คือเราไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้แบบว่านิสัยส่วนตัวลึกๆจะเป็นคนใจร้อน หงุดหงิดง่ายขี้โมโหด้วย แต่พอเราโตขึ้นเราก็รับมือกับอารมณ์ตัวเองได้มาขึ้น แต่ในขณะเดียวกันอารมณ์ของเรามันก็รุนแรงมากขึ้นเหมือนกัน แต่คือเราเป ็นคนมี่เก็บอารมณ์และก็สีหน้าตัวเองได้ดีมากระดับหนึ่ง หลักคือเราเริ่มรู้สึกว่าอารมณ์ตัวเองเริ่มรุนแรงขึ้นตอนช่วงที่เรารักษาตอนตัวเองป่วยเป็นแพนิก ตอนนี้รักษามาประมาณ 5 เดือนแล้ว คือเวลามีอะไรมากระตุ้นช่วงแรกๆจะรู้สึกแย่รู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถเอาขชนะมันได้ แต่พอช่วง 2-3  อาทิตย์หลังๆเราลืมทานยาที่หมอให้เพราะมันใกล้สอบงานเยอะมากทำให้บางที่ก็ลืมกิน ประเด็นอยู่ที่เวลามีอะไรมากระตุ้นความคิดเรา มันจะรู้สึกแย่ในขณะเดียวกันเราจะรู้สึกอยากอาระวาดตลอดเวลา เรียกได้ว่าท่าไม่หาที่ระบายเราจะหงุดหงิดมากสมมุดว่าเราเกลียดคนคนนึง เขาเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราป่วย แล้วอยู่ๆเราไปนึกถึงเขาเรจะอยากทำร้ายร่างกายของเขาให้พังคามือเราเลย สรุปง่ายๆก็คือเราเหมือนสุนักเวลาโกรธแต่ถูกล่ามโซ่ไว้อะไรทำนองนั้นเลยค่ะ เราควรจัดการกัยตัวเองยังไงดีคะมันทรมานมาก