เเรงลมแผ่วๆที่ลอยมากระทบผิวกาย ทำให้อากาศในสวนสาธารณะในวันนี้ ไม่ร้อนอบอ้าวเหมือนทุกวัน
สโนว์...ผู้หญิงวัย30นั่งอยู่บนม้านั่งริมสระน้ำ ทอดสายตาไปอย่างไร้จุดหมาย เช่นเดียวกับทุกอย่างในชีวิตที่เหมือนมีจุดหมายแต่ระหว่างทาง ไม่มีความพิเศษหวือหวาอะไรให้ได้ชื่นใจได้เลย
สโนว์ !! สโนว์!! (เสียงเรียกเเว่วๆมาจากด้านหลัง)
"อ้าว เกรซ ... เป็นไงรถติดไหม? " สโนว์พูดทักทายเพื่อนสาวที่นัดเจอกันวันนี้
"ก็ปกติป้ะแก ที่นี่อ่ะ~บางกอกนะจ๊ะ...ถ้ารถไม่ติดสิแปลก" เกรซตอบกลับอย่างร่าเริง
เกรซกับสโนว์เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนประถม จนจบมัธยม ทั้งสองก็แยกย้ายกันไปตามหาความฝัน แต่ก็ยังติดต่อไปมาหาสู่กันอยู่ตลอด เกรซมีบุคลิกซนๆน่ารัก ร่าเริง ใครอยู่ใกล้ก็หลงรักเธอ
ต่างจากสโนว์ที่ไม่ค่อยพูด นิ่งๆ หวงความเป็นส่วนตัว จนใครๆก็ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเธอหยิ่ง
" ว่าแต่....วันนี้แกดูเหนื่อยๆนะ เป็นอะไรรึเปล่า "
เกรซถาม หลังจากที่จัดการกับผลไม้ที่หิ้วมาด้วยได้สักพัก
" ชั้น...กำลังคิดว่าจะย้ายงานอ่ะแก แล้วถ้าย้ายงานก็ต้องย้ายที่อยู่ มันก็เลยมีแผนอะไรที่จะต้องทำเยอะเเยะไปหมดอ่ะ "
" ชั้นว่าแกอ่ะหาคนช่วยได้แล้ว จะต้องเหนื่อยคนเดียวไปอีกนานแค่ไหน ?" เกรซดูจริงจังกับคำถามนี้จนเห็นได้ชัด
แต่สโนว์ก็คือสโนว์...ถ้าจะไม่พูดซะเเล้วต่อให้ง้างปากได้ ก็ไม่พูดอยู่ดี
ทั้งสองคุยเพลินจนลืมไปว่าต้องแยกย้ายกัน
^_^ ชั้นว่าเรากลับกันเถอะ แกเองก็ต้องขับรถอีกใกล ไหนจะรถติดอีก เดี๋ยวพี่เฟิร์สเป็นห่วง^_^
สโนว์พูดตัดบทก่อนที่จะ เมาท์ติดลมจนมืดค่ำ
.........................
หลังจากอาบน้ำเสร็จสโนว์ก็ขยับร่างมานั่งตรงมุมเล็กๆที่มีแค่โต๊ะญี่ปุ่นกับโน้ตบุ้คเครื่องเดียว
เธอเริ่มเข้าโซเชี่ยลเเละพิมพ์ชื่อของคนคนหนึ่งเพื่อค้นหา " อรรถพล ปาเลยา " ...เธอค้นชื่อนี้ตามช่องทางต่างๆ และสืบหาทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้
หลายปีมานี้ เธอเอาแต่เฝ้าคิดถึงคนคนนี้ คนที่เคยทำลายชีวิต ทำลายความรักและความหวังของเธอ
คนที่เข้ามาเพื่อสร้างบาดแผลที่ฝังใจเท่าทุกวันนี้
" จ๊ะเอ๋ ! ทายซิใครเอ่ยยย ? " เสียงนุ่มทุ้ม พร้อมฝ่ามือใหญ่ปิดทาบลงมาที่ตาของสโนว์
เธอเผยยิ้มน้อยๆ
" เธออออ... มุขเธอสมัยก่อนมากรู้ตัวป้ะ ? "
พร้อมกับเอามือน้อยๆของเธอดึงอีกมือออก
" โถ่วว😒เทอรู้แบบนี้ก็ไม่สนุกแล้วดิ " อีกฝ่ายทำท่าทางเว้าวอนอย่างน่าเอ็นดู
