........( เหยื่อ )........
.........เย็นมากแล้ว ตะวันคล้อยต่ำจนมองเห็นแต่แสงที่สาดเรื่อ ๆ กระจายอยู่ริมขอบฟ้า หมู่บ้านนี้ไม่ใหญ่นัก ผู้คนจึงเริ่มบางตา ต่างคนต่างเข้าบ้านหากับข้าวกับปลามื้อสุดท้ายของวัน เด็กเล็กสี่ห้าคนวิ่งเล่นหัวเราะเสียงใสก่อนวงจะแตกแยกย้ายกันเมื่อแม่ของแต่ละคนเดินถือก้านมะยมมาต้อนไป
ร้านค้าเล็ก ๆ ประจำหมู่บ้านต้อนรับลูกค้าที่เวียนกันเข้ามาซื้อหาของกินของใช้ต่าง ๆ ส่วนใหญ่ก็จะเป็นพวกของกินง่าย ๆ หมู ไข่ ปลากระป๋อง เอาไว้ทำกิน สำหรับครอบครัวเล็ก ๆ หรือบ้านที่อยู่คนเดียว ม้าหินอ่อนหน้าร้านสองชุดวางไว้รับแขกที่แวะมานั่งทอดอารมณ์กันในยามเย็น แขกประจำก็หน้าเดิม ๆ นั่นแหละ บางครั้งมีแถมตอนเช้าเข้ามาด้วย ภาพคนหนุ่มมั่ง ผู้เฒ่ามั่ง นั่งคุยกันควันโขมงจึงเป็นสีสันของร้านค้าในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้
สองหนุ่มสองมุมวัยไม่ห่างกันนักนั่งคุยกันอย่างถูกคออยู่ที่โต๊ะชุดนึงหน้าร้านค่อนไปทางข้าง ๆ มองเห็นคนเข้าออกร้าน และถนนเล็ก ๆ ที่ทอดยาวไปในหมู่บ้านได้อย่างสบาย
“ จีบสาวเอ็งต้องใจเย็น “ หนุ่มใหญ่วัยสามสิบสอง พูดอย่างคนมีประสบการณ์ ก่อนยกแก้วน้ำชาขึ้นจิบเบา ๆ “ ผมเชื่อพี่นะ พี่เอก “ หนุ่มน้อยวัยยี่สิบสี่ยิ้มกว้างพลางพูดอย่างยกย่อง มือถือแก้วค้างไว้ “ เอ็งเชื่อพี่จริง ๆ เหรอ หนุ่ย “ “ จริงสิพี่ “ รุ่นน้องตอบรุ่นพี่ด้วยความจริงใจ “ ทำไมเชื่อง่ายจังล่ะ “ หนุ่มใหญ่ถามลองเชิง
“ โธ่พี่เอก “ ยกแก้วในมือขึ้นจิบนิดนึง ก่อนพูดต่อ “ เค้ารู้กันหมดละว่าเมียพี่เป็นสิบ แล้วก็สวย ๆ ทั้งนั้น พี่นุ่นคนล่าสุดนี่ก็ระดับได้เข้าประกวดนางนพมาศเลย “ เจ้าหนุ่ยเฉลย รุ่นพี่ยิ้มกริ่มอย่างพอใจในคำตอบ “ มันจะไปยากอะไรล่ะน้อง เรื่องสาว ๆ น่ะเรื่องจ้อย เอ็งรู้จุดนิดเดียว อยากจีบใครก็ไม่ยาก “ น้องขยับมาใกล้ ๆ มองหน้ารุ่นพี่ฟังอย่างตั้งใจ
พี่เอกของน้อง ๆ มองรุ่นน้องนิ่ง ลึก ๆ แอบดีใจที่ความสามารถของตัวเองเป็นที่เลื่องลือ และยอมรับในบรรดาพวกพ้องทั้งรุ่นน้อง และรุ่นเดียวกัน
ไปที่ไหน มีเมียที่นั่น คือภาพที่ติดตา ติดใจ ของคนที่รู้จักกับเจ้าเอก เขาควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า งานนึง ก็ไปกับคนนึง ถ้าใครเห็นว่าเขาควงใครอยู่ แล้วไม่เจอสักสองสามเดือน พอมาเจออีกครั้งก็จะพบว่าคนข้าง ๆ ไม่ใช่คนเดิมซะแล้ว พี่ ๆ ในบ้านจำชื่อสาว ๆ เหล่านั้นแทบไม่ได้
