้นเอกกับพรก็ห่างกัน เอกไม่สนใจพร ไม่สนิทกับพร ไม่คุยกับพรเหมือนเดิม แต่ก็มีทักทายคุยกันบ้าง ตามโอกาส เอกน่าจะไม่อยากให้พรไม่สบายใจ
สุดท้ายก็มาถึงวันที่พรจะได้สร้างครอบครัวตัวเองกับคนที่รักสักที พรท้อง!! ไม่ใช่เพราะพลาด แต่มันเป็นความตั้งใจของทั้งสองคน พ่อแม่ปลื้มไม่ชอบพร เลยไม่ยอมมาสู่ขอพรกับพ่อแม่สักที แม้ทางครอบครัวพรก็พอมีหน้ามีตา มีเงิน แต่สู้ครอบครัวปลื้มไม่ได้ พ่อแม่ปลื้มรับราชการ ญาติๆวงค์ตระกูลรับราชการ จึงอยากได้สะใภ้ที่พอๆกับครอบครัวตัวเอง ถึงพรจะเรียนจบปริญญาตรี แต่ภาพลักษณ์ครอบครัวพรก็คือชาวนา มีเงินก็ตามเถอะ ทางเดียวที่ปลื้มกับพรจะได้อยู่ด้วยกันคือมีลูกด้วยกัน ถึงจะเสี่ยงกับการมีลูกใช่ว่าพ่อแม่ปลื้มจะชอบพรแต่ก็ต้องลอง เพราะแม่ปลื้มพยายามจะหาผู้หญิงคนที่เหมาะสมมาให้ลูกชายตลอด
เมื่อพรท้อง ความหวังของพรเป็นจริงแฮะ พ่อแม่ปลื้มยอมมาสู่ขอพรกับพ่อแม่และจัดงานแต่งงานให้ แต่พรต้องไปอยู่ที่กรุงเทพกับปลื้ม ไปหางานทำ พ่อแม่ปลื้มตัดหางปล่อยวัดทั้งสองคน เขาเอานะ เขาจะเอาแต่หลานกับลูกชาย แต่ถ้าสองคนจะอยู่ดัวยกันก็พากันไปสร้างครอบครัวตัวเองเลย ทางที่สองคนเลือกคือ กรุงเทพ!! งานเยอะ โอกาสแยะ โชคดีที่ญาติปลื้มสงสารหลาน ให้ความช่วยเหลือ ที่อยู่ที่กินก่อน พอมีเงินแล้วค่อยย้ายออกไป
ความรักมันจะหวานหอมแค่ไหนนะ ถ้ามีภาระหนี้สินมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวัน งานในกรุงเทพมันเยอะก็จริง แต่ส่วนมากจะเป็นงานที่ใช้แรงงาน งานที่เหมาะสมกับวุฒิหาง่ายแต่ต้องมีประสบการณ์ เด็กจบใหม่ใครมันจะทันมีประสบการณ์ นอกจากประสบการณ์จากการฝึกงานมาสามสี่เดือนเอง งานที่ปลื้มได้ทำงานแรกจากที่หาสมัครงานมาทั่วสารทิศแล้ว ในเว็ปหางานก็สมัครไว้หมดแล้วก็ไม่เรียกสักที่ ไอ้ที่เรียกก็ไม่ผ่านสัมภาษณ์ ส่วนงานที่ได้คืองานห้างสรรพสินค้า เงินน้อยแต่ต้องทำไว้ก่อน เมียก็ท้องโต เงินที่มีก็จะหมด ได้งานอะไรก็ทำไปก่อน ส่วนพรเป็นที่รู้กันคนท้องไม่มีใครรับ
พรกับปลื้มรักยังหวานหอม ภาระยังไม่เยอะ เหนื่อยกับมาเห็นหน้าพรกับลูกในท้องมันก็หายเหนื่อยแล้ว เหมือนมันเป็นยาวิเศษเลยนะ ห้องก็เช่าไม่แพง หักค่าน้ำไฟแล้ว ค่ากิน ยังเหลือเก็บไว้เป็นค่าใช้จ่ายตอนพรคลอดลูก ตอนนี้อดทนไปก่อน พรคลอดลูกแล้วค่อยหางานทำด้วยกัน ถึงตอนนั้นน่าจะพอมีเงินบ้างแล้ว ส่วนลูกถ้าไม่ฝากเลี้ยงก็เอากลับไปให้พ่อแม่พรเลี้ยง แต่ท่านจะยอมหรือป่าว เพราะเคยห้ามพรไม่ให้ลงมากับปลื้มยังท้องอยู่ แต่ปลื้มอยากให้เมียมาด้วย ผัวเมียไม่อยากแยกกันน้อ ส่วนปู่ย่าอย่าหวังเลยพูดตัดขาดกันสะขนาดนั้นก่อนจะลงมากรุงเทพ
