สวัสดีวันสุข(ศุกร์)ครับ
มีเรื่องเล่าจากผู้ใหญ่มาฝากครับ วันนี้มาว่ากันถึงหลักสูตรคุณภาพ (ผู้เล่า)เข้าร่วมหลักสูตรนี้ด้วย คือหลักสูตรลองใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ โดยไม่มีเงินและไม่มีมือถือ เวลา8 ชั่วโมง
8 ชม. ตั้งแต่ 9 โมงเช้า ถึง 5 โมงเย็น และในวันเสาร์ต้น เดือน ผู้เข้าร่วมประกอบด้วยคนทำงานออฟฟิศมนุษย์เงิน เดือน 20 คนซึ่งถูกกำหนดเงื่อนไขให้ได้ เรียนรู้ ในสิ่งที่บางทีอาจจะไม่ได้เรียนรู้มาก่อนเลย
วิทยากรบอก ผมขอให้ทุกคนงดอาหารเช้าแล้ว มาพบกันที่หน้าห้างใหญ่ ย่านสยามสแควร์ เงินทอง บัตร ATM มือถือที่พกมา ให้ฝากไว้ ที่อาจารย์ตอนเย็นจะคืนให้ แต่ทุกคน ต้องหาวิธีไปถึงจุดนัดพบที่หน้าห้างใหญ่ ตรงแยกลาดพร้าวในเวลา 17:00 น
ทุกคนต่างปฎิบัติการด้วยท้องที่หิว ต่างนำพาตัวเองสู่จุดนัดหมาย ด้วยประสบการณ์เฉพาะตนที่ยากจะลืมเลือน
*คุณต้อยหนึ่งในนั้นเล่าว่าเธอพยายามรวบรวมความกล้า ไปขอเงินค่ารถเมล์แต่ใจไม่กล้าพอ เพราะรูปร่างหน้าตาแบบเธอใครเขาจะเชื่อว่าไม่มีเงินเลยสักบาท แต่ด้วยความมุ่งมั่นคุณต้อยเดิน ทางจากสยามไปถึงช่วงลาดพร้าวโดยไม่มี อาหารและน้ำตกถึงท้อง
คุณต้อยสรุปวีรกรรมของเธอว่าเป็นเรื่องศักดิ์ศรี ล้วนๆเพื่อนๆจึงแถมด้วยว่าไม่ฉลาด เพราะไม่รู้จักขึ้นรถเมล์ตีสำหรับประชาชน เห็นมั้ยเล่า คุณมีมีแต่ความพร้อม แต่คุณไม่รู้ ซะอย่างนั้น
*คุณน้อย คนต่อไปแก้โจทย์แรกทำอย่างไรจึงหายหิวคุณน้อย เล็งแม่ค้าหมูปิ้งท่าทางมีเมตตา คุณน้อยเริ่มบรรยายว่าเธอไม่ได้กินข้าว เช้ากำลังจะเป็นลมแล้ว แม่ค้าสงสารแฮะ ยื่นหมูปิ้งให้ 2 ไม้แถมข้าวเหนียวอีกห่อ
ณ นาทีนั้น คุณน้อย สัญญากับตัวเองว่าทันทีที่ภารกิจเสร็จได้ กระเป๋าสตางค์ของตัวเองคืนจะมาเหมาหมูปิ้งหมดทั้งแผงเลย แต่พอถึงตอนเดินไปขอใช้โทรศัทย์มือถือจากทุกคนที่เดินผ่านไปมาสายตาที่มอง คุณน้อยหัวจรดเท้าหรือท่าทีธุระไม่ใช่ของคนเหล่านี้คุณน้อยสรุปว่า น้ำใจแห้งแล้งกว่าแม่ค้าหมูปิ้งยิ่งนัก คุณน้อยบากหน้าไปขอยืมมือถือ กว่า 10 รายแต่สุดท้ายมีหญิงวัยกลางคน ให้เธอยืนมือถือมาได้สำเร็จ คุณน้อยสัญญากับตัวเองเป็นคำรบ 2 ว่า ต่อจากนี้ไปใครมาขอยืมใช้มือถือ เธอจะเต็มใจให้โดยไม่เกี่ยงงอนใดๆเลยนี่คือคำสัญญาจากใจ
