https://pantip.com/topic/39033594 ต่อจากกระทู้นี้นะคะ
จะให้พรทำยังไงในเมื่อปลื้มไม่กลับมาแล้ว เอาเถอะคนสำคัญในชีวิตพรตอนนี้ไม่ใช่ปลื้ม แต่เป็นลูกๆสองคน ทำไมมันถึงนอนไม่หลับสักคืนนะ กว่าจะผ่านไปแต่ละคืนมันช่างทรมาน เมื่อไหร่มันจะผ่านไปสักที ไม่มีคืนไหนเลยที่พรจะไม่ร้องไห้คิดถึงปลื้ม ปลื้มจะคิดถึงพรมั้ย จะคิดถึงลูกบ้างมั้ย ทำไมพรคิดถึงปลื้มเหลือเกิน เสียงเดินของนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง ตอนนี้กำลังทำงานอย่างขมักเขม้นเหมือนอยากจะให้มันเช้าเร็วๆ เหมือนมันไม่อยากเห็นพรร้องไห้ ตอนนี้เป็นเวลาแค่เที่ยงคืนเอง อีกหลายชั่วโมงกว่าจะเช้า คืนนี้ไม่มีอะไรพิเศษ มันก็เหมือนกับทุกๆคืนนั้นแหละ พรหลับไปพร้อมกับน้ำตา
พรเอ้ยตัดใจเสียเถอะลูก เองจะมาเป็นทุกข์แบบนี้นานไม่ได้นะ เองต้องเป็นหลักให้ลูกๆ เป็นคำพูดของพ่อกับแม่ที่พูดกับพรทุกๆวัน ตอนนี้พรก็ใกล้จะคลอดเจ้าตัวเล็กคนที่สองแล้ว มันหดหู่ใจ มันทำใจไม่ได้ มันเก็บความรู้สึกเสียใจเอาไว้ไม่ได้เลยจริงๆ ที่ทำได้คือกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ร้องไห้ให้พ่อกับแม่เห็น พรจะคลอดลูกแล้ว ปลื้มไปอยู่ไหน พรหลอกตัวเองทำเหมือนไม่รู้ว่าปลื้มอยู่ไหน จริงแล้วพรรู้แล้วว่าปลื้มอยู่ไหน อยู่กับใคร แต่จะไปตามให้เจ็บช้ำใจทำไมละ ในเมื่อปลื้มเลือกทางเดินของปลื้มแล้วนิ
เวลาผ่านไปไม่นานก็ถึงวันที่พรคลอดเจ้าตัวเล็ก ลูกคนที่สองแล้ว ความเศร้าในใจพรหายไปเป็นปิดทิ้ง พรไม่คิดไรแล้ว ณ เวลานี้ ลูกสองคนกับพรสำคัญที่สุด เมื่อเห็นแบบนั้นแล้วคนที่แอบห่วงพรอย่างเอกก็หมดห่วง และหมดกังวลลง ตั้งแต่พรกลับมาเอกไม่เห็นพรออกจากบริเวณบ้านเลย เอกกลัวว่าพรจะคิดทำอะไรไม่เข้าท่ามาก จากวันที่พรกลับมาบ้าน พรก็ไม่กล้าเจอเอก หลบหน้าเอก เป็นเอกมากกว่าที่พยายามเข้าหาพร ทำทุกทางให้พรคลายความกังวลใจ ทำทุกทางไม่ให้พรคิดมาก ว่าเอกไม่เป็นไรนะ เอกไม่คิดอะไร เอกอยู่ข้างพรเสมอเหมือนที่เคยพูดไว้ครั้งนั้น พรอย่าปิดกลั้นตัวเองกับเอกเลย เอกเป็นห่วงพร
พอเอกทำแบบนี้ทุกวันมันก็ได้ผลนะ พรยอมเจอเอก พรยอมคุยกับเอก แต่ความเศร้าความคิดถึงห่วงหาอาวรณ์ปลื้มมันยังอยู่ในใจพรเสมอ เรื่องนี้เอกรู้ดี แต่ก็ดีกว่าที่พรเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน
หลังจากพรคลอดลูกแล้วมาพักฟื้นอยู่บ้าน นอกจากพ่อแม่แล้วก็มีเอกนี่แหละคอยหยิบคอยจับสิ่งของที่ต้องใช้ให้ พ่อแม่ขอให้พรเปิดใจให้เอกดู เอกมันเป็นคนดีนะ ตั้งแต่พรแต่งงานไปมันก็ไมเคยคบใครสักที พรลองเปิดใจดูนะ เอกมันรักพร พ่อแม่ดูออกตั้งนานแล้ว พูดมาพ่อแม่พรก็เสียใจที่ไม่ยอมสนับสนุนให้พรรักกับเอก ไม่อย่างนั้นชีวิตพรคงไม่เป็นแบบนี้ อะไรที่ควรจะตัดมันทิ้งก็ตัดมันไปสะ ชีวิตจะได้มีความสุข แต่สำหรับพรมันไม่ง่ายเลยนะสิ พรรักปลื้ม พรไม่ได้รักเอกสักนิดเดียว พรทำไม่ได้ ลองเปิดใจดูนะพรเชื่อพ่อกับแม่! เพื่อลูก พรเก็บคำที่พ่อกับแม่มาคิดดู เอกก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร กลับเป็นคนที่ห่วงใยพรมากที่สุด จนตอนนี้ตอนที่ชีวิตพรพังไม่เป็นท่า เอกก็ยังอยู่ข้างๆพร คนที่พรไม่เคยคิดจะรักเลย ไม่ใช่คิดจะรักสิ คนที่พรไม่รักเลยดีกว่า คนที่พรรักมากที่สุดกลับเป็นคนทำร้ายพร เอาเถอะสักวันพรจะลืมปลื้มได้
