เกริ่นก่อนนะคะ เราเป็นลูกคนกลาง มีพี่สาว กับน้องชาย
คือเรากับพ่อ เป็นคนที่ไม่ถูกกันมากๆ ทะเลาะกันบ่อย เพราะเราไม่ชอบเวลามีคนมาบังคับ แล้วในใจเรามีเหตุผลแย้งสิ่งที่เขาบังคับเสมอเลย แต่คือเราว่าเรามีความรับผิดชอบ แล้วก็มองตามความจริงแล้วนะ เราพยายามทำความเข้าใจคนอื่นเหมือนกัน
แต่พ่อไม่เคยฟังเราเลย พ่อชอบคิดไปเอง และตัดสินคนอื่นในแบบที่เขาคิด แล้วก็เอาความคิดเขามากล่าวหาเรา พ่อชอบบังคับ แล้วก็เอาแต่ใจตัวเองมากๆ เรารักพ่อนะ แต่เราเหนื่อย อึดอัดมาก
มีครั้งนึง เราซักผ้า(ซึ่งมันเป็นหน้าที่) เราซักวันเสาร์ตอนเย็น แล้วเราก็เตรียมตัวตากวันอาทิตย์เช้า พอตั้งโปรแกรมทิ้งไว้ เราก็เข้าไปอ่านหนังสือในห้อง เพราะเราเตรียมสอบม.6 เราจะสอบหมอ เราต้องอ่านหนักมากๆ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ พอเครื่องซักเสร็จ พ่อมาเคาะ บอกให้เราเอาผ้าไปตาก เราปฏิเสธ บอกว่าเราอ่านหนังสืออยู่เราจะตากพรุ่งนี้ แต่พ่อไม่ยอม พ่อบอกว่าเราต้องตากวันนี้ เราก็ปฏิเสธ เลยถามเหตุผลพ่อคืน แต่พ่อไม่มีเหตุผลที่ดีเลย พ่อบอกว่าเราอาจจะตื่นสาย แต่ปกติเราไม่ตื่นสาย เพราะเราเรียนพิเศษเช้าอยู่แล้ว
พอพ่อเราถูกปฏิเสธ เขาก็เริ่มโมโห แล้วก็เสียงดัง เขาเริ่มขู่เรา แล้วก็พูดรุนแรงขึ้น ทั้งที่เราตอบเค้าด้วยน้ำเสียงธรรมดา แต่เขาก็ไม่ยอม ก็กระชาก บังคับให้เราไปตาก แถมไม่ยอมให้เราใส่รองเท้า ให้เดินเท้าเปล่าไปตากข้างนอกบ้าน ตอนดึกๆ เกือบตีหนึ่ง เราสงสัยจริงๆว่าเขาทำกับคนที่รักแบบนี้ได้ลงคอจริงๆหรอ
ยังไม่หมดนะ
พ่อจะชอบเรียกใช้เรา ทั้งที่มีลูก3คน แล้วอ้างว่าเราทำสิ่งนี้ได้ดี ซึ่งสำหรับเรา ใครๆก็ทำได้ แล้วเราก็ไม่ได้ดีกว่าปกติอะไร แถมบางทีพ่อก็อ้างว่าเราจะได้ทำงานเป็น เรางงอะ แล้วไม่อยากให้พี่กับน้องเราทำงานเป็นด้วยหรอ
มีครั้งหนึ่ง พ่อใช้เราไปเปิดกระป๋องลูกตาลให้ ด้วยเสียงเหมือนบังคับอะ เราไม่ชอบเลย แล้วพ่อก็เดินไปทำเองได้ พ่อบอกว่าเราต้องบริการผู้ใหญ่ แต่เอาจริงๆนะ เรา พี่เรา น้องเรา แม่เรา บริการคนอื่นตลอดอะ ก็คือบริการกันและกันมากกว่า แต่พ่อไม่เคยทำให้ใครเลย มีแต่ใช้คนอื่น
พ่อเคยใช้เราไปปอกมะม่วง แต่เรากำลังจะออกไปตลาดกับแม่ เราเลยบอกว่าให้น้องทำก็ได้ เราเลยถามน้อง น้องชายเราก็บอกว่าปอกเป็น คือเราเห็นน้องว่าง นั่งเล่นเกมอยู่อะ แต่พ่อเราไม่ยอม พ่อเราโกรธมากๆ ด่าเรา บ่นว่าเราไปใช้คนอื่น เกี่ยงงาน ทั้งที่ในสายตาเราคือ ทำไมต้องใช้คนที่มีงานอยู่แล้วให้ทำงานเพิ่ม แล้วคนที่ว่างก็ว่างเฉยๆอะ
