ความดี และ ความรักที่แท้จริงนั้น จะต้องไม่ทำให้เกิดความแตกแยก หรือ การทะเลาะเบาะเว้ง
ผู้นำที่แท้จริงนั้น จะต้องทำให้ประเทศชาติมีความสามัคคี จะต้องเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวมเป็นใหญ่ ไม่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน และพวกพ้อง
สำหรับการเสียสละ เพื่อประโยชน์ส่วนรวมนั้น ให้เราเอา พ่อหลวง เป็นตัวอย่าง
สำหรับการต่อสู้เพื่อเรียกร้องเพื่อประชาธิปไตยนั้น ให้เราเอา มหาตมะ คานธี และ นาง ออง ซาน ซูจี เป็นตัวอย่าง
ระบบการเมืองประชานิยมนั้น ก็เหมือนกับ เราเลี้ยงลูกอย่างตามใจ เค้าอยากจะได้อะไรเราก็ให้เค้า ถึงแม้ว่าตอนแรก ๆ เค้าจะชื่นชมเรา เราจะได้รับความรักตอบ
แต่สุดท้ายแล้ว เค้าก็ไม่สามารถพึ่งพาตัวเองได้ มันก็เหมือนกับเด็ก ๆ ที่ตื่นเต้นดีใจกับฟองสบู่ ที่สุดท้ายมันจะแตกฉันนั้น
การพัฒนาที่ดีนั้น จะต้องพัฒนาจากรากฐาน จะต้องให้ประชาชนพึ่งพาตัวเองได้ ยืนด้วยตัวเองได้ ถึงแม้มันจะดูช้าในตอนแรก แต่ก็เป็นการเติบโตที่เข้มแข็ง และมั่นคงกว่ามาก
ความดีที่แท้จริงนั้น จะต้องเป็นความดีที่ไร้ตำหนิ คือตนเองก็ไม่สามารถ ติเตียนตนเองได้ และผู้อื่นก็ไม่สามารถติเตียนตนเองได้
สุดท้ายแล้ว เราไม่สามารถที่จะตัดสิน ไม่สามารถที่จะบอกได้ อย่างแท้จริงว่าใครถูกใครผิด เพราะเราไม่ใช่เค้า เค้าอาจจะมีเหตุผลอื่น หรือสิ่งอื่นๆที่เรายังไม่รู้ แต่คนที่จะสามารถตอบได้อย่างแท้จริงว่าถูก หรือผิดนั้น ก็คือตัวของเค้าเองนั่นแหละ
ที่บ้านเมืองยังไม่ดีนั้น เราไม่สามารถที่จะโทษใครได้ ถ้าเรายังไม่พัฒนาตนเอง ถ้าเรายังเห็นแก่ตัว ไม่เสียสละ ยังขี้เกียจขี้คร้าน ถ้าเรายังคงทะเลาะเบาะแว้ง
ก่อนที่เราจะคิด ก่อนที่เราจะทำอะไรนั้น ให้เรานึกถึงคนรุ่นหลังให้มาก ถ้าเราทำความดีเค้าก็เอาเราเป็นตัวอย่าง ถ้าเราทำไม่ดี เค้าก็เอาเราเป็นตัวอย่าง
การยอมรับความจริง คือก้าวแรกของการพัฒนา การพัฒนาที่ดีนั้น จะต้องเริ่มต้น ที่ตัวของเราเองก่อน
ประชาธิปไตยที่แท้จะเกิดขึ้น เมื่อจิตใจของเราเป็นอิสระจาก ความโลภ ความโกรธ ความหลง จากอคติต่าง ๆ
หากข้อความเหล่านี้ จะผิดพลาดประการใด หรือทำให้ผู้ใดไม่สบายใจบ้าง ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ และด้วยสติด้วยปัญญา อันอ่อนด้อยของกระผม ผมก็ต้องขออภัยจากใจ ด้วยนะครับ ^^
ขอผมแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับสังคม และการเมืองบ้างนะครับ ^^
ผู้นำที่แท้จริงนั้น จะต้องทำให้ประเทศชาติมีความสามัคคี จะต้องเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวมเป็นใหญ่ ไม่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน และพวกพ้อง
สำหรับการเสียสละ เพื่อประโยชน์ส่วนรวมนั้น ให้เราเอา พ่อหลวง เป็นตัวอย่าง
สำหรับการต่อสู้เพื่อเรียกร้องเพื่อประชาธิปไตยนั้น ให้เราเอา มหาตมะ คานธี และ นาง ออง ซาน ซูจี เป็นตัวอย่าง
ระบบการเมืองประชานิยมนั้น ก็เหมือนกับ เราเลี้ยงลูกอย่างตามใจ เค้าอยากจะได้อะไรเราก็ให้เค้า ถึงแม้ว่าตอนแรก ๆ เค้าจะชื่นชมเรา เราจะได้รับความรักตอบ
แต่สุดท้ายแล้ว เค้าก็ไม่สามารถพึ่งพาตัวเองได้ มันก็เหมือนกับเด็ก ๆ ที่ตื่นเต้นดีใจกับฟองสบู่ ที่สุดท้ายมันจะแตกฉันนั้น
การพัฒนาที่ดีนั้น จะต้องพัฒนาจากรากฐาน จะต้องให้ประชาชนพึ่งพาตัวเองได้ ยืนด้วยตัวเองได้ ถึงแม้มันจะดูช้าในตอนแรก แต่ก็เป็นการเติบโตที่เข้มแข็ง และมั่นคงกว่ามาก
ความดีที่แท้จริงนั้น จะต้องเป็นความดีที่ไร้ตำหนิ คือตนเองก็ไม่สามารถ ติเตียนตนเองได้ และผู้อื่นก็ไม่สามารถติเตียนตนเองได้
สุดท้ายแล้ว เราไม่สามารถที่จะตัดสิน ไม่สามารถที่จะบอกได้ อย่างแท้จริงว่าใครถูกใครผิด เพราะเราไม่ใช่เค้า เค้าอาจจะมีเหตุผลอื่น หรือสิ่งอื่นๆที่เรายังไม่รู้ แต่คนที่จะสามารถตอบได้อย่างแท้จริงว่าถูก หรือผิดนั้น ก็คือตัวของเค้าเองนั่นแหละ
ที่บ้านเมืองยังไม่ดีนั้น เราไม่สามารถที่จะโทษใครได้ ถ้าเรายังไม่พัฒนาตนเอง ถ้าเรายังเห็นแก่ตัว ไม่เสียสละ ยังขี้เกียจขี้คร้าน ถ้าเรายังคงทะเลาะเบาะแว้ง
ก่อนที่เราจะคิด ก่อนที่เราจะทำอะไรนั้น ให้เรานึกถึงคนรุ่นหลังให้มาก ถ้าเราทำความดีเค้าก็เอาเราเป็นตัวอย่าง ถ้าเราทำไม่ดี เค้าก็เอาเราเป็นตัวอย่าง
การยอมรับความจริง คือก้าวแรกของการพัฒนา การพัฒนาที่ดีนั้น จะต้องเริ่มต้น ที่ตัวของเราเองก่อน
ประชาธิปไตยที่แท้จะเกิดขึ้น เมื่อจิตใจของเราเป็นอิสระจาก ความโลภ ความโกรธ ความหลง จากอคติต่าง ๆ
หากข้อความเหล่านี้ จะผิดพลาดประการใด หรือทำให้ผู้ใดไม่สบายใจบ้าง ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ และด้วยสติด้วยปัญญา อันอ่อนด้อยของกระผม ผมก็ต้องขออภัยจากใจ ด้วยนะครับ ^^