ตอนที่แล้ว
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้File 7 : เรื่องเก่าๆ [บทเฉลย]
https://pantip.com/topic/38595001
แนะนำตัวละคร
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปลาย นักสืบจำเป็น
File 8 : ฆาตกรรมวันหยุด
- 1 -
กลุ่มนักศึกษาชายสี่คนเดินออกมาจากห้องเรียน
พวกเขาเดินคุยกันออกมาเลย ท่าทางมีความสุขมากพอได้ออกพ้นจากห้องเรียน ราวกับว่าสิ่งที่ทั้งหมดได้พบเจอภายในห้องเรียนมันเป็นสิ่งที่ยากลำบากและน่ากลัว แต่นั่นมันก็แค่ส่วนหนึ่ง จริง ๆ แล้วเป็นเพราะพรุ่งนี้เป็นวันเริ่มต้นวันหยุดยาว นักศึกษาหนุ่มทั้งสี่ได้หยุดพักผ่อนกันหลายวัน สามารถใช้เวลาไปท่องเที่ยวตามประสาของตัวเองได้ จึงทำให้มีความสุขเป็นธรรมดา
“พรุ่งนี้แกมีไปเที่ยวไหนหรือเปล่า?” เอ นักศึกษาร่างสัดทัดหนึ่งในสี่หนุ่มนั้นพูดขึ้นมา
“ยังไม่รู้เลย” แอล ผู้เป็นเพื่อนส่ายหน้าตอบกลับไป แต่ก็เงียบเสียงเพียงเท่านั้น
แล้วผู้ถามก็หันไปหานักศึกษาร่างเล็กอีกคน “แล้วแกล่ะเจ... มีที่ไปหรือยัง?”
“ก็เหมือนแกแหละ ...ไม่มีที่ไป” เจพูดเสร็จหันไปหาหนุ่มผมตั้งที่เดินอยู่ด้านหลังพวกเขา “พี่ปลาย... พรุ่งนี้ไปเที่ยวที่ไหนหรือเปล่าครับ?”
“ฉันเหรอ... ไปสิ” เขายิ้มตอบ “ฉันไประยอง”
ผู้ที่มีที่เที่ยวคนเดียวในกลุ่มนี้ก็คือ ปลาย นักศึกษาหนุ่ม ผู้เป็นหัวหน้าแก๊งหนึ่งในมหาวิทยาลัยนี้นั่นเอง ส่วนสามคนที่เหลือคือ เอ เจ และแอล สามสมุนคนสนิท ที่คอยติดตามและช่วยเหลือหนุ่มผมตั้งผู้เป็นหัวหน้า โดยทั้งสามจะอยู่ข้างกายปลายเกือบตลอด
“ผมไปด้วย” เจไม่พูดพล่ามทำเพลงรีบออกตัวขอปลายเลย
ปลายมองหน้า “ไม่รู้สิ ฉันไปกับพวกโหน่งนะ”
“โหน่งประธานชมรมยูโดใช่มั้ยครับ?” แอลเอ่ยขึ้นมา
“ใช่แล้ว มันชวนฉันไประยองพรุ่งนี้”
เมื่อรู้เรื่องทั้งสามจึงพยายามร้องขอไประยองด้วย โดยเฉพาะเจ เขาร้องขออย่างไม่อายใคร จนปลายทนไม่ไหวตกลงรับปากให้ไปด้วยจนได้
ซึ่งหนุ่มผมตั้งคงเห็นว่าไม่น่าเป็นปัญหาอะไร เพราะโหน่งบอกเขาว่าจะชวนเพื่อนไปอีกก็ได้ จึงรับปากให้พวกเขาไปได้ แต่ระหว่างที่ทั้งสี่คุยกันนั้นก็มีนักศึกษาสาว ตากลม หุ่นดี ผมหยิกสลวยเดินเข้ามา และดูเหมือนเธอจะได้ยินที่พวกเขาพูดด้วย
“ปลาย พรุ่งนี้จะไปไหนเหรอ ขอรันไปด้วยนะ” เธอเข้าไปเกาะแขนปลายทันที
ปลายหันหน้าไปหาสาวสวย นิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วค่อยพูดตอบ “ไม่รู้สิรัน... แต่โหน่งให้ชวนไปได้แค่ 5 คนนะ”