ก็ยังพูดคำเดิมว่าความรักมันจะหวานหอมแค่ไหนถ้ามีภาระหนี้สินเข้ามาเกี่ยวข้อง ถึงเดือนที่พรต้องคลอดเจ้าตัวน้อยแล้ว พรคลอดลูกชายให้กับปลื้ม พรคลอดเองพักฟื้นห้องรวม แค่นี้ค่าใช้จ่ายก็บานตะไทยแล้ว ทั้งค่าเสื้อผ้า นม ของใช้เด็ก โชคดีที่เพื่อนร่วมงานปลื้มซื้อของใช้เด็กมาฝาก และญาติปลื้มที่อยู่กรุงเทพก็ช่วยเหลือในระดับนึง ทั้งที่พ่อแม่ปลื้มกำชับว่าอย่าไปให้ความช่วยเหลือมัน มันเก่ง ให้มันประคับประครองกันเอง แต่ญาติก็ยังแอบช่วย เห็นหน้าหลานตัวน้อยแล้วใครจะไปใจดำลง
พอคลอดลูกออกมาแล้ว จากที่มีความคิดว่าจะให้ตายายเลี้ยงก็ทิ้งไปเลย สองคนอยากเลี้ยงลูกเอง อ้าวแล้วเอาไงละทีนี้ จะฝากเนิร์สเซอร์รี่เลี้ยงหรือจะให้พรเลี้ยงเอง สุดท้ายก็ตัดสินใจฝากเลี้ยง พรก็ออกไปหางานทำกับปลื้ม พรทำงานที่ไหนก็อยู่ได้ไม่นาน เพราะพรเข้าคนยาก ไม่เลือกงานไม่ยากจน ทำโรงงานก็เหนื่อยก็ลาออก พอได้งานสบายเงินก็น้อย แต่ก็ต้องทำเพราะค่าใช้จ่ายรออยู่ จะออกงานบ่อยก็ไม่ได้ ทุกอย่างต้องใช้เงินหมด ค่านม ค่าผ้าอ้อมสำเร็จรูป ค่าป่วย ค่าฉีดวัคซินลูก ค่าห้อง ค่าฝากเลี้ยงลูกอีก เงินเดือนพรจ่ายค่าห้องกับค่าฝากเลี้ยงลูกก็หมดแล้ว ภาระค่าใช้จ่ายที่เหลือทั้งหมดจึงตกมาอยู่ที่ปลื้มคนเดียว
คนเราต่อให้รักกันมากแค่ไหนถ้าไม่มีเงินก็ทะเลาะและเลิกกันได้ นานวันเข้าทำไมชีวิตมันไม่ดีขึ้นเลย เงินเก็บก็ไม่มี มีแต่เงินใช้ไปวันๆ ปลื้มเริ่มเหนื่อยกับชีวิตแบบนี้แล้ว บางครั้งเขาก็คิดถึงพ่อกับแม่ ไม่ใช่แค่ปลื้มที่เหนื่อยพรก็เริ่มท้อกับชีวิตแบบนี้แล้วเหมือนกัน แวบนึงของพรนึกถึงเอก เอกจะมีชีวิตเป็นยังไงนะ ทำไมพรลำบากเหลือเกิน เอกคงสุขสบาย ไม่ต้องมาดิ้นรนเหนื่อยเหมือนพร พรยังแอบคิดว่าถ้าพรแต่งงานกับเอกชีวิตพรจะเป็นแบบนี้มั้ยนะ แต่ก็จบด้วยคำว่าพรรักปลื้ม! ช่างมันเถอะพอมองหน้าลูกชายตัวเล็กๆ ที่มีอายุเพียงขวบๆกว่าๆก็ทำให้พรหนักแน่น สู้ ต้องสู้เพื่อเจ้าตัวเล็กเท่านั้น พรยอมอดได้แต่ลูกจะอดไม่ได้
หลายครั้งที่ปลื้มแอบโทรไปยืมเงินพ่อแม่ แต่ต้องแรกด้วยคำสั่งสอนมากมาย พ่อแม่จะไม่ให้ก็ไม่ได้ เพราะสงสารหลาน จะใจดำกับหลานก็จะเกินไปหลานมันช่างน่ารักหน้าเหมือนย่ามันสะเหลือเกิน สองคนก็เห็นหลานผ่านโซเชียลนี่แหละ บ่อยครั้งที่พ่อแม่ปลื้มโทรมาคุยกับลูกชายหลังจากเห็นหน้าหลาน พรก็แอบฟังถึงไม่แอบฟังก็ได้ยินเพราะอยู่กันในห้องสี่เหลี่ยมห้องแคบๆ ก็ยังไม่วายที่จะหาผู้หญิงที่เหมาะสมให้ลูกชาย และลงท้ายด้วยคำว่าความรักมันกินไม่ได้
