เข้าเรื่องเลยนะคะ
เราอยากได้คำแนะนำ เล็กๆน้อยๆก็ยังดีค่ะ ช่วยเราด้วยนะคะ...
ทุกวันนี้เรารู้สึกไม่โอเคค่ะ ... เราไม่รู้จะอธิบายอย่างไงของเล่ายาวๆเลยนะคะ
เรารู้สึกแย่ รู้สึกท้อแท้ อะไรก็ฮีลเราไม่ได้เลย อะไรที่เคยทำให้เรารู้สึกดีขึ้น มันไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้วค่ะ
อย่างเมื่อก่อน เวลาที่เราเครียด เราจะหนีไปทำอย่างอื่น ดูหนัง ฟังเพลง ระบายสี วาดรูป แต่ตอนนี้กิจกรรมเหล่านั้นมันไม่สามารถทำให้เรารู้สึกดีขึ้นได้เลย
มันกลับทำให้เรารู้สึกแย่ไปอีก
แย่มากๆ
เพราะเราทำมันได้ไม่ดีเท่าเดิม ...
เรากลัวค่ะ
ทุกครั้งที่เราทะเลาะกับคนในครอบครัว เมื่อก่อนเราจะไม่โวยวายอะไรอาจจะมีเถียงบ้างแต่ต่างจากตอนนี้ เพราะเดี๋ยวนี้เราขึ้นเสียงตลอดเลย เราร้องไห้ เรากรี๊ด เราปัดข้าวของ เราทำลายข้าวของ เราไม่เคยอยากทำ แต่เราโกรธ เรารู้แค่ตัวเองโกรธมาก เราควบคุมตัวเองไม่ได้
เราอยากตาย
เราเคยมีคำพูดนี้ขึ้นมาในหัว
เราเหนื่อย เหนื่อยมาก
แต่เราก็ไม่อยากตาย เรากลัว
เหมือนสับสนเลยใช่ไหมคะ
ใช่ค่ะเราสับสน
แต่เวลาอยู่กับเพื่อน เราก็ปกติเลยนะคะ เฮฮาปาตี้ปกติเลย สนุกจนเราไม่อยากกลับบ้านค่ะ เราเหนื่อยมากเวลาเข้าบ้าน เหมือนโลกกลายเป็นสีดำ ทั้งๆที่ที่บ้านก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรทุกวัน
เราไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลยค่ะ
เราลองถามเพื่อน เพื่อนเราก็แนะนำให้ไปหาหมอ
เพราะเขาอยู่กับเราตลอด เขารู้ว่าเราไม่โอเคแค่ไหนเวลาอยู่บ้าน
เราเคยเอาสายไฟรัดคอตัวเอง
มันแน่นจนหูเราอื้อ แล้วเราก็รีบดึงสายไฟออกเลยค่ะ
เรากลัวแม่มาเห็นว่าลูกกำลังคิดจะทำอะไร
เราไม่อยากคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเลยค่ะ
เรากลัวทุกคนมองว่าสำออย เรียกร้องความสนใจ เราหวังว่าเราจะเป็นแค่โรคเครียดปกติที่เด็กเป็นกัน สิ่งที่เรากลัวมากกว่าสายตาของทุกคนที่มองว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า คือความคิด เรากลัว กลัวมากๆค่ะ เราไม่อยากถูกว่าว่าเป็นอีบ้า เรากลัว