พอเริ่มจะจำได้บางคน ที่นิสัยใจคอเข้าทีและกำลังจะเข้ากันกับคนในครอบครัวได้ พี่เอก ก็พาคนใหม่มาแนะนำอีกแล้ว และใช้คำพูดเดิมกับพี่ ๆ ทุกครั้งว่า “ คนนี้ คนสุดท้ายแล้วพี่ “ ทำเอาคนในบ้านเรียกชื่อผิดชื่อถูกกันไปหลายต่อหลายคราว เพราะจำกันไม่ไหว แต่ที่เหมือนกันอยู่อย่างนึงคือ สาว ๆ แต่ละคนล้วนมีรูปร่างหน้าตาดีมาก
สิ่งที่ทำให้ทุกคนทึ่งก็เพราะว่า เขาไม่ใช่คนหน้าตาดี คือก็ไม่ถึงกับขี้เหร่ แต่หน้าตาธรรมดา ตัวก็เล็ก ๆ สูงแค่ร้อยหกสิบ ผิวดำแดง เรียกว่าถ้ายืนเทียบกับคนทั่ว ๆ ไป ที่ค่อนข้างขาว และสูง ๆ นิดนึงนะ คนจะไม่มองเขาเลย แล้วอะไรที่ทำให้เขามีคนควงได้ไม่ซ้ำหน้า ถึงขนาดที่ว่างานแต่งแทบจะจัดกันปีละสองหน
งานผูกข้อมือของเขา มีเพื่อนฝูงและญาติ ๆ ไปร่วมแสดงความยินดีอย่างคับคั่งอยู่ครั้งแรกและครั้งที่สอง พอครั้งที่สาม ที่สี่ ก็มีแต่พี่ ๆ น้อง ๆ อยู่ไม่กี่คน และพอครั้งที่ห้าไปแล้วมองดูก็จะเห็นแต่ญาติของสาวเจ้าแล้วละ นั่นคือการผูกข้อไม้ข้อมือตามประเพณี ที่ฝ่ายเจ้าสาวร้องขอมา ส่วนที่หญิงสาวพอใจมาอยู่ด้วยโดยไม่ได้เรียกร้องอะไรนั่นมีอีกนับไม่ไหว
“ ทำไงมั่งล่ะพี่ “ เจ้าหนุ่ย อดใจรอให้รุ่นพี่เล่าเองไม่ไหว เอ่ยปากออกมา เจ้าเอกยิ้มกริ่มมองหน้าน้องคนสนิท “ ข้อแรกนะ เอ็งอย่าไปชมเค้า “ “ อ้าว “ เจ้าหนุ่ย งง “ แล้วจะคุยยังไงล่ะพี่ “ รุ่นพี่ยกน้ำชาขึ้นจิบก่อนวางแก้วลงช้า ๆ “ คำชม เป็นคำดาษดื่น ทั่ว ๆ ไป ฟังแล้วเอียน ยิ่งคนสวย ๆ นะ เค้าฟังมาจนเบื่อ “ เจ้าหนุ่ยมองหน้าตั้งใจฟัง
“ พอเค้าเบื่อ เค้าก็ไม่อยากคุยด้วย ช่องว่างมันก็ห่างออกไป “ เจ้าเอก บอกจุดบอดจุดแรกให้ฟัง “ น่ารักจัง สวยจัง เสียงเพราะมากเลย ตัดออกไปให้หมด คุยไปธรรมดา ๆ “เจ้าหนุ่ยพยักหน้าท่าทางเข้าใจที่รุ่นพี่พูดมา
“ถ้าเข้าไปคุยแล้วเค้าไม่คุยด้วยล่ะพี่ “ “ ถอยก่อน “ น้ำเสียงจริงจัง “ เมื่อเธอเริ่มระแวง เราต้องถอย พอเราถอยความระแวงเธอก็เบาลง รอสักวันสองวันค่อยเข้าไปใหม่ “ เจ้าหนุ่ยทำท่าคิดตาม “ เข้าไปครั้งนี้ก็ชวนคุยเรื่อยเฉื่อย อย่าไปเฉียดเข้าเรื่องที่เราชอบเธอ คุยเรื่องหนัง เรื่องละคร ดินฟ้าอากาศไป ยังไงก็ได้ให้ไกล ๆ เรื่องในใจไว้ “