ด้วยความเหนื่อยท้อ ความจน ปากกัดทีนถีบหรือยังไงนะที่ทำให้ปลื้มเปลี่ยนไป หรือปลื้มมีผู้หญิงคนอื่น จากที่ไม่เคยบ่นว่าเหนื่อย ไม่เคยบ่นงานพร เมื่อก่อนบอกพรว่าเงินน้อยก็ช่างขอแค่มีงานพอ แต่ตอนนี้กลับไล่ให้พรไปหางานใหม่ เงินมันน้อยไม่พอใช้ อยากไปไหนอยากทำอะไรก็ไม่ได้ทำ เงินเดือนออกมาจ่ายค่าใช่จ่ายต่างๆก็หมดแล้ว ปลื้มเหนื่อยแล้ว! และปลื้มก็ชอบเข้าบ้านดึก มันเลยเวลาเลิกงานตั้งนานแล้วก็ยังไม่ยอมกลับห้อง บางครั้งไม่ยอมไปรับลูก ครูพี่เลี้ยงต้องโทรตามพรให้มารับลูก พรต้องลางานไปรับ โชคดีที่ผู้จัดการใจดียอมให้ฝากลูกไว้ที่ทำงาน
ปลื้มบังคับให้พรหางานใหม่ที่มันได้เงินเยอะกว่านี้ แต่พรไม่ยอมลาออก อายุก็จะเลยเวลาหาสมัครงานใหม่แล้ว งานนี้มันก็ดี เงินมันก็ไม่ได้น้อยมาก พรไม่อยากเริ่มใหม่ จากที่สองคนไม่เคยทะเลาะกัน ทุกวันนี้กลับกายเป็นว่าทะเลาะกันทุกวัน เมื่อทะเลาะกันทุกวันมันก็กลายเป็นความชินและชา ปลื้มต่อว่าพรว่าเป็นภาระ ปลื้มเผลอพูดว่าถ้าไม่มีพรเขาจะสบายกว่านี้ พรเสียใจแต่ก็จบด้วยการขอโทษของปลื้ม แต่มันไม่ใช่พูดแค่ครั้งนั้นครั้งเดียวแล้วจบนะสิ ปลื้มพูดทุกครั้งที่ทะเลาะกันบางครั้งก็เกือบจะลงไม้ลงมือกัน แต่ก็แค่เกือบ!
แล้ววันตัดสินชะตากรรมของความรักสองคนก็มาถึง เมื่อพรเห็นปลื้มลงมาจากรถเก๋งคันสีดำของใครก็ไม่รู้ แต่คนขับไม่ยอมลงมา พรยืนมองดูห่างๆ ปลื้มเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ และออกมาพร้อมถือถุงตุงๆถุงใหญ่ในมือเดินขึ้นรถออกไป พอถึงตอนเย็นเลิกงานพรถามปลื้มว่าวันนี้ปลื้มไปทำอะไรแถวๆนั้น ปลื้มตกใจแต่เก็บอาการไว้ พูดตะกุกตะกักเหมือนกำลังคิดคำแก้ตัว พรก็พูดตัดหน้าก่อน ปลื้มไม่รักลูกแล้วหรอ ปลื้มไม่รักพรแล้วหรอ ทำไมปลื้มทำกับพรแบบนี้ ที่จริงพรรับรู้เรื่องพฤติกรรมปลื้มมาบ้างแล้ว แต่พรก็ฟังหูไว้หู วันนี้เองที่พรได้เห็นกับตา ถึงจะไม่เห็นคนในรถอีกคนเปิดประตูออกมา แต่พรก็พอจะรู้ว่าคนรอในรถเป็นผู้หญิง สวยด้วยนะ
ปลื้มแก้ตัวน้ำขุ่นๆ สองคนยิ่งทะเลาะกันลูกชายตัวน้อยก็ยิ่งร้องไห้เสียงดังมากขึ้น เมื่อปลื้มเห็นลูกชายร้องไห้จึงหยุดพูด ปลื้มเดินไปอุ้มลูกชายขึ้นมาแล้วหอมหน้าผากทีนึง พาเดินวนรอบห้องเพื่อให้ลูกหยุดร้อง เมื่อลูกหยุดร้องแล้วปลื้มก็วางลูกลงในเปล และจะพูดกับพรให้จบๆไป ปลื้มรักลูกนะ แต่ปลื้มว่าเราสองคนไปกันไม่รอด ปลื้มอยากจบแค่ตรงนี้วันนี้พอ ถ้าเราสองคนแยกทางกันชีวิตเรามันอาจจะไปได้สวยกว่านี้ ชีวิตพรอาจจะสุขสบายกว่านี้ ไม่สิชีวิตปลื้มคงสุขสบายกว่านี้ วินาทีนี้ไม่มีอะไรที่มีความเห็นแก่ตัวมากไปกว่าผู้ชายคนนี้อีกแล้ว มันต้องเป็นฝ่ายหญิงสิคิดแบบนี้ ที่ทนความจนไม่ได้ แต่พรไม่คิดแบบนั้น พรร้องไห้กอดขาขอร้องไม่ให้ปลื้มไป แล้วลูกละปลื้ม ปลื้มไม่สงสารลูกหรอ ปลื้มจะทิ้งลูกของเราได้ลงคอหรอ เหมือนปลื้มจะจุก เพราะปลื้มพูดอะไรไม่ออกเงียบไปพักนึง สุดท้ายปลื้มก็ตัดสินใจอยู่กับพรต่อ แต่นิสัยที่รักสบายของปลื้มก็ยังอยู่ ตั้งแต่เกิดมาปลื้มไม่เคยลำบากแบบนี้เลย ปลื้มทำงานไปคิดไปทุกวันว่า ทำไมเราต้องมาทน มาเหนื่อยแบบนี้นะ คนอื่นญาติพี่น้องเขาสบายกันหมด แว็บนึงที่เขาคิดถึงพ่อแม่อีกครั้ง ถ้าตอนนั้นเขาเชื่อฟังพ่อแม่ ชีวิตเขาคงสบายกว่านี้
🎵คนนี้ไงเล่าที่เราเลือกเอง
ทั้งดีทั้งเก่งโหวดให้ท่วมท้น🎵
เสียงเพลงจากห้องไหนไม่รู้ พรได้ยินแว่วๆ แค่เสียงเพลงมันก็อดที่จะน้ำตาไหลไม่ได้เลย มันเจ็บๆยังไงไม่รู้แค่เสียงเพลงยังมีอิธิพลกับพร ทำไมพรอ่อนแอแบบนี้นะ พรอยู่กับปลื้มเหมือนอยู่ไปวันๆ ปลื้มไม่แตะไม่ต้องตัวพรเลย นอกเสียจากวันนั้นปลื้มจะเมา ถึงได้นอนด้วยกัน และคำที่หลุดออกจากปากปลื้มก็ทำเอาพรเจ็บปวดมันไม่ใช่ชื่อพร ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร! ปลื้มเฉยชามาก หรือปลื้มจะหมดรักพรแล้วจริงๆ พรนอนร้องไห้ทุกคืน เก็บความขมขื่นไว้คนเดียว พ่อแม่พรโทรมาถามไถ่ พรต้องแสดงว่าครอบครัวพรมีความสุข พรกับลูกกับปลื้มสบายดีพ่อแม่ไม่ต้องห่วง แต่ที่จริงจะมีใครรู้ว่าพรต้องนอนหลับพร้อมน้ำตาทุกคืน บางคืนปลื้มก็ไม่กลับบ้าน ถ้าวันหยุดอย่าหวังว่าจะได้เห็นหน้าปลื้ม ลูกกำลังจะพูดเป็น ถามหาแต่พ่อ พรก็ไม่รู้จะตอบยังไง พ่อไปทำงานครับ!!
ความอดทนของคนเรามันมีขีดจำกัดนะ คนๆนึงจะอดทนได้นานแค่ไหน แต่สำหรับพรมันมีมากมายเหลือเกิน พรรักปลื้ม แต่คนที่ไม่ทนอีกต่อไปแล้วคือปลื้ม ครั้งนี้ปลื้มหายไปไม่กลับมาเลย พรไปตามที่ทำงานก็ไม่เห็น หรือปลื้มจะหลบหน้าพร ไม่อยากเห็นหน้าพรอีกแล้ว
มีต่อค่ะ
เรื่องสั้น...... ความรัก..... ความรัก
ทำไมพรจะไม่รู้ว่าเอกรักพร แต่พรไม่ได้คิดกับเอกแบบคนรักไง พรคิดกับเอกแค่เพื่อนคนนึง พรรักเอกแบบเพื่อนสนิท เพื่อนที่รู้ใจ ไปไหนไปกัน พรไม่ได้มีเจตนาทำให้เอกรักพร แต่เอกรักพรไปแล้ว เอกจะรู้มั้ยว่าพรก็เสียใจที่ทำให้เอกเจ็บปวด ที่ทำร้ายความรู้สึกเอก แต่พรไม่ได้รักเอกจะให้พรทำไง พรฝืนความรู้สึกตัวเองไม่ได้หรอกนะ
ตั้งแต่เด็กๆ ตั้งแต่จำความได้เลยก็ว่าได้เอกเป็นเพื่อนกับพร เล่นด้วยกันมาตลอด ไปไหนไปกัน ผู้ใหญ่ก็วางใจ โตมาด้วยกัน สองครอบครัวไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติ เอกก็เหมือนพี่ชายพรคนนึง ถึงจะเกิดปีเดียวกันก็เถอะ เอกปกป้องช่วยพรเสมอ เอกคอยรับฟังปัญหาเวลาที่พรรู้สึกไม่สบายใจ พาไปที่นั้นที่นี่ พาไปเที่ยว เป็นไม้กันหมาให้พร แม้กระทั้งเป็นพ่อสื่อให้พรกับแฟนบางคนก็เป็นมาแล้ว หรือนี่สินะที่ทำให้เอกคิดกับพรเกินกว่าเพื่อนกัน ถึงเอกจะเป็นพ่อสื่อให้แต่พรก็ไม่เคยสมหวังเลย เดียวคนนั้นไม่ดี คนนี้เจ้าชู้บ้าง พรก็ไม่คบ เชื่อเอกเสมอมา ผู้ชายเขารู้นิสัยผู้ชายด้วยกัน แต่ลึกๆแล้วพรก็รู้อยู่เต็มอกว่าเอกชอบพร และเอกก็กันผู้ชายที่พรรักทุกคนออกจากพรไป