พ่ออ้างว่า มันเป็นงานของผู้หญิง
ดูดิ อ้างไปเรื่อยอะเราว่า คืองานมันไม่เลือกเพศรึเปล่า แค่ปอกผลไม้
อีกอย่างถ้างานของผู้ชายคือซ่อม แบกของนะ
เราขอบอกว่าตอนท่อบ้านเราพัง พ่อไม่ช่วยอะไรเลย พ่อรอให้แม่มาทำ ตั้งแต่หาซื้อท่อใหม่ หากาว ซ่อมท่อ แม่เราเป็นคนทำ พ่อรู้ก่อนแม่อีกว่าท่อรั่ว แต่พ่อไม่แยแสเลย ปล่อยไว้อย่างงั้น
สำหรับเรานะ เราว่าพ่อไม่เอาไหนเลย เราสงสารแม่มาก เวลาเรามีธุระต่างจังหวัด ก็ให้แต่แม่พาไป
คือชีวิตเราแม่ดูแลทุกอย่าง แม่ร้องไห้ไปกับเรา แม่อยู่ข้างเราเสมอ แม่ห่วงเราตลอด
แล้วคือตอนนี้เราติดหมอแล้วนะ พ่อก็ขู่ว่า ถ้าเราไม่ทำงาน(หมายถึงปอกผลไม้ และอื่นๆที่พ่อใช้) พ่อจะไม่ให้ค่าขนมเรา ตอนแรกเราก็ไม่แคร์แหละ เพราะเรายังรับตรงนี้ไม่ได้ เราซื่อสัตย์กับตัวเองมากพอที่กล้าจะบอกว่า เรารับไม่ได้ที่พ่อบอกว่ามันเป็นงานของผู้หญิง แต่ถ้าเราไม่ได้เงินจากพ่อ แม่เราต้องจ่ายแทน เราสงสารแม่มากกว่า หลายครั้งเรายอม เพราะไม่อยากให้แม่ต้องรับภาระเพิ่ม
(งานประจำเราคือซักผ้านะ ส่วนน้องเราล้างจาน แต่บ้านเรากินข้าวข้างนอก สรุปว่าน้องว่างมากๆอะ ไม่ได้มีงานอะไรทำ)
คือพอเราติดหมอ คนรอบตัวแม่กับพ่อจะร้วมยินดีกับเรามากๆ แม่ก็ดีใจมากๆ แต่พ่อ เขาดูไม่ได้อะไรเลย หลายคนบอกว่าพ่อคงภูมิใจในตัวเรามากๆ
แต่ไม่เลยแทนที่พ่อจะภูมิใจ แล้วเข้าใจว่าเราพยายามขนาดไหน เพื่อตัวเอง และครอบครัวอะ แต่พ่อก็เหมือนเดิมเลย
แล้วช่วงปิดเทอมยาว พ่อบังคับให้เราไปอยู่บ้านยาย (ซึ่งน่าเบื่อนิดหน่อย555) แต่เราไม่ได้อะไรมาก เอาเป็นว่าไม่ได้อยากไป แต่จะไปก็ไม่ได้แย่มาก แต่พ่อบังคับเราเลยนะ พูดด้วยน้ำเสียงไม่ดีกับเราอะ ทั้งที่ตัวพ่อเอง แทบจะไม่ไปบ้านยายเลย ข่วงสงกรานต์พ่อก็อยู่บ้าน เพื่อทำงานอะ ทั้งที่มันวันหยุด
พ่อเรานะ เป็นคนไม่ชอบรอ แต่พ่อไม่ตรงต่อเวลาเลย พ่อให้เรารอตลอด แต่พอพ่อรอซัก 10นาที พ่อก็จะว่าเรากับน้องกับพี่ ว่าถ้าช้าขนาดนี้ อย่าเพิ่งรีบโทรให้มารับ ประมาณนี้อะ เวลาไปสอบต่างจังหวัด ต่างอำเภอ พ่อก็ไม่เคยรออะ ต้องขับรถกลับมาทำงาน สอบประมาณ 2-3ชม. แต่พอเราสอบเสร็จ แล้วให้พ่อมารับ เราจะได้รอหลายชม.มากๆ จนถึงเย็น