*คุณเอกคนที่ 3 พยายามที่จะทดสอบใจผู้คนแต่ไม่มี ใครเชื่อว่าชายครบ 32 ไม่พิกลพิการจะมีหน้ามาแบมือขอเงิน เอกต้องทนหิวถึงบ่าย แก่ๆไปขอเงินจากนักศึกษาสาวที่มองเอก อย่างพินิจพิเคราะห์อยู่ครู่หนึ่งแล้วเดิน จากไป
ราว10นาทีต่อมาเธอยื่นถุงจากร้าน สะดวกซื้อให้เอกโดยไม่พูดสักคำเอกรับมา เปิดดูมีเครื่องดื่มเย็นๆ 2 ขวด แซนวิช และธนบัตร 100 บาท ในถุงนั้น เอกเล่าว่า อยากจะวิ่งไปขอบคุณนักศึกษาสาวผู้นั้นแต่ เธอเดินลับหายไปในฝูงชนแล้วบุญคุณครั้งนี้เองเอกจะไม่ลืมเงิน 100 บาทที่ได้มามันเป็นเงินที่มีค่ากว่าเงินเดือนหลายหมื่น ที่ฝ่ายการเงินโอนเข้าบัญชีทุกเดือน ซะอีก เอกกำลังคิดว่าตัวเองจะตอบแทนสังคมให้ผู้ที่ มีน้ำใจได้อย่างไร
*สุดท้ายคุณวิทยาที่เป็น วิทยากรหลักสูตรนี้แต่ต้องใช้ชีวิตโดยไม่มีเงินเช่นเดียวกับลูกศิษย์คนอื่น
วิทยาปล่อยวางและเล่นเกมส์นี้ อย่างไม่กดดันตัวเองแต่พยายามเข้าใจ ปฏิกิริยาของคนที่เขาไปขอเงินและพยายาม เชื่อมโยงเหตุผลที่ทำให้บางคนมีน้ำใจมากกว่าคนอื่น วิทยาได้รับความช่วยเหลือจากคน ที่ใส่ใจรับฟังหรือจ้องมองดวงตาของวิทยา แต่ผู้คนที่เร่งรีบไม่มีเวลาแม้แต่จะหยุดฟัง พร้อมเชิดหน้าผ่านไปพร้อมส่งสัญญาณอำมหิต แปลความได้ว่า ก็เรื่องของอย่ามายุ่งกับ กรู ผู้เข้าร่วม 20 คนมาถึงจุดหมายด้วยตัวช่วยต่างกัน
แต่ทุกคน สรุปตรงกันว่า ต่อไปตนจะทำหน้าที่เป็น ผู้ให้อย่างเต็มใจเมื่อมีผู้ร้องขอเพราะ ถ้าเราไม่ให้ไม่ช่วยคนในสังคมแล้วสังคมที่เราอยู่ร่วมกันนี้ก็คงไม่มีการให้มี แต่ความเป็นตัวใครตัวมัน
หลักสูตร นี้ได้ชี้ทางให้เราทุกคนทั้ง 20 คนรวม ทั้งท่านที่ฟังรายการนี้อยู่ว่าควรจะใช้ ชีวิตที่เหลืออย่างไร
อันนี้ก็เป็น เรื่องจริงที่เกิดขึ้นนะครับแล้วก็เป็น เรื่องราวที่จะสะท้อนแล้วผมอยากจะบอกว่ามัน เป็นเรื่องที่จริงที่สุดในยามที่คุณเกิดปัญหาไม่มีอะไรเลยแล้วก็ปัญหาเฉพาะหน้าแบบนี้น้ำใจเป็นสิ่ง สำคัญที่สุด
ฟังแล้วก็โปรดมีน้ำใจให้ต่อกันนะครับ🎁♥️มีน้ำใจให้ต่อกันแล้วก็จะพบกับความสุขในชีวิต ของคุณตลอดไป ขอบคุณครับ🎀
เรื่องเล่าจาก ถิรชัย
Cr. บิ๊กแป๊ะ ถิรชัย วุฒิธรรม รายการ Morning Talk FM.99
สุขสันต์วันสุขนะครับ
แล้วพบกันใหม่ในตอนหน้านะครับ
つづく