รัน สาวสวยผมหยิกมองหน้าปลาย พร้อมส่งยิ้มหวาน ๆ “ก็นี่ไง ปลาย รัน เอ เจ แอล... ห้าคนพอดีเลย”
“แต่...” ปลายพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เมื่อจะพูดเขาเหลือบไปเห็น มีน สาวห้าวผู้ไว้ผมสั้นกำลังเดินมา ซึ่งดูจากสายตาที่มองสาวผมสั้นนี้ ท่าทางคนที่ห้าที่ปลายตั้งใจจะชวนคงเป็นมีนแน่ แต่จากสภาพของเขาตอนนี้คงหาทางชวนมีนได้ยาก ซ้ำยังโชคร้าย มีนเห็นรันเกาะปลายอยู่อย่างนี้ด้วย เธอเดินเลี่ยงไปทางอื่นทันที
เมื่อไม่มีทางเลือกปลายจึงต้องจำใจ รับปากให้รันไปด้วย
โควต้าตั๋วใบสุดท้ายตกเป็นของรันทันที
“ขอบใจปลายมากเลยนะ” รันยิ้มรับแต่ก็ยังเกาะแกะปลายอยู่
ปลายยิ้มตอบและเพียงพยักหน้ายอมรับ แล้วหันไปหาลูกน้องทั้งสามของเขาทันที
หนุ่มผมตั้งเหม่อมองพวกเขาอย่างมีเลศนัย คล้ายครุ่นคิดแผนการชั่วร้ายอะไรอยู่ แล้วค่อยพูดขึ้นว่า
“เห็นที พวกแกสามคนต้องมีคนหนึ่งสละสิทธิ์แล้วนะ”
“อะไรนะ!!” ทั้งสามเสียงลั่นออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
เมื่อรู้ตัวว่าจำเป็นต้องมีหนึ่งคนที่ไม่ได้ไประยองด้วย ทั้งสามจึงต้องทำพิธีคัดเลือกผู้โชคดีที่ได้อยู่กรุงเทพออกมา โดยพวกเขาใช้วิธีคัดเลือกที่นิยมใช้กันเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ นั่นคือ โอน้อยออก
“โอ...น้อย..ออก”
ทั้งสามยื่นมือทำพิธีคัดเลือกผู้โชคดีอย่างรวดเร็ว แล้วผลการคัดเลือกก็รู้ผลเพียงครั้งเดียว
ผู้โชคดีที่ออกมือไม่เหมือนชาวบ้านก็คือ เจ!
“เจ ฉันต้องขอโทษแกด้วยนะ มันจำเป็นจริง ๆ” ปลายหันไปให้พรแก่ผู้โชคดี
เจยังนิ่งไม่พูดอะไรตอบ เพราะยังทำใจยอมรับการตัดสินไม่ได้
ดูเหมือนเขาอาจจะอยากประท้วง
เอ หนุ่มร่างสัดทัดที่อยู่ข้าง ๆ จึงพูดแทนว่า “น่า..นะเจ ไว้คราวหน้า ฉันจะสละสิทธิ์เอง”
“ใช่ คราวหน้าแกได้ไปแน่นอน” แอลที่รอดตัวเหมือนกันก็ช่วยเสริม
เจหันมองพวกเขา สายตาคล้ายเอาเรื่อง “พวกแกได้ไป..ก็พูดได้นี่” ท่าทางเขายังงอนอยู่นิด ๆ “แต่เอาเถอะ... ฉันเที่ยวในกรุงเทพก็ได้ว่ะ”
เมื่อถูกคัดออกไปคนหนึ่ง โควต้าก็กลับมาเหลืออีกหนึ่งที่ แน่นอนว่าปลายยังคงต้องการชวนมีนไปด้วย หนุ่มผมตั้งใช้จังหวะที่รันเดินไปเข้าห้องน้ำรีบชิ่งหนี ออกตัวพุ่งไปหามีนทันที ซึ่งตอนนี้สาวห้าวกำลังยืนคุยกับเพื่อนอยู่บริเวณหน้าอาคาร
“มีน..” ปลายร้องเรียกเธอ
มีนหันไปมอง แต่ก็ไม่พูดอะไรตอบ
หนุ่มผมตั้งเห็นว่าสาวห้าวยังไม่พูดตอบ จึงเข้าเรื่องเลย
“พรุ่งนี้มีนว่างหรือเปล่า?”