พ่อเราเป็นคนทำงานดึกตื่นสาย เราก็สงสารพ่อนะ แต่เราว่ามันไม่ดีต่อเราและน้องเลย เราต้องรอพ่อตื่นก่อนเราถึงจะได้กินข้าว เราตื่น 7-8โมง แต่พ่อจะตื่นเที่ยง กว่าจะได้กินข้าวเช้าของเราคือบ่าย แล้วเราทานข้าวเย็น 2-4ทุ่ม ซึ่งมันดึกอะ ไม่ดีต่อสุขภาพมากๆ เราเคยเป็นลมเพราะไม่ได้กินข้าวเช้า แล้วต้องไปทำอย่างอื่นก่อน แต่พ่อก็ไม่ได้ปรับตรงนี้เพื่อเราเลยอะ
แต่ก่อนเราชอบคุยกับพ่อ มีอะไรเราจะเล่าให้พ่อฟัง แต่หลังๆ พ่อเริ่มตัดสินเรา พ่อไม่เข้าข้างเราแบบที่เห็นๆกันอยู่ว่าเราไม่ได้ผิด พ่อชอบว่าเรา ทั้งที่เรามาเล่าเพื่อขอความเห็นใจ ขอกำลังใจจากพ่อ
เราเลยไม่คุยกับพ่ออีก จะคุยแค่เรื่องจำเป็น หรือขอเงิน แล้วพ่อเคยว่าว่าเรา กับพี่ คิดแต่เรื่องเงิน ไม่ยอมคุยเรื่องอื่นด้วย ทั้งๆที่พ่อเป็นคนทำให้เราลำบากใจเวลาคุยด้วย คือไม่ใช่แค่เราที่คิดนะ น้องเรา พี่เราก็ไม่ชอบคุยกับพ่อ
เราโกรธพ่อมานานมากจนสะสม เรารู้สึกว่านี่ไม่ใช่หัวหน้าครอบครัวที่ดีเลย พ่อช่วยหลายอย่างก็จริง แต่ส่วนใหญ่เป็นเรื่องเงิน แม่ก็ช่วยเรื่องเงิน แต่แม่จะดูแล เห็นใจ เอาใจใส่
เราคิดว่าโตขึ้น เราจะแยกไปอยู่คนเดียว(เพราะอยู่กับพ่อแล้วเหนื่อยมากๆๆ) แต่เราก็ห่วงนั่นแหละ พ่อกับแม่เลี้ยวเรามา เราไม่อยากเป็นคนอกตัญญูด้วย
มันเหมือนเราต้องเลือกระหว่างชีวิตตัวเองที่เป็นอิสระ
กับชีวิตที่คอยดูแลคนอื่นอะ
ควรทำไงดี...
เราไม่อยากอยู่กับพ่อแล้ว...
คือเรากับพ่อ เป็นคนที่ไม่ถูกกันมากๆ ทะเลาะกันบ่อย เพราะเราไม่ชอบเวลามีคนมาบังคับ แล้วในใจเรามีเหตุผลแย้งสิ่งที่เขาบังคับเสมอเลย แต่คือเราว่าเรามีความรับผิดชอบ แล้วก็มองตามความจริงแล้วนะ เราพยายามทำความเข้าใจคนอื่นเหมือนกัน
แต่พ่อไม่เคยฟังเราเลย พ่อชอบคิดไปเอง และตัดสินคนอื่นในแบบที่เขาคิด แล้วก็เอาความคิดเขามากล่าวหาเรา พ่อชอบบังคับ แล้วก็เอาแต่ใจตัวเองมากๆ เรารักพ่อนะ แต่เราเหนื่อย อึดอัดมาก
มีครั้งนึง เราซักผ้า(ซึ่งมันเป็นหน้าที่) เราซักวันเสาร์ตอนเย็น แล้วเราก็เตรียมตัวตากวันอาทิตย์เช้า พอตั้งโปรแกรมทิ้งไว้ เราก็เข้าไปอ่านหนังสือในห้อง เพราะเราเตรียมสอบม.6 เราจะสอบหมอ เราต้องอ่านหนักมากๆ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ พอเครื่องซักเสร็จ พ่อมาเคาะ บอกให้เราเอาผ้าไปตาก เราปฏิเสธ บอกว่าเราอ่านหนังสืออยู่เราจะตากพรุ่งนี้ แต่พ่อไม่ยอม พ่อบอกว่าเราต้องตากวันนี้ เราก็ปฏิเสธ เลยถามเหตุผลพ่อคืน แต่พ่อไม่มีเหตุผลที่ดีเลย พ่อบอกว่าเราอาจจะตื่นสาย แต่ปกติเราไม่ตื่นสาย เพราะเราเรียนพิเศษเช้าอยู่แล้ว