บทความจากผู้ใหญ่ใจดี ตอนที่ 6 หลักสูตรการใช้ชีวิต ว่าด้วยเรื่อง น้ำใจและการให้♥️🎀🎁
มีเรื่องเล่าจากผู้ใหญ่มาฝากครับ วันนี้มาว่ากันถึงหลักสูตรคุณภาพ (ผู้เล่า)เข้าร่วมหลักสูตรนี้ด้วย คือหลักสูตรลองใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ โดยไม่มีเงินและไม่มีมือถือ เวลา8 ชั่วโมง
8 ชม. ตั้งแต่ 9 โมงเช้า ถึง 5 โมงเย็น และในวันเสาร์ต้น เดือน ผู้เข้าร่วมประกอบด้วยคนทำงานออฟฟิศมนุษย์เงิน เดือน 20 คนซึ่งถูกกำหนดเงื่อนไขให้ได้ เรียนรู้ ในสิ่งที่บางทีอาจจะไม่ได้เรียนรู้มาก่อนเลย
วิทยากรบอก ผมขอให้ทุกคนงดอาหารเช้าแล้ว มาพบกันที่หน้าห้างใหญ่ ย่านสยามสแควร์ เงินทอง บัตร ATM มือถือที่พกมา ให้ฝากไว้ ที่อาจารย์ตอนเย็นจะคืนให้ แต่ทุกคน ต้องหาวิธีไปถึงจุดนัดพบที่หน้าห้างใหญ่ ตรงแยกลาดพร้าวในเวลา 17:00 น
ทุกคนต่างปฎิบัติการด้วยท้องที่หิว ต่างนำพาตัวเองสู่จุดนัดหมาย ด้วยประสบการณ์เฉพาะตนที่ยากจะลืมเลือน
*คุณต้อยหนึ่งในนั้นเล่าว่าเธอพยายามรวบรวมความกล้า ไปขอเงินค่ารถเมล์แต่ใจไม่กล้าพอ เพราะรูปร่างหน้าตาแบบเธอใครเขาจะเชื่อว่าไม่มีเงินเลยสักบาท แต่ด้วยความมุ่งมั่นคุณต้อยเดิน ทางจากสยามไปถึงช่วงลาดพร้าวโดยไม่มี อาหารและน้ำตกถึงท้อง
คุณต้อยสรุปวีรกรรมของเธอว่าเป็นเรื่องศักดิ์ศรี ล้วนๆเพื่อนๆจึงแถมด้วยว่าไม่ฉลาด เพราะไม่รู้จักขึ้นรถเมล์ตีสำหรับประชาชน เห็นมั้ยเล่า คุณมีมีแต่ความพร้อม แต่คุณไม่รู้ ซะอย่างนั้น
*คุณน้อย คนต่อไปแก้โจทย์แรกทำอย่างไรจึงหายหิวคุณน้อย เล็งแม่ค้าหมูปิ้งท่าทางมีเมตตา คุณน้อยเริ่มบรรยายว่าเธอไม่ได้กินข้าว เช้ากำลังจะเป็นลมแล้ว แม่ค้าสงสารแฮะ ยื่นหมูปิ้งให้ 2 ไม้แถมข้าวเหนียวอีกห่อ
ณ นาทีนั้น คุณน้อย สัญญากับตัวเองว่าทันทีที่ภารกิจเสร็จได้ กระเป๋าสตางค์ของตัวเองคืนจะมาเหมาหมูปิ้งหมดทั้งแผงเลย แต่พอถึงตอนเดินไปขอใช้โทรศัทย์มือถือจากทุกคนที่เดินผ่านไปมาสายตาที่มอง คุณน้อยหัวจรดเท้าหรือท่าทีธุระไม่ใช่ของคนเหล่านี้คุณน้อยสรุปว่า น้ำใจแห้งแล้งกว่าแม่ค้าหมูปิ้งยิ่งนัก คุณน้อยบากหน้าไปขอยืมมือถือ กว่า 10 รายแต่สุดท้ายมีหญิงวัยกลางคน ให้เธอยืนมือถือมาได้สำเร็จ คุณน้อยสัญญากับตัวเองเป็นคำรบ 2 ว่า ต่อจากนี้ไปใครมาขอยืมใช้มือถือ เธอจะเต็มใจให้โดยไม่เกี่ยงงอนใดๆเลยนี่คือคำสัญญาจากใจ