ดังนั้นแล้วกับแฟนคนนี้พรจึงแอบคบหากันแบบลับๆ ไม่ให้เอกรู้ พรรักปลื้มจริงนะ และไม่ต้องให้เอกสะแกนพรก็รู้ว่าปลื้มเป็นคนดี นิสัยดีไม่เจ้าชู้ แต่อนาคตจะเป็นยังไงไม่มีใครรู้ แค่ปัจจุบันมันดีก็พอ จนมาถึงวันที่ความลับแตก เมื่อปลื้มอยากจะเปิดเผยตัวตนเต็มทีแล้ว ปลื้มรู้สึกว่าเขาไม่มีตัวตนเลย ทั้งที่เขาเป็นแฟนพร สามีก็ได้ เพราะแอบมีอะไรกันมาบ้างแล้ว บ้านพรก็ไม่เคยได้ไป เที่ยวก็นานๆทีถึงจะมีโอกาส พรบอกว่ากลัวพ่อแม่รู้บ้าง พ่อแม่โหดบ้าง ถ้ารู้จะไม่ได้เรียนต่อ ปลื้มเชื่อพรนะ แต่ปีนี้เหลือวิจัยตัวสุดท้ายก็จะจบแล้ว เปิดเผยตัวตนเลยจะเป็นไรไป ปลื้มรู้นะว่าพรมีเอกอยู่ แต่พรบอกว่าไม่เคยคิดไรเกินเลยกับเอกมากเกินกว่าเพื่อนกัน ปลื้มเชื่อใจได้ แต่พอได้สัมผัสตัวตนพรจริงๆแล้ว มันเป็นความจริงที่พรไม่เคยคิดไรเกินเลยกับเอกจริงๆ และคนอื่นๆ และบังเอิญวันนี้เอกทักมาหาพร คนแรกที่ปลื้มจะเปิดเผยตัวเองคือเอก พรไม่ว่างอยู่กับแฟน!! เป็นคำที่เอกพิมพ์ตอบกลับไป ไม่ใช่พรเป็นคนตอบ
เอาเป็นว่าทุกคนรู้แล้วว่าพรมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ทางบ้านพรรู้ เอกรู้! พรสงสารเอกนะ ทำไงได้ละเอกพรรักปลื้ม พรขอโทษเอกด้วยนะ เป็นข้อความสั้นๆที่พรส่งไป หลังจากนั้นเอกกับพรก็ห่างกัน เอกไม่สนใจพร ไม่สนิทกับพร ไม่คุยกับพรเหมือนเดิม แต่ก็มีทักทายคุยกันบ้าง ตามโอกาส เอกน่าจะไม่อยากให้พรไม่สบายใจ
สุดท้ายก็มาถึงวันที่พรจะได้สร้างครอบครัวตัวเองกับคนที่รักสักที พรท้อง!! ไม่ใช่เพราะพลาด แต่มันเป็นความตั้งใจของทั้งสองคน พ่อแม่ปลื้มไม่ชอบพร เลยไม่ยอมมาสู่ขอพรกับพ่อแม่สักที แม้ทางครอบครัวพรก็พอมีหน้ามีตา มีเงิน แต่สู้ครอบครัวปลื้มไม่ได้ พ่อแม่ปลื้มรับราชการ ญาติๆวงค์ตระกูลรับราชการ จึงอยากได้สะใภ้ที่พอๆกับครอบครัวตัวเอง ถึงพรจะเรียนจบปริญญาตรี แต่ภาพลักษณ์ครอบครัวพรก็คือชาวนา มีเงินก็ตามเถอะ ทางเดียวที่ปลื้มกับพรจะได้อยู่ด้วยกันคือมีลูกด้วยกัน ถึงจะเสี่ยงกับการมีลูกใช่ว่าพ่อแม่ปลื้มจะชอบพรแต่ก็ต้องลอง เพราะแม่ปลื้มพยายามจะหาผู้หญิงคนที่เหมาะสมมาให้ลูกชายตลอด