พอพ่อเราถูกปฏิเสธ เขาก็เริ่มโมโห แล้วก็เสียงดัง เขาเริ่มขู่เรา แล้วก็พูดรุนแรงขึ้น ทั้งที่เราตอบเค้าด้วยน้ำเสียงธรรมดา แต่เขาก็ไม่ยอม ก็กระชาก บังคับให้เราไปตาก แถมไม่ยอมให้เราใส่รองเท้า ให้เดินเท้าเปล่าไปตากข้างนอกบ้าน ตอนดึกๆ เกือบตีหนึ่ง เราสงสัยจริงๆว่าเขาทำกับคนที่รักแบบนี้ได้ลงคอจริงๆหรอ
ยังไม่หมดนะ
พ่อจะชอบเรียกใช้เรา ทั้งที่มีลูก3คน แล้วอ้างว่าเราทำสิ่งนี้ได้ดี ซึ่งสำหรับเรา ใครๆก็ทำได้ แล้วเราก็ไม่ได้ดีกว่าปกติอะไร แถมบางทีพ่อก็อ้างว่าเราจะได้ทำงานเป็น เรางงอะ แล้วไม่อยากให้พี่กับน้องเราทำงานเป็นด้วยหรอ
มีครั้งหนึ่ง พ่อใช้เราไปเปิดกระป๋องลูกตาลให้ ด้วยเสียงเหมือนบังคับอะ เราไม่ชอบเลย แล้วพ่อก็เดินไปทำเองได้ พ่อบอกว่าเราต้องบริการผู้ใหญ่ แต่เอาจริงๆนะ เรา พี่เรา น้องเรา แม่เรา บริการคนอื่นตลอดอะ ก็คือบริการกันและกันมากกว่า แต่พ่อไม่เคยทำให้ใครเลย มีแต่ใช้คนอื่น
พ่อเคยใช้เราไปปอกมะม่วง แต่เรากำลังจะออกไปตลาดกับแม่ เราเลยบอกว่าให้น้องทำก็ได้ เราเลยถามน้อง น้องชายเราก็บอกว่าปอกเป็น คือเราเห็นน้องว่าง นั่งเล่นเกมอยู่อะ แต่พ่อเราไม่ยอม พ่อเราโกรธมากๆ ด่าเรา บ่นว่าเราไปใช้คนอื่น เกี่ยงงาน ทั้งที่ในสายตาเราคือ ทำไมต้องใช้คนที่มีงานอยู่แล้วให้ทำงานเพิ่ม แล้วคนที่ว่างก็ว่างเฉยๆอะ
พ่ออ้างว่า มันเป็นงานของผู้หญิง
ดูดิ อ้างไปเรื่อยอะเราว่า คืองานมันไม่เลือกเพศรึเปล่า แค่ปอกผลไม้
อีกอย่างถ้างานของผู้ชายคือซ่อม แบกของนะ
เราขอบอกว่าตอนท่อบ้านเราพัง พ่อไม่ช่วยอะไรเลย พ่อรอให้แม่มาทำ ตั้งแต่หาซื้อท่อใหม่ หากาว ซ่อมท่อ แม่เราเป็นคนทำ พ่อรู้ก่อนแม่อีกว่าท่อรั่ว แต่พ่อไม่แยแสเลย ปล่อยไว้อย่างงั้น
สำหรับเรานะ เราว่าพ่อไม่เอาไหนเลย เราสงสารแม่มาก เวลาเรามีธุระต่างจังหวัด ก็ให้แต่แม่พาไป
คือชีวิตเราแม่ดูแลทุกอย่าง แม่ร้องไห้ไปกับเรา แม่อยู่ข้างเราเสมอ แม่ห่วงเราตลอด
แล้วคือตอนนี้เราติดหมอแล้วนะ พ่อก็ขู่ว่า ถ้าเราไม่ทำงาน(หมายถึงปอกผลไม้ และอื่นๆที่พ่อใช้) พ่อจะไม่ให้ค่าขนมเรา ตอนแรกเราก็ไม่แคร์แหละ เพราะเรายังรับตรงนี้ไม่ได้ เราซื่อสัตย์กับตัวเองมากพอที่กล้าจะบอกว่า เรารับไม่ได้ที่พ่อบอกว่ามันเป็นงานของผู้หญิง แต่ถ้าเราไม่ได้เงินจากพ่อ แม่เราต้องจ่ายแทน เราสงสารแม่มากกว่า หลายครั้งเรายอม เพราะไม่อยากให้แม่ต้องรับภาระเพิ่ม
(งานประจำเราคือซักผ้านะ ส่วนน้องเราล้างจาน แต่บ้านเรากินข้าวข้างนอก สรุปว่าน้องว่างมากๆอะ ไม่ได้มีงานอะไรทำ)