“ ละครได้มั๊ยพี่ ผู้หญิงส่วนมากชอบดูละครหลังข่าว “ รุ่นน้องออกความเห็น “ ได้สิ ทำการบ้านมาเยอะ ๆ ดูให้ครบทุกตอน จะได้คุยกันรู้เรื่อง หรืออะไรก็ได้ที่เธอชอบ และสนใจอยู่ พอคุยเรื่องเดียวกับเธอได้ เธอก็ไว้ใจ ทีนี้ก็ค่อย ๆ ขยับเข้าไปทีละนิด “ “ อ้อ ต้องทำให้เธอไว้ใจก่อน “ รุ่นน้องเริ่มมองทางออก
“ ใช่แล้ว แต่อย่าลืมว่าผู้หญิงนี่อารมณ์ละเอียดมาก ถ้าทำให้ระแวงนิดนึงนี่เตลิดยิ่งกว่าลูกกวางอีก “ หยุดนิ่งนิดนึงมองหน้าน้อง “ และเอ็ง อย่าได้คิดหยั่งใจผู้หญิงเป็นอันขาด เอ็งไม่มีทางรู้ได้หรอก “ จบประโยคด้วยรอยยิ้มของผู้ช่ำชอง
คิดย้อนกลับไปตอนที่ประสบความสำเร็จครั้งแรก ได้มาเพราะความกลัว ด้วยความที่เขาเองเป็นคนรูปร่างหน้าตาธรรมดา จะรอให้ใครมาสนใจมันคงเป็นไปได้ยาก ดังนั้นเมื่อคิดชอบผู้หญิงคนแรก เขาจึงกลัวความผิดหวัง เมื่อเกิดความกลัว จึงพยายามเอาใจผู้หญิงคนนั้นทุกวิถีทาง แอบถามจากเพื่อนเธอว่าเธอชอบอะไรไม่ชอบอะไร
เพลงที่ชอบ หนังที่ดู สีโปรด ของกิน หนังสือ เสื้อผ้า ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอเขารวบรวมมาทั้งหมด และทำสิ่งที่เธอชอบ ถาม และชวนคุย เรื่องที่เธอสนใจ ไม่นานนักเธอก็เปิดใจให้เขาเข้าไปด้วยความยินดี
เมื่อสำเร็จแล้วคนนึง ความกลัวก็ค่อย ๆ เบาบางลงไป กลายเป็นความกล้ามีกำลังมากขึ้น คนแล้ว คนเล่า สำเร็จลงอย่างง่ายดาย การจีบผู้หญิงกลายเป็นความเร้าใจ สนุก ตื่นเต้น ลุ้นว่าเมื่อไรเธอจะตอบรับ และเมื่อวันผ่านไปเรื่อย ๆ ไม่เคยมีครั้งใดพลาดหวัง ความกลัวก็สลายหายไป ไม่มีเหลืออีกเลย มีแต่ความมั่นใจที่มากขึ้น และจะยังมากขึ้นไปได้อีกจนมองไม่เห็นที่สิ้นสุดของมัน
“ แล้วทำไมพี่ไม่หยุดที่ใครสักคนล่ะ “ รุ่นน้องสงสัย “ พี่ก็เคยคิดอยู่นะ “ ตาลอยมองเหม่อไปข้างหน้า “ แต่พอเจอคนสวย ๆ มันก็อดใจไม่ไหวสักที แล้วคนสมัยนี้นะ มีแต่น่ารักทั้งนั้น “ เขายิ้มตาเป็นประกายมองหน้ารุ่นน้อง “ แต่กับนุ่น พี่คิดว่าน่าจะที่สุดแล้วละ " เจ้าหนุ่ยมองหน้ารุ่นพี่นิ่ง “ ทั้งน่ารัก ทั้งเอาใจเก่ง งานบ้านก็เรียบร้อย งานที่ทำอยู่ก็มั่นคง พี่ตั้งใจว่าจะหยุดที่นุ่นนี่แหละ “
เขาคิดถึงที่ผ่านมา ครั้งแล้วครั้งเล่าที่คิดจะหยุด แต่เมื่อเจอคนที่ต้องตาต้องใจ มันก็อดไม่ได้สักที การเริ่มต้นใหม่ ไม่ใช่จะดีไปทุกเรื่อง โดยเฉพาะการเริ่มต้นปีละหลาย ๆ ครั้ง การหาที่อยู่ใหม่ ต้องเสียค่าเช่า ค่ามัดจำ ซื้อของเข้าบ้าน ถ้วยจาน หม้อ กะละมัง ที่นอน หมอน พัดลม ทุกอย่างต้องใช้ตัง และเมื่อเลิกกัน ส่วนมากเขาจะเป็นฝ่ายผิด ทุกครั้งเลยมั้ง ไม่ใช่ส่วนมากหรอก ก็เลยจบลงด้วยการเดินออกมาตัวเปล่า เพราะคนใหม่ จะให้เธอไปอยู่ที่เก่าไม่เคยมีใครยอมสักคน