พรยอมให้เอกกลับมาใกล้ชิดอีกครั้ง เอกคอยรับคอยส่งลูกคนโตไปโรงเรียนแทนตากับยาย จากนั้นยังมาคอยช่วยล้างขวดนม ชงนมให้อีก ทุกวันหลังเลิกงานเอกจะมาหาพร มาคุยเล่นสัพเพเหระ บางวันก็ทานข้าวเย็นด้วย มันมีความสุขดีนะ มันลืมปลื้มได้ในเวลานั้น แต่พอเวลาเข้านอนสิ ความคิดถึง ความห่วงหาอาวรณ์ปลื้มมันกลับมาอีกแล้ว มันกลับมาล้นเอ่อที่ใจทุกวัน และมันก็กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลไม่ได้เลยสักวันเช่นกัน พรเห็นปลื้มในโซเชียล เพราะพรลองเอาชื่อปลื้มไปค้นดู มันเจอง่ายจังเลยหรือปลื้มต้องการที่จะให้พรเห็น พรดีใจมาก แต่เข้าไปค้นเลื่อนดูหน้าฟีด ต้องทำให้พรร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดอีกครั้ง ปลื้มมีครอบครัวใหม่ที่ดี ที่สมบูรณ์แบบ ที่สบาย และที่สำคัญในรูปนั้นมีพ่อแม่ปลื้ม มีครอบครัวปลื้มด้วย นี่สินะคือสิ่งที่ปลื้มต้องการ และครอบครัวพ่อแม่ปลื้มต้องการ แล้วพรละปลื้ม พรอยู่ส่วนไหนของใจปลื้ม ปลื้มลืมพรลืมลูกได้จริงๆหรอ พรไม่รู้ตัวว่าพรทำอะไรลงไป ความน้อยใจ เสียใจมันบดบังตาพรหมดแล้วแล้วพรเผลอไปคอมเม้นใต้รูปของปลื้ม นี่เองที่ทำให้ปลื้มรู้ว่าพรมีลูกของปลื้มอีกคน ทำให้ปลื้มต้องกลับมาหาพรอีกครั้ง เพราะลูกเท่านั้น พรนอนร้องไห้ทั้งคืน ไม่ได้หลับไม่ได้นอน ต้องตื่นเช้ามาดูเจ้าตัวเล็กอีก ท่าทางอิดโรยของพรก็ทำให้เอกรู้ในทันทีว่าเมื่อคืนพรไม่ได้นอนแน่ๆ พรร้องไห้อีกแล้ว
ความเอาใจใส่ของเอกก็เอาชนะใจพรจนได้ พ่อแม่ทั้งสองครอบครัวก็เห็นและรับรู้ เอกเอาชนะใจพรได้จริงหรอ เอกได้ใจพรมาแล้วใช่มั้ย หรือเพราะอะไรกันแน่ พรเปิดใจยอมรับรัก หรือจำใจยอมรับเอก มันก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน เอกก็เป็นคนดี ไม่ว่าพรจะทุกข์หรือสุขเอกก็ยังอยู่ข้างๆพร แต่ทำไมใจของพรมันไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายอะไรกับเอกเลย เพื่อลูกสองคนใช่มั้ย เป็นคำถามที่พรตั้งให้กับตัวเอง แม้พรจะคิดแบบนี้ในใจ ในทางปฏิบัติพรก็ปฏิบัติกับเอกอย่างดี อย่างคนรักกันทั่วไปเขาทำกัน พ่อแม่พรก็สนับสนุน อยู่กันไปเดียวก็รักกันเองนะพร เอกมันไม่ใช่ใครที่ไหน อย่างน้อยก็เพื่อลูก จากนี้ไปพรจะเก็บความรู้สึกไว้ข้างในใจ จะเก็บไว้ให้ลึกสุดหัวใจ จะไม่แสดงออกมาให้เอกหรือใครต่อใครเห็นอีกแล้ว พรรักเอก พรจะแต่งงานกับเอก แต่เสียงจากก้นบึ้งหัวใจของพรมันยังร้องว่า พรต้องการปลื้มเหมือนเดิม มันจะร้องเรียกหายังไงก็ต้องเก็บมันเอาไว้ ชีวิตของพรต่อจากนี้เป็นของเอกแต่เพียงผู้เดียว
