ผมอายุ 16 ปีครับ มีพ่อเป็นนักธุรกิจและเป็นปราชญ์เกษตรของแผ่นดินสาขาผู้ทรงภูมิปัญญาและคุณูประการต่อภาคเกษตรไทยปี 2560(ปัจจุบัน).
พ่อผมลำบากแต่เล็กจนโต เลี้ยงน้อง 5 คน และแม่ จนพ่อเรียนจบปริญญาเอก.. และไม่อยากให้ผมลำบากเหมือนพ่อ พ่ออยากให้ลูกมีความสุข อยากให้ลูกสบาย แต่ผมซึ่งศึกษาเกี่ยวกับพุทธศาสนา แล้วได้รับรู้ถึงความจริงอันมากมาย เลยรู้สึกปลง แล้วพ่อผมก็รับทราบถึงเรื่องนี้เช่นกัน... ถ้าหากเขายังมัววิ่งหาความสุขจากที่อื่น เขาจะไม่พบกับความสงบที่หาไม่ได้จากที่อื่นในตัวเองเลย. สายพิณถ้าตึงมากไปก็จะขาดได้ ถ้าย่อนไปก็ดีดไม่ได้หรือไม่เพราะ ถ้าหากปรับมันให้พอดีก็จะไพเราะ ตามทางสายกลาง ถ้ามีแต่ความสุขก็ไม่ดี อาจทำให้เราหลงทางได้ ถ้าพบกับความทุกข์ควรละออกจากมัน เพราะเป้าหมายของผมคือ พ้นจากวัฏสงสาร ซึ่งผมไม่อยากได้ความสุขที่มากมาย มีเงินมากมายที่สนองความต้องการของตนเอง แต่ก็ยังโดนบังคับให้ทำ ทั้งๆที่พ่อก็รู้เรื่องนี้ของเราและรับทราบเป็นอย่างดี พ่อไม่อยากให้เราบวชตลอดไป พ่อบอกเรียนให้จบให้พ่อก่อนนะลูก พร้อมความเสียใจภายใน ผมกับพ่อต่างกันที่ผมสามารถไม่ยึดกับเรื่องทางโลกได้ดี แต่พ่อยังยึดติดกับมันอยู่. ช่วยแนะนำความคิดวิธีของแต่ละคนด้วยครับ ทำไงอย่างไรดีครับ

?
ไม่อยากทำธุรกิจต่อจากพ่อและโดนบังคับทำอย่างไรดี?
พ่อผมลำบากแต่เล็กจนโต เลี้ยงน้อง 5 คน และแม่ จนพ่อเรียนจบปริญญาเอก.. และไม่อยากให้ผมลำบากเหมือนพ่อ พ่ออยากให้ลูกมีความสุข อยากให้ลูกสบาย แต่ผมซึ่งศึกษาเกี่ยวกับพุทธศาสนา แล้วได้รับรู้ถึงความจริงอันมากมาย เลยรู้สึกปลง แล้วพ่อผมก็รับทราบถึงเรื่องนี้เช่นกัน... ถ้าหากเขายังมัววิ่งหาความสุขจากที่อื่น เขาจะไม่พบกับความสงบที่หาไม่ได้จากที่อื่นในตัวเองเลย. สายพิณถ้าตึงมากไปก็จะขาดได้ ถ้าย่อนไปก็ดีดไม่ได้หรือไม่เพราะ ถ้าหากปรับมันให้พอดีก็จะไพเราะ ตามทางสายกลาง ถ้ามีแต่ความสุขก็ไม่ดี อาจทำให้เราหลงทางได้ ถ้าพบกับความทุกข์ควรละออกจากมัน เพราะเป้าหมายของผมคือ พ้นจากวัฏสงสาร ซึ่งผมไม่อยากได้ความสุขที่มากมาย มีเงินมากมายที่สนองความต้องการของตนเอง แต่ก็ยังโดนบังคับให้ทำ ทั้งๆที่พ่อก็รู้เรื่องนี้ของเราและรับทราบเป็นอย่างดี พ่อไม่อยากให้เราบวชตลอดไป พ่อบอกเรียนให้จบให้พ่อก่อนนะลูก พร้อมความเสียใจภายใน ผมกับพ่อต่างกันที่ผมสามารถไม่ยึดกับเรื่องทางโลกได้ดี แต่พ่อยังยึดติดกับมันอยู่. ช่วยแนะนำความคิดวิธีของแต่ละคนด้วยครับ ทำไงอย่างไรดีครับ