เมื่อพรท้อง ความหวังของพรเป็นจริงแฮะ พ่อแม่ปลื้มยอมมาสู่ขอพรกับพ่อแม่และจัดงานแต่งงานให้ แต่พรต้องไปอยู่ที่กรุงเทพกับปลื้ม ไปหางานทำ พ่อแม่ปลื้มตัดหางปล่อยวัดทั้งสองคน เขาเอานะ เขาจะเอาแต่หลานกับลูกชาย แต่ถ้าสองคนจะอยู่ดัวยกันก็พากันไปสร้างครอบครัวตัวเองเลย ทางที่สองคนเลือกคือ กรุงเทพ!! งานเยอะ โอกาสแยะ โชคดีที่ญาติปลื้มสงสารหลาน ให้ความช่วยเหลือ ที่อยู่ที่กินก่อน พอมีเงินแล้วค่อยย้ายออกไป
ความรักมันจะหวานหอมแค่ไหนนะ ถ้ามีภาระหนี้สินมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวัน งานในกรุงเทพมันเยอะก็จริง แต่ส่วนมากจะเป็นงานที่ใช้แรงงาน งานที่เหมาะสมกับวุฒิหาง่ายแต่ต้องมีประสบการณ์ เด็กจบใหม่ใครมันจะทันมีประสบการณ์ นอกจากประสบการณ์จากการฝึกงานมาสามสี่เดือนเอง งานที่ปลื้มได้ทำงานแรกจากที่หาสมัครงานมาทั่วสารทิศแล้ว ในเว็ปหางานก็สมัครไว้หมดแล้วก็ไม่เรียกสักที่ ไอ้ที่เรียกก็ไม่ผ่านสัมภาษณ์ ส่วนงานที่ได้คืองานห้างสรรพสินค้า เงินน้อยแต่ต้องทำไว้ก่อน เมียก็ท้องโต เงินที่มีก็จะหมด ได้งานอะไรก็ทำไปก่อน ส่วนพรเป็นที่รู้กันคนท้องไม่มีใครรับ
พรกับปลื้มรักยังหวานหอม ภาระยังไม่เยอะ เหนื่อยกับมาเห็นหน้าพรกับลูกในท้องมันก็หายเหนื่อยแล้ว เหมือนมันเป็นยาวิเศษเลยนะ ห้องก็เช่าไม่แพง หักค่าน้ำไฟแล้ว ค่ากิน ยังเหลือเก็บไว้เป็นค่าใช้จ่ายตอนพรคลอดลูก ตอนนี้อดทนไปก่อน พรคลอดลูกแล้วค่อยหางานทำด้วยกัน ถึงตอนนั้นน่าจะพอมีเงินบ้างแล้ว ส่วนลูกถ้าไม่ฝากเลี้ยงก็เอากลับไปให้พ่อแม่พรเลี้ยง แต่ท่านจะยอมหรือป่าว เพราะเคยห้ามพรไม่ให้ลงมากับปลื้มยังท้องอยู่ แต่ปลื้มอยากให้เมียมาด้วย ผัวเมียไม่อยากแยกกันน้อ ส่วนปู่ย่าอย่าหวังเลยพูดตัดขาดกันสะขนาดนั้นก่อนจะลงมากรุงเทพ
ก็ยังพูดคำเดิมว่าความรักมันจะหวานหอมแค่ไหนถ้ามีภาระหนี้สินเข้ามาเกี่ยวข้อง ถึงเดือนที่พรต้องคลอดเจ้าตัวน้อยแล้ว พรคลอดลูกชายให้กับปลื้ม พรคลอดเองพักฟื้นห้องรวม แค่นี้ค่าใช้จ่ายก็บานตะไทยแล้ว ทั้งค่าเสื้อผ้า นม ของใช้เด็ก โชคดีที่เพื่อนร่วมงานปลื้มซื้อของใช้เด็กมาฝาก และญาติปลื้มที่อยู่กรุงเทพก็ช่วยเหลือในระดับนึง ทั้งที่พ่อแม่ปลื้มกำชับว่าอย่าไปให้ความช่วยเหลือมัน มันเก่ง ให้มันประคับประครองกันเอง แต่ญาติก็ยังแอบช่วย เห็นหน้าหลานตัวน้อยแล้วใครจะไปใจดำลง
พอคลอดลูกออกมาแล้ว จากที่มีความคิดว่าจะให้ตายายเลี้ยงก็ทิ้งไปเลย สองคนอยากเลี้ยงลูกเอง อ้าวแล้วเอาไงละทีนี้ จะฝากเนิร์สเซอร์รี่เลี้ยงหรือจะให้พรเลี้ยงเอง สุดท้ายก็ตัดสินใจฝากเลี้ยง พรก็ออกไปหางานทำกับปลื้ม พรทำงานที่ไหนก็อยู่ได้ไม่นาน เพราะพรเข้าคนยาก ไม่เลือกงานไม่ยากจน ทำโรงงานก็เหนื่อยก็ลาออก พอได้งานสบายเงินก็น้อย แต่ก็ต้องทำเพราะค่าใช้จ่ายรออยู่ จะออกงานบ่อยก็ไม่ได้ ทุกอย่างต้องใช้เงินหมด ค่านม ค่าผ้าอ้อมสำเร็จรูป ค่าป่วย ค่าฉีดวัคซินลูก ค่าห้อง ค่าฝากเลี้ยงลูกอีก เงินเดือนพรจ่ายค่าห้องกับค่าฝากเลี้ยงลูกก็หมดแล้ว ภาระค่าใช้จ่ายที่เหลือทั้งหมดจึงตกมาอยู่ที่ปลื้มคนเดียว