... " ก็เธอเล่นแต่อะไรมันเชยๆอ่ะ เหมือนละครย้อนยุคไปได้ " สโนว์พูดพร้อมกับยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
" เอ้อ ! วันนี้เค้าจะไปกินข้าวกับแมวเหมียวอ่ะ เธอไปด้วยกันนะ...นร๊าาาา " เขาพูดพร้อมกับกุมมือเธออย่างอ้อนวอน
ยิ้มที่มีค่อยๆหายไปจากใบหน้าของเธอจนกลายเป็นเรียบเฉย
" คงไม่ได้อ่ะ เค้าเหนื่อยๆอ่ะวันนี้ไหนจะต้องเตรียมงานพรีฯหน้าห้องอีก เพื่อนพร้อมกันหมดแล้วด้วย อีกอย่าง ปีนี้จะจบแล้ว เค้าอยากจบพร้อมเพื่อน "
สโนว์ให้เหตุผลที่น่าจะเข้าใจง่ายที่สุด แต่เปล่าเลย ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจ
" อืมมม...ก็ไม่เป็นไรแล้วแต่เธอแล้วกัน " 😔
" เธอโกรธ ? " สโนว์เลิกคิ้วสูงด้วยความข้องใจ
และหลายๆคร้งที่เป็นแบบนี้ จนเธอเองเกิดความสับสน
" เธอไม่ไปก็ไม่ไปไง เค้าพูดไรได้อ่ะ เค้าก็แค่เด็กปี2นี่ ไม่รู้หรอกว่าปี4เขาเป็นยังไงกัน จะไปถึงจุดนั้นรึเปล่ายังไม่รู้เลย... เค้าก็แค่อยากให้เธออยู่ด้วยกันทุกๆที่ แต่เธอไม่คิดเหมือนกันก็ต้องแล้วแต่เธออ่ะ " อีกฝ่ายตัดพ้อ
สโนว์ไม่ได้สนใจอะไรมากมายนัก เพราะรู้ดีว่าสุดท้ายแล้ว เขาก็ต้องกลับมาตามติดเป็นเงาเธอเหมือนเดิม...เขาและเธอรู้จักกันตอนที่เทออยู่ปี2 แล้วเขาก็เป็นเด็กม.6 เธอรับสอนหนังสือช่วงปิดเทอมให้เด็กในหมู่บ้านที่เขาอยู่พอดี...
เขาและเธอก็คุยกันไปไหนมาไหนตัวติดกันตลอด เพราะเธอกับเขาก็ยังไม่มีแฟน
แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิม และเปลี่ยนแปลงขึ้นทุกวัน คือหัวใจดวงนี้สินะ...หัวใจที่กำลังหวั่นไหวกับทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นระหว่าเธอกับเขา
สโนว์ตั้งตำถามกับตัวเอง วนไป..และซ้ำๆ ทำไมถึงรู้สึกแปลบๆเวลาเขาไปกับคนอื่น ทั้งที่เธอเองก็แค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้นเอง เธอรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ กินข้าวด้วยกัน ดูหนัง จูงมือข้ามถนน บังแดดให้ คอยเทคแคร์ตลอด แม้แต่เธอชอบหรือไม่ชอบอะไร เขาเป็นคนเดียวรู้ดีทุกอย่าง
ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน...แต่มันก็เกิดขึ้นแล้วสินะ ถึงเวลาที่ต้องห่างออกมาเพื่อกันตัวเองจากความเจ็บปวดที่จะตามมาในไม่ช้า(เธอบอกตัวเอง)
สโนว์ยังคงเฝ้าดูเขาห่างๆ เจอกันบ้าง คุยกันบ้าง แต่เว้นระยะมากกว่าเดิม เธอเริ่มเปิดใจคุยกับผู้ชายคนอื่นบ้างนอกจากเขา แต่ทุกคนที่ผ่านเข้ามาก็.....ไม่ทำให้เธอสุขใจได้เท่าเขาเลย
...................................
(ในงานเลี้ยงวันรับปริญญา)
ทุกคนเดินสวนกันในงาน ต่างทักทายกันอย่างเป็นกันเอง พออยู่ในงานทุกคนดูโตหมด ดูสวยหล่อสมวัยกันทุกคน
" ชั้นว่า จะกลับบ้านก่อนสักพักอ่ะแก ไม่ได้อ้อนพ่อกะแม่นานละ " สโนว์กรอกเสียงใสๆไปหาเกรซตามสาย " งั่นเดี๋ยวไว้นัดกันอีกทีนะแก คิดถึงแกนะ "
... ทันทีที่เธอกำลังจะหันกลับเพื่อเดินเข้าในงาน ร่างหนึ่งก็มาหยุดยืนบังแสงไฟที่สาดออกมาจากข้างใน จนเห็นเป็นเเค่เงาสูงเท่านั้น แต่เธอก็จำได้แม่นว่าเป็นใคร
" บาส " เธอเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงเเผ่วเบา ใจเต้นแรงจนแทบจะทำให้ร่างบางๆของเธอเหวี่ยงตามไปด้วย
" หวัดดีสโนว์ " เขาทักเธอหลังจากที่จังหวะการสนทนาขาดหายไป " อื้มมม " เธอตอบกลับแบบไม่ทันคิดว่าเขาจะเริ่มคุยมาด้วยประโยคไหนก่อน
" แล้ววว แมวเหมียวไม่มาด้วยกันหรอ ? "
เธอถามแบบไม่ต้องการคำตอบอะไรเท่าไหร่
" ไม่ " เขาตอบห้วนๆพลางหลบหน้าไปทางอื่น
" เอ่อ..ไม่เจอกันนานเลยเนอะ" สโนว์รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันทีกับท่าทางของเขา พลางตั้งคำถามกับตัวเอง .." ทำไม...??? "
เด็กน้อยน่าเอ็นดูในสายตาเธอคนนั้นหายไป
คนที่อยู่ตรงหน้า คือผู้ชายคนหนึ่งที่ดูเคร่งขรึม ดูน่ากลัว จนทำให้เธอประหม่า
เขามองหน้าเธอ แววตาหม่นไปด้วยคำถาม และความเจ็บปวด " มีความสุขดีสินะ " เขาถาม
" ก็ดีเหมืนทุกวันนั่นแหละ " เธอตอบเรียบๆ
เขากัดฟันจนกรามนูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
" แล้วผู้ชายของเธอล่ะ ไม่มาด้วยหรอ ?...หรือว่าไม่รู้จะควงใครมาดี ก็เลยเทให้หมดพร้อมกันเลย ..หึหึ " เขาหัวเราะในลำคอ
ทันที่ที่ได้ยินคำถามนี้ น้ำตาก็รื้นขึ้นมาทันที...เขาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ สโนว์พยายามฝืนไม่ให้เขาเห็นน้ำตาที่กำลังจะล้นออกมา
" เธอเห็นเค้าเป็นแบบนั้น...จริงๆหรอ " น้ำเสียงเธอดูเย็นชาขึ้นมาจนเขาเองก็รู้สึกแปลบๆไม่น้อย
... บทสนทนา ขาดหายไป ทั้งสองอยู่ในความเงียบ เงียบ เงียบซะจน ~~ได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง
" งั้น....เรา...เข้าข้างในก่อนนะ " สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้เขาหวั่นไหวโดยไม่รู้ตัว
ภายในงานปาร์ตี้ที่ทุกคนกำลังสนุกสนานถ่ายรูปร่วมกันเป็นวันสุดท้าย มีเพียงผู้หญิงคนเดียวที่เอาแต่ดื่ม ดื่ม ดื่ม แล้วก็ดื่ม เธอลุกขึ้นเต้น แล้วทุกคนในงานก็ให้ความสนใจไม่น้อย
ร่างบางในชุดเกาะออกสีฟ้าอ่อนๆกำลังโยกย้าย ให้เข้ากับจังหวะของเพลงในงาน
" หูยยยย พี่บัณฑิตคนนี้แอบแซ่บว่ะ " กลุ่มผู้ชายในงานซุบซิบกัน ยิ่งทำให้เขามีความขุ่นเคืองมากขึ้น .... เที่ยงคืนแล้ว ทุกคนก็เริ่มทยอยกลับจนบางตา ร่างบางเดินโซเซออกมาพลางบอกลาทุกคนที่ทยอยออกมาพร้อมๆกัน
เธอเดินไปตามแนวถนน...เรื่อยๆ ในหัวก็คิดไป ระหว่างเธอกับเขา มันคืออะไรกันแน่ มันสับสนไปหมดกับทุกเรื่องราวที่ผ่านมา
เธอกับเขามาถึงจุดที่ต้องห่างเหินกันขนาดนี้ได้ยังไง ?
