ตอนที่ผ่านมา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้File 18 : คนตายในอพาร์ตเม้นต์ [บทเฉลย]
https://pantip.com/topic/39366632
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
File 19 : จักรยานที่หายไป
- 1 -
หนุ่มนักศึกษาท่าทางห่าม ๆ และดูกวนเบื้องล่างกำลังเดินวนไปวนมาอยู่ภายในอาคารของคณะวิทยาศาสตร์
“อยู่ไหน?” เขาพูดขึ้นลอย ๆ พร้อมหันหน้าไปมา
ถ้าดูจากกิริยาของเขาตอนนี้ ท่าทางน่าจะกำลังหาอะไรบางอย่างอยู่
แต่จะเป็นคน?
หรือสิ่งของ?
หนุ่มนักศึกษาเหลียวมองซ้ายเหลียวมองขวา เมื่อยังไม่เจอสิ่งที่ตัวเองตามหาอยู่ จึงทำการหนึ่งเพื่อช่วยเพิ่มเปอร์เซ็นต์ในปฏิบัติการหาครั้งนี้
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดหมายเลขโทรออกทันที ซึ่งถ้าทำอย่างนี้ แสดงว่าสิ่งที่ตามหาอยู่น่าจะเป็นบุคคลมากกว่า
“ฮัลโล.. ปลายเหรอ” เขาพูดกับปลายสาย “แกอยู่ตรงไหนวะ...”
ฟังจากคำพูดคุยของหนุ่มนักศึกษา ท่าทางเขาจะสนิทกับผู้รับสายมากทีเดียว เพราะสามารถใช้คำไม่สุภาพพูดคุยกันได้อย่างปกติ
ซึ่งปลายสายที่พูดคุยกับหนุ่มนักศึกษาผู้นี้ก็คือ ปลาย นักศึกษานักสืบ ดูท่าหนุ่มผู้นี้กำลังตามหาปลายอยู่แน่ ๆ
“เออ เออ ...รู้แล้ว” เขาพูดต่อ แล้วค่อยวางสายไป
จากนั้นเขาจึงหันหน้ากลับ มุ่งตรงไปยังกลุ่มโต๊ะนั่งที่อยู่อีกฟากของอาคารคณะวิทยาศาสตร์ทันที
นักศึกษาหนุ่มเดินตรงไปยังโต๊ะหนึ่งที่มีนักศึกษากลุ่มหนึ่งนั่งอยู่
เป็นกลุ่มนักศึกษาชายสี่คน
นักศึกษาหนุ่มผมตั้งที่ดูน่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มของนักศึกษาที่โต๊ะนี้เอ่ยขึ้นทันที เมื่อเห็นหนุ่มผู้นี้เดินตรงเข้ามาที่โต๊ะ
“ไงโหน่ง.. ตามหาฉันมีเรื่องอะไรว่ะ?” ปลาย หนุ่มผมตั้งบอกกับผู้ที่เดินเข้ามา
“เออ..” โหน่งพูดตอบเพียงเท่านี้ แล้วเดินไปที่โต๊ะ ทิ้งตัวลงนั่งรวมกับนักศึกษาทั้งสี่คนนี้
ถ้ายังจำกันได้ นักศึกษาหนุ่มที่มาหาพวกปลายนั้นก็คือ โหน่ง ประธานชมรมยูโดผู้เก่งกาจ นักกีฬาเหรียญทองมหาวิทยาลัย ผู้เป็นเพื่อนสนิทปลายตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมนั่นเอง
“ไม่ค่อยได้เจอพวกแกเลย” โหน่งเอ่ยทักทายปลายและลูกสมุนทั้งสามก่อน ถึงเขาจะเรียนอยู่คณะวิทยาศาสตร์เหมือนกัน แต่ก็คนละภาควิชา ทำให้นาน ๆ เจอกันที
“นั่นสิ ..ตั้งแต่ตอนไปเที่ยวคราวนั้นก็ไม่ได้คุยกับแกเท่าไหร่” ปลายบอก
“อืม..” โหน่งพยักหน้า พูดขึ้นต่อ “แล้วเรื่องของแกล่ะ ไปถึงไหนแล้ว”
“เรื่องไร?” ปลายทำหน้างง
โหน่งยังไม่ตอบทันที หันซ้ายแลขวาคล้ายมองหาใครบางคน แล้วค่อยพูดต่อ “ก็เรื่องมีนสาวห้าวผู้น่ารักของแกไง ..ถึงไหนแล้ววะ?”