ก็เวียนวนอยู่กับการหาบ้านเช่า และซื้อของเข้าบ้านอยู่อย่างนั้นทั้งปี จนอายุปาเข้าไปสามสิบกว่าแล้ว ยังไม่มีหลักแหล่งแน่นอนอะไรให้มองเห็นเลย พี่น้องก็ไม่ต้องไปหวังพึ่งใครหรอก ในเมื่อมองมาก็ยังไม่เห็นวี่แววความมั่นคงตรงไหนสักนิด ใครจะกล้าทุ่มเทกำลังกายกำลังใจมาให้ ดังนั้น ครั้งนี้คงต้องหยุดจริง ๆ สักที
“ แล้วพี่นุ่นล่ะพี่ พี่ไปเจอยังไง “ หนุ่มน้อยผู้ด้อยประสบการณ์ ไม่เบื่อการฟังความรู้ที่ถ่ายทอดจากรุ่นพี่ เจ้าเอก ซดน้ำชาอึกสุดท้ายเข้าคอก่อนจะสาธยาย “ เธอได้รับเลือกเข้าประกวดนางนพมาศ เชียวนะนั่น “ เขาทำตาลอยเมื่อนึกถึงแฟนคนปัจจุบัน
คิดถึงวันแรกเขาได้สบตาเธอที่นั่งอยู่บนรถแห่กระทง ใจมันหวิว อย่างบอกไม่ถูก และเผลอเดินตามขบวนไปจนสุดทาง ตามองเธอแทบไม่กระพริบ ใจเต้นรัวเหมือนตอนชอบผู้หญิงใหม่ ๆ เขาเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง และกับทุกคน
การชวนพูดคุยหลังจากงานเลิกถือเป็นการเริ่มต้นที่สวยงาม และการนัดเจอกันครั้งต่อไป มันก็คือบันไดที่ทอดยาวไปสู่ความสำเร็จ หน้าตาที่อ่อนหวาน งดงาม เป็นประตูบานแรกที่จะเปิดเข้าไปดูให้ถึงความคิด ความรู้สึกข้างในของเธอ งานที่มั่นคงนั้นเธอมีอยู่แล้ว ขาดแต่ครอบครัวที่อบอุ่น คู่ชีวิตที่จริงใจ นั่นทำให้เขากังวลนิด ๆ แต่เมื่อมองตากลมโตคู่นั้นฉายแววจริงจังกับชีวิตคู่ และใบหน้าหวาน ๆ ที่เฝ้าครุ่นคิดถึงอนาคต เขาก็ตัดสินใจว่าจะใช้ชีวิตกับเธอตลอดไป จะหยุดทุกอย่างที่เคยเหลวไหลมาทั้งหมด
ความรู้ความชำนาญทั้งหมดได้ถูกพลิกตำรามาใช้กับนุ่น ทุกอย่างที่เธอชอบ ทุกสิ่งที่เธอต้องการ ถูกบันทึกไว้ในสมองอย่างละเอียด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของกิน เรื่องนอน หนัง ละครเพลง เขาทำทุกอย่างเพื่อเธอ และเพื่อตัวเขาเอง ใช่แล้ว เขาต้องการหยุดที่ใครสักคน นี่คือความตั้งใจของผู้ชายคนนึง
รุ่นน้องนั่งฟังนิ่ง ทึ่งกับการเก็บรายละเอียดของพี่เอก พี่เขาไม่ได้รู้เรื่องพี่นุ่นเท่านั้น แต่รู้จนถึงในครอบครัวที่บ้านเกิดเลยละ ใครเป็นใครนิสัยยังไง จะเข้ากับคนนี้ต้องทำแบบไหน ใครชอบกินอะไร โอ้โฮ นี่ถ้าพี่เค้าไม่วางมือน่าจะหาคนเทียบยากอยู่สักหน่อย
( มีต่อครับ )