คนเราต่อให้รักกันมากแค่ไหนถ้าไม่มีเงินก็ทะเลาะและเลิกกันได้ นานวันเข้าทำไมชีวิตมันไม่ดีขึ้นเลย เงินเก็บก็ไม่มี มีแต่เงินใช้ไปวันๆ ปลื้มเริ่มเหนื่อยกับชีวิตแบบนี้แล้ว บางครั้งเขาก็คิดถึงพ่อกับแม่ ไม่ใช่แค่ปลื้มที่เหนื่อยพรก็เริ่มท้อกับชีวิตแบบนี้แล้วเหมือนกัน แวบนึงของพรนึกถึงเอก เอกจะมีชีวิตเป็นยังไงนะ ทำไมพรลำบากเหลือเกิน เอกคงสุขสบาย ไม่ต้องมาดิ้นรนเหนื่อยเหมือนพร พรยังแอบคิดว่าถ้าพรแต่งงานกับเอกชีวิตพรจะเป็นแบบนี้มั้ยนะ แต่ก็จบด้วยคำว่าพรรักปลื้ม! ช่างมันเถอะพอมองหน้าลูกชายตัวเล็กๆ ที่มีอายุเพียงขวบๆกว่าๆก็ทำให้พรหนักแน่น สู้ ต้องสู้เพื่อเจ้าตัวเล็กเท่านั้น พรยอมอดได้แต่ลูกจะอดไม่ได้
หลายครั้งที่ปลื้มแอบโทรไปยืมเงินพ่อแม่ แต่ต้องแรกด้วยคำสั่งสอนมากมาย พ่อแม่จะไม่ให้ก็ไม่ได้ เพราะสงสารหลาน จะใจดำกับหลานก็จะเกินไปหลานมันช่างน่ารักหน้าเหมือนย่ามันสะเหลือเกิน สองคนก็เห็นหลานผ่านโซเชียลนี่แหละ บ่อยครั้งที่พ่อแม่ปลื้มโทรมาคุยกับลูกชายหลังจากเห็นหน้าหลาน พรก็แอบฟังถึงไม่แอบฟังก็ได้ยินเพราะอยู่กันในห้องสี่เหลี่ยมห้องแคบๆ ก็ยังไม่วายที่จะหาผู้หญิงที่เหมาะสมให้ลูกชาย และลงท้ายด้วยคำว่าความรักมันกินไม่ได้
ด้วยความเหนื่อยท้อ ความจน ปากกัดทีนถีบหรือยังไงนะที่ทำให้ปลื้มเปลี่ยนไป หรือปลื้มมีผู้หญิงคนอื่น จากที่ไม่เคยบ่นว่าเหนื่อย ไม่เคยบ่นงานพร เมื่อก่อนบอกพรว่าเงินน้อยก็ช่างขอแค่มีงานพอ แต่ตอนนี้กลับไล่ให้พรไปหางานใหม่ เงินมันน้อยไม่พอใช้ อยากไปไหนอยากทำอะไรก็ไม่ได้ทำ เงินเดือนออกมาจ่ายค่าใช่จ่ายต่างๆก็หมดแล้ว ปลื้มเหนื่อยแล้ว! และปลื้มก็ชอบเข้าบ้านดึก มันเลยเวลาเลิกงานตั้งนานแล้วก็ยังไม่ยอมกลับห้อง บางครั้งไม่ยอมไปรับลูก ครูพี่เลี้ยงต้องโทรตามพรให้มารับลูก พรต้องลางานไปรับ โชคดีที่ผู้จัดการใจดียอมให้ฝากลูกไว้ที่ทำงาน
ปลื้มบังคับให้พรหางานใหม่ที่มันได้เงินเยอะกว่านี้ แต่พรไม่ยอมลาออก อายุก็จะเลยเวลาหาสมัครงานใหม่แล้ว งานนี้มันก็ดี เงินมันก็ไม่ได้น้อยมาก พรไม่อยากเริ่มใหม่ จากที่สองคนไม่เคยทะเลาะกัน ทุกวันนี้กลับกายเป็นว่าทะเลาะกันทุกวัน เมื่อทะเลาะกันทุกวันมันก็กลายเป็นความชินและชา ปลื้มต่อว่าพรว่าเป็นภาระ ปลื้มเผลอพูดว่าถ้าไม่มีพรเขาจะสบายกว่านี้ พรเสียใจแต่ก็จบด้วยการขอโทษของปลื้ม แต่มันไม่ใช่พูดแค่ครั้งนั้นครั้งเดียวแล้วจบนะสิ ปลื้มพูดทุกครั้งที่ทะเลาะกันบางครั้งก็เกือบจะลงไม้ลงมือกัน แต่ก็แค่เกือบ!