“มีอะไร?” มีนพูดใส่ด้วยเสียงห้าว ๆ
“พรุ่งนี้ไปเที่ยวกับเราไหม?”
“ไม่ล่ะ” มีนสะบัดหน้าตอบอย่างรวดเร็ว “ฉันจะไปเที่ยวกับปุ้ย นายไปของนายเถอะ”
ปลายนิ่งไปเลย มีนคงจะรู้ว่ารันไปด้วย จึงไม่อยากไป ตัดสินใจไปเที่ยวกับปุ้ยสาวร่างเล็กที่อยู่คณะวิทยาศาสตร์เช่นเดียวกันแต่คนละภาควิชาแทน
“มีนไปกับเราเถอะ... ปุ้ยไปด้วยก็ได้” ปลายยังไม่ละความพยายาม อ้อนวอนเต็มที่
“ไม่ล่ะ” มีนสะบัดหน้าอีกครั้ง “นายไปเที่ยวกับรันให้สนุกเถอะ ฉันขอตัวก่อน” แล้วเธอกับปุ้ยก็เดินออกไป
และแล้วมีนก็ไม่ยอมไปเที่ยวกับปลาย การเสียสละของเจไร้ผลเสียแล้ว หนุ่มผมตั้งผู้เพิ่งโดนสาวห้าวสะบัดหน้าใส่ถึงสองครั้งจึงต้องเดินคอตกกลับไปหาพรรคพวก
แล้วทั้งหมดก็เดินออกจากอาคารตามหลังมีนไป
(มีต่อครับ)
ปลาย นักสืบจำเป็น - File 8 : ฆาตกรรมวันหยุด [บทปัญหา]
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ปลาย นักสืบจำเป็น
File 8 : ฆาตกรรมวันหยุด
- 1 -
กลุ่มนักศึกษาชายสี่คนเดินออกมาจากห้องเรียน
พวกเขาเดินคุยกันออกมาเลย ท่าทางมีความสุขมากพอได้ออกพ้นจากห้องเรียน ราวกับว่าสิ่งที่ทั้งหมดได้พบเจอภายในห้องเรียนมันเป็นสิ่งที่ยากลำบากและน่ากลัว แต่นั่นมันก็แค่ส่วนหนึ่ง จริง ๆ แล้วเป็นเพราะพรุ่งนี้เป็นวันเริ่มต้นวันหยุดยาว นักศึกษาหนุ่มทั้งสี่ได้หยุดพักผ่อนกันหลายวัน สามารถใช้เวลาไปท่องเที่ยวตามประสาของตัวเองได้ จึงทำให้มีความสุขเป็นธรรมดา
“พรุ่งนี้แกมีไปเที่ยวไหนหรือเปล่า?” เอ นักศึกษาร่างสัดทัดหนึ่งในสี่หนุ่มนั้นพูดขึ้นมา
“ยังไม่รู้เลย” แอล ผู้เป็นเพื่อนส่ายหน้าตอบกลับไป แต่ก็เงียบเสียงเพียงเท่านั้น
แล้วผู้ถามก็หันไปหานักศึกษาร่างเล็กอีกคน “แล้วแกล่ะเจ... มีที่ไปหรือยัง?”
“ก็เหมือนแกแหละ ...ไม่มีที่ไป” เจพูดเสร็จหันไปหาหนุ่มผมตั้งที่เดินอยู่ด้านหลังพวกเขา “พี่ปลาย... พรุ่งนี้ไปเที่ยวที่ไหนหรือเปล่าครับ?”
