อยากรู้ว่า คนในนี้จะหยุดความคิดของเราได้มั้ย หนักขั้นไม่อินกับทุกสิ่งที่เคยทำให้ผ่อนคลาย จะว่าไปแล้วตลอดชีวิตที่ผ่านมา ความสุขคืออะไร มันเป็นยังไง เคยสัมผัสมั้ยไม่แน่ใจ
ตอนนี้รู้สึกไม่รู้สึกอะไรเลย คุยกับใครก็แล้ว ทั้งเพื่อนทั้งคนรอบข้าง
นี่แบบว่าฟังไปงั้นๆ ไม่ได้รู้สึกว่าต้องเดินต่อ ก็ในเมื่อเดินมาถึงทางตันจะตะกรุยหาทางไปต่อทำไมไม่ทราบ ยิ่งคำพูดให้กำลังใจ ให้รู้สึกมีความหวัง ยิ่งฟังยิ่งทำลายตัวเราเอง เพราะมันมีแต่ความผิดซ้ำซาก ไม่จำ คิดเองไม่เป็น เด็ก ล้มเหลว ไร้ค่า ภาระ ขยะ ฯลฯ
โดดสะพานพุทธ ถ้าว่ายน้ำเป็นนี่  มันจะเผลอว่ายน้ำมั้ย กลัวเผลอว่ายน้ำกลับเข้าฝั่ง โดนตราหน้าว่าจะโดดน้ำตายละยังเจือกไม่ตายอีก จะฆ่าตัวตายยังไม่มีปัญญาตาย
ผูกคอตายมันดิ้นนานมั้ย แต่คิดว่ามันต้องทรมานแน่ๆ แค่กลั้นหายใจ 30วิยังอยากหายใจเลย
ถ้าเอามีดแทงตรงๆ ไปที่หัวใจจะตายในกี่นาที ไม่อยากรู้สึกเจ็บ ถ้าฉีดยาชาไปก่อนมันจะพอช่วยได้มั้ย
ถ้ากินยานอนหลับแล้วนอนในอ่างน้ำ เปิดน้ำให้ท่วมจมูกตัวเอง ตอนน้ำเข้าจมูกมันจะตื่นมั้ย
รึหามือปืนมายิงหัวผู้ว่าจ้างเองแบบไม่ให้รู้ตัวจะมีคนรับงานมั้ย
แล้วกินยาสารพัดขนานสักพันเม็ด พอจะทำให้สมหวังได้ม้ย
คิดออกแค่นี้ และมีใครคิดว่าเราตั้งกระทู้เรียกร้องความสนใจมั้ย

และคำถามสุดท้าย เราดาร์กพอรึยัง รึมันต้องดาร์กกว่านี้
กว่าจะมาถึงจุดนี้ มีเรื่องราวมากมายที่อยากจะพูด แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อคนที่เราอยากพูดอยากให้ฟัง ปิดใจที่จะฟัง ในช่วงวิกฤตของอารมณ์ เครียดจนรู้สึกตึงในสมอง ย่ำแย่แม้แต่แพขี้ที่ลอยมากลางทะเลเรายังยอมกอดเกาะไว้ คิดว่ามันจะพอช่วยพยุงเราไปให้ถึงฝั่ง สุดท้ายแพขี้ก็แค่ขี้ ขี้ที่ช่วยให้เรามาถึงจุดนี้ จะโทษมันก็ไม่ได้ เราเลือกจะคว้ามันมากอดไว้เอง เสียใจที่ไม่มีสติตั้งรับ ไม่เคยรู้ว่าสิ่งที่เกิดกับเรามันคืออะไร ทำไมมันถึงได้ดึงอารมณ์เราให้จมลึกขนาดนั้น เรื่องเล็กมากเลยนะสำหรับใครๆ แค่เสี้ยววินาทีที่ประโยคนี้ผุดขึ้นมาในหัว "นี่เราทำผิดอีกแล้วเหรอ" หลังจากนั้นมันก็เริ่มโกยเรื่องแย่ๆที่ผ่านมาในชีวิตมากมายผุดขึ้นในหัว คิดว่าทั้งหมดเป็นความผิดของตัวเอง ผิดตั้งแต่ลืมตาดูโลก ผิดตั้งแต่ลมหายใจแรกของชีวิต ผิดทุกช่วงชีวิตตัวเอง ชีวิตนี้ไม่เคยคิดถูก ทำถูก มีมั้ยเรื่องที่คิดขึ้นมาแล้วรู้ยินดี ทำไมคิดไม่ออก ไอ้ที่เรียกว่าความสำเร็จของชีวิตอยู่ตรงไหน รอบข้างที่ทำให้รู้สึกไว้ใจมีมั้ย ทำไมไม่เห็น ตัวเราเป็นคนอ่านง่ายหรือโง่กันแน่
เวลาที่เหลือคือเวลาบอกเล่าเรื่องราวชีวิตของเราที่ผ่านมา หลังลมหายใจสุดท้ายหยุดลง มันอาจจะถูกเปิดเผยออกมา คนตายพูดไม่ได้ ขอพูดก่อนตายละกัน แม้สุดท้ายยังไงซะมันจะเป็นได้แค่การแก้ตัว ก็ไม่เป็นไร แค่ยื้อลมหายใจสุดท้ายมาถึงนาทีนี้ก็ทรมานเต็มทนแล้วสำหรับเรา
