ปัญหาเชิงโครงสร้างของการเมืองไทยอย่างแท้จริง จากหลายแง่มุม ทั้งทาง จิตวิทยาการเมือง, ระบบสื่อ, และ วัฒนธรรมทางการเมือง ดังนี้ :

✅ 1. การ “ฟอกขาว” ด้วยผลงานของรัฐบาลอื่น


นักการเมืองบางคน อาศัยการ “เล่าเรื่องซ้ำ” เพื่อเชื่อมโยงตัวเองกับ ผลงานที่ประชาชนชื่นชอบ แม้ไม่ใช่ผลงานของตนโดยตรง
ตัวอย่างเช่น:

นโยบาย 30 บาทรักษาทุกโรค ซึ่งในความเป็นจริงมีการวางรากฐานมาก่อนรัฐบาลประชานิยม ผ่าน

รัฐธรรมนูญประชาชน 2540 มาตรา 52
พ.ร.บ.องค์กรมหาชน 2542

ฝ่ายการเมืองที่มาในภายหลังกลับ “รีแบรนด์” ใหม่เป็นผลงานตัวเองเพียงฝ่ายเดียว แล้วสื่อสารผ่านวาทกรรมง่าย ๆ เช่น “เพราะเราจึงมี 30 บาท”

นี่คือกระบวนการ “การสร้างเครดิตทางการเมืองบนรากฐานของคนอื่น” (Credit appropriation) ซึ่งเกิดขึ้นได้เพราะปัจจัยหลายประการ


✅ 2. คนแบก เพราะ “ความจำสั้นของสังคม” + สื่อถูกครอบงำ


ประชาชนจำนวนมากจำ “ปลายทาง” ของนโยบาย แต่ไม่รู้หรือไม่เคยรับรู้โครงสร้างรองรับเบื้องหลัง
สื่อกระแสหลักถูกครอบงำหรือเลือกข้าง การนำเสนอจึงขาดความละเอียดลึกซึ้ง และกลายเป็น “เครื่องมือประชาสัมพันธ์ฝ่ายเดียว”
สื่อสังคมออนไลน์เร่งให้วาทกรรมชนะข้อเท็จจริง เพราะเนื้อหาสั้น ๆ แชร์ง่าย ยิ่งทำให้ “เรื่องเล่าแบบเดียว” ตอกย้ำหนักกว่า


✅ 3. วัฒนธรรมการเมืองแบบอุปถัมภ์และบูชาบุคคล

ประเทศไทยยังมีวัฒนธรรม “ผู้นำแบบพ่อ” ที่ต้อง “แบกความดี” ทั้งหมดไว้กับตัว
ผลงานของทีม รัฐบาลก่อนหน้า หรือภาควิชาการ มักถูกละเลย
การยกย่อง “คนเดียว” เป็นการสร้างภาพลักษณ์นำไปสู่การเลือกตั้งหรือความนิยม


✅ 4. ไม่มีวัฒนธรรม “ตรวจสอบเครดิตเชิงนโยบาย”

ต่างจากบางประเทศที่:


สื่อและนักวิชาการจะคอยตรวจสอบว่า “นโยบายนี้เกิดจากใคร เริ่มเมื่อไร ผ่านกฎหมายอะไร”
ในไทย การศึกษาเชิงนโยบายและกฎหมายไม่ถูกสื่อสารให้สาธารณชนเข้าใจอย่างง่าย

✅ สรุป:
นักการเมือง “แบกผลงานคนอื่น”  จนกระทั่ง ชนะเลือกตั้ง แต่ไม่มีผลงานใหม่ๆ เพราะไร้ความสามารถ รีเบรนด์ ผลงานรัฐบากก่อนหน้ามาในอดีต ปัจจุบัน
จึง ทำไม่เป็น  

ลอกข้อสอบ = ไร้ความสามารถ = ไม่เก่ง =  ดูด้วยตาครับ ตามข่าวสารรายวัน

ระบบการศึกษาประชาธิปไตยไม่แข็งแรง และการเมืองไทยยังวนเวียนอยู่ในวัฒนธรรมอุปถัมภ์กับการบูชาบุคคล

ปัญหาในปัจจุบันคือ นักการเมือง ที่บูชา ไร้ความสามารถ    คนแบกลำบากเองครับ