ยายเพิ่งจะสังเกตุตัวเองว่า เอ ทำไมพักนี้ เรามีรอยยิ้มกับแค่การมองเห็นต้นไม้ไหวไปตามลม  หรือ  เห็นดอกไม้สีสวย ๆ ก็ตาโต แล้วนึกขึ้นในใจว่า “ดอกไม้จ๋า เธอสวยจัง ขอบคุณนะ ที่เธอทำให้โลกนี้มีสีสัน” มานั่งทบทวนดู ก็นึกได้ว่า  ธรรมชาติสร้างสรรค์นั้นอัศจรรย์และยิ่งใหญ่มาก  เมื่อก่อนเราแค่ใช้ตาดู ใช้สมองรับรู้  แต่ไม่ได้เปิดหัวใจอออกมา  สำหรับยาย คิดว่า  เราไม่ได้อ่อนโยนมากพอที่จะสัมผัสถึงธรรมชาติอันลึกซึ้งนั้นได้  นี้ก็ไม่ได้แปลว่า ยายเข้าใจอะไรมากมายหรอกนะ  แค่ได้รู้สึกผิวเผินเท่านี้ก็มีความสุขมากแล้ว 😊
ผ่านมาสัก 2-3  เดือน ยายได้คำจำกัดความอาการข้างต้น ที่มีความสุขกับสิ่งเล็ก ๆ น้อยจาก การฟังธรรมะ ท่าน ว.วชิรเมธี โดยท่านให้นิยาม อาการเหล่านี้ว่า  “จิตมันละเมียดขึ้น” จึงเกิดการเปิดรับสื่งเล็กน้อยที่เรามองข้ามไป  มันทำให้ยาย สรุปได้ว่า “ความสุขนั้นหาง่ายกว่าที่เราคิด”  ฟังดูอาจจะ งง ๆ เอ ยาย พร่ำอะไรเนี่ย คือมันเป็นความรู้สึก ยากที่อธิบายมาเป็นตัวอักษร ดังคำ อ.วรภัทร กล่าวว่า การอธิบายข้ามผัสสะ นั้นยากนัก ต้องเรียนรู้และลงมือทำเองจึงจะเข้าใจ เช่น  จงอธิบายรสชาติเผ็ด ออกมาเป็นคำพูด ... ฉันใดก็ฉันนั้น  

ดอกไม้หลากสีสันสวยสดใส  ชื่นหัวใจทุกครั้งเมื่อมองเห็น
นกน้อยเสียงใสในเช้าเย็น   ประหนึ่งเป็นยาดีชุ่มอุรา
อีกใบไม้มากหลายไหวลมพริ้ว  ก็ปลิดปลิวความทุกข์อันหนักหนา
แค่เพียงมีรอยยิ้มบนใบหน้า  สุขก็มาท่วมท้นล้นกมล  เอย