คือพอเราติดหมอ คนรอบตัวแม่กับพ่อจะร้วมยินดีกับเรามากๆ แม่ก็ดีใจมากๆ แต่พ่อ เขาดูไม่ได้อะไรเลย หลายคนบอกว่าพ่อคงภูมิใจในตัวเรามากๆ
แต่ไม่เลยแทนที่พ่อจะภูมิใจ แล้วเข้าใจว่าเราพยายามขนาดไหน เพื่อตัวเอง และครอบครัวอะ แต่พ่อก็เหมือนเดิมเลย
แล้วช่วงปิดเทอมยาว พ่อบังคับให้เราไปอยู่บ้านยาย (ซึ่งน่าเบื่อนิดหน่อย555) แต่เราไม่ได้อะไรมาก เอาเป็นว่าไม่ได้อยากไป แต่จะไปก็ไม่ได้แย่มาก แต่พ่อบังคับเราเลยนะ พูดด้วยน้ำเสียงไม่ดีกับเราอะ ทั้งที่ตัวพ่อเอง แทบจะไม่ไปบ้านยายเลย ข่วงสงกรานต์พ่อก็อยู่บ้าน เพื่อทำงานอะ ทั้งที่มันวันหยุด
พ่อเรานะ เป็นคนไม่ชอบรอ แต่พ่อไม่ตรงต่อเวลาเลย พ่อให้เรารอตลอด แต่พอพ่อรอซัก 10นาที พ่อก็จะว่าเรากับน้องกับพี่ ว่าถ้าช้าขนาดนี้ อย่าเพิ่งรีบโทรให้มารับ ประมาณนี้อะ เวลาไปสอบต่างจังหวัด ต่างอำเภอ พ่อก็ไม่เคยรออะ ต้องขับรถกลับมาทำงาน สอบประมาณ 2-3ชม. แต่พอเราสอบเสร็จ แล้วให้พ่อมารับ เราจะได้รอหลายชม.มากๆ จนถึงเย็น
พ่อเราเป็นคนทำงานดึกตื่นสาย เราก็สงสารพ่อนะ แต่เราว่ามันไม่ดีต่อเราและน้องเลย เราต้องรอพ่อตื่นก่อนเราถึงจะได้กินข้าว เราตื่น 7-8โมง แต่พ่อจะตื่นเที่ยง กว่าจะได้กินข้าวเช้าของเราคือบ่าย แล้วเราทานข้าวเย็น 2-4ทุ่ม ซึ่งมันดึกอะ ไม่ดีต่อสุขภาพมากๆ เราเคยเป็นลมเพราะไม่ได้กินข้าวเช้า แล้วต้องไปทำอย่างอื่นก่อน แต่พ่อก็ไม่ได้ปรับตรงนี้เพื่อเราเลยอะ
แต่ก่อนเราชอบคุยกับพ่อ มีอะไรเราจะเล่าให้พ่อฟัง แต่หลังๆ พ่อเริ่มตัดสินเรา พ่อไม่เข้าข้างเราแบบที่เห็นๆกันอยู่ว่าเราไม่ได้ผิด พ่อชอบว่าเรา ทั้งที่เรามาเล่าเพื่อขอความเห็นใจ ขอกำลังใจจากพ่อ
เราเลยไม่คุยกับพ่ออีก จะคุยแค่เรื่องจำเป็น หรือขอเงิน แล้วพ่อเคยว่าว่าเรา กับพี่ คิดแต่เรื่องเงิน ไม่ยอมคุยเรื่องอื่นด้วย ทั้งๆที่พ่อเป็นคนทำให้เราลำบากใจเวลาคุยด้วย คือไม่ใช่แค่เราที่คิดนะ น้องเรา พี่เราก็ไม่ชอบคุยกับพ่อ
เราโกรธพ่อมานานมากจนสะสม เรารู้สึกว่านี่ไม่ใช่หัวหน้าครอบครัวที่ดีเลย พ่อช่วยหลายอย่างก็จริง แต่ส่วนใหญ่เป็นเรื่องเงิน แม่ก็ช่วยเรื่องเงิน แต่แม่จะดูแล เห็นใจ เอาใจใส่
เราคิดว่าโตขึ้น เราจะแยกไปอยู่คนเดียว(เพราะอยู่กับพ่อแล้วเหนื่อยมากๆๆ) แต่เราก็ห่วงนั่นแหละ พ่อกับแม่เลี้ยวเรามา เราไม่อยากเป็นคนอกตัญญูด้วย
มันเหมือนเราต้องเลือกระหว่างชีวิตตัวเองที่เป็นอิสระ
กับชีวิตที่คอยดูแลคนอื่นอะ
ควรทำไงดี...