แล้ววันตัดสินชะตากรรมของความรักสองคนก็มาถึง เมื่อพรเห็นปลื้มลงมาจากรถเก๋งคันสีดำของใครก็ไม่รู้ แต่คนขับไม่ยอมลงมา พรยืนมองดูห่างๆ ปลื้มเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ และออกมาพร้อมถือถุงตุงๆถุงใหญ่ในมือเดินขึ้นรถออกไป พอถึงตอนเย็นเลิกงานพรถามปลื้มว่าวันนี้ปลื้มไปทำอะไรแถวๆนั้น ปลื้มตกใจแต่เก็บอาการไว้ พูดตะกุกตะกักเหมือนกำลังคิดคำแก้ตัว พรก็พูดตัดหน้าก่อน ปลื้มไม่รักลูกแล้วหรอ ปลื้มไม่รักพรแล้วหรอ ทำไมปลื้มทำกับพรแบบนี้ ที่จริงพรรับรู้เรื่องพฤติกรรมปลื้มมาบ้างแล้ว แต่พรก็ฟังหูไว้หู วันนี้เองที่พรได้เห็นกับตา ถึงจะไม่เห็นคนในรถอีกคนเปิดประตูออกมา แต่พรก็พอจะรู้ว่าคนรอในรถเป็นผู้หญิง สวยด้วยนะ
ปลื้มแก้ตัวน้ำขุ่นๆ สองคนยิ่งทะเลาะกันลูกชายตัวน้อยก็ยิ่งร้องไห้เสียงดังมากขึ้น เมื่อปลื้มเห็นลูกชายร้องไห้จึงหยุดพูด ปลื้มเดินไปอุ้มลูกชายขึ้นมาแล้วหอมหน้าผากทีนึง พาเดินวนรอบห้องเพื่อให้ลูกหยุดร้อง เมื่อลูกหยุดร้องแล้วปลื้มก็วางลูกลงในเปล และจะพูดกับพรให้จบๆไป ปลื้มรักลูกนะ แต่ปลื้มว่าเราสองคนไปกันไม่รอด ปลื้มอยากจบแค่ตรงนี้วันนี้พอ ถ้าเราสองคนแยกทางกันชีวิตเรามันอาจจะไปได้สวยกว่านี้ ชีวิตพรอาจจะสุขสบายกว่านี้ ไม่สิชีวิตปลื้มคงสุขสบายกว่านี้ วินาทีนี้ไม่มีอะไรที่มีความเห็นแก่ตัวมากไปกว่าผู้ชายคนนี้อีกแล้ว มันต้องเป็นฝ่ายหญิงสิคิดแบบนี้ ที่ทนความจนไม่ได้ แต่พรไม่คิดแบบนั้น พรร้องไห้กอดขาขอร้องไม่ให้ปลื้มไป แล้วลูกละปลื้ม ปลื้มไม่สงสารลูกหรอ ปลื้มจะทิ้งลูกของเราได้ลงคอหรอ เหมือนปลื้มจะจุก เพราะปลื้มพูดอะไรไม่ออกเงียบไปพักนึง สุดท้ายปลื้มก็ตัดสินใจอยู่กับพรต่อ แต่นิสัยที่รักสบายของปลื้มก็ยังอยู่ ตั้งแต่เกิดมาปลื้มไม่เคยลำบากแบบนี้เลย ปลื้มทำงานไปคิดไปทุกวันว่า ทำไมเราต้องมาทน มาเหนื่อยแบบนี้นะ คนอื่นญาติพี่น้องเขาสบายกันหมด แว็บนึงที่เขาคิดถึงพ่อแม่อีกครั้ง ถ้าตอนนั้นเขาเชื่อฟังพ่อแม่ ชีวิตเขาคงสบายกว่านี้
🎵คนนี้ไงเล่าที่เราเลือกเอง
ทั้งดีทั้งเก่งโหวดให้ท่วมท้น🎵
เสียงเพลงจากห้องไหนไม่รู้ พรได้ยินแว่วๆ แค่เสียงเพลงมันก็อดที่จะน้ำตาไหลไม่ได้เลย มันเจ็บๆยังไงไม่รู้แค่เสียงเพลงยังมีอิธิพลกับพร ทำไมพรอ่อนแอแบบนี้นะ พรอยู่กับปลื้มเหมือนอยู่ไปวันๆ ปลื้มไม่แตะไม่ต้องตัวพรเลย นอกเสียจากวันนั้นปลื้มจะเมา ถึงได้นอนด้วยกัน และคำที่หลุดออกจากปากปลื้มก็ทำเอาพรเจ็บปวดมันไม่ใช่ชื่อพร ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร! ปลื้มเฉยชามาก หรือปลื้มจะหมดรักพรแล้วจริงๆ พรนอนร้องไห้ทุกคืน เก็บความขมขื่นไว้คนเดียว พ่อแม่พรโทรมาถามไถ่ พรต้องแสดงว่าครอบครัวพรมีความสุข พรกับลูกกับปลื้มสบายดีพ่อแม่ไม่ต้องห่วง แต่ที่จริงจะมีใครรู้ว่าพรต้องนอนหลับพร้อมน้ำตาทุกคืน บางคืนปลื้มก็ไม่กลับบ้าน ถ้าวันหยุดอย่าหวังว่าจะได้เห็นหน้าปลื้ม ลูกกำลังจะพูดเป็น ถามหาแต่พ่อ พรก็ไม่รู้จะตอบยังไง พ่อไปทำงานครับ!!
ความอดทนของคนเรามันมีขีดจำกัดนะ คนๆนึงจะอดทนได้นานแค่ไหน แต่สำหรับพรมันมีมากมายเหลือเกิน พรรักปลื้ม แต่คนที่ไม่ทนอีกต่อไปแล้วคือปลื้ม ครั้งนี้ปลื้มหายไปไม่กลับมาเลย พรไปตามที่ทำงานก็ไม่เห็น หรือปลื้มจะหลบหน้าพร ไม่อยากเห็นหน้าพรอีกแล้ว
มีต่อค่ะ