อีกอย่างเราเป็นเด็กที่ร่าเริงมาก คือเรารู้สึกว่า เราสดใสพอสมควรนะ ถ้าจู่ๆไปหาหมอ แล้วเราเป็นโรคซึมเศร้าขึ้นมา ทุกคนจะคิดอย่างไง แม่จะเสียใจมั้ย พ่อจะโกรธรึป่าว เพื่อนจะออกห่างเราไหม เรากลัวค่ะ
เราสังเกตตัวเองมาสักพักแล้วค่ะ
อะไรที่เคยทำให้เรารู้สึกดีขึ้น มันไม่ดีขึ้นจริงๆแล้วคะ
เราจำได้ว่า เราเคยเครียดมากๆแล้วมองไปที่ดอกไม้สีเหลือง เราจะสดชื่นมากๆเหมือนโลกทั้งมบของเรากลับมาสดใสด้วยดอกไม้สีเหลืองอีกครั้ง ช่วงนั้นเราก็ตั้งวอลเปเปอร์เป็นดอกไม้สีเหลือง แล้วหาเสื้อสีเหลืองมาใส่ รองเท้าสีเหลือง โบว์สีเหลือง (ไม่ได้ทั้งตัวนะคะ คือคละๆใส่กันไปในแต่ละวัน)
ผ่านมาประมาณ3-4 วันเองค่ะ
โลกทั้งใบของเราก็กลับมาเป็นสีเทาอีกครั้ง
สีเหลืองไม่ได้ทำให้เราสดชื่นอีกแล้ว
บางทีเราก็คิดว่า ถ้าเป็นแบบนี้ เราตาบอดสีก็คงไม่ต่างอะไรกัน ( คิดอะไรมั่วจริงๆเลยใช่ไหมค่ะ 5555)
ทุกวันนี้เราไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะ
แค่คิดว่า กลัวตายจัง กับ จะตายเมื่อไหร่นะ
สารภาพว่าเราเขียนจดหมายลาตายไว้ซ่อนไว้แล้วค่ะ
ถ้าเราตายจริงๆ
เราไม่อยากให้ความตายของเรามันเงียบ
เรายังอยากมีชีวิตอยู่กับทุกคน
แต่ถ้าเราตายก็คือตาย .. งงไหมคะ
เราก็ไม่รู้ว่าเราคิดเรื่องพวกนี้ได้อย่างไง
จู่ๆก็คิดแบบนี้
ทุกครั้งเลยค่ะ
เรากลัวตัวเองมากในบางที
อาการของเราตอนนี้มันก็ประมาณนี้แหละค่ะ
ตอนนี้ เรายังปกติดีนะคะ หมายถึงตอนนี้เราไม่ได้อยู่ในฟิลที่ทะเลาะกับใคร หรือรู้สึกแย่
เราเขียนงงๆใช่ไหมคะ ขอโทษนะคะ ถ้าใครงงตามเรา
เราไม่รู้จะเล่าอย่างไง
ถ้าใครมีคำแนะนำ
แนะนำเราหน่อยนะคะ ขอบคุณทุกคนล่วงหน้าเลยนะคะ
อาการแบบนี้เราควรไปพบแพทย์ไหมคะ
เราอยากได้คำแนะนำ เล็กๆน้อยๆก็ยังดีค่ะ ช่วยเราด้วยนะคะ...
ทุกวันนี้เรารู้สึกไม่โอเคค่ะ ... เราไม่รู้จะอธิบายอย่างไงของเล่ายาวๆเลยนะคะ
เรารู้สึกแย่ รู้สึกท้อแท้ อะไรก็ฮีลเราไม่ได้เลย อะไรที่เคยทำให้เรารู้สึกดีขึ้น มันไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้วค่ะ
อย่างเมื่อก่อน เวลาที่เราเครียด เราจะหนีไปทำอย่างอื่น ดูหนัง ฟังเพลง ระบายสี วาดรูป แต่ตอนนี้กิจกรรมเหล่านั้นมันไม่สามารถทำให้เรารู้สึกดีขึ้นได้เลย
มันกลับทำให้เรารู้สึกแย่ไปอีก
แย่มากๆ
เพราะเราทำมันได้ไม่ดีเท่าเดิม ...