ถึงวันที่พรแต่งงานกับเอก ผู้คนต่างมาร่วมยินดีให้กับรักครั้งใหม่ของพร ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรนะลูกๆ! พ่อแม่ของพรอวยพรคู่บ่าวสาว ทุกคนต่างพากันมีความสุข แม้กระทั้งพร ที่ไม่เคยสดใสเอาสะเลยในทุกๆวัน วันนี้กลับรู้สึกสดชื่นสดใสเป็นพิเศษ มันก็ดีแล้วนิ แต่แล้วความเศร้าของพรต้องกลับมาอีก มันไม่ง่ายเลยที่ต้องข่มความรู้สึกในวันดีๆเช่นวันนี้ เมื่อพรเจอการ์ดปริศนาในห้องหอนั้นแหละ โชคดีหรือโชคร้ายของพรนะที่พรเป็นคนเห็นมันเอง หรือเจ้าของเจาะจงจะให้พรเป็นคนเห็น ถ้างั้นการ์ดใบนี้มันต้องเป็นของพร เพราะมันอยู่ในห้องหอพร หรือของใครกัน การ์ดที่พรพิมพ์แจกเพื่อนๆญาติๆมันไม่ใช่แบบนี้ พอเปิดอ่านเท่านั้นแหละพรแทบจะยืนไม่ไหว มันเป็นการ์ดอวยพรของปลื้ม ปลื้มอวยพรให้พรกับเอก พรกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว ความคิดถึงโหยหามันกลับมาอีกแล้ว พรทำใจไม่ได้ พรลืมปลื้มไม่ได้ ไม่มีอะไรเจ็บปวดไปมากกว่าการที่คนที่เรารักมากที่สุดยืนอยุ่ตรงหน้า แต่เราคว้ามากอดไว้ไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว เมื่อแม่พรเข้ามาหาพรเห็นพรร้องไห้ แต่ไม่ทันเห็นการ์ดใบนั้น แต่แม่พรรู้ รู้ว่าพรร้องไห้ทำไม พรเอ้ยมันเป็นไปไม่ได้แล้วลูก! อยู่กับปัจจุบัน ทำปัจจุบันให้ดีที่สุดนะ แล้วพรจะมีความสุขในชีวิต สงสารไอ้เอกมัน มันรักพรมากนะ จากนั้นแม่ต้องเรียกช่างแต่งหน้ามาแต่งหน้าพรอีก มันยังไม่ถึงเวลาฤกษ์ที่เจ้าบ่าวจะมา ยังทัน พรเก็บการ์ดใบนั้นไว้กับโน้ตใบแรกที่ปลื้มเขียนลาพรตอนที่อยู่กรุงเทพ เก็บไว้อย่างดี
งานแต่งงานของพรเป็นไปอย่างราบรื่นพรปฏิบัติกับเอกเหมือนภรรยาทั่วไปที่พึงทำ ไม่ทำให้เอกลำบากใจหรือไม่สบายใจ ภายในใจพรก็ยังคิดถึงแต่ปลื้ม มันไม่เคยลืมได้เลย พรไม่เคยแสดงมันออกมาเลยสักครั้ง ยิ่งปลื้มเที่ยวมาหาลูกบ่อยๆ เพราะเจ้าคนเล็กเป็นผู้หญิง น่ารักน่าชัง มันก็ทำให้คนเป็นพ่อหลงได้เหมือนกัน เอกยังหลง กำลังหัดพูด มันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกของพรเข้าไปอีก ทำไมพรไม่ปฏิเสธปลื้มเวลาปลื้มมาหาลูก ทั้งที่พรจะปฏิเสธก็ได้ แต่พรไม่ทำ เพราะลึกๆแล้วพรต้องการปลื้มไงละ พรต้องการเจอปลื้มอีก แม้เอกจะขอให้พรไม่ต้องอยู่บ้านได้มั้ยเวลาพ่อเขามาหาลูก พรทำให้เอก พรไม่อยู่บ้านเวลาปลื้มมา แต่มันรู้สึกดีนะ มันรู้สึกมีความสุขที่เวลาปลื้มมา มันเหมือนว่าปลื้มมาหาพร ที่จริงแล้วปลื้มมาหาแค่ลูกเท่านั้น ตอนนี้ปลื้มก็แต่งงานและมีลูกใหม่แล้วเหมือนกัน ยังไงก็ได้ ได้แค่นี้ก็ยอมสำหรับความรู้สึกพร