เมื่อตอนที่คนในวงการเพลงของไทยคนนึง กระโดดคอนโดของไทย ในพันทิปพูดคุยกันเยอะมาก เราได้ลองทำแบบทดสอบในตอนนั้น แน่นอนว่าคะแนนมันสูงแต่ไม่ใช่เกือบเต็มแบบครั้งนี้ และบทสรุปของแบบทดสอบนั้นคือ เราควรไปพบกับจิตแพทย์ แน่นอนเราคิดว่าเราแค่เครียด เราแค่มีปมในวัยเด็ก ที่มันทำให้เราอยู่ในสังคมไม่ได้ เข้าสังคมไม่เป็น รู้สึกเครียดและกดดัน อึดอัดเวลาอยู่กับคนแปลกหน้า หรือแม้แต่คนรู้จักกัน ตอนทำแบบทดสอบนั้นเราไม่ได้รู้สึกอยากตายซะหน่อย ทั้งที่ในหัวชอบจินตนาการวิธีฆ่าตัวตายสารพัดตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา จิ้นวิธีตายแล้วมีความสุข โดยเฉพาะวิธีที่คิดว่าน่าจะช่วยให้ทรมานน้อยที่สุด แปลกมั้ย มีคำถามเวลาเห็นข่าวคนฆ่าตัวตายว่าเค้าเจ็บ ทรมานมั้ย และมีความคิดที่ว่ายังไงซะเราก็ไม่ได้แก่ตายอยู่ดี แต่ไม่เคยถามตัวเองสักครั้งว่าทำไมถึงจะไม่ได้แก่ตาย หรือแม้แต่ความคิดที่ว่ายังไงเราก็ต้องตายก่อนแม่ เวลาแม่พูดว่าเป็นห่วงเรากลัวเราไม่มีใครถ้าเค้าตายก่อน เราคิดง่ายๆ ตายก่อนเค้า เค้าก็หมดห่วง ไม่เห็นยากเลย จะตายตอนไหนก็ได้มั่ง
เมื่อไม่กี่วันก่อนมีความคิดนึงแว้บเข้ามาในหัว ต้องไปพบจิต แน่นอนคนแรกที่เราคิดถึงคือคนที่เรา... เราอยากให้เค้าไปเป็นเพื่อน เราจะกล้าพูดเวลามีคนที่เราไว้ใจ สบายใจ อยู่ข้างเรา ความเงียบคือคำตอบที่เราได้รับ เราไม่เสียใจกับความว่างเปล่าที่เราได้รับ และแน่นอนว่าเราล้มเลิกความคิดนั้นหลังจากได้รับความเงียบนั้น ความผิดของเราเอง ถ้าวันนั้นเวลาและความเงียบที่เค้าให้เราลองคิดเอง แล้วเราคิดได้บ้างว่าเราทำไรผิด คำตอบที่เราได้หลังจากทุกอย่างมันพัง เรายังต่อต้านมันมาจนถึงทุกวันนี้ มันจะคิดออกได้ไงฟะในเมื่อกุไม่ได้ตั้งใจ กุไม่ได้คิดอย่างที่พยายามยัดเยียดใส่หัวกุ
ให้กุรู้สึกผิดจนได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคือความผิด สุดท้ายเราก็ต้องยอมรับทั้งงงๆ ว่าเออเราผิด เราทำให้เขาคิดอย่างนั้น ส่วนช่วงเวลาที่เค้าให้เราคิดเอง แน่นอนว่ามันคิดโทษตัวเองสารพัด ด่าทอตำหนิตัวเอง คิดว่าเราทำอะไรให้เค้ารู้สึกไม่โอเค ไม่ได้คิดเลยว่าเค้าไม่ได้เป็นไรจริงๆ แต่ที่เป็นปัญหาคือตัวละครอย่างเขาต่างหากที่เราคาดไม่ถึง
เสียใจ เสียใจจริงๆ กับเรื่องเล็กๆ ที่มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ เพียงเพราะเราคิดเองไม่ได้ คิดเองไม่เป็น มีความคิดแบบเด็กๆ เด็กมาก เด็กเกินไป เหมือนคนที่โตมาแค่ตัวแต่สมองเด็ก7ขวบ คิดซับซ้อนเหมือนผู้ใหญ่ไม่เป็น ดูคนไม่ออก ไม่คิดว่าผู้ใหญ่ต้องคิดซับซ้อนคิดหลายๆๆๆๆๆ ชั้น เรามันก็แค่เหรียญที่มีด้านหน้าด้านเดียว ข้างหลังมันราบเรียบไม่ต้องพลิกดูแค่สัมผัสก็รู้ว่าไม่มีอะไรอยู่ด้านหลัง
วิธีที่เราคิดไว้ วานช่วยเลือกให้ที วิธีไหนทรมานน้อยสุด เราไม่สนใจแล้วว่าใครจะคิดยังไงกับเรา เราไม่ได้หนีปัญหา เราแค่อยากพาตัวเองออกจากจุดที่มันทำให้เรารู้สึกแย่ นั่นก็คือโลกใบนี้ที่เต็มไปด้วยผู้คนและความคิดของผู้ใหญ่ที่เราอ่านไม่เคยออกสักที