ตอนนี้ จขกท อายุ 36 ทำงานเป็นผู้จัดการโครงการอยู่ต่างประเทศครับ (เป็น Expat) ทำมาเกือบ 4 ปีแล้วก็ยังปรับตัวไม่ได้ รู้สึกเครียดมากและรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะกับงานที่ต้องพบปะกับคนเยอะๆและต้องอาศัยทักษะการเจรจาเลย ต้องคุยทั้งกับผู้รับเหมา ที่ปรึกษา ธนาคาร ทนายความ คนในท้องถิ่น etc. ส่วนตัวเป็นคนไม่ค่อยมีความมั่นใจและคุมคนไม่อยู่ครับ สั่งงานหรือขอความร่วมมือจากใครก็ไม่ค่อยสำเร็จ จัดการความเครียดได้ไม่ดีและยังมีปัญหาด้านการสื่อสารอีกด้วย เรียกว่าขาดเกือบทุกทักษะของผู้จัดการโครงการก็ว่าได้
แต่ทางบริษัทก็ยังมอบหมายให้ทำงานในตำแหน่งนี้ต่อไปเนื่องจากทักษะด้านภาษาและความรู้เฉพาะที่เกี่ยวข้องครับ เคยปรึกษาหัวหน้าแล้วแต่ก็ไม่ค่อยรับฟังเท่าไหร่เพราะเค้ายังมองว่าผมยังพอทำได้และการหาคนมาแทนช่วงนี้เป็นเรื่องลำบากยุ่งยาก ปัจจุบันทรัพยากรบุคคลที่สาขาต่างประเทศก็น้อยมากอยู่แล้วเมื่อเทียบกับปริมาณงาน การมาทำงานในสาขาต่างประเทศจะค่อนข้างได้ผลงานชัดเจนและปีที่แล้วก็เพิ่งได้รับการโปรโมทครับ แต่บอกตามตรงคือวันๆแทบไม่มีความสุขกับการทำงานเลย เครียดมากขนาดต้องไปขอยาคลายกังวลจากจิตแพทย์มาตลอด พยายามเปลี่ยนวิธีการคิด วิธีการทำงาน เข้าคอร์สเทรนนิ่ง อ่านหนังสือที่เกี่ยวข้องก็ไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่ครับ
เมื่อพูดถึงส่วนที่ จขกท ชอบก็คือการได้มาอยู่ต่างประเทศและโอกาสที่ได้ออกงานระดับ high-level อยู่เป็นครั้งคราวครับ ใจจริงก็อยากจะขอเปลี่ยนตำแหน่งภายในองค์กรแต่ก็ต้องรอจนกว่าจะมีตำแหน่งว่างที่เหมาะสมกับตัวเองและก็คงไม่ได้อยู่ต่างประเทศต่อแล้ว ครั้นจะลาออกไปหางานใหม่ก็อายุมาก ไม่อยากเปลี่ยนที่ทำงานบ่อยๆเพราะที่ปัจจุบันก็ที่ๆ 4 แล้วครับ
เทียบกับเมื่อสมัยอายุยังไม่ถึง 30 ที่เคยทำงานสายเทคนิคที่ไม่ค่อยได้สุงสิงกับคนข้างนอกยังไม่เคยรู้สึกเครียดและกดดันขนาดนี้ครับ กลับเรียกว่าค่อนข้างสบายใจมากที่ไม่ต้องชนกับคนเยอะๆ แต่ที่เปลี่ยนมาทำสายนี้ก็ตั้งแต่เรียนจบปริญญาโทด้านการบริหาร ก็เลยตั้งใจว่าอยากจะออกจาก comfort zone และเติบโตไปอีกขั้นครับ
อยากปรึกษาเพื่อนๆว่าผมควรจะจัดการปัญหาชีวิตการงานแบบนี้อย่างไรดีครับ
ทนทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ถนัดเพื่อพยายามจะพ้นจาก comfort zone เพื่อให้ตัวเองก้าวหน้าแล้วปรากฏว่าไม่ไหวควรจะล้มเลิกไหมครับ
แต่ทางบริษัทก็ยังมอบหมายให้ทำงานในตำแหน่งนี้ต่อไปเนื่องจากทักษะด้านภาษาและความรู้เฉพาะที่เกี่ยวข้องครับ เคยปรึกษาหัวหน้าแล้วแต่ก็ไม่ค่อยรับฟังเท่าไหร่เพราะเค้ายังมองว่าผมยังพอทำได้และการหาคนมาแทนช่วงนี้เป็นเรื่องลำบากยุ่งยาก ปัจจุบันทรัพยากรบุคคลที่สาขาต่างประเทศก็น้อยมากอยู่แล้วเมื่อเทียบกับปริมาณงาน การมาทำงานในสาขาต่างประเทศจะค่อนข้างได้ผลงานชัดเจนและปีที่แล้วก็เพิ่งได้รับการโปรโมทครับ แต่บอกตามตรงคือวันๆแทบไม่มีความสุขกับการทำงานเลย เครียดมากขนาดต้องไปขอยาคลายกังวลจากจิตแพทย์มาตลอด พยายามเปลี่ยนวิธีการคิด วิธีการทำงาน เข้าคอร์สเทรนนิ่ง อ่านหนังสือที่เกี่ยวข้องก็ไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่ครับ
เมื่อพูดถึงส่วนที่ จขกท ชอบก็คือการได้มาอยู่ต่างประเทศและโอกาสที่ได้ออกงานระดับ high-level อยู่เป็นครั้งคราวครับ ใจจริงก็อยากจะขอเปลี่ยนตำแหน่งภายในองค์กรแต่ก็ต้องรอจนกว่าจะมีตำแหน่งว่างที่เหมาะสมกับตัวเองและก็คงไม่ได้อยู่ต่างประเทศต่อแล้ว ครั้นจะลาออกไปหางานใหม่ก็อายุมาก ไม่อยากเปลี่ยนที่ทำงานบ่อยๆเพราะที่ปัจจุบันก็ที่ๆ 4 แล้วครับ
เทียบกับเมื่อสมัยอายุยังไม่ถึง 30 ที่เคยทำงานสายเทคนิคที่ไม่ค่อยได้สุงสิงกับคนข้างนอกยังไม่เคยรู้สึกเครียดและกดดันขนาดนี้ครับ กลับเรียกว่าค่อนข้างสบายใจมากที่ไม่ต้องชนกับคนเยอะๆ แต่ที่เปลี่ยนมาทำสายนี้ก็ตั้งแต่เรียนจบปริญญาโทด้านการบริหาร ก็เลยตั้งใจว่าอยากจะออกจาก comfort zone และเติบโตไปอีกขั้นครับ
อยากปรึกษาเพื่อนๆว่าผมควรจะจัดการปัญหาชีวิตการงานแบบนี้อย่างไรดีครับ