หลายครั้งที่พรแอบนอนร้องไห้ตอนดึกๆ เวลาที่ปลื้มมาแล้วกลับไป มันทำใจไม่เคยได้สักที พรมีลูกกับเอกแล้วนะ พรควรจะเลิกเป็นแบบนี้สักที พรต้องรักเอกให้มากๆ ให้ความสำคัญกับเอกกับลูกให้มากสิ ถ้าเอกรู้เอกจะรู้สึกยังไงที่พรเป็นแบบนี้ แต่พรห้ามใจตัวเองไม่ได้ พรขอโทษนะเอกพรรักปลื้ม พรลืมปลื้มไม่ได้จริงๆ ถึงยังไงพรก็ไม่คิดจะทิ้งเอกไปไหนหรอกนะ พรไม่เคยรู้เลยว่าเอกแอบสังเกตพฤติกรรมตัวเองอยู่ เพียงแค่เอกไม่ยอมพูด คนร้องไห้ตื่นมาหน้าตามันจะเป็นยังไง เอกรู้อยู่เต็มอก แต่เอกก็เลือกที่จะเงียบ มันเจ็บอยู่นะ เมื่อรู้ว่าคนที่เรารักไม่เคยรักเรา ความรู้สึกมันคงจะเหมือนพรรักปลื้มละมั่ง
วันนี้ปลื้มมาหาลูกๆอีกแล้ว เจ้าคนโตเปิดเทอมไง พ่อเขาก็เอาชุดนักเรียนมาให้ ที่จริงพรกับเอกซื้อให้ได้ แต่พรก็อยากรับ พรตื่นเต้นนะ ถึงแม้พรจะไม่ได้อยู่คุยกับปลื้ม แค่เพียงได้เห็น แค่เพียงได้เห็นแค่นั้นก็พอ แต่ตอนกลางคืนสิ มันทำให้พรหว้าวุ่นในใจ ทำไมมันคิดถึงจังเลยนะ มันคิดถึงปลื้มเหลือเกิน ปลื้มจะคิดถึงพรมั้ย ทั้งหมดมันเป็นแค่เพียงความรู้สึก ให้พรกลับไปหาปลื้มพรก็คงไม่ไป พรยังมีเอกกับลูกอีกคน พรจะทิ้งเอกได้ยังไง เอกรักพร และพรก็รักเอก ความคิดถึงมันทำให้พรร้องไห้ทุกครั้ง พรแอบนอนร้องไห้ เอกไม่รู้หรอก เวลานี้เอกหลับไปแล้ว มันไม่ใช่เลย เอกรู้ และเอกก็รู้มาตลอด เอกกอดพรไว้แน่น พรเอกจะไม่ทิ้งพรไปไหน! พรคือหัวใจของเอกนะ! พรรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตัวเอง พรรู้สึกผิดที่ทำให้เอกไม่สบายใจ ทำไมพรจะไม่รู้ว่าเอกรักพรมาก พรสัญญากับตัวเอง สัยญากับเอกว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก จะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้ว จะลืมปลื้มให้สนิทใจ พรจะทำให้เอกสบายใจนะ
จากวันนั้นเป็นต้นมาพรไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นอีกเลย เอกก็ไม่เห็นพรร้องไห้อีกแล้ว แม้ในวันที่ปลื้มมาหาลูก เอกก็ไม่เห็นพรนอนร้องไห้เหมือนเคย แต่ถึงพรจะนอนร้องไห้คิดถึงปลื้ม เอกก็จะไม่ว่าพร แต่เอกไม่เห็นอีกแล้ว เอกสบายใจได้หรือยังนะ แต่การ์ดกับกระดาษแผ่นนั้นก็ยังอยู่ พรไม่คิดจะทิ้ง เอกก็ไม่คิดจะถามให้มากความ มันก็แปลว่าพรยังไม่ลืมปลื้ม เอาเถอะยังไงสะพรก็ยังอยู่กับเอก พรเป็นของเอก ไม่ใช่ของปลื้ม พรรักเอกนะพร้อมแววตาและรอยยิ้มของพรที่เอกรับรู้ด้วยความเต็มใจพูด มันก็ยังอยู่ไม่หายไปไหน ใช้ชีวิตที่มีอยู่ด้วยกันให้มีความสุขน้อ ถ้าไม่คิดมากเราก็จะมีความสุข
ยิ่งตอนนี้ลูกของพรกับเอกก็โตเข้าโรงเรียนแล้ว พรจะทำตัวอ่อนแอแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว พรต้องเป็นแม่ที่ดีให้กับลูกๆ เป็นภรรยาที่ดีให้กับเอก ความรักที่มีก็เก็บให้มันลึกสุดใจไว้ อย่าให้มันผุดขึ้นมาทำลายใครได้ โดยฉะเพราะกับเอก คนที่รักพรยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด แล้วตัวพรเองจะเป็นคนทำร้ายมันได้อย่างไรละ ทางไหนที่พรจะทำให้เอกมีความสุขได้พรก็จะทำมัน............