.....เรื่องสั้น........ เรื่อง......เหยื่อ........@@ โดย ลุงแผน
.........เย็นมากแล้ว ตะวันคล้อยต่ำจนมองเห็นแต่แสงที่สาดเรื่อ ๆ กระจายอยู่ริมขอบฟ้า หมู่บ้านนี้ไม่ใหญ่นัก ผู้คนจึงเริ่มบางตา ต่างคนต่างเข้าบ้านหากับข้าวกับปลามื้อสุดท้ายของวัน เด็กเล็กสี่ห้าคนวิ่งเล่นหัวเราะเสียงใสก่อนวงจะแตกแยกย้ายกันเมื่อแม่ของแต่ละคนเดินถือก้านมะยมมาต้อนไป
ร้านค้าเล็ก ๆ ประจำหมู่บ้านต้อนรับลูกค้าที่เวียนกันเข้ามาซื้อหาของกินของใช้ต่าง ๆ ส่วนใหญ่ก็จะเป็นพวกของกินง่าย ๆ หมู ไข่ ปลากระป๋อง เอาไว้ทำกิน สำหรับครอบครัวเล็ก ๆ หรือบ้านที่อยู่คนเดียว ม้าหินอ่อนหน้าร้านสองชุดวางไว้รับแขกที่แวะมานั่งทอดอารมณ์กันในยามเย็น แขกประจำก็หน้าเดิม ๆ นั่นแหละ บางครั้งมีแถมตอนเช้าเข้ามาด้วย ภาพคนหนุ่มมั่ง ผู้เฒ่ามั่ง นั่งคุยกันควันโขมงจึงเป็นสีสันของร้านค้าในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้
สองหนุ่มสองมุมวัยไม่ห่างกันนักนั่งคุยกันอย่างถูกคออยู่ที่โต๊ะชุดนึงหน้าร้านค่อนไปทางข้าง ๆ มองเห็นคนเข้าออกร้าน และถนนเล็ก ๆ ที่ทอดยาวไปในหมู่บ้านได้อย่างสบาย
“ จีบสาวเอ็งต้องใจเย็น “ หนุ่มใหญ่วัยสามสิบสอง พูดอย่างคนมีประสบการณ์ ก่อนยกแก้วน้ำชาขึ้นจิบเบา ๆ “ ผมเชื่อพี่นะ พี่เอก “ หนุ่มน้อยวัยยี่สิบสี่ยิ้มกว้างพลางพูดอย่างยกย่อง มือถือแก้วค้างไว้ “ เอ็งเชื่อพี่จริง ๆ เหรอ หนุ่ย “ “ จริงสิพี่ “ รุ่นน้องตอบรุ่นพี่ด้วยความจริงใจ “ ทำไมเชื่อง่ายจังล่ะ “ หนุ่มใหญ่ถามลองเชิง
“ โธ่พี่เอก “ ยกแก้วในมือขึ้นจิบนิดนึง ก่อนพูดต่อ “ เค้ารู้กันหมดละว่าเมียพี่เป็นสิบ แล้วก็สวย ๆ ทั้งนั้น พี่นุ่นคนล่าสุดนี่ก็ระดับได้เข้าประกวดนางนพมาศเลย “ เจ้าหนุ่ยเฉลย รุ่นพี่ยิ้มกริ่มอย่างพอใจในคำตอบ “ มันจะไปยากอะไรล่ะน้อง เรื่องสาว ๆ น่ะเรื่องจ้อย เอ็งรู้จุดนิดเดียว อยากจีบใครก็ไม่ยาก “ น้องขยับมาใกล้ ๆ มองหน้ารุ่นพี่ฟังอย่างตั้งใจ
พี่เอกของน้อง ๆ มองรุ่นน้องนิ่ง ลึก ๆ แอบดีใจที่ความสามารถของตัวเองเป็นที่เลื่องลือ และยอมรับในบรรดาพวกพ้องทั้งรุ่นน้อง และรุ่นเดียวกัน
ไปที่ไหน มีเมียที่นั่น คือภาพที่ติดตา ติดใจ ของคนที่รู้จักกับเจ้าเอก เขาควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า งานนึง ก็ไปกับคนนึง ถ้าใครเห็นว่าเขาควงใครอยู่ แล้วไม่เจอสักสองสามเดือน พอมาเจออีกครั้งก็จะพบว่าคนข้าง ๆ ไม่ใช่คนเดิมซะแล้ว พี่ ๆ ในบ้านจำชื่อสาว ๆ เหล่านั้นแทบไม่ได้