คิดไป น้ำตาก็ไหล ... เธอเดินร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน จบแล้วควรจะดีใจสิสโนว์ถึงจะถูก เธอบอกตัวเองแบบนั้นตลอดทางเดิน
โลกหมุน พอๆกับพื้นทางเดินที่เธอเริ่มรู้สึกว่ามันเป็นคลื่น ไม่ต่างจากการเดินโต้คลื่นกลางทะเล
ท้องใส้ปั่นป่วน...สักพักเธอก็ลงไปนั่งอ้วกอยู่ข้างทาง ~~~ ร่างบางพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น ทันใดนั้น มือใหญ่ก็คว้าร่างเธอเข้ามากอด
เธอตกใจจนต้องปัดป้อง " สโนว์ ! สโนว์ ...เค้าเอง บาสเอง " เขารีบบอกก่อนที่เธอจะดิ้นรนมากไปกว่านี้ ได้ผล...เธอหยุด!
" บ๊าสสสหรอออ อ่อ....บ๊าสสสเองงงง " เธอพูดพลางเอามือสัมผัสใบหน้าเขา ก่อนที่เธอจะหมดสติและหลับไป
" ทำไมต้องดื่มขนาดนี้เนี่ยยัยบ้า " เขาบ่นงึมงำข้างๆหูเธอ ในขณะที่ร่างของเธอยังอยู่ในอ้อมกอดของเขา
เขาพาเธอมาที่ห้องพักของตัวเอง ร่างบางถูกอุ้มมาวางบนเตียงนอน
...เขานั่งลงข้างๆแล้วกุมมือเธอไว้อย่างนั้นเป็นนานสองนานก่อนที่จะก้มลง และบรรจงจูบอย่างอ่อนโยนลงบนหน้าผากเธอ
เธอลืมตาขึ้นมาพร้อมกับผลักใสเขาออกไปด้วยความตกใจปนกลัว " ทำอะไรของเธออ่ะ ออกไปนะ !! " น้ำเสียงเธอสั่นเครือเพราะความกลัว
" มันไม่ใช่แบบนั้นนะสโนว์ เธอกำลังเข้าใจผิด "
เขารีบอธิบาย
" เข้าใจผิดหรอ ...แล้วชั้นมาอยู่ที่นี่ได้ไง ? นี่เธอคิดจะทำอะไร ออกไปให้ห่างเลยนะ ออกไป๊ !!"
สโนว์พาตัวเองโซเซลุกออกจากเตียงนอนและพยายามไปที่ประตู เเต่เพราะความเมา ทำให้เธอรวนไปหมดในตอนนี้
เธอทั้งกลัว ทั้งโกรธ และผิดหวัง
เธอผลักเขาเต็มเเรงแล้วตัวเองก็หงายหลังไป เขาช้อนร่างเธอขึ้นมาพยุงไว้ " เธอ !! ฟังก่อนได้ไม๊ "
" ไม่! " เธอสวนกลับทันควัน " ชั้นจะกลับ ปล่อย ! ...บอกให้ปล่อย " มือเล็กเรียว ฟาดลงบนใบหน้าเขาเต็มแรง พร้อมกับความเงียบที่เข้ามาครอบงำบรรยากาศในห้องนั้น เธอเริ่มรู้สึกมือไม้เย็น ขาสั่น เหมือนจะเป็นลมในตอนนั้น ในขณะที่เขา...หน้าแดงเพราะความโกรธ แววตาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
" เห็นเธอควงคนนั้นคนนี้ เปลี่ยนคู่อยู่บ่อยๆ..ก็อยากจะรู้เหมือนกัน จะฮ็อตสักแค่ไหน "
ดวงตาเธอเบิกโพลง ทันไดนั้นเอง เขาเหวี่ยงร่างบางลงบนที่นอน เธอปลิวไปตามแรงเหวี่ยง ร่างสูงทาบทับลงมา พร้อมกับบดขยี้รอยจูบอย่างไม่ปราณี เธอพยายามบ่ายเบี่ยงสุดกำลัง แต่เหมือนยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งคลั่ง ชุดสวยถูกดึงออกจากร่างอย่าง
ไม่ใยดี สโนว์รับรู้ชะตากรรมตัวเองได้โดยไม่ต้องเดา เธอทั้งผิดหวังและกลัว เขาโกรธแค้นเธอมาตั่งแต่ชาติไหน
....ฮ๊าววววววว\^๐^/ ง่วงละ....
