ซากศพก็เป็นทุกข์ได้ไหม?

วิปัสสนาไม่ใช่ การนั่งนึก นอนนึก เดินนึก ยืนนึก ถึงคำว่าไม่ใช่คน สัตว์ สิ่งของ ไม่ไปนึกว่า ร่างกายเป็นธาตุ4ขันธ์5 ไม่ไปนึกว่าร่างกายเน่าเหม็นเป็นซากศพ ไม่ใช่การนึกถึงคำสมมุติ บัญญัติ การนึกเป็นการปรุง

สังขารเป็น อัพยากต ไม่รู้จักทุกข์ ไม่เป็นทุกข์ สังขารเป็นอนัตตา ไม่เที่ยง ที่ทุกข์เพราะตนไปมีอัตตา ในสังขาร

สังขาร ไม่เป็นทุกข์ ไม่เป็นสุข ไม่เป็นบุญ ไม่เป็นบาป ไม่เป็นกุศล ไม่เป็นอกุศล ทุกข์ สุข บุญ บาป กุศล อกุศล อยู่ที่จิต121ชนิด

ภาวนาไปแล้ว ก็ยังมีอาการแฉลบใน อเนญชา และการคำนึงในกุศลต่างๆ แม้การเเล่นไปวิจัยในธ ธ​รรม ​ใด ก็จะมีอาการเพิกทิ้ง และ วิ่งเข้าไปคว้าตัวคว้าตน ในอาการเสพสุขในกุศลต่างๆ การยึดติดสภาพไร้ตัวตน ทำให้แม้นควา

ใจเป็นที่รวมทั้ง กุศลและอกุศล เป็นความรู้สึกในขณะนั้น เมื่อจิตเป็นกุศล ใจก็เป็นสุข เมื่อจิตเป็นอกุศลจิตก็ทุกข์ จิตกับใจ เป็นดั่งน้ำสี มันแยกกันอยู่ จิตเป็นดั่งตัวจิต ใจเป็นเจตสิก เห็นใจเกิดขึ้นมาแล้ว

เมื่อเกิดความยินดี พอใจ เสียใจ โลภ โกรธ หลง สุข ทุกช์ ทุกสิ่งเหล่านี้เป็นสังขาร เวทนา เมื่อสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นมา ให้รู้ทัน เมื่อรู้ทันจะเห็นว่า เริ่มจากมีหน่อเล็กๆ ของสังขาร เวทนา นั้น เริ่มผุดขึ้น

ระยะหนึ่งแล้ว ในการใช้ชีวิตประจำวัน มีอาการของสมาธิ ที่ไม่ควานหาที่ตั้ง ไม่กำหนดใดๆ แต่รู้ว่ามีสมาธิ ความเกิดดับ หรือรู้เห็นการเกิดดับหายไป แต่ก็เห็นความแปรปรวน เหมือนไม่รู้แต่ก็รู้ เหมือนไม่เห็นแต่