ปลายนิ่งไปสักพัก แต่ก็ยังตอบเพื่อนกลับ “มาถึงก็พูดเรื่องนี้เลยนะ แกนี่..ทุกทีเลย.. เออ ก็ดู ๆ กันอยู่ ฉันยังไม่รีบ แบบสโลว์สเต็ปที่เคยบอกแกไง”
พอปลายพูดประโยคนี้ สามสมุนเอ เจ แอลที่นั่งร่วมโต๊ะต่างคลี่ยิ้มขึ้นมากันเล็ก ๆ เพราะทั้งสามย่อมรู้ดีว่าลูกพี่ของพวกเขาอยากคบกับมีนจะตาย แต่ก็ไม่กล้าสารภาพรักสักที ถึงได้เป็นอย่างนี้
โหน่งเห็นทั้งสามยิ้มก็พอรู้สึกได้ ทำหน้ากวน ๆ ตอบปลายกลับไป
“อ้อ...เหรอ แกไม่รีบแน่นะ ...เห็นตอนไปเที่ยวคราวนั้นท่าทางแกอยากจะสารภาพรักกับมีนเหลือเกินนี่ ...แต่ดันไปมีเรื่องขึ้นก่อนซะได้”
“เอาน่า เลิกพูดเรื่องนี้ซะที นี่แกมาเพื่อจะมาพูดเรื่องนี้เหรอฟะ!” ดูท่าปลายจะยอมทนฟังความจริงไม่ได้ เถียงขึ้นเลย
โหน่งยังไม่เลิก ว่าใส่ต่ออีก “นักสืบประสาอะไรวะ เรื่องจริงก็ยอมรับไม่ได้”
“เออ เออ” ปลายมองหน้าเพื่อนหนุ่ม แล้วตัดสินใจเปลี่ยนประเด็น เพื่อป้องกันการพูดเรื่องนี้ต่อทันที “โหน่ง แกหยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้ว แกบอกมาเลย.. มีเรื่องอะไร ถึงต้องตามหาฉันน่ะ”
(มีต่อครับ)
ปลาย นักสืบจำเป็น - File 19 : จักรยานที่หายไป [บทปัญหา]
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
- 1 -
หนุ่มนักศึกษาท่าทางห่าม ๆ และดูกวนเบื้องล่างกำลังเดินวนไปวนมาอยู่ภายในอาคารของคณะวิทยาศาสตร์
“อยู่ไหน?” เขาพูดขึ้นลอย ๆ พร้อมหันหน้าไปมา
ถ้าดูจากกิริยาของเขาตอนนี้ ท่าทางน่าจะกำลังหาอะไรบางอย่างอยู่
แต่จะเป็นคน?
หรือสิ่งของ?
หนุ่มนักศึกษาเหลียวมองซ้ายเหลียวมองขวา เมื่อยังไม่เจอสิ่งที่ตัวเองตามหาอยู่ จึงทำการหนึ่งเพื่อช่วยเพิ่มเปอร์เซ็นต์ในปฏิบัติการหาครั้งนี้
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดหมายเลขโทรออกทันที ซึ่งถ้าทำอย่างนี้ แสดงว่าสิ่งที่ตามหาอยู่น่าจะเป็นบุคคลมากกว่า
“ฮัลโล.. ปลายเหรอ” เขาพูดกับปลายสาย “แกอยู่ตรงไหนวะ...”