.....ภาพจำ......
สโนว์...ผู้หญิงวัย30นั่งอยู่บนม้านั่งริมสระน้ำ ทอดสายตาไปอย่างไร้จุดหมาย เช่นเดียวกับทุกอย่างในชีวิตที่เหมือนมีจุดหมายแต่ระหว่างทาง ไม่มีความพิเศษหวือหวาอะไรให้ได้ชื่นใจได้เลย
สโนว์ !! สโนว์!! (เสียงเรียกเเว่วๆมาจากด้านหลัง)
"อ้าว เกรซ ... เป็นไงรถติดไหม? " สโนว์พูดทักทายเพื่อนสาวที่นัดเจอกันวันนี้
"ก็ปกติป้ะแก ที่นี่อ่ะ~บางกอกนะจ๊ะ...ถ้ารถไม่ติดสิแปลก" เกรซตอบกลับอย่างร่าเริง
เกรซกับสโนว์เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนประถม จนจบมัธยม ทั้งสองก็แยกย้ายกันไปตามหาความฝัน แต่ก็ยังติดต่อไปมาหาสู่กันอยู่ตลอด เกรซมีบุคลิกซนๆน่ารัก ร่าเริง ใครอยู่ใกล้ก็หลงรักเธอ
ต่างจากสโนว์ที่ไม่ค่อยพูด นิ่งๆ หวงความเป็นส่วนตัว จนใครๆก็ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเธอหยิ่ง
" ว่าแต่....วันนี้แกดูเหนื่อยๆนะ เป็นอะไรรึเปล่า "
เกรซถาม หลังจากที่จัดการกับผลไม้ที่หิ้วมาด้วยได้สักพัก
" ชั้น...กำลังคิดว่าจะย้ายงานอ่ะแก แล้วถ้าย้ายงานก็ต้องย้ายที่อยู่ มันก็เลยมีแผนอะไรที่จะต้องทำเยอะเเยะไปหมดอ่ะ "
" ชั้นว่าแกอ่ะหาคนช่วยได้แล้ว จะต้องเหนื่อยคนเดียวไปอีกนานแค่ไหน ?" เกรซดูจริงจังกับคำถามนี้จนเห็นได้ชัด
แต่สโนว์ก็คือสโนว์...ถ้าจะไม่พูดซะเเล้วต่อให้ง้างปากได้ ก็ไม่พูดอยู่ดี
ทั้งสองคุยเพลินจนลืมไปว่าต้องแยกย้ายกัน
^_^ ชั้นว่าเรากลับกันเถอะ แกเองก็ต้องขับรถอีกใกล ไหนจะรถติดอีก เดี๋ยวพี่เฟิร์สเป็นห่วง^_^
สโนว์พูดตัดบทก่อนที่จะ เมาท์ติดลมจนมืดค่ำ
.........................
หลังจากอาบน้ำเสร็จสโนว์ก็ขยับร่างมานั่งตรงมุมเล็กๆที่มีแค่โต๊ะญี่ปุ่นกับโน้ตบุ้คเครื่องเดียว
เธอเริ่มเข้าโซเชี่ยลเเละพิมพ์ชื่อของคนคนหนึ่งเพื่อค้นหา " อรรถพล ปาเลยา " ...เธอค้นชื่อนี้ตามช่องทางต่างๆ และสืบหาทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้
หลายปีมานี้ เธอเอาแต่เฝ้าคิดถึงคนคนนี้ คนที่เคยทำลายชีวิต ทำลายความรักและความหวังของเธอ
คนที่เข้ามาเพื่อสร้างบาดแผลที่ฝังใจเท่าทุกวันนี้
" จ๊ะเอ๋ ! ทายซิใครเอ่ยยย ? " เสียงนุ่มทุ้ม พร้อมฝ่ามือใหญ่ปิดทาบลงมาที่ตาของสโนว์
เธอเผยยิ้มน้อยๆ
" เธออออ... มุขเธอสมัยก่อนมากรู้ตัวป้ะ ? "
พร้อมกับเอามือน้อยๆของเธอดึงอีกมือออก
" โถ่วว😒เทอรู้แบบนี้ก็ไม่สนุกแล้วดิ " อีกฝ่ายทำท่าทางเว้าวอนอย่างน่าเอ็นดู
