คือนั่งสมาธิแล้วบริกรรมหยุบหนอ..พองหนอได้สักพักใหญ่..เหมือนอาการทรงตัวและนิ่ง...ไม่รำคาญเสียงรอบข้าง...และเกิดอาการปวดหลังก็บริกรรม..ปวดหนอๆ...สักพักอาการนั้นหาย..และเกิดอาการปวดขาก็..ไปบริกรรมว่าปวดหนอๆ..จนมีความรู้สึกว่าเบาลอยจากเบาะ..จากนั้นก็เห็นดวงตาสีดำมองมาที่เรา...จากนั้นก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรและลืมลมหายใจและรู้สึกว่าอยู่ในจักรวาลกว้างไกลลีความสุขสงบมากค่ะ...แต่ด้วยความทีตกใจว่าทำไมฉันไม่หายใจ..ก็พยายามที่จะออกจากสมาธิ...ค่ะ

อย่างนี้เรียกว่าภวังหรือป่าวค่ะ..เพราะมีผู้เพราะมีผู้ใหญ่ถกเถียงว่าอากาเแบบคือภวังค่ะ