เราเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว ช่วยมาอ่านทีนะคะ

ต้องเกริ่นความไว้ว่าเรายังเรียนมัธยมปลายอยู่นะคะ เราไม่แน่ใจว่าเราเป็นอะไร เมื่อตอนที่อยู่มอต้นตอนสามปีนั้นมีปัญหาเรื่องเพื่อนเรื่องสุขภาพจิตใจพอสมควรแต่ไม่ได้ไปหาหมอคิดอยากตายบางแต่น้อยแต่สุดท้ายหายได้เพราะหาอะไรทำ จนขึ้นมอปลายมา ตอนนั้นลาโรงเรียนค่อนข้างบ่อย ไม่อยากไปบ้าง ป่วยบ้างแต่น้อย (เราเป็นคนป่วยยากไม่มีปัญหาที่ร่างกายเท่าไหร่) เราในตอนนั้นก็ใช้ชีวิตปกติไม่มีอาการเครียดอะไร แต่รู้สึกสมาธิสั้นๆ ขี้ลืม สับสน ค่อนข้างบ่อย แล้วก็มีปัญหาที่ติดค้างในใจนิดหน่อย จนปิดเทอมขึ้นมอห้ามา ได้เคลียปัญหากับเพื่อนตอนนั้นต้องพักโซเชียลไปสามวันเพื่อทำใจเพราะว่ามันหนักหนาสำหรับเราพอสมควร จนกลับมาเพื่อนมีปัญหาแตกแยกกันรุนแรง หลังจากนั้นเราก็เริ่มเบื่อหน่าย อยากอยู่คนเดียว รู้สึกไม่มีใครเข้าใจ เราเข้าใจว่าไม่มีใครเข้าใจเราได้มากแต่เราก็อยากจะมีคนเข้าใจ ตอนนั้นคิดว่า ไม่มีใครจริงใจเลยจนมองทุกคนเป็นคนหน้าไหว้หลังหลอก จนเปิดเทอมมาทำพฤติกรรมค่อนข้างละเลยเพื่อน ไม่เคยปฏิเสธเริ่มปฏิเสธ สร้างขอบเขตให้ตัวเองด้วยการหนี จนไม่ใช่ขอบเขต แต่มันคือหลบหลีกความเป็นจริง เราเป็นคนให้คำปรึกษาเพื่อนนะคะตอนที่อยู่ด้วยกันเราสนิทกับทุกคนในกลุ่ม มีโดนมองว่าลำเอียงบ้าง อะไรบ้างแต่เราไม่เข้าใจเท่าไหร่555 แต่ช่วงหลังๆมาเราาไม่ค่อยยืดหยุ่น ไม่ค่อยมีแรง ปัญหาทางครอบครัวมีแน่นอนค่ะ เขาก็ไม่เข้าใจเราที่ลาบ่อย บอกว่าขี้เกียจหรืออะไรต่างๆนาๆ เราเป็นคนเรียนเก่งนะคะ มันมาจากความพยายามความตั้งใจ แต่ถูกมองข้าม แต่เราพยายามเข้าใครพวกเขาทุกคนค่ะ เขามีปัญหาของเขาเองเขาเลอยยากให้ทำเราทำแบบนี้ให้ มนุษย์ทุกคนมีปัญหาค่ะเราเข้าใจมาก แต่เดือนนี้มา เราเริ่มอาการหนักขึ้น เริ่มกินข้าวน้อยลงเพราะอิ่มจากอะไรไม่รู้ กินแต่ของหวาน อารมณ์เหวี่ยง นอนไม่พอ นอนเยอะเกินไปก็มีค่ะ เริ่มอ่อนไหวร้องไห้บ่อยแเว้นช่วงบ้างแต่พออาทิตย์นี้มา เราร้องไห้ทุกวัน ตั้งแต่ที่โดนครอบครัวต่อว่ามาอย่างรุนแรงว่าเราเพราะห่วงว่าเราจะเสียอนาคตแต่ไม่เลย เรามั่นใจว่าเราพยายามมาตลอดไม่เคยละทิ้งหน้าที่ เราพยายามหาทางแก้ปัญหาทางการเรียนตอนที่เกรดตกเราก็เริ่มทำงานส่งไวอ่านเตรียมสอบเก็บคะแนน หางานทำเงิน คิดวางแผนการเงิน อนาคตเบื้องต้นมาตลอดตั้งแต่จำความได้คงตอนประถมก็มีแพชชั่นแรงมากแล้ว5555 ไม่เคยคิดจะทิ้งตัวเองเลยค่ะ แต่ตั้งแต่นั้นมาเราเริ่มคิดอยากตาย ภาวนาทุกคืนว่าขอให้ไม่ตื่นขึ้นมา พอตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองหายใจอยู่ เราจะร้องไห้เสียใจอีกรอบ บางทีก็เพ้อเจ้อว่าอาจจะฝันอยู่ แต่มันคือความจริง เราเหนื่อยค่ะ เรารู้สึกอึดอัดที่อกและที่หน้าเราจะร้องไห้ตลอดเวลา เราต้องกลั้นเอาไว้เพราะไม่อยากให้ใครห่วง บางทีเดินจะกลับบ้านมอมแม่น้ำ มองถนนก็คิดอยากวิ่งอยากโดดฆ่าตัวตายเสียตรงนั้นเพราะมันเหนื่อย เรารักทุกคนนะคะ ทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเราดีใจที่เจอทุกคน เราอยากใ้กให้เขามารู้สึกอะไรแบบนี้ก็ภาวนาให้ทุกคนหัวเราะยิ้มต่อไป เห็นเพื่อนเล่นหัวเราะกันทำตัวไร้สาระเราก็ชอบมองแล้วก็เอ็นดูในใจไม่เคยรำคาญเสียงหัวเราะที่ดังเลยค่ะ เราขอภาวนาให้โลกใจดีกับทุกคน เพราะตรงนี้มันไม่ดี เราเป็นอะไรก็ยังไม่รู้ เราเลยอยากไปหาหมอค่ะ อยากที่จะหาย ถ้าต้องฝืนทนเราคงไม่ไหว เราเหนื่อยจริงๆค่ะ เริ่มสิวขึ้น หน้าหมอง ข้าวกินน้อยพยายามกินให้หมดดันพะอืดพะอม จากที่ร้องไห้เริ่มเหม่แนมีเหมือนจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออกแล้วค่ะ มีแพลนจะไปหาหมออยู่ที่ศรีธัญญาค่ะ