... " ก็เธอเล่นแต่อะไรมันเชยๆอ่ะ เหมือนละครย้อนยุคไปได้ " สโนว์พูดพร้อมกับยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
" เอ้อ ! วันนี้เค้าจะไปกินข้าวกับแมวเหมียวอ่ะ เธอไปด้วยกันนะ...นร๊าาาา " เขาพูดพร้อมกับกุมมือเธออย่างอ้อนวอน
ยิ้มที่มีค่อยๆหายไปจากใบหน้าของเธอจนกลายเป็นเรียบเฉย
" คงไม่ได้อ่ะ เค้าเหนื่อยๆอ่ะวันนี้ไหนจะต้องเตรียมงานพรีฯหน้าห้องอีก เพื่อนพร้อมกันหมดแล้วด้วย อีกอย่าง ปีนี้จะจบแล้ว เค้าอยากจบพร้อมเพื่อน "
สโนว์ให้เหตุผลที่น่าจะเข้าใจง่ายที่สุด แต่เปล่าเลย ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจ
" อืมมม...ก็ไม่เป็นไรแล้วแต่เธอแล้วกัน " 😔
" เธอโกรธ ? " สโนว์เลิกคิ้วสูงด้วยความข้องใจ
และหลายๆคร้งที่เป็นแบบนี้ จนเธอเองเกิดความสับสน
" เธอไม่ไปก็ไม่ไปไง เค้าพูดไรได้อ่ะ เค้าก็แค่เด็กปี2นี่ ไม่รู้หรอกว่าปี4เขาเป็นยังไงกัน จะไปถึงจุดนั้นรึเปล่ายังไม่รู้เลย... เค้าก็แค่อยากให้เธออยู่ด้วยกันทุกๆที่ แต่เธอไม่คิดเหมือนกันก็ต้องแล้วแต่เธออ่ะ " อีกฝ่ายตัดพ้อ
สโนว์ไม่ได้สนใจอะไรมากมายนัก เพราะรู้ดีว่าสุดท้ายแล้ว เขาก็ต้องกลับมาตามติดเป็นเงาเธอเหมือนเดิม...เขาและเธอรู้จักกันตอนที่เทออยู่ปี2 แล้วเขาก็เป็นเด็กม.6 เธอรับสอนหนังสือช่วงปิดเทอมให้เด็กในหมู่บ้านที่เขาอยู่พอดี...
เขาและเธอก็คุยกันไปไหนมาไหนตัวติดกันตลอด เพราะเธอกับเขาก็ยังไม่มีแฟน
แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิม และเปลี่ยนแปลงขึ้นทุกวัน คือหัวใจดวงนี้สินะ...หัวใจที่กำลังหวั่นไหวกับทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นระหว่าเธอกับเขา
สโนว์ตั้งตำถามกับตัวเอง วนไป..และซ้ำๆ ทำไมถึงรู้สึกแปลบๆเวลาเขาไปกับคนอื่น ทั้งที่เธอเองก็แค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้นเอง เธอรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ กินข้าวด้วยกัน ดูหนัง จูงมือข้ามถนน บังแดดให้ คอยเทคแคร์ตลอด แม้แต่เธอชอบหรือไม่ชอบอะไร เขาเป็นคนเดียวรู้ดีทุกอย่าง
ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน...แต่มันก็เกิดขึ้นแล้วสินะ ถึงเวลาที่ต้องห่างออกมาเพื่อกันตัวเองจากความเจ็บปวดที่จะตามมาในไม่ช้า(เธอบอกตัวเอง)
สโนว์ยังคงเฝ้าดูเขาห่างๆ เจอกันบ้าง คุยกันบ้าง แต่เว้นระยะมากกว่าเดิม เธอเริ่มเปิดใจคุยกับผู้ชายคนอื่นบ้างนอกจากเขา แต่ทุกคนที่ผ่านเข้ามาก็.....ไม่ทำให้เธอสุขใจได้เท่าเขาเลย
...................................