ฟังจากคำพูดคุยของหนุ่มนักศึกษา ท่าทางเขาจะสนิทกับผู้รับสายมากทีเดียว เพราะสามารถใช้คำไม่สุภาพพูดคุยกันได้อย่างปกติ
ซึ่งปลายสายที่พูดคุยกับหนุ่มนักศึกษาผู้นี้ก็คือ ปลาย นักศึกษานักสืบ ดูท่าหนุ่มผู้นี้กำลังตามหาปลายอยู่แน่ ๆ
“เออ เออ ...รู้แล้ว” เขาพูดต่อ แล้วค่อยวางสายไป
จากนั้นเขาจึงหันหน้ากลับ มุ่งตรงไปยังกลุ่มโต๊ะนั่งที่อยู่อีกฟากของอาคารคณะวิทยาศาสตร์ทันที
นักศึกษาหนุ่มเดินตรงไปยังโต๊ะหนึ่งที่มีนักศึกษากลุ่มหนึ่งนั่งอยู่
เป็นกลุ่มนักศึกษาชายสี่คน
นักศึกษาหนุ่มผมตั้งที่ดูน่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มของนักศึกษาที่โต๊ะนี้เอ่ยขึ้นทันที เมื่อเห็นหนุ่มผู้นี้เดินตรงเข้ามาที่โต๊ะ
“ไงโหน่ง.. ตามหาฉันมีเรื่องอะไรว่ะ?” ปลาย หนุ่มผมตั้งบอกกับผู้ที่เดินเข้ามา
“เออ..” โหน่งพูดตอบเพียงเท่านี้ แล้วเดินไปที่โต๊ะ ทิ้งตัวลงนั่งรวมกับนักศึกษาทั้งสี่คนนี้
ถ้ายังจำกันได้ นักศึกษาหนุ่มที่มาหาพวกปลายนั้นก็คือ โหน่ง ประธานชมรมยูโดผู้เก่งกาจ นักกีฬาเหรียญทองมหาวิทยาลัย ผู้เป็นเพื่อนสนิทปลายตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมนั่นเอง
“ไม่ค่อยได้เจอพวกแกเลย” โหน่งเอ่ยทักทายปลายและลูกสมุนทั้งสามก่อน ถึงเขาจะเรียนอยู่คณะวิทยาศาสตร์เหมือนกัน แต่ก็คนละภาควิชา ทำให้นาน ๆ เจอกันที
“นั่นสิ ..ตั้งแต่ตอนไปเที่ยวคราวนั้นก็ไม่ได้คุยกับแกเท่าไหร่” ปลายบอก
“อืม..” โหน่งพยักหน้า พูดขึ้นต่อ “แล้วเรื่องของแกล่ะ ไปถึงไหนแล้ว”
“เรื่องไร?” ปลายทำหน้างง
โหน่งยังไม่ตอบทันที หันซ้ายแลขวาคล้ายมองหาใครบางคน แล้วค่อยพูดต่อ “ก็เรื่องมีนสาวห้าวผู้น่ารักของแกไง ..ถึงไหนแล้ววะ?”
ปลายนิ่งไปสักพัก แต่ก็ยังตอบเพื่อนกลับ “มาถึงก็พูดเรื่องนี้เลยนะ แกนี่..ทุกทีเลย.. เออ ก็ดู ๆ กันอยู่ ฉันยังไม่รีบ แบบสโลว์สเต็ปที่เคยบอกแกไง”
พอปลายพูดประโยคนี้ สามสมุนเอ เจ แอลที่นั่งร่วมโต๊ะต่างคลี่ยิ้มขึ้นมากันเล็ก ๆ เพราะทั้งสามย่อมรู้ดีว่าลูกพี่ของพวกเขาอยากคบกับมีนจะตาย แต่ก็ไม่กล้าสารภาพรักสักที ถึงได้เป็นอย่างนี้
โหน่งเห็นทั้งสามยิ้มก็พอรู้สึกได้ ทำหน้ากวน ๆ ตอบปลายกลับไป
“อ้อ...เหรอ แกไม่รีบแน่นะ ...เห็นตอนไปเที่ยวคราวนั้นท่าทางแกอยากจะสารภาพรักกับมีนเหลือเกินนี่ ...แต่ดันไปมีเรื่องขึ้นก่อนซะได้”
“เอาน่า เลิกพูดเรื่องนี้ซะที นี่แกมาเพื่อจะมาพูดเรื่องนี้เหรอฟะ!” ดูท่าปลายจะยอมทนฟังความจริงไม่ได้ เถียงขึ้นเลย
โหน่งยังไม่เลิก ว่าใส่ต่ออีก “นักสืบประสาอะไรวะ เรื่องจริงก็ยอมรับไม่ได้”
“เออ เออ” ปลายมองหน้าเพื่อนหนุ่ม แล้วตัดสินใจเปลี่ยนประเด็น เพื่อป้องกันการพูดเรื่องนี้ต่อทันที “โหน่ง แกหยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้ว แกบอกมาเลย.. มีเรื่องอะไร ถึงต้องตามหาฉันน่ะ”
(มีต่อครับ)