*พึ่งเคยลงฟิคที่นี่ครั้งแรก ไม่แน่ใจว่าในพันทิปลงได้ไหมถ้าไม่ได้ก็มาเตือนได้นะคะ*
ความรักของเรามันคงต้องถึงคราวอวสาน เพราะครอบครัวของเราทั้งสองนั้นขัดขวางรักของเรากันทั้งคู่ มันไม่สามารถที่จะลงเอยด้วยดีได้ เราควรทำให้มันจบดีไหมนะ?
“ลิซ่า เราคงต้องจบความรักครั้งนี้ของเรากันแล้วล่ะ” จีซูพูดอย่างด้วยน้ำเสียงอ่อนไหว
“ฉันไม่อยากเลิกกับพี่เลย พี่จีซู” ลิซ่าตอบเสียงสั่น
“ในเมื่อครอบครัวของพวกเรารับไม่ได้ มันก็ต้องจบ”
“ไม่! ไม่เอาอย่างงี้สิ เรารักกันก็พอแล้ว ไม่เห็นต้องไปสนใจครอบครัวเลยนี่”
“ไม่ได้! ครอบครัวสำคัฐที่สุดนะสิซ เธอต้องจำไว้” จีซูตอบเสียงแข็ง
“หึ! ฉันจะให้พี่พูดใหม่อีกครั้งนะ ว่าพี่จะแคร์ใครมากกว่ากัน”
“ครอบครัว” จีซูเริ่มตอบอย่างลังเล
“ตามใจพี่นะ” แล้วลิซ่าก็เดินจากไป
จีซูได้แต่ร้องไห้อยู่ที่เดิม โดยไม่สนใจใครทั้งนั้น เธอทรุดลงไปกับพื้น หมดสภาพความเข้มแข็งที่มีอยู่ ความรักของเธอกับลิซ่าคงต้องจบจริงๆ สินะ
หลังจากที่ลิซ่าจากมาจากจีซู เธอก็สภาพไม่ต่างกับจีซู เธอขดตัวอยู่ในห้องนอนของเธออย่างหมดอะไรตายอยาก
แต่เหมือนมีอะไรดลใจให้เธอทำบางสิ่ง ที่เหนือความคิดปกติของเธอ ลิซ่าออกไปผับแห่งหนึ่งในย่านดัง แล้วเธอก็เจอกับสาวสวยคนนึง ผมสไลด์ยาวถึงกลางหลัง แต่งตัวเปรี้ยวปนหวานนิดๆ และน้ำเสียงที่ดูหวานแต่ก้องกังวาลนั้น
ลิซ่าเข้าไปสะกิดเธอคนนั้น
“คะ?” หญิงสาวปริศนาหันมา พร้อมผมที่สยายอย่างสวยงาม
“ขอโทษนะคะ ชื่ออะไรเหรอคะ พอดีอยากรู้จัก”
“โรเซ่ค่ะ เธอหละ” เธอพูดพลางเอาผมทัดหู อย่างกับ...