จขกท อยากจะเขียนตอนนี้ให้เป็นตอนของพร เขียนไปเขียนมาเหมือาจะเป็นความรุ้สึกของเอกมากกว่า อย่าว่ากันเด้อ
เรื่องสั้นความรักจบเพียงเท่านี้ค่ะ แต่งเองเจ็บเอง เสียใจเอง
เรื่องสั้น.......ความรัก....ฝืนทน
จะให้พรทำยังไงในเมื่อปลื้มไม่กลับมาแล้ว เอาเถอะคนสำคัญในชีวิตพรตอนนี้ไม่ใช่ปลื้ม แต่เป็นลูกๆสองคน ทำไมมันถึงนอนไม่หลับสักคืนนะ กว่าจะผ่านไปแต่ละคืนมันช่างทรมาน เมื่อไหร่มันจะผ่านไปสักที ไม่มีคืนไหนเลยที่พรจะไม่ร้องไห้คิดถึงปลื้ม ปลื้มจะคิดถึงพรมั้ย จะคิดถึงลูกบ้างมั้ย ทำไมพรคิดถึงปลื้มเหลือเกิน เสียงเดินของนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง ตอนนี้กำลังทำงานอย่างขมักเขม้นเหมือนอยากจะให้มันเช้าเร็วๆ เหมือนมันไม่อยากเห็นพรร้องไห้ ตอนนี้เป็นเวลาแค่เที่ยงคืนเอง อีกหลายชั่วโมงกว่าจะเช้า คืนนี้ไม่มีอะไรพิเศษ มันก็เหมือนกับทุกๆคืนนั้นแหละ พรหลับไปพร้อมกับน้ำตา
พรเอ้ยตัดใจเสียเถอะลูก เองจะมาเป็นทุกข์แบบนี้นานไม่ได้นะ เองต้องเป็นหลักให้ลูกๆ เป็นคำพูดของพ่อกับแม่ที่พูดกับพรทุกๆวัน ตอนนี้พรก็ใกล้จะคลอดเจ้าตัวเล็กคนที่สองแล้ว มันหดหู่ใจ มันทำใจไม่ได้ มันเก็บความรู้สึกเสียใจเอาไว้ไม่ได้เลยจริงๆ ที่ทำได้คือกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ร้องไห้ให้พ่อกับแม่เห็น พรจะคลอดลูกแล้ว ปลื้มไปอยู่ไหน พรหลอกตัวเองทำเหมือนไม่รู้ว่าปลื้มอยู่ไหน จริงแล้วพรรู้แล้วว่าปลื้มอยู่ไหน อยู่กับใคร แต่จะไปตามให้เจ็บช้ำใจทำไมละ ในเมื่อปลื้มเลือกทางเดินของปลื้มแล้วนิ
เวลาผ่านไปไม่นานก็ถึงวันที่พรคลอดเจ้าตัวเล็ก ลูกคนที่สองแล้ว ความเศร้าในใจพรหายไปเป็นปิดทิ้ง พรไม่คิดไรแล้ว ณ เวลานี้ ลูกสองคนกับพรสำคัญที่สุด เมื่อเห็นแบบนั้นแล้วคนที่แอบห่วงพรอย่างเอกก็หมดห่วง และหมดกังวลลง ตั้งแต่พรกลับมาเอกไม่เห็นพรออกจากบริเวณบ้านเลย เอกกลัวว่าพรจะคิดทำอะไรไม่เข้าท่ามาก จากวันที่พรกลับมาบ้าน พรก็ไม่กล้าเจอเอก หลบหน้าเอก เป็นเอกมากกว่าที่พยายามเข้าหาพร ทำทุกทางให้พรคลายความกังวลใจ ทำทุกทางไม่ให้พรคิดมาก ว่าเอกไม่เป็นไรนะ เอกไม่คิดอะไร เอกอยู่ข้างพรเสมอเหมือนที่เคยพูดไว้ครั้งนั้น พรอย่าปิดกลั้นตัวเองกับเอกเลย เอกเป็นห่วงพร
พอเอกทำแบบนี้ทุกวันมันก็ได้ผลนะ พรยอมเจอเอก พรยอมคุยกับเอก แต่ความเศร้าความคิดถึงห่วงหาอาวรณ์ปลื้มมันยังอยู่ในใจพรเสมอ เรื่องนี้เอกรู้ดี แต่ก็ดีกว่าที่พรเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน
หลังจากพรคลอดลูกแล้วมาพักฟื้นอยู่บ้าน นอกจากพ่อแม่แล้วก็มีเอกนี่แหละคอยหยิบคอยจับสิ่งของที่ต้องใช้ให้ พ่อแม่ขอให้พรเปิดใจให้เอกดู เอกมันเป็นคนดีนะ ตั้งแต่พรแต่งงานไปมันก็ไมเคยคบใครสักที พรลองเปิดใจดูนะ เอกมันรักพร พ่อแม่ดูออกตั้งนานแล้ว พูดมาพ่อแม่พรก็เสียใจที่ไม่ยอมสนับสนุนให้พรรักกับเอก ไม่อย่างนั้นชีวิตพรคงไม่เป็นแบบนี้ อะไรที่ควรจะตัดมันทิ้งก็ตัดมันไปสะ ชีวิตจะได้มีความสุข