พอเริ่มจะจำได้บางคน ที่นิสัยใจคอเข้าทีและกำลังจะเข้ากันกับคนในครอบครัวได้ พี่เอก ก็พาคนใหม่มาแนะนำอีกแล้ว และใช้คำพูดเดิมกับพี่ ๆ ทุกครั้งว่า “ คนนี้ คนสุดท้ายแล้วพี่ “ ทำเอาคนในบ้านเรียกชื่อผิดชื่อถูกกันไปหลายต่อหลายคราว เพราะจำกันไม่ไหว แต่ที่เหมือนกันอยู่อย่างนึงคือ สาว ๆ แต่ละคนล้วนมีรูปร่างหน้าตาดีมาก
สิ่งที่ทำให้ทุกคนทึ่งก็เพราะว่า เขาไม่ใช่คนหน้าตาดี คือก็ไม่ถึงกับขี้เหร่ แต่หน้าตาธรรมดา ตัวก็เล็ก ๆ สูงแค่ร้อยหกสิบ ผิวดำแดง เรียกว่าถ้ายืนเทียบกับคนทั่ว ๆ ไป ที่ค่อนข้างขาว และสูง ๆ นิดนึงนะ คนจะไม่มองเขาเลย แล้วอะไรที่ทำให้เขามีคนควงได้ไม่ซ้ำหน้า ถึงขนาดที่ว่างานแต่งแทบจะจัดกันปีละสองหน
งานผูกข้อมือของเขา มีเพื่อนฝูงและญาติ ๆ ไปร่วมแสดงความยินดีอย่างคับคั่งอยู่ครั้งแรกและครั้งที่สอง พอครั้งที่สาม ที่สี่ ก็มีแต่พี่ ๆ น้อง ๆ อยู่ไม่กี่คน และพอครั้งที่ห้าไปแล้วมองดูก็จะเห็นแต่ญาติของสาวเจ้าแล้วละ นั่นคือการผูกข้อไม้ข้อมือตามประเพณี ที่ฝ่ายเจ้าสาวร้องขอมา ส่วนที่หญิงสาวพอใจมาอยู่ด้วยโดยไม่ได้เรียกร้องอะไรนั่นมีอีกนับไม่ไหว
“ ทำไงมั่งล่ะพี่ “ เจ้าหนุ่ย อดใจรอให้รุ่นพี่เล่าเองไม่ไหว เอ่ยปากออกมา เจ้าเอกยิ้มกริ่มมองหน้าน้องคนสนิท “ ข้อแรกนะ เอ็งอย่าไปชมเค้า “ “ อ้าว “ เจ้าหนุ่ย งง “ แล้วจะคุยยังไงล่ะพี่ “ รุ่นพี่ยกน้ำชาขึ้นจิบก่อนวางแก้วลงช้า ๆ “ คำชม เป็นคำดาษดื่น ทั่ว ๆ ไป ฟังแล้วเอียน ยิ่งคนสวย ๆ นะ เค้าฟังมาจนเบื่อ “ เจ้าหนุ่ยมองหน้าตั้งใจฟัง
“ พอเค้าเบื่อ เค้าก็ไม่อยากคุยด้วย ช่องว่างมันก็ห่างออกไป “ เจ้าเอก บอกจุดบอดจุดแรกให้ฟัง “ น่ารักจัง สวยจัง เสียงเพราะมากเลย ตัดออกไปให้หมด คุยไปธรรมดา ๆ “เจ้าหนุ่ยพยักหน้าท่าทางเข้าใจที่รุ่นพี่พูดมา
“ถ้าเข้าไปคุยแล้วเค้าไม่คุยด้วยล่ะพี่ “ “ ถอยก่อน “ น้ำเสียงจริงจัง “ เมื่อเธอเริ่มระแวง เราต้องถอย พอเราถอยความระแวงเธอก็เบาลง รอสักวันสองวันค่อยเข้าไปใหม่ “ เจ้าหนุ่ยทำท่าคิดตาม “ เข้าไปครั้งนี้ก็ชวนคุยเรื่อยเฉื่อย อย่าไปเฉียดเข้าเรื่องที่เราชอบเธอ คุยเรื่องหนัง เรื่องละคร ดินฟ้าอากาศไป ยังไงก็ได้ให้ไกล ๆ เรื่องในใจไว้ “