“ลิซ่าค่ะ ขอนั่งด้วยได้ไหมเอ่ย?” ลิซ่าถาม
“ได้สิ”
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็คุยกันอย่าวงถูกคอ ดูกระหนุงกระหนิงจนคนอื่นๆ พากันจับจ้องกัน ว่าทั้งสองสาวสวยนั้นน่าอิจฉา ที่ได้คบกัน แต่ไม่พ้นสายตาคู่นึงไปได้ สายตาที่เจ็บปวดที่สุด ที่เห็นภาพเหล่านี้
“เธอทำไมเร็วอย่างนี้นะ ลิซ” จีซูพึมพัม
จากนั้นได้สักพัก ลิซ่ากับโรเซ่ก็เริ่มเมากันแล้ว ทั้งคู่จึงคิดว่าจะกลับบ้านกัน ก็เลยพากันเดินโซเซไปที่หน้าร้าน พลางหัวเราะคิกคักกันอย่างสนุกสนาน
แต่ก็ไม่วาย “ลิซ เธอนี่มันใจง่ายจริงๆ นะ!” จีซูตวาดลั่นดังหน้าร้าน
“โอ็ย ใครมาโวยวายฉันเนี่ย” ลิซ่าหันตามเสียงที่ตวาดเธอ
“อ้าวพี่จีซูนี่ มาทำอะไรแถวนี้คะ ไม่อยู่บ้านเหรอคะ ฮ่าๆ” ลิซ่าพูดไปหัวเราะไป
“ถ้าฉันอยู่บ้าน ฉันก็ไม่เห็นว่าเธอนี่เร็วขนาดนี้หรอก” จีซูพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธเกรี้ยว
“ใครเหรอลิซ่า” โรเซ่ถามอย่างสงสัย
“ก็คนที่ฉันเล่าให้ฟังไงง ที่ทิ้งฉันไป หาครอบครัวที่รักยิ่ง”
“อ๋อออ”
“เธอมันเด็กที่ไม่รู้จักโตจริงๆ ดีนะที่ฉันเลิกกับเธอ” จีซูพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก
“ฉันเหรอเด็กไม่รู้จักโต ใครจะขี้เหง่ติดพ่อแม่เท่าพี่ล่ะ ฮ่าๆ” ลิซ่าพูดตอกย้ำจีซู
“ลิซ! จำสิ่งที่เธอพูดไว้ให้ดีนะ แล้วอย่ามาง้อฉัน อย่ามาเจอหน้ากัน อย่ามาทำเป็นรู้จักกันอีก!” จีซูพูดด้วยความเดือดดาลแล้วเดินจากไป
“ได้เลยค่ะ ฮ่าๆ” ลิซ่าตะโกนกลับไปให้จีซูฟัง
หลังจากที่จีซูจากไป ลิซ่าก็หน้าเศร้าทันที จนโรเซ่สังเกตได้ เธอกอดปลอบลิซ่าเบาๆ และถามว่า
“เธอไหวจริงๆ ใข่ไหมลิซ่า”
“ไหวสิไหว” ลิซ่าตอบด้วยนำ้เสียงอ่อนลง
“กลับบ้านกันเถอะ”
“ฉันขอไปบ้านเธอได้ไหมโรเซ่ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวเลย”
“ได้สิ”
[Short fic] Kill this love [Lisa x …][Blackpink]
ความรักของเรามันคงต้องถึงคราวอวสาน เพราะครอบครัวของเราทั้งสองนั้นขัดขวางรักของเรากันทั้งคู่ มันไม่สามารถที่จะลงเอยด้วยดีได้ เราควรทำให้มันจบดีไหมนะ?
“ลิซ่า เราคงต้องจบความรักครั้งนี้ของเรากันแล้วล่ะ” จีซูพูดอย่างด้วยน้ำเสียงอ่อนไหว
“ฉันไม่อยากเลิกกับพี่เลย พี่จีซู” ลิซ่าตอบเสียงสั่น
“ในเมื่อครอบครัวของพวกเรารับไม่ได้ มันก็ต้องจบ”
“ไม่! ไม่เอาอย่างงี้สิ เรารักกันก็พอแล้ว ไม่เห็นต้องไปสนใจครอบครัวเลยนี่”
“ไม่ได้! ครอบครัวสำคัฐที่สุดนะสิซ เธอต้องจำไว้” จีซูตอบเสียงแข็ง
“หึ! ฉันจะให้พี่พูดใหม่อีกครั้งนะ ว่าพี่จะแคร์ใครมากกว่ากัน”
“ครอบครัว” จีซูเริ่มตอบอย่างลังเล
“ตามใจพี่นะ” แล้วลิซ่าก็เดินจากไป
จีซูได้แต่ร้องไห้อยู่ที่เดิม โดยไม่สนใจใครทั้งนั้น เธอทรุดลงไปกับพื้น หมดสภาพความเข้มแข็งที่มีอยู่ ความรักของเธอกับลิซ่าคงต้องจบจริงๆ สินะ
หลังจากที่ลิซ่าจากมาจากจีซู เธอก็สภาพไม่ต่างกับจีซู เธอขดตัวอยู่ในห้องนอนของเธออย่างหมดอะไรตายอยาก
แต่เหมือนมีอะไรดลใจให้เธอทำบางสิ่ง ที่เหนือความคิดปกติของเธอ ลิซ่าออกไปผับแห่งหนึ่งในย่านดัง แล้วเธอก็เจอกับสาวสวยคนนึง ผมสไลด์ยาวถึงกลางหลัง แต่งตัวเปรี้ยวปนหวานนิดๆ และน้ำเสียงที่ดูหวานแต่ก้องกังวาลนั้น
ลิซ่าเข้าไปสะกิดเธอคนนั้น
“คะ?” หญิงสาวปริศนาหันมา พร้อมผมที่สยายอย่างสวยงาม
“ขอโทษนะคะ ชื่ออะไรเหรอคะ พอดีอยากรู้จัก”
“โรเซ่ค่ะ เธอหละ” เธอพูดพลางเอาผมทัดหู อย่างกับ...