*คุณเอกคนที่ 3 พยายามที่จะทดสอบใจผู้คนแต่ไม่มี ใครเชื่อว่าชายครบ 32 ไม่พิกลพิการจะมีหน้ามาแบมือขอเงิน เอกต้องทนหิวถึงบ่าย แก่ๆไปขอเงินจากนักศึกษาสาวที่มองเอก อย่างพินิจพิเคราะห์อยู่ครู่หนึ่งแล้วเดิน จากไป
ราว10นาทีต่อมาเธอยื่นถุงจากร้าน สะดวกซื้อให้เอกโดยไม่พูดสักคำเอกรับมา เปิดดูมีเครื่องดื่มเย็นๆ 2 ขวด แซนวิช และธนบัตร 100 บาท ในถุงนั้น เอกเล่าว่า อยากจะวิ่งไปขอบคุณนักศึกษาสาวผู้นั้นแต่ เธอเดินลับหายไปในฝูงชนแล้วบุญคุณครั้งนี้เองเอกจะไม่ลืมเงิน 100 บาทที่ได้มามันเป็นเงินที่มีค่ากว่าเงินเดือนหลายหมื่น ที่ฝ่ายการเงินโอนเข้าบัญชีทุกเดือน ซะอีก เอกกำลังคิดว่าตัวเองจะตอบแทนสังคมให้ผู้ที่ มีน้ำใจได้อย่างไร
*สุดท้ายคุณวิทยาที่เป็น วิทยากรหลักสูตรนี้แต่ต้องใช้ชีวิตโดยไม่มีเงินเช่นเดียวกับลูกศิษย์คนอื่น
วิทยาปล่อยวางและเล่นเกมส์นี้ อย่างไม่กดดันตัวเองแต่พยายามเข้าใจ ปฏิกิริยาของคนที่เขาไปขอเงินและพยายาม เชื่อมโยงเหตุผลที่ทำให้บางคนมีน้ำใจมากกว่าคนอื่น วิทยาได้รับความช่วยเหลือจากคน ที่ใส่ใจรับฟังหรือจ้องมองดวงตาของวิทยา แต่ผู้คนที่เร่งรีบไม่มีเวลาแม้แต่จะหยุดฟัง พร้อมเชิดหน้าผ่านไปพร้อมส่งสัญญาณอำมหิต แปลความได้ว่า ก็เรื่องของอย่ามายุ่งกับ กรู ผู้เข้าร่วม 20 คนมาถึงจุดหมายด้วยตัวช่วยต่างกัน
แต่ทุกคน สรุปตรงกันว่า ต่อไปตนจะทำหน้าที่เป็น ผู้ให้อย่างเต็มใจเมื่อมีผู้ร้องขอเพราะ ถ้าเราไม่ให้ไม่ช่วยคนในสังคมแล้วสังคมที่เราอยู่ร่วมกันนี้ก็คงไม่มีการให้มี แต่ความเป็นตัวใครตัวมัน
หลักสูตร นี้ได้ชี้ทางให้เราทุกคนทั้ง 20 คนรวม ทั้งท่านที่ฟังรายการนี้อยู่ว่าควรจะใช้ ชีวิตที่เหลืออย่างไร
อันนี้ก็เป็น เรื่องจริงที่เกิดขึ้นนะครับแล้วก็เป็น เรื่องราวที่จะสะท้อนแล้วผมอยากจะบอกว่ามัน เป็นเรื่องที่จริงที่สุดในยามที่คุณเกิดปัญหาไม่มีอะไรเลยแล้วก็ปัญหาเฉพาะหน้าแบบนี้น้ำใจเป็นสิ่ง สำคัญที่สุด
ฟังแล้วก็โปรดมีน้ำใจให้ต่อกันนะครับ🎁♥️มีน้ำใจให้ต่อกันแล้วก็จะพบกับความสุขในชีวิต ของคุณตลอดไป ขอบคุณครับ🎀
เรื่องเล่าจาก ถิรชัย
Cr. บิ๊กแป๊ะ ถิรชัย วุฒิธรรม รายการ Morning Talk FM.99
สุขสันต์วันสุขนะครับ
แล้วพบกันใหม่ในตอนหน้านะครับ
つづく