“ ละครได้มั๊ยพี่ ผู้หญิงส่วนมากชอบดูละครหลังข่าว “ รุ่นน้องออกความเห็น “ ได้สิ ทำการบ้านมาเยอะ ๆ ดูให้ครบทุกตอน จะได้คุยกันรู้เรื่อง หรืออะไรก็ได้ที่เธอชอบ และสนใจอยู่ พอคุยเรื่องเดียวกับเธอได้ เธอก็ไว้ใจ ทีนี้ก็ค่อย ๆ ขยับเข้าไปทีละนิด “ “ อ้อ ต้องทำให้เธอไว้ใจก่อน “ รุ่นน้องเริ่มมองทางออก
“ ใช่แล้ว แต่อย่าลืมว่าผู้หญิงนี่อารมณ์ละเอียดมาก ถ้าทำให้ระแวงนิดนึงนี่เตลิดยิ่งกว่าลูกกวางอีก “ หยุดนิ่งนิดนึงมองหน้าน้อง “ และเอ็ง อย่าได้คิดหยั่งใจผู้หญิงเป็นอันขาด เอ็งไม่มีทางรู้ได้หรอก “ จบประโยคด้วยรอยยิ้มของผู้ช่ำชอง
คิดย้อนกลับไปตอนที่ประสบความสำเร็จครั้งแรก ได้มาเพราะความกลัว ด้วยความที่เขาเองเป็นคนรูปร่างหน้าตาธรรมดา จะรอให้ใครมาสนใจมันคงเป็นไปได้ยาก ดังนั้นเมื่อคิดชอบผู้หญิงคนแรก เขาจึงกลัวความผิดหวัง เมื่อเกิดความกลัว จึงพยายามเอาใจผู้หญิงคนนั้นทุกวิถีทาง แอบถามจากเพื่อนเธอว่าเธอชอบอะไรไม่ชอบอะไร
เพลงที่ชอบ หนังที่ดู สีโปรด ของกิน หนังสือ เสื้อผ้า ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอเขารวบรวมมาทั้งหมด และทำสิ่งที่เธอชอบ ถาม และชวนคุย เรื่องที่เธอสนใจ ไม่นานนักเธอก็เปิดใจให้เขาเข้าไปด้วยความยินดี
เมื่อสำเร็จแล้วคนนึง ความกลัวก็ค่อย ๆ เบาบางลงไป กลายเป็นความกล้ามีกำลังมากขึ้น คนแล้ว คนเล่า สำเร็จลงอย่างง่ายดาย การจีบผู้หญิงกลายเป็นความเร้าใจ สนุก ตื่นเต้น ลุ้นว่าเมื่อไรเธอจะตอบรับ และเมื่อวันผ่านไปเรื่อย ๆ ไม่เคยมีครั้งใดพลาดหวัง ความกลัวก็สลายหายไป ไม่มีเหลืออีกเลย มีแต่ความมั่นใจที่มากขึ้น และจะยังมากขึ้นไปได้อีกจนมองไม่เห็นที่สิ้นสุดของมัน
“ แล้วทำไมพี่ไม่หยุดที่ใครสักคนล่ะ “ รุ่นน้องสงสัย “ พี่ก็เคยคิดอยู่นะ “ ตาลอยมองเหม่อไปข้างหน้า “ แต่พอเจอคนสวย ๆ มันก็อดใจไม่ไหวสักที แล้วคนสมัยนี้นะ มีแต่น่ารักทั้งนั้น “ เขายิ้มตาเป็นประกายมองหน้ารุ่นน้อง “ แต่กับนุ่น พี่คิดว่าน่าจะที่สุดแล้วละ " เจ้าหนุ่ยมองหน้ารุ่นพี่นิ่ง “ ทั้งน่ารัก ทั้งเอาใจเก่ง งานบ้านก็เรียบร้อย งานที่ทำอยู่ก็มั่นคง พี่ตั้งใจว่าจะหยุดที่นุ่นนี่แหละ “
เขาคิดถึงที่ผ่านมา ครั้งแล้วครั้งเล่าที่คิดจะหยุด แต่เมื่อเจอคนที่ต้องตาต้องใจ มันก็อดไม่ได้สักที การเริ่มต้นใหม่ ไม่ใช่จะดีไปทุกเรื่อง โดยเฉพาะการเริ่มต้นปีละหลาย ๆ ครั้ง การหาที่อยู่ใหม่ ต้องเสียค่าเช่า ค่ามัดจำ ซื้อของเข้าบ้าน ถ้วยจาน หม้อ กะละมัง ที่นอน หมอน พัดลม ทุกอย่างต้องใช้ตัง และเมื่อเลิกกัน ส่วนมากเขาจะเป็นฝ่ายผิด ทุกครั้งเลยมั้ง ไม่ใช่ส่วนมากหรอก ก็เลยจบลงด้วยการเดินออกมาตัวเปล่า เพราะคนใหม่ จะให้เธอไปอยู่ที่เก่าไม่เคยมีใครยอมสักคน