“ลิซ่าค่ะ ขอนั่งด้วยได้ไหมเอ่ย?” ลิซ่าถาม
“ได้สิ”
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็คุยกันอย่าวงถูกคอ ดูกระหนุงกระหนิงจนคนอื่นๆ พากันจับจ้องกัน ว่าทั้งสองสาวสวยนั้นน่าอิจฉา ที่ได้คบกัน แต่ไม่พ้นสายตาคู่นึงไปได้ สายตาที่เจ็บปวดที่สุด ที่เห็นภาพเหล่านี้
“เธอทำไมเร็วอย่างนี้นะ ลิซ” จีซูพึมพัม
จากนั้นได้สักพัก ลิซ่ากับโรเซ่ก็เริ่มเมากันแล้ว ทั้งคู่จึงคิดว่าจะกลับบ้านกัน ก็เลยพากันเดินโซเซไปที่หน้าร้าน พลางหัวเราะคิกคักกันอย่างสนุกสนาน
แต่ก็ไม่วาย “ลิซ เธอนี่มันใจง่ายจริงๆ นะ!” จีซูตวาดลั่นดังหน้าร้าน
“โอ็ย ใครมาโวยวายฉันเนี่ย” ลิซ่าหันตามเสียงที่ตวาดเธอ
“อ้าวพี่จีซูนี่ มาทำอะไรแถวนี้คะ ไม่อยู่บ้านเหรอคะ ฮ่าๆ” ลิซ่าพูดไปหัวเราะไป
“ถ้าฉันอยู่บ้าน ฉันก็ไม่เห็นว่าเธอนี่เร็วขนาดนี้หรอก” จีซูพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธเกรี้ยว
“ใครเหรอลิซ่า” โรเซ่ถามอย่างสงสัย
“ก็คนที่ฉันเล่าให้ฟังไงง ที่ทิ้งฉันไป หาครอบครัวที่รักยิ่ง”
“อ๋อออ”
“เธอมันเด็กที่ไม่รู้จักโตจริงๆ ดีนะที่ฉันเลิกกับเธอ” จีซูพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก
“ฉันเหรอเด็กไม่รู้จักโต ใครจะขี้เหง่ติดพ่อแม่เท่าพี่ล่ะ ฮ่าๆ” ลิซ่าพูดตอกย้ำจีซู
“ลิซ! จำสิ่งที่เธอพูดไว้ให้ดีนะ แล้วอย่ามาง้อฉัน อย่ามาเจอหน้ากัน อย่ามาทำเป็นรู้จักกันอีก!” จีซูพูดด้วยความเดือดดาลแล้วเดินจากไป
“ได้เลยค่ะ ฮ่าๆ” ลิซ่าตะโกนกลับไปให้จีซูฟัง
หลังจากที่จีซูจากไป ลิซ่าก็หน้าเศร้าทันที จนโรเซ่สังเกตได้ เธอกอดปลอบลิซ่าเบาๆ และถามว่า
“เธอไหวจริงๆ ใข่ไหมลิซ่า”
“ไหวสิไหว” ลิซ่าตอบด้วยนำ้เสียงอ่อนลง
“กลับบ้านกันเถอะ”
“ฉันขอไปบ้านเธอได้ไหมโรเซ่ ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวเลย”
“ได้สิ”