“ฉันเหรอ... ไปสิ” เขายิ้มตอบ “ฉันไประยอง”
ผู้ที่มีที่เที่ยวคนเดียวในกลุ่มนี้ก็คือ ปลาย นักศึกษาหนุ่ม ผู้เป็นหัวหน้าแก๊งหนึ่งในมหาวิทยาลัยนี้นั่นเอง ส่วนสามคนที่เหลือคือ เอ เจ และแอล สามสมุนคนสนิท ที่คอยติดตามและช่วยเหลือหนุ่มผมตั้งผู้เป็นหัวหน้า โดยทั้งสามจะอยู่ข้างกายปลายเกือบตลอด
“ผมไปด้วย” เจไม่พูดพล่ามทำเพลงรีบออกตัวขอปลายเลย
ปลายมองหน้า “ไม่รู้สิ ฉันไปกับพวกโหน่งนะ”
“โหน่งประธานชมรมยูโดใช่มั้ยครับ?” แอลเอ่ยขึ้นมา
“ใช่แล้ว มันชวนฉันไประยองพรุ่งนี้”
เมื่อรู้เรื่องทั้งสามจึงพยายามร้องขอไประยองด้วย โดยเฉพาะเจ เขาร้องขออย่างไม่อายใคร จนปลายทนไม่ไหวตกลงรับปากให้ไปด้วยจนได้
ซึ่งหนุ่มผมตั้งคงเห็นว่าไม่น่าเป็นปัญหาอะไร เพราะโหน่งบอกเขาว่าจะชวนเพื่อนไปอีกก็ได้ จึงรับปากให้พวกเขาไปได้ แต่ระหว่างที่ทั้งสี่คุยกันนั้นก็มีนักศึกษาสาว ตากลม หุ่นดี ผมหยิกสลวยเดินเข้ามา และดูเหมือนเธอจะได้ยินที่พวกเขาพูดด้วย
“ปลาย พรุ่งนี้จะไปไหนเหรอ ขอรันไปด้วยนะ” เธอเข้าไปเกาะแขนปลายทันที
ปลายหันหน้าไปหาสาวสวย นิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วค่อยพูดตอบ “ไม่รู้สิรัน... แต่โหน่งให้ชวนไปได้แค่ 5 คนนะ”
รัน สาวสวยผมหยิกมองหน้าปลาย พร้อมส่งยิ้มหวาน ๆ “ก็นี่ไง ปลาย รัน เอ เจ แอล... ห้าคนพอดีเลย”
“แต่...” ปลายพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เมื่อจะพูดเขาเหลือบไปเห็น มีน สาวห้าวผู้ไว้ผมสั้นกำลังเดินมา ซึ่งดูจากสายตาที่มองสาวผมสั้นนี้ ท่าทางคนที่ห้าที่ปลายตั้งใจจะชวนคงเป็นมีนแน่ แต่จากสภาพของเขาตอนนี้คงหาทางชวนมีนได้ยาก ซ้ำยังโชคร้าย มีนเห็นรันเกาะปลายอยู่อย่างนี้ด้วย เธอเดินเลี่ยงไปทางอื่นทันที
เมื่อไม่มีทางเลือกปลายจึงต้องจำใจ รับปากให้รันไปด้วย
โควต้าตั๋วใบสุดท้ายตกเป็นของรันทันที
“ขอบใจปลายมากเลยนะ” รันยิ้มรับแต่ก็ยังเกาะแกะปลายอยู่
ปลายยิ้มตอบและเพียงพยักหน้ายอมรับ แล้วหันไปหาลูกน้องทั้งสามของเขาทันที
หนุ่มผมตั้งเหม่อมองพวกเขาอย่างมีเลศนัย คล้ายครุ่นคิดแผนการชั่วร้ายอะไรอยู่ แล้วค่อยพูดขึ้นว่า
“เห็นที พวกแกสามคนต้องมีคนหนึ่งสละสิทธิ์แล้วนะ”
“อะไรนะ!!” ทั้งสามเสียงลั่นออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
เมื่อรู้ตัวว่าจำเป็นต้องมีหนึ่งคนที่ไม่ได้ไประยองด้วย ทั้งสามจึงต้องทำพิธีคัดเลือกผู้โชคดีที่ได้อยู่กรุงเทพออกมา โดยพวกเขาใช้วิธีคัดเลือกที่นิยมใช้กันเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ นั่นคือ โอน้อยออก
“โอ...น้อย..ออก”
ทั้งสามยื่นมือทำพิธีคัดเลือกผู้โชคดีอย่างรวดเร็ว แล้วผลการคัดเลือกก็รู้ผลเพียงครั้งเดียว
ผู้โชคดีที่ออกมือไม่เหมือนชาวบ้านก็คือ เจ!