แต่สำหรับพรมันไม่ง่ายเลยนะสิ พรรักปลื้ม พรไม่ได้รักเอกสักนิดเดียว พรทำไม่ได้ ลองเปิดใจดูนะพรเชื่อพ่อกับแม่! เพื่อลูก พรเก็บคำที่พ่อกับแม่มาคิดดู เอกก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร กลับเป็นคนที่ห่วงใยพรมากที่สุด จนตอนนี้ตอนที่ชีวิตพรพังไม่เป็นท่า เอกก็ยังอยู่ข้างๆพร คนที่พรไม่เคยคิดจะรักเลย ไม่ใช่คิดจะรักสิ คนที่พรไม่รักเลยดีกว่า คนที่พรรักมากที่สุดกลับเป็นคนทำร้ายพร เอาเถอะสักวันพรจะลืมปลื้มได้
พรยอมให้เอกกลับมาใกล้ชิดอีกครั้ง เอกคอยรับคอยส่งลูกคนโตไปโรงเรียนแทนตากับยาย จากนั้นยังมาคอยช่วยล้างขวดนม ชงนมให้อีก ทุกวันหลังเลิกงานเอกจะมาหาพร มาคุยเล่นสัพเพเหระ บางวันก็ทานข้าวเย็นด้วย มันมีความสุขดีนะ มันลืมปลื้มได้ในเวลานั้น แต่พอเวลาเข้านอนสิ ความคิดถึง ความห่วงหาอาวรณ์ปลื้มมันกลับมาอีกแล้ว มันกลับมาล้นเอ่อที่ใจทุกวัน และมันก็กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลไม่ได้เลยสักวันเช่นกัน พรเห็นปลื้มในโซเชียล เพราะพรลองเอาชื่อปลื้มไปค้นดู มันเจอง่ายจังเลยหรือปลื้มต้องการที่จะให้พรเห็น พรดีใจมาก แต่เข้าไปค้นเลื่อนดูหน้าฟีด ต้องทำให้พรร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดอีกครั้ง ปลื้มมีครอบครัวใหม่ที่ดี ที่สมบูรณ์แบบ ที่สบาย และที่สำคัญในรูปนั้นมีพ่อแม่ปลื้ม มีครอบครัวปลื้มด้วย นี่สินะคือสิ่งที่ปลื้มต้องการ และครอบครัวพ่อแม่ปลื้มต้องการ แล้วพรละปลื้ม พรอยู่ส่วนไหนของใจปลื้ม ปลื้มลืมพรลืมลูกได้จริงๆหรอ พรไม่รู้ตัวว่าพรทำอะไรลงไป ความน้อยใจ เสียใจมันบดบังตาพรหมดแล้วแล้วพรเผลอไปคอมเม้นใต้รูปของปลื้ม นี่เองที่ทำให้ปลื้มรู้ว่าพรมีลูกของปลื้มอีกคน ทำให้ปลื้มต้องกลับมาหาพรอีกครั้ง เพราะลูกเท่านั้น พรนอนร้องไห้ทั้งคืน ไม่ได้หลับไม่ได้นอน ต้องตื่นเช้ามาดูเจ้าตัวเล็กอีก ท่าทางอิดโรยของพรก็ทำให้เอกรู้ในทันทีว่าเมื่อคืนพรไม่ได้นอนแน่ๆ พรร้องไห้อีกแล้ว
ความเอาใจใส่ของเอกก็เอาชนะใจพรจนได้ พ่อแม่ทั้งสองครอบครัวก็เห็นและรับรู้ เอกเอาชนะใจพรได้จริงหรอ เอกได้ใจพรมาแล้วใช่มั้ย หรือเพราะอะไรกันแน่ พรเปิดใจยอมรับรัก หรือจำใจยอมรับเอก มันก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน เอกก็เป็นคนดี ไม่ว่าพรจะทุกข์หรือสุขเอกก็ยังอยู่ข้างๆพร แต่ทำไมใจของพรมันไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายอะไรกับเอกเลย เพื่อลูกสองคนใช่มั้ย เป็นคำถามที่พรตั้งให้กับตัวเอง แม้พรจะคิดแบบนี้ในใจ ในทางปฏิบัติพรก็ปฏิบัติกับเอกอย่างดี อย่างคนรักกันทั่วไปเขาทำกัน พ่อแม่พรก็สนับสนุน อยู่กันไปเดียวก็รักกันเองนะพร เอกมันไม่ใช่ใครที่ไหน อย่างน้อยก็เพื่อลูก จากนี้ไปพรจะเก็บความรู้สึกไว้ข้างในใจ จะเก็บไว้ให้ลึกสุดหัวใจ จะไม่แสดงออกมาให้เอกหรือใครต่อใครเห็นอีกแล้ว พรรักเอก พรจะแต่งงานกับเอก แต่เสียงจากก้นบึ้งหัวใจของพรมันยังร้องว่า พรต้องการปลื้มเหมือนเดิม มันจะร้องเรียกหายังไงก็ต้องเก็บมันเอาไว้ ชีวิตของพรต่อจากนี้เป็นของเอกแต่เพียงผู้เดียว