(ในงานเลี้ยงวันรับปริญญา)
ทุกคนเดินสวนกันในงาน ต่างทักทายกันอย่างเป็นกันเอง พออยู่ในงานทุกคนดูโตหมด ดูสวยหล่อสมวัยกันทุกคน
" ชั้นว่า จะกลับบ้านก่อนสักพักอ่ะแก ไม่ได้อ้อนพ่อกะแม่นานละ " สโนว์กรอกเสียงใสๆไปหาเกรซตามสาย " งั่นเดี๋ยวไว้นัดกันอีกทีนะแก คิดถึงแกนะ "
... ทันทีที่เธอกำลังจะหันกลับเพื่อเดินเข้าในงาน ร่างหนึ่งก็มาหยุดยืนบังแสงไฟที่สาดออกมาจากข้างใน จนเห็นเป็นเเค่เงาสูงเท่านั้น แต่เธอก็จำได้แม่นว่าเป็นใคร
" บาส " เธอเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงเเผ่วเบา ใจเต้นแรงจนแทบจะทำให้ร่างบางๆของเธอเหวี่ยงตามไปด้วย
" หวัดดีสโนว์ " เขาทักเธอหลังจากที่จังหวะการสนทนาขาดหายไป " อื้มมม " เธอตอบกลับแบบไม่ทันคิดว่าเขาจะเริ่มคุยมาด้วยประโยคไหนก่อน
" แล้ววว แมวเหมียวไม่มาด้วยกันหรอ ? "
เธอถามแบบไม่ต้องการคำตอบอะไรเท่าไหร่
" ไม่ " เขาตอบห้วนๆพลางหลบหน้าไปทางอื่น
" เอ่อ..ไม่เจอกันนานเลยเนอะ" สโนว์รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันทีกับท่าทางของเขา พลางตั้งคำถามกับตัวเอง .." ทำไม...??? "
เด็กน้อยน่าเอ็นดูในสายตาเธอคนนั้นหายไป
คนที่อยู่ตรงหน้า คือผู้ชายคนหนึ่งที่ดูเคร่งขรึม ดูน่ากลัว จนทำให้เธอประหม่า
เขามองหน้าเธอ แววตาหม่นไปด้วยคำถาม และความเจ็บปวด " มีความสุขดีสินะ " เขาถาม
" ก็ดีเหมืนทุกวันนั่นแหละ " เธอตอบเรียบๆ
เขากัดฟันจนกรามนูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
" แล้วผู้ชายของเธอล่ะ ไม่มาด้วยหรอ ?...หรือว่าไม่รู้จะควงใครมาดี ก็เลยเทให้หมดพร้อมกันเลย ..หึหึ " เขาหัวเราะในลำคอ
ทันที่ที่ได้ยินคำถามนี้ น้ำตาก็รื้นขึ้นมาทันที...เขาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ สโนว์พยายามฝืนไม่ให้เขาเห็นน้ำตาที่กำลังจะล้นออกมา
" เธอเห็นเค้าเป็นแบบนั้น...จริงๆหรอ " น้ำเสียงเธอดูเย็นชาขึ้นมาจนเขาเองก็รู้สึกแปลบๆไม่น้อย
... บทสนทนา ขาดหายไป ทั้งสองอยู่ในความเงียบ เงียบ เงียบซะจน ~~ได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง
" งั้น....เรา...เข้าข้างในก่อนนะ " สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้เขาหวั่นไหวโดยไม่รู้ตัว
ภายในงานปาร์ตี้ที่ทุกคนกำลังสนุกสนานถ่ายรูปร่วมกันเป็นวันสุดท้าย มีเพียงผู้หญิงคนเดียวที่เอาแต่ดื่ม ดื่ม ดื่ม แล้วก็ดื่ม เธอลุกขึ้นเต้น แล้วทุกคนในงานก็ให้ความสนใจไม่น้อย
ร่างบางในชุดเกาะออกสีฟ้าอ่อนๆกำลังโยกย้าย ให้เข้ากับจังหวะของเพลงในงาน
" หูยยยย พี่บัณฑิตคนนี้แอบแซ่บว่ะ " กลุ่มผู้ชายในงานซุบซิบกัน ยิ่งทำให้เขามีความขุ่นเคืองมากขึ้น .... เที่ยงคืนแล้ว ทุกคนก็เริ่มทยอยกลับจนบางตา ร่างบางเดินโซเซออกมาพลางบอกลาทุกคนที่ทยอยออกมาพร้อมๆกัน
เธอเดินไปตามแนวถนน...เรื่อยๆ ในหัวก็คิดไป ระหว่างเธอกับเขา มันคืออะไรกันแน่ มันสับสนไปหมดกับทุกเรื่องราวที่ผ่านมา
เธอกับเขามาถึงจุดที่ต้องห่างเหินกันขนาดนี้ได้ยังไง ?