“เจ ฉันต้องขอโทษแกด้วยนะ มันจำเป็นจริง ๆ” ปลายหันไปให้พรแก่ผู้โชคดี
เจยังนิ่งไม่พูดอะไรตอบ เพราะยังทำใจยอมรับการตัดสินไม่ได้
ดูเหมือนเขาอาจจะอยากประท้วง
เอ หนุ่มร่างสัดทัดที่อยู่ข้าง ๆ จึงพูดแทนว่า “น่า..นะเจ ไว้คราวหน้า ฉันจะสละสิทธิ์เอง”
“ใช่ คราวหน้าแกได้ไปแน่นอน” แอลที่รอดตัวเหมือนกันก็ช่วยเสริม
เจหันมองพวกเขา สายตาคล้ายเอาเรื่อง “พวกแกได้ไป..ก็พูดได้นี่” ท่าทางเขายังงอนอยู่นิด ๆ “แต่เอาเถอะ... ฉันเที่ยวในกรุงเทพก็ได้ว่ะ”
เมื่อถูกคัดออกไปคนหนึ่ง โควต้าก็กลับมาเหลืออีกหนึ่งที่ แน่นอนว่าปลายยังคงต้องการชวนมีนไปด้วย หนุ่มผมตั้งใช้จังหวะที่รันเดินไปเข้าห้องน้ำรีบชิ่งหนี ออกตัวพุ่งไปหามีนทันที ซึ่งตอนนี้สาวห้าวกำลังยืนคุยกับเพื่อนอยู่บริเวณหน้าอาคาร
“มีน..” ปลายร้องเรียกเธอ
มีนหันไปมอง แต่ก็ไม่พูดอะไรตอบ
หนุ่มผมตั้งเห็นว่าสาวห้าวยังไม่พูดตอบ จึงเข้าเรื่องเลย
“พรุ่งนี้มีนว่างหรือเปล่า?”
“มีอะไร?” มีนพูดใส่ด้วยเสียงห้าว ๆ
“พรุ่งนี้ไปเที่ยวกับเราไหม?”
“ไม่ล่ะ” มีนสะบัดหน้าตอบอย่างรวดเร็ว “ฉันจะไปเที่ยวกับปุ้ย นายไปของนายเถอะ”
ปลายนิ่งไปเลย มีนคงจะรู้ว่ารันไปด้วย จึงไม่อยากไป ตัดสินใจไปเที่ยวกับปุ้ยสาวร่างเล็กที่อยู่คณะวิทยาศาสตร์เช่นเดียวกันแต่คนละภาควิชาแทน
“มีนไปกับเราเถอะ... ปุ้ยไปด้วยก็ได้” ปลายยังไม่ละความพยายาม อ้อนวอนเต็มที่
“ไม่ล่ะ” มีนสะบัดหน้าอีกครั้ง “นายไปเที่ยวกับรันให้สนุกเถอะ ฉันขอตัวก่อน” แล้วเธอกับปุ้ยก็เดินออกไป
และแล้วมีนก็ไม่ยอมไปเที่ยวกับปลาย การเสียสละของเจไร้ผลเสียแล้ว หนุ่มผมตั้งผู้เพิ่งโดนสาวห้าวสะบัดหน้าใส่ถึงสองครั้งจึงต้องเดินคอตกกลับไปหาพรรคพวก
แล้วทั้งหมดก็เดินออกจากอาคารตามหลังมีนไป
(มีต่อครับ)