ถึงวันที่พรแต่งงานกับเอก ผู้คนต่างมาร่วมยินดีให้กับรักครั้งใหม่ของพร ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรนะลูกๆ! พ่อแม่ของพรอวยพรคู่บ่าวสาว ทุกคนต่างพากันมีความสุข แม้กระทั้งพร ที่ไม่เคยสดใสเอาสะเลยในทุกๆวัน วันนี้กลับรู้สึกสดชื่นสดใสเป็นพิเศษ มันก็ดีแล้วนิ แต่แล้วความเศร้าของพรต้องกลับมาอีก มันไม่ง่ายเลยที่ต้องข่มความรู้สึกในวันดีๆเช่นวันนี้ เมื่อพรเจอการ์ดปริศนาในห้องหอนั้นแหละ โชคดีหรือโชคร้ายของพรนะที่พรเป็นคนเห็นมันเอง หรือเจ้าของเจาะจงจะให้พรเป็นคนเห็น ถ้างั้นการ์ดใบนี้มันต้องเป็นของพร เพราะมันอยู่ในห้องหอพร หรือของใครกัน การ์ดที่พรพิมพ์แจกเพื่อนๆญาติๆมันไม่ใช่แบบนี้ พอเปิดอ่านเท่านั้นแหละพรแทบจะยืนไม่ไหว มันเป็นการ์ดอวยพรของปลื้ม ปลื้มอวยพรให้พรกับเอก พรกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว ความคิดถึงโหยหามันกลับมาอีกแล้ว พรทำใจไม่ได้ พรลืมปลื้มไม่ได้ ไม่มีอะไรเจ็บปวดไปมากกว่าการที่คนที่เรารักมากที่สุดยืนอยุ่ตรงหน้า แต่เราคว้ามากอดไว้ไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว เมื่อแม่พรเข้ามาหาพรเห็นพรร้องไห้ แต่ไม่ทันเห็นการ์ดใบนั้น แต่แม่พรรู้ รู้ว่าพรร้องไห้ทำไม พรเอ้ยมันเป็นไปไม่ได้แล้วลูก! อยู่กับปัจจุบัน ทำปัจจุบันให้ดีที่สุดนะ แล้วพรจะมีความสุขในชีวิต สงสารไอ้เอกมัน มันรักพรมากนะ จากนั้นแม่ต้องเรียกช่างแต่งหน้ามาแต่งหน้าพรอีก มันยังไม่ถึงเวลาฤกษ์ที่เจ้าบ่าวจะมา ยังทัน พรเก็บการ์ดใบนั้นไว้กับโน้ตใบแรกที่ปลื้มเขียนลาพรตอนที่อยู่กรุงเทพ เก็บไว้อย่างดี
งานแต่งงานของพรเป็นไปอย่างราบรื่นพรปฏิบัติกับเอกเหมือนภรรยาทั่วไปที่พึงทำ ไม่ทำให้เอกลำบากใจหรือไม่สบายใจ ภายในใจพรก็ยังคิดถึงแต่ปลื้ม มันไม่เคยลืมได้เลย พรไม่เคยแสดงมันออกมาเลยสักครั้ง ยิ่งปลื้มเที่ยวมาหาลูกบ่อยๆ เพราะเจ้าคนเล็กเป็นผู้หญิง น่ารักน่าชัง มันก็ทำให้คนเป็นพ่อหลงได้เหมือนกัน เอกยังหลง กำลังหัดพูด มันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกของพรเข้าไปอีก ทำไมพรไม่ปฏิเสธปลื้มเวลาปลื้มมาหาลูก ทั้งที่พรจะปฏิเสธก็ได้ แต่พรไม่ทำ เพราะลึกๆแล้วพรต้องการปลื้มไงละ พรต้องการเจอปลื้มอีก แม้เอกจะขอให้พรไม่ต้องอยู่บ้านได้มั้ยเวลาพ่อเขามาหาลูก พรทำให้เอก พรไม่อยู่บ้านเวลาปลื้มมา แต่มันรู้สึกดีนะ มันรู้สึกมีความสุขที่เวลาปลื้มมา มันเหมือนว่าปลื้มมาหาพร ที่จริงแล้วปลื้มมาหาแค่ลูกเท่านั้น ตอนนี้ปลื้มก็แต่งงานและมีลูกใหม่แล้วเหมือนกัน ยังไงก็ได้ ได้แค่นี้ก็ยอมสำหรับความรู้สึกพร