คิดไป น้ำตาก็ไหล ... เธอเดินร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน จบแล้วควรจะดีใจสิสโนว์ถึงจะถูก เธอบอกตัวเองแบบนั้นตลอดทางเดิน
โลกหมุน พอๆกับพื้นทางเดินที่เธอเริ่มรู้สึกว่ามันเป็นคลื่น ไม่ต่างจากการเดินโต้คลื่นกลางทะเล
ท้องใส้ปั่นป่วน...สักพักเธอก็ลงไปนั่งอ้วกอยู่ข้างทาง ~~~ ร่างบางพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น ทันใดนั้น มือใหญ่ก็คว้าร่างเธอเข้ามากอด
เธอตกใจจนต้องปัดป้อง " สโนว์ ! สโนว์ ...เค้าเอง บาสเอง " เขารีบบอกก่อนที่เธอจะดิ้นรนมากไปกว่านี้ ได้ผล...เธอหยุด!
" บ๊าสสสหรอออ อ่อ....บ๊าสสสเองงงง " เธอพูดพลางเอามือสัมผัสใบหน้าเขา ก่อนที่เธอจะหมดสติและหลับไป
" ทำไมต้องดื่มขนาดนี้เนี่ยยัยบ้า " เขาบ่นงึมงำข้างๆหูเธอ ในขณะที่ร่างของเธอยังอยู่ในอ้อมกอดของเขา
เขาพาเธอมาที่ห้องพักของตัวเอง ร่างบางถูกอุ้มมาวางบนเตียงนอน
...เขานั่งลงข้างๆแล้วกุมมือเธอไว้อย่างนั้นเป็นนานสองนานก่อนที่จะก้มลง และบรรจงจูบอย่างอ่อนโยนลงบนหน้าผากเธอ
เธอลืมตาขึ้นมาพร้อมกับผลักใสเขาออกไปด้วยความตกใจปนกลัว " ทำอะไรของเธออ่ะ ออกไปนะ !! " น้ำเสียงเธอสั่นเครือเพราะความกลัว
" มันไม่ใช่แบบนั้นนะสโนว์ เธอกำลังเข้าใจผิด "
เขารีบอธิบาย
" เข้าใจผิดหรอ ...แล้วชั้นมาอยู่ที่นี่ได้ไง ? นี่เธอคิดจะทำอะไร ออกไปให้ห่างเลยนะ ออกไป๊ !!"
สโนว์พาตัวเองโซเซลุกออกจากเตียงนอนและพยายามไปที่ประตู เเต่เพราะความเมา ทำให้เธอรวนไปหมดในตอนนี้
เธอทั้งกลัว ทั้งโกรธ และผิดหวัง
เธอผลักเขาเต็มเเรงแล้วตัวเองก็หงายหลังไป เขาช้อนร่างเธอขึ้นมาพยุงไว้ " เธอ !! ฟังก่อนได้ไม๊ "
" ไม่! " เธอสวนกลับทันควัน " ชั้นจะกลับ ปล่อย ! ...บอกให้ปล่อย " มือเล็กเรียว ฟาดลงบนใบหน้าเขาเต็มแรง พร้อมกับความเงียบที่เข้ามาครอบงำบรรยากาศในห้องนั้น เธอเริ่มรู้สึกมือไม้เย็น ขาสั่น เหมือนจะเป็นลมในตอนนั้น ในขณะที่เขา...หน้าแดงเพราะความโกรธ แววตาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
" เห็นเธอควงคนนั้นคนนี้ เปลี่ยนคู่อยู่บ่อยๆ..ก็อยากจะรู้เหมือนกัน จะฮ็อตสักแค่ไหน "
ดวงตาเธอเบิกโพลง ทันไดนั้นเอง เขาเหวี่ยงร่างบางลงบนที่นอน เธอปลิวไปตามแรงเหวี่ยง ร่างสูงทาบทับลงมา พร้อมกับบดขยี้รอยจูบอย่างไม่ปราณี เธอพยายามบ่ายเบี่ยงสุดกำลัง แต่เหมือนยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งคลั่ง ชุดสวยถูกดึงออกจากร่างอย่าง
ไม่ใยดี สโนว์รับรู้ชะตากรรมตัวเองได้โดยไม่ต้องเดา เธอทั้งผิดหวังและกลัว เขาโกรธแค้นเธอมาตั่งแต่ชาติไหน
....ฮ๊าววววววว\^๐^/ ง่วงละ....