สวัสดีค่ะ วันนี้คือเรามีอะไรจะมาปรึกษานิดหน่อย ใครทราบหรือมีข้อมูลยังไงก็มาคุยกันได้นะคะ
คือช่วงนี้รู้สึกกับตัวเองมากๆ ว่าตัวเองเปลี่ยนไป รู้สึกเศร้า รู้สึกนอยด์ คือรู้สึกแย่ไปหมด ไม่ต้องการพูดคุยหรือสนทนากับใคร ไม่อยากทำอะไร อยากนอน แค่อยากนอน ไม่อยากกินข้าว เบื่ออาหาร คือแค่อยากนอนอยู่เฉยๆ ช่วงนี้คือร้องไห้บ่อยมากๆ บ่อยจนเกินไป คิดมาก คิดทุกอย่างกับคำพูดของคนอื่น บางคนพูดมาไม่คิดอะไร คือเหมือนพูดแบบเล่นๆ แต่ตัวเองเอากลับมาย้อนคิดเองทั้งหมด ร้องไห้ออกมา รู้สึกมากๆ ว่าตัวเองเกิดมาทำไม คือส่วนตัวเป็นคนที่เกิดมาในครอบครัวที่ชอบใช้ความรุนแรง เราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่แท้ๆมาตั้งแต่สองขวบแล้ว คือคนอื่นเอามาเลี้ยง พ่อกับแม่หย่าร้างกันตั้งแต่จำความได้เลย เรารู้สึกว่าตัวเองมีปมด้อย มีจุดที่ไม่เหมือนเด็กคนอื่น คือตอนแรกๆเราไม่คิดไม่สนใจกับอะไรพวกนี้ แต่เหมือนกับว่าทางยาติๆ ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบมาก เปรียบเทียบกับลูกของเค้าต่างๆนาๆ ช่วงหลังๆมานี้ เรากลายเป็นคนเซ้นซิทีฟมากๆ เรากลัวที่จะต้องถูกจ้องมองจากผู้คนมากๆ ทั้งๆที่แต่ก่อนเป็นคนกล้าแสดงออก ยิ้มง่ายยิ้มเก่ง ร่าเริง แต่ช่วงนี้คือมันไม่ใช่ เราเศร้า เราอยากอยู่คนเดียว เราไม่อยากเจอใคร เพราะกลัวคนอื่นจะรู้ว่าปมด้อยของเราคืออะไร กลัวการถูกสังคมด่า กลัวมาก ส่วนตัวเป็นคนที่ไม่ได้หน้าตาแย่ ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้แย่ ทุกๆสิ่งโอเครมากๆ แต่กลับเป็นตัวเราเอง ที่กลับถอยหลังออกไป เราไม่รู้ว่าอาการแบบนี้มันมาจากอะไร มาจากไหน รู้แค่ว่า ถ้าเศร้า ร้องไห้ ต้องร้องไห้เงียบที่สุด ในห้องคนเดียว อย่าแสดงให้ใครรู้ว่าเราเป็นอะไร ถ้าเศร้าให้ฟังเพลง คือแค่นั้น เราแค่รู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์เอามากๆ ภาวนาให้ตัวเองมีความสุข แต่ไม่รู้ ว่าตัวเองจะมีความสุขได้ยังไง จากอะไร ถ้าเราอยู่กับเพื่อน เราจะโอเครขึ้นไปหนึ่งจุด แต่ถ้าอยู่คนเดียวเมื่อไหร่จะฟุ้งซ่าน คิดมาก บางทีรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง คือเหมือนเราว่ายน้ำ เราหายใจได้ไม่ปรกติ เราปวดหัว เรานอนมาก กินอาหารน้อยลง เราเคยน้ำหนัก 49 แต่ตอนนี้เหลือ 42 เราเคยมีรอบเอวถึง 27นิ้ว แต่ตอนนี้เหลือแค่ 23-24นิ้ว เราอายุ 14ปี เคยโทรไปคุยกับแม่ (แม่แท้ๆที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน) แม่บอกให้เราอย่าคิด อย่าแคร์คน อย่าสนใจใคร แม่พยายามโทรหาเราทุกวัน ตอนเช้าและตอนกลางคืนก่อนนอน แม่บอกว่าอย่าคิดอะไรบ้าๆ ให้อยู่กับแม่ก่อน เราเคยสูญเสียน้องสาวของเรา เมื่ออายุ 4ขวบ
และช่วงนี้เราคิดถึงน้องมากๆ อยากไปอยู่กับน้อง อยากรู้ ว่าถ้าเราไป จะมีใครดีใจบ้าง
เหมือนเป็นภาระของคนที่บ้านมาก คือใครสามารถรู้บ้างคะ ว่าที่เราเป็นอยู่หมายความว่าอะไร หรือเป็นปรกติ เราไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ วันนี้คือไม่ไหวแล้ว มันอึดอัดไปหมด อยากไปต่อ แต่มันไม่มีแรงจูงใจ ไม่มีแรงจะคิดเลย ว่าจะเอายังไงต่อ คุยกันกับเราได้เลยนะคะ มาให้คำปรึกษาก็ได้ ขอบคุณค่ะ
