สวัสดี เราเป็นคนหนึ่งที่ใช้ชีวิต หรือว่าพูดอีกอย่างคือ ทั้งชีวิตที่ผ่านมาเราอยู่ได้ เพราะความฝัน
ความฝันในที่นี้ไม่ใช่ความฝันที่เกิดขึ้นตอนหลับตา แต่มันคือความฝัน หรือว่า GOLD OF LIFE ต่างหาก
ตอนเป็นเด็กเราสูญเสียครอบครัวที่อบอุ่น สูญเสียพี่ชายที่รักไป สูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไปก็ว่าได้ เหมือนโลกทั้งใบมันแตกเป็นเสี่ยงๆ
ใครๆอาจจะมองว่าเราเป็นเด็กมีปม เด็กมีปัญหา เราโตมาตัวคนเดียว เราเป็นเด็กบ้านนอกที่ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในเมืองใหญ่มาตั้งแต่ขึ้น ม.4
หลายครั้งที่เราท้อ เพราะในชีวิตตอนนั้นมันไม่เหลือใครจริงๆ ไม่มีเป้าหมาย และเคว้งคว้าง จนคิดว่าชีวิตมันไร้ค่า และไม่อยากอยู่อีกแล้ว
วันหนึ่งเราได้ค้นพบความฝันของตัวเอง และสัญญากับตัวเองว่าจะไปถึงมันให้ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราจึงพยายามเรียนอย่างหนัก
พยายามหาความรู้ให้มากที่สุด มีผู้ใหญ่หลายคนบอกว่าเด็กบ้านแตก เด็กมีปม มักจะใจแตก แต่คำพวกนี้มันใช่กับเราไม่ได้
ถึงเราไม่มีใครอยู่เคียงข้าง เเต่เรามีความฝัน คอยเป็นเพื่อน ขัดเกลาและหล่อหลอม จนเราเรียนจบมหาลัย
จนถึงวันหนึ่งที่เราเปิดใจรับคนอื่นเข้ามาในชีวิต แต่ทว่าเขาบอกกับเราว่า " นี่มันชีวิตจริง ไม่ใช่ความฝัน ตื่นซักที ! "
ณ จุดนั้นเราช็อคกับคำพูดนั้นมาก สำหรับเรา เราคิดว่า เพราะความฝันเป็นแรงผลักดันการมีชีวิตของเรา
หลายครั้งที่เราท้อถอย เราเสียใจ ชีวิตที่มีเป้าหมาย มันทำให้เราสามารถก้าวเดินไปในแต่ละวันได้
แต่ตอนนี้เราไม่รู้ว่าควรรู้สึกหรือว่าคิดยังไง เพราะตอนนี้คนที่พูดก็เป็นคนสำคัญในชีวิตเราเหมือนกัน
ใจนึงเราพยายามเข้าใจ เพราะโลกและสังคมตอนนี้มันเลวร้ายขนาดไหน เราจะโลกสวยมันก็ไม่ได้
แต่อีกใจนึงเราก็คิดว่าถ้าไม่ให้เราอยู่และไล่ตามความฝัน คอยเอาแต่ใส่ใจว่าโลกมันโหดร้าย แล้วยังไง จะให้เราท้อ ไม่มีอะไรทำ และอยู่เฉยๆไปวันๆให้โลกมันหมุของมันเองงี้หรอ แล้วชีวิตนี้จะหายใจไปทำไม
**ถ้าทุกคนเป็นเรา ทุกคนจะทำยังไง !?**
**ขอบคุณนะ**
หากคุณเป็นคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอยู่กับความฝันมาทั้งชีวิต แต่แล้ววันหนึ่งมีคนมาบอกคุณว่าตื่น! คุณจะทำยังไง!?
ความฝันในที่นี้ไม่ใช่ความฝันที่เกิดขึ้นตอนหลับตา แต่มันคือความฝัน หรือว่า GOLD OF LIFE ต่างหาก
ตอนเป็นเด็กเราสูญเสียครอบครัวที่อบอุ่น สูญเสียพี่ชายที่รักไป สูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไปก็ว่าได้ เหมือนโลกทั้งใบมันแตกเป็นเสี่ยงๆ
ใครๆอาจจะมองว่าเราเป็นเด็กมีปม เด็กมีปัญหา เราโตมาตัวคนเดียว เราเป็นเด็กบ้านนอกที่ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในเมืองใหญ่มาตั้งแต่ขึ้น ม.4
หลายครั้งที่เราท้อ เพราะในชีวิตตอนนั้นมันไม่เหลือใครจริงๆ ไม่มีเป้าหมาย และเคว้งคว้าง จนคิดว่าชีวิตมันไร้ค่า และไม่อยากอยู่อีกแล้ว
วันหนึ่งเราได้ค้นพบความฝันของตัวเอง และสัญญากับตัวเองว่าจะไปถึงมันให้ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราจึงพยายามเรียนอย่างหนัก
พยายามหาความรู้ให้มากที่สุด มีผู้ใหญ่หลายคนบอกว่าเด็กบ้านแตก เด็กมีปม มักจะใจแตก แต่คำพวกนี้มันใช่กับเราไม่ได้
ถึงเราไม่มีใครอยู่เคียงข้าง เเต่เรามีความฝัน คอยเป็นเพื่อน ขัดเกลาและหล่อหลอม จนเราเรียนจบมหาลัย
จนถึงวันหนึ่งที่เราเปิดใจรับคนอื่นเข้ามาในชีวิต แต่ทว่าเขาบอกกับเราว่า " นี่มันชีวิตจริง ไม่ใช่ความฝัน ตื่นซักที ! "
ณ จุดนั้นเราช็อคกับคำพูดนั้นมาก สำหรับเรา เราคิดว่า เพราะความฝันเป็นแรงผลักดันการมีชีวิตของเรา
หลายครั้งที่เราท้อถอย เราเสียใจ ชีวิตที่มีเป้าหมาย มันทำให้เราสามารถก้าวเดินไปในแต่ละวันได้
แต่ตอนนี้เราไม่รู้ว่าควรรู้สึกหรือว่าคิดยังไง เพราะตอนนี้คนที่พูดก็เป็นคนสำคัญในชีวิตเราเหมือนกัน
ใจนึงเราพยายามเข้าใจ เพราะโลกและสังคมตอนนี้มันเลวร้ายขนาดไหน เราจะโลกสวยมันก็ไม่ได้
แต่อีกใจนึงเราก็คิดว่าถ้าไม่ให้เราอยู่และไล่ตามความฝัน คอยเอาแต่ใส่ใจว่าโลกมันโหดร้าย แล้วยังไง จะให้เราท้อ ไม่มีอะไรทำ และอยู่เฉยๆไปวันๆให้โลกมันหมุของมันเองงี้หรอ แล้วชีวิตนี้จะหายใจไปทำไม
**ถ้าทุกคนเป็นเรา ทุกคนจะทำยังไง !?**
**ขอบคุณนะ**