กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่สองของเรา หลายสัปดาห์มานี้พฤติกรรมเราเปลี่ยนไปเรารู้ตัว
เริ่มเป็นคนที่ใจแข็งขึ้นเพราะเราได้สังเกตและรับรู้ถึงอารมณ์ความรู้สึกของพ่อแม่
...เวลาเราอยู่กับพ่อแม่กัน3คนพวกเขาดูรักและใส่ใจเรามาก พอน้องเรากลับมาจากหอกลับมาบ้านพฤติกรรมของพ่อแม่ก็เปลี่ยนไปจากที่รักและดูแลเรา กลาย
เป็นน้องแทนที่ได้ความอบอุ่นพวกนั้นไป ทุกครั้งที่น้องกลับบ้านมาเราต้องรีบกินข้าวให้เสร็จแล้วเข้าห้องบางวันนั่งซึมบางวันร้องไห้เพราะเราอยากได้ความรู้สึกพวกนั้นจากพ่อแม่บ้าง พอเป็นทุกๆวันเข้าเราเลยกลายเป็นคนนิ่งๆ แล้วพอน้องกลับหอไปพ่อแม่ก็กลับมาทำดีกับเราเหมือนเดิม แต่เราไม่ต้องการแล้ว พวกเขาก็รับรู้ว่าเราเปลี่ยนไป มันเป็นเพราะพ่อกับแม่ที่มาทำร้ายความรู้สึกเราก่อนทั้งนั้น
เราเริ่มพูดเสียงแข็งไม่มีหางเสียง นานๆครั้งถึงจะไปนั่งกินข้าวเช้า-เย็นด้วย
บางครั่งเราหงุดหงิดก็ใส่อารมณ์ด่าพ่อแม่ไปทั้งต่อหน้าและที่หนักคือคำหยาบในใจคิดอยากให้พ่อแม่ออกห่างจากชีวิต พวกเขารับรู้เหมือนจะซึมๆกันตอนที่เราไม่อยากสนใตแล้วเราแอบเห็นพวกเขาน้ำตาซึม เราก็เสียใจแต่ใช่แล้ววววมันคือสิ่งไม่ดีมันทำให้เราไม่เจริญทุกครั้งที่ทำเรารู้สึกผิดในใจอย่างเงียบๆแต่ไม่ขอโทษที่จริงก็อยากขอโทษทุกครั้งที่จะขอโทษก็นึกได้ว่าพวกเขาทำให้เราเจ็บช้ำน้ำใจแค่ไหนแต่แปลกเนอะเขาบอกว่าพ่อแม่คือพระของบ้านที่จะทำให้เราเจริญ แต่พระของบ้านนี้ทำไมถึงทำให้เราตกต่ำแบบนี้ จากคนที่สดใสร่าเริงกลายเป็นคนที่ไร้ชีวิตชีวา ความรักไม่ว่าจะเป็นจากทางไหนมันทำให้เราเจ็บปวดเสมอ ยังไงความรักที่พ่อแม่ให้มันเหมือนไม่เคยมีเลยซักนิด ถ้าไม่มีเราซักคนพวกเขาก็อยู่กันได้พ่อแม่น้อง หนูสัญญาเมื่อหนูเรียนจบมีงานทำหนูจะออกจากบ้านหนูจะส่งเงินมาให้แต่ถ้าไม่จำเป็นหนูจะไม่กลับมาอีก
ความเจ็บปวดของลูกที่พ่อแม่ไม่อยากจะรับรู้โดยเฉพาะแม่
เริ่มเป็นคนที่ใจแข็งขึ้นเพราะเราได้สังเกตและรับรู้ถึงอารมณ์ความรู้สึกของพ่อแม่
...เวลาเราอยู่กับพ่อแม่กัน3คนพวกเขาดูรักและใส่ใจเรามาก พอน้องเรากลับมาจากหอกลับมาบ้านพฤติกรรมของพ่อแม่ก็เปลี่ยนไปจากที่รักและดูแลเรา กลาย
เป็นน้องแทนที่ได้ความอบอุ่นพวกนั้นไป ทุกครั้งที่น้องกลับบ้านมาเราต้องรีบกินข้าวให้เสร็จแล้วเข้าห้องบางวันนั่งซึมบางวันร้องไห้เพราะเราอยากได้ความรู้สึกพวกนั้นจากพ่อแม่บ้าง พอเป็นทุกๆวันเข้าเราเลยกลายเป็นคนนิ่งๆ แล้วพอน้องกลับหอไปพ่อแม่ก็กลับมาทำดีกับเราเหมือนเดิม แต่เราไม่ต้องการแล้ว พวกเขาก็รับรู้ว่าเราเปลี่ยนไป มันเป็นเพราะพ่อกับแม่ที่มาทำร้ายความรู้สึกเราก่อนทั้งนั้น
เราเริ่มพูดเสียงแข็งไม่มีหางเสียง นานๆครั้งถึงจะไปนั่งกินข้าวเช้า-เย็นด้วย
บางครั่งเราหงุดหงิดก็ใส่อารมณ์ด่าพ่อแม่ไปทั้งต่อหน้าและที่หนักคือคำหยาบในใจคิดอยากให้พ่อแม่ออกห่างจากชีวิต พวกเขารับรู้เหมือนจะซึมๆกันตอนที่เราไม่อยากสนใตแล้วเราแอบเห็นพวกเขาน้ำตาซึม เราก็เสียใจแต่ใช่แล้ววววมันคือสิ่งไม่ดีมันทำให้เราไม่เจริญทุกครั้งที่ทำเรารู้สึกผิดในใจอย่างเงียบๆแต่ไม่ขอโทษที่จริงก็อยากขอโทษทุกครั้งที่จะขอโทษก็นึกได้ว่าพวกเขาทำให้เราเจ็บช้ำน้ำใจแค่ไหนแต่แปลกเนอะเขาบอกว่าพ่อแม่คือพระของบ้านที่จะทำให้เราเจริญ แต่พระของบ้านนี้ทำไมถึงทำให้เราตกต่ำแบบนี้ จากคนที่สดใสร่าเริงกลายเป็นคนที่ไร้ชีวิตชีวา ความรักไม่ว่าจะเป็นจากทางไหนมันทำให้เราเจ็บปวดเสมอ ยังไงความรักที่พ่อแม่ให้มันเหมือนไม่เคยมีเลยซักนิด ถ้าไม่มีเราซักคนพวกเขาก็อยู่กันได้พ่อแม่น้อง หนูสัญญาเมื่อหนูเรียนจบมีงานทำหนูจะออกจากบ้านหนูจะส่งเงินมาให้แต่ถ้าไม่จำเป็นหนูจะไม่กลับมาอีก