เรากลัวค่ะ
ทุกครั้งที่เราทะเลาะกับคนในครอบครัว เมื่อก่อนเราจะไม่โวยวายอะไรอาจจะมีเถียงบ้างแต่ต่างจากตอนนี้ เพราะเดี๋ยวนี้เราขึ้นเสียงตลอดเลย เราร้องไห้ เรากรี๊ด เราปัดข้าวของ เราทำลายข้าวของ เราไม่เคยอยากทำ แต่เราโกรธ เรารู้แค่ตัวเองโกรธมาก เราควบคุมตัวเองไม่ได้
เราอยากตาย
เราเคยมีคำพูดนี้ขึ้นมาในหัว
เราเหนื่อย เหนื่อยมาก
แต่เราก็ไม่อยากตาย เรากลัว
เหมือนสับสนเลยใช่ไหมคะ
ใช่ค่ะเราสับสน
แต่เวลาอยู่กับเพื่อน เราก็ปกติเลยนะคะ เฮฮาปาตี้ปกติเลย สนุกจนเราไม่อยากกลับบ้านค่ะ เราเหนื่อยมากเวลาเข้าบ้าน เหมือนโลกกลายเป็นสีดำ ทั้งๆที่ที่บ้านก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรทุกวัน
เราไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลยค่ะ
เราลองถามเพื่อน เพื่อนเราก็แนะนำให้ไปหาหมอ
เพราะเขาอยู่กับเราตลอด เขารู้ว่าเราไม่โอเคแค่ไหนเวลาอยู่บ้าน
เราเคยเอาสายไฟรัดคอตัวเอง
มันแน่นจนหูเราอื้อ แล้วเราก็รีบดึงสายไฟออกเลยค่ะ
เรากลัวแม่มาเห็นว่าลูกกำลังคิดจะทำอะไร
เราไม่อยากคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเลยค่ะ
เรากลัวทุกคนมองว่าสำออย เรียกร้องความสนใจ เราหวังว่าเราจะเป็นแค่โรคเครียดปกติที่เด็กเป็นกัน สิ่งที่เรากลัวมากกว่าสายตาของทุกคนที่มองว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า คือความคิด เรากลัว กลัวมากๆค่ะ เราไม่อยากถูกว่าว่าเป็นอีบ้า เรากลัว
อีกอย่างเราเป็นเด็กที่ร่าเริงมาก คือเรารู้สึกว่า เราสดใสพอสมควรนะ ถ้าจู่ๆไปหาหมอ แล้วเราเป็นโรคซึมเศร้าขึ้นมา ทุกคนจะคิดอย่างไง แม่จะเสียใจมั้ย พ่อจะโกรธรึป่าว เพื่อนจะออกห่างเราไหม เรากลัวค่ะ
เราสังเกตตัวเองมาสักพักแล้วค่ะ
อะไรที่เคยทำให้เรารู้สึกดีขึ้น มันไม่ดีขึ้นจริงๆแล้วคะ
เราจำได้ว่า เราเคยเครียดมากๆแล้วมองไปที่ดอกไม้สีเหลือง เราจะสดชื่นมากๆเหมือนโลกทั้งมบของเรากลับมาสดใสด้วยดอกไม้สีเหลืองอีกครั้ง ช่วงนั้นเราก็ตั้งวอลเปเปอร์เป็นดอกไม้สีเหลือง แล้วหาเสื้อสีเหลืองมาใส่ รองเท้าสีเหลือง โบว์สีเหลือง (ไม่ได้ทั้งตัวนะคะ คือคละๆใส่กันไปในแต่ละวัน)
ผ่านมาประมาณ3-4 วันเองค่ะ
โลกทั้งใบของเราก็กลับมาเป็นสีเทาอีกครั้ง
สีเหลืองไม่ได้ทำให้เราสดชื่นอีกแล้ว
บางทีเราก็คิดว่า ถ้าเป็นแบบนี้ เราตาบอดสีก็คงไม่ต่างอะไรกัน ( คิดอะไรมั่วจริงๆเลยใช่ไหมค่ะ 5555)
ทุกวันนี้เราไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะ
แค่คิดว่า กลัวตายจัง กับ จะตายเมื่อไหร่นะ
สารภาพว่าเราเขียนจดหมายลาตายไว้ซ่อนไว้แล้วค่ะ
ถ้าเราตายจริงๆ
เราไม่อยากให้ความตายของเรามันเงียบ
เรายังอยากมีชีวิตอยู่กับทุกคน
แต่ถ้าเราตายก็คือตาย .. งงไหมคะ
เราก็ไม่รู้ว่าเราคิดเรื่องพวกนี้ได้อย่างไง
จู่ๆก็คิดแบบนี้
ทุกครั้งเลยค่ะ
เรากลัวตัวเองมากในบางที
อาการของเราตอนนี้มันก็ประมาณนี้แหละค่ะ
ตอนนี้ เรายังปกติดีนะคะ หมายถึงตอนนี้เราไม่ได้อยู่ในฟิลที่ทะเลาะกับใคร หรือรู้สึกแย่
เราเขียนงงๆใช่ไหมคะ ขอโทษนะคะ ถ้าใครงงตามเรา
เราไม่รู้จะเล่าอย่างไง
ถ้าใครมีคำแนะนำ
แนะนำเราหน่อยนะคะ ขอบคุณทุกคนล่วงหน้าเลยนะคะ