หลายครั้งที่พรแอบนอนร้องไห้ตอนดึกๆ เวลาที่ปลื้มมาแล้วกลับไป มันทำใจไม่เคยได้สักที พรมีลูกกับเอกแล้วนะ พรควรจะเลิกเป็นแบบนี้สักที พรต้องรักเอกให้มากๆ ให้ความสำคัญกับเอกกับลูกให้มากสิ ถ้าเอกรู้เอกจะรู้สึกยังไงที่พรเป็นแบบนี้ แต่พรห้ามใจตัวเองไม่ได้ พรขอโทษนะเอกพรรักปลื้ม พรลืมปลื้มไม่ได้จริงๆ ถึงยังไงพรก็ไม่คิดจะทิ้งเอกไปไหนหรอกนะ พรไม่เคยรู้เลยว่าเอกแอบสังเกตพฤติกรรมตัวเองอยู่ เพียงแค่เอกไม่ยอมพูด คนร้องไห้ตื่นมาหน้าตามันจะเป็นยังไง เอกรู้อยู่เต็มอก แต่เอกก็เลือกที่จะเงียบ มันเจ็บอยู่นะ เมื่อรู้ว่าคนที่เรารักไม่เคยรักเรา ความรู้สึกมันคงจะเหมือนพรรักปลื้มละมั่ง
วันนี้ปลื้มมาหาลูกๆอีกแล้ว เจ้าคนโตเปิดเทอมไง พ่อเขาก็เอาชุดนักเรียนมาให้ ที่จริงพรกับเอกซื้อให้ได้ แต่พรก็อยากรับ พรตื่นเต้นนะ ถึงแม้พรจะไม่ได้อยู่คุยกับปลื้ม แค่เพียงได้เห็น แค่เพียงได้เห็นแค่นั้นก็พอ แต่ตอนกลางคืนสิ มันทำให้พรหว้าวุ่นในใจ ทำไมมันคิดถึงจังเลยนะ มันคิดถึงปลื้มเหลือเกิน ปลื้มจะคิดถึงพรมั้ย ทั้งหมดมันเป็นแค่เพียงความรู้สึก ให้พรกลับไปหาปลื้มพรก็คงไม่ไป พรยังมีเอกกับลูกอีกคน พรจะทิ้งเอกได้ยังไง เอกรักพร และพรก็รักเอก ความคิดถึงมันทำให้พรร้องไห้ทุกครั้ง พรแอบนอนร้องไห้ เอกไม่รู้หรอก เวลานี้เอกหลับไปแล้ว มันไม่ใช่เลย เอกรู้ และเอกก็รู้มาตลอด เอกกอดพรไว้แน่น พรเอกจะไม่ทิ้งพรไปไหน! พรคือหัวใจของเอกนะ! พรรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตัวเอง พรรู้สึกผิดที่ทำให้เอกไม่สบายใจ ทำไมพรจะไม่รู้ว่าเอกรักพรมาก พรสัญญากับตัวเอง สัยญากับเอกว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก จะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้ว จะลืมปลื้มให้สนิทใจ พรจะทำให้เอกสบายใจนะ
จากวันนั้นเป็นต้นมาพรไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นอีกเลย เอกก็ไม่เห็นพรร้องไห้อีกแล้ว แม้ในวันที่ปลื้มมาหาลูก เอกก็ไม่เห็นพรนอนร้องไห้เหมือนเคย แต่ถึงพรจะนอนร้องไห้คิดถึงปลื้ม เอกก็จะไม่ว่าพร แต่เอกไม่เห็นอีกแล้ว เอกสบายใจได้หรือยังนะ แต่การ์ดกับกระดาษแผ่นนั้นก็ยังอยู่ พรไม่คิดจะทิ้ง เอกก็ไม่คิดจะถามให้มากความ มันก็แปลว่าพรยังไม่ลืมปลื้ม เอาเถอะยังไงสะพรก็ยังอยู่กับเอก พรเป็นของเอก ไม่ใช่ของปลื้ม พรรักเอกนะพร้อมแววตาและรอยยิ้มของพรที่เอกรับรู้ด้วยความเต็มใจพูด มันก็ยังอยู่ไม่หายไปไหน ใช้ชีวิตที่มีอยู่ด้วยกันให้มีความสุขน้อ ถ้าไม่คิดมากเราก็จะมีความสุข
ยิ่งตอนนี้ลูกของพรกับเอกก็โตเข้าโรงเรียนแล้ว พรจะทำตัวอ่อนแอแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว พรต้องเป็นแม่ที่ดีให้กับลูกๆ เป็นภรรยาที่ดีให้กับเอก ความรักที่มีก็เก็บให้มันลึกสุดใจไว้ อย่าให้มันผุดขึ้นมาทำลายใครได้ โดยฉะเพราะกับเอก คนที่รักพรยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด แล้วตัวพรเองจะเป็นคนทำร้ายมันได้อย่างไรละ ทางไหนที่พรจะทำให้เอกมีความสุขได้พรก็จะทำมัน............
จขกท อยากจะเขียนตอนนี้ให้เป็นตอนของพร เขียนไปเขียนมาเหมือาจะเป็นความรุ้สึกของเอกมากกว่า อย่าว่ากันเด้อ
เรื่องสั้นความรักจบเพียงเท่านี้ค่ะ แต่งเองเจ็บเอง เสียใจเอง