ก็เวียนวนอยู่กับการหาบ้านเช่า และซื้อของเข้าบ้านอยู่อย่างนั้นทั้งปี จนอายุปาเข้าไปสามสิบกว่าแล้ว ยังไม่มีหลักแหล่งแน่นอนอะไรให้มองเห็นเลย พี่น้องก็ไม่ต้องไปหวังพึ่งใครหรอก ในเมื่อมองมาก็ยังไม่เห็นวี่แววความมั่นคงตรงไหนสักนิด ใครจะกล้าทุ่มเทกำลังกายกำลังใจมาให้ ดังนั้น ครั้งนี้คงต้องหยุดจริง ๆ สักที
“ แล้วพี่นุ่นล่ะพี่ พี่ไปเจอยังไง “ หนุ่มน้อยผู้ด้อยประสบการณ์ ไม่เบื่อการฟังความรู้ที่ถ่ายทอดจากรุ่นพี่ เจ้าเอก ซดน้ำชาอึกสุดท้ายเข้าคอก่อนจะสาธยาย “ เธอได้รับเลือกเข้าประกวดนางนพมาศ เชียวนะนั่น “ เขาทำตาลอยเมื่อนึกถึงแฟนคนปัจจุบัน
คิดถึงวันแรกเขาได้สบตาเธอที่นั่งอยู่บนรถแห่กระทง ใจมันหวิว อย่างบอกไม่ถูก และเผลอเดินตามขบวนไปจนสุดทาง ตามองเธอแทบไม่กระพริบ ใจเต้นรัวเหมือนตอนชอบผู้หญิงใหม่ ๆ เขาเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง และกับทุกคน
การชวนพูดคุยหลังจากงานเลิกถือเป็นการเริ่มต้นที่สวยงาม และการนัดเจอกันครั้งต่อไป มันก็คือบันไดที่ทอดยาวไปสู่ความสำเร็จ หน้าตาที่อ่อนหวาน งดงาม เป็นประตูบานแรกที่จะเปิดเข้าไปดูให้ถึงความคิด ความรู้สึกข้างในของเธอ งานที่มั่นคงนั้นเธอมีอยู่แล้ว ขาดแต่ครอบครัวที่อบอุ่น คู่ชีวิตที่จริงใจ นั่นทำให้เขากังวลนิด ๆ แต่เมื่อมองตากลมโตคู่นั้นฉายแววจริงจังกับชีวิตคู่ และใบหน้าหวาน ๆ ที่เฝ้าครุ่นคิดถึงอนาคต เขาก็ตัดสินใจว่าจะใช้ชีวิตกับเธอตลอดไป จะหยุดทุกอย่างที่เคยเหลวไหลมาทั้งหมด
ความรู้ความชำนาญทั้งหมดได้ถูกพลิกตำรามาใช้กับนุ่น ทุกอย่างที่เธอชอบ ทุกสิ่งที่เธอต้องการ ถูกบันทึกไว้ในสมองอย่างละเอียด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของกิน เรื่องนอน หนัง ละครเพลง เขาทำทุกอย่างเพื่อเธอ และเพื่อตัวเขาเอง ใช่แล้ว เขาต้องการหยุดที่ใครสักคน นี่คือความตั้งใจของผู้ชายคนนึง
รุ่นน้องนั่งฟังนิ่ง ทึ่งกับการเก็บรายละเอียดของพี่เอก พี่เขาไม่ได้รู้เรื่องพี่นุ่นเท่านั้น แต่รู้จนถึงในครอบครัวที่บ้านเกิดเลยละ ใครเป็นใครนิสัยยังไง จะเข้ากับคนนี้ต้องทำแบบไหน ใครชอบกินอะไร โอ้โฮ นี่ถ้าพี่เค้าไม่วางมือน่าจะหาคนเทียบยากอยู่สักหน่อย
( มีต่อครับ )