ไม่เข้าใจตัวเองกับอาการแบบนี้
คือช่วงนี้รู้สึกกับตัวเองมากๆ ว่าตัวเองเปลี่ยนไป รู้สึกเศร้า รู้สึกนอยด์ คือรู้สึกแย่ไปหมด ไม่ต้องการพูดคุยหรือสนทนากับใคร ไม่อยากทำอะไร อยากนอน แค่อยากนอน ไม่อยากกินข้าว เบื่ออาหาร คือแค่อยากนอนอยู่เฉยๆ ช่วงนี้คือร้องไห้บ่อยมากๆ บ่อยจนเกินไป คิดมาก คิดทุกอย่างกับคำพูดของคนอื่น บางคนพูดมาไม่คิดอะไร คือเหมือนพูดแบบเล่นๆ แต่ตัวเองเอากลับมาย้อนคิดเองทั้งหมด ร้องไห้ออกมา รู้สึกมากๆ ว่าตัวเองเกิดมาทำไม คือส่วนตัวเป็นคนที่เกิดมาในครอบครัวที่ชอบใช้ความรุนแรง เราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่แท้ๆมาตั้งแต่สองขวบแล้ว คือคนอื่นเอามาเลี้ยง พ่อกับแม่หย่าร้างกันตั้งแต่จำความได้เลย เรารู้สึกว่าตัวเองมีปมด้อย มีจุดที่ไม่เหมือนเด็กคนอื่น คือตอนแรกๆเราไม่คิดไม่สนใจกับอะไรพวกนี้ แต่เหมือนกับว่าทางยาติๆ ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบมาก เปรียบเทียบกับลูกของเค้าต่างๆนาๆ ช่วงหลังๆมานี้ เรากลายเป็นคนเซ้นซิทีฟมากๆ เรากลัวที่จะต้องถูกจ้องมองจากผู้คนมากๆ ทั้งๆที่แต่ก่อนเป็นคนกล้าแสดงออก ยิ้มง่ายยิ้มเก่ง ร่าเริง แต่ช่วงนี้คือมันไม่ใช่ เราเศร้า เราอยากอยู่คนเดียว เราไม่อยากเจอใคร เพราะกลัวคนอื่นจะรู้ว่าปมด้อยของเราคืออะไร กลัวการถูกสังคมด่า กลัวมาก ส่วนตัวเป็นคนที่ไม่ได้หน้าตาแย่ ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้แย่ ทุกๆสิ่งโอเครมากๆ แต่กลับเป็นตัวเราเอง ที่กลับถอยหลังออกไป เราไม่รู้ว่าอาการแบบนี้มันมาจากอะไร มาจากไหน รู้แค่ว่า ถ้าเศร้า ร้องไห้ ต้องร้องไห้เงียบที่สุด ในห้องคนเดียว อย่าแสดงให้ใครรู้ว่าเราเป็นอะไร ถ้าเศร้าให้ฟังเพลง คือแค่นั้น เราแค่รู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์เอามากๆ ภาวนาให้ตัวเองมีความสุข แต่ไม่รู้ ว่าตัวเองจะมีความสุขได้ยังไง จากอะไร ถ้าเราอยู่กับเพื่อน เราจะโอเครขึ้นไปหนึ่งจุด แต่ถ้าอยู่คนเดียวเมื่อไหร่จะฟุ้งซ่าน คิดมาก บางทีรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง คือเหมือนเราว่ายน้ำ เราหายใจได้ไม่ปรกติ เราปวดหัว เรานอนมาก กินอาหารน้อยลง เราเคยน้ำหนัก 49 แต่ตอนนี้เหลือ 42 เราเคยมีรอบเอวถึง 27นิ้ว แต่ตอนนี้เหลือแค่ 23-24นิ้ว เราอายุ 14ปี เคยโทรไปคุยกับแม่ (แม่แท้ๆที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน) แม่บอกให้เราอย่าคิด อย่าแคร์คน อย่าสนใจใคร แม่พยายามโทรหาเราทุกวัน ตอนเช้าและตอนกลางคืนก่อนนอน แม่บอกว่าอย่าคิดอะไรบ้าๆ ให้อยู่กับแม่ก่อน เราเคยสูญเสียน้องสาวของเรา เมื่ออายุ 4ขวบ
และช่วงนี้เราคิดถึงน้องมากๆ อยากไปอยู่กับน้อง อยากรู้ ว่าถ้าเราไป จะมีใครดีใจบ้าง
เหมือนเป็นภาระของคนที่บ้านมาก คือใครสามารถรู้บ้างคะ ว่าที่เราเป็นอยู่หมายความว่าอะไร หรือเป็นปรกติ เราไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ วันนี้คือไม่ไหวแล้ว มันอึดอัดไปหมด อยากไปต่อ แต่มันไม่มีแรงจูงใจ ไม่มีแรงจะคิดเลย ว่าจะเอายังไงต่อ คุยกันกับเราได้เลยนะคะ มาให้คำปรึกษาก็ได้ ขอบคุณค่ะ