ตอนแรกคิดว่าแกคิดสั้น แต่พอฟังเรื่องของพี่ศุภชัย ทัฬหสุนทร
ที่โดดชั้น 8 อาคารศาลอาญา บอกเลยว่าไม่ใช่คิดสั้น แต่คิดมาแล้ว
คิดมายาวๆ คิดจนแค้น แค้นจนไม่มีทางออก

แค้นกระบวนการยุติธรรม
และฟางเส้นสุดท้ายคือคำพิพากษา "ยกฟ้อง"

ผมคุยกับน้าของ "ธนิต" หรือเต้ ผู้เสียชีวิต เล่าว่าหลังจากที่เต้ ถูกแทงตาย
ชะตากรรมของทุกคนในครอบครัวก็เปลี่ยนแปลงไป โดยเฉพาะ "ศุภชัย" ผู้เป็นพ่อ

พ่อต้องลาออกจากงานเพื่อมาตามคดีลูกชาย หลังเกิดเหตุไปรับศพที่รพ.ราชวิถี
ไปหาเสื้อผ้าลูก ปรากฎว่าหาไม่เจอ ทั้งที่เสื้อผ้าจะเป็นหลักฐานว่าเต้ถูกแทงด้วยอาวุธอะไร
และอาจจะมีดีเอ็นเอ คนร้ายอยู่ที่เสื้อ  มีดของกลางก็หาไม่เจอ

พ่อของเต้ เดินหน้ารวบรวมข้อมูลต่างๆ ด้วยตัวเอง ไปหากล้องวงจรปิดเอง
ไปหาภาพถ่าย ช่วงเวลาที่ลูกและคนร้ายอยู่ในจุดเกิดเหตุ จนรวบรวมเป็นเอกสารเป็นพันๆหน้า

ที่ผมทึ่งกว่านั้นคือ พ่อเต้ มักจะไปที่ศาลบ่อยๆ เพื่อไปฟังการพิจารณาคดี
ที่มีความใกล้เคียงกับคดีลูกชาย อย่างคดี 6 โจ๋ แทงชายพิการร้านขนมปัง
น้าบอกว่าศุภชัย ไปฟังแทบทุกนัด มันคือความพยายามของผู้เป็นพ่อ

ชาวบ้านคนหนึ่งที่ไม่รู้กฎหมาย พยายามสุดชีวิต
แล้ววันหนึ่งมาพบว่าคดีลูกตัวเอง ไม่มีหลักฐานอะไรเอาผิดคนร้ายเลย

ผมถึงคิดว่าเหตุการณ์ที่ศาลวันนั้น ไม่ใช่เรื่อง"คิดสั้น" หรืออารมณ์วูบไหว
แต่เป็นความคับแค้นที่สุมในอกมาเป็นเวลายาวนาน

โดยมีคำพิพากษา "ยกฟ้อง" เป็